Ο άνθρωπος είναι ένα εξελιγμένο ον...

...που κύκλους δεν κάνει γύρω από τη σκιά του.
Ένα επίκαιρο κείμενο, από τις σημειώσεις μου, δημοσιευμένο κάπου, πριν από τρία χρόνια.
Αυτούσιο.

Τρίτο μπουκάλι, μέρος δέκατο τρίτο. Το απαγορευμένο κεφάλαιο. Το ηρωικό πράσινο.

Πως είναι ένας ήρωας;
Από τι είναι φτιαγμένος και από ποιον;
Γιατί τον αποκαλούμε ήρωα;

Είναι άραγε ένας μικρός Ήρωας; Ο Γιώργος Θαλάσσης, η Κατερίνα και ο Σπίθας; Μήπως ο μικρός αρχηγός, ο Τζιμ Άνταμς, η Ντιάνα Μόρισον, ο Πεπίτο Γκονζάλες, ο Τσιπιρίπο; Ένα παιδί, ενός μικρού σε πλήθος λαού, που παλεύει με τον μισητό και πανίσχυρο κατακτητή. Όλες τις φορές κερδίζει, εκτός της τελευταίας, που πέφτει νεκρός, από τα πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος. Μία πράξη αρκετή, για να ξεσηκώσει και τονώσει χιλιάδες άλλους, ομοεθνείς μικρούς ήρωες;

Είναι άραγε ένας υπερήρωας, που ξεκινάει σαν πανίσχυρος θεός, που καμία αδυναμία δεν έχει, εκτός ίσως από το πράσινο κρυπτονίτη ή μία πτέρνα, Ένας ύπερ που καθώς ο θεατής ωριμάζει και παύει να πιστεύει, πιο προσιτός πλάθεται για αυτόν, και καθώς τα χρόνια περνούν πιο θη και φ λικός;

Να είναι η super Κατερίνα, η μητέρα Τερέζα, η Ιωάννα της Λωρραίνης ή Bad η νυχτερίδα;
Μήπως ένα κατακτητής, ένας μπροστάρης, που αν τα καταφέρει θεός γίνεται και αν όχι, σταφύλια κρεμαστά;
Αυτός που θα θυσιαστεί, τους άλλους για να σώσει;
Αυτός που στο τέλος κάθεται, για να καθυστερήσει τους κακούς;

Μήπως ένας κακός, που στην αρχή, ο θεατής θα τον μισήσει, θα θέλει να τον σκίσει και μετά το τραγικό του τέλος και την αποκάλυψη, θα θέλει να του μοιάσει;

Μήπως μία μοναχική φιγούρα, ένα κίτρινος Λουκ, ένας μάρτυρας, ένας άνθρωπος, ένας θεός;

Ποιος φτιάχνει έναν ήρωα; Ο τρόπος που μεγάλωσε; Οι συνθήκες; Ένας σκηνοθέτης; Κάποιος που τα νήματα κινεί; Το τυχαίο; Η ανάγκη ενός λαού, για μία αφορμή; Το άλλοθι της ανθρώπινης κοινωνίας για την απουσία της, στην στιγμή που απαραίτητη ήταν;

Ήρωες είναι όλοι; Κανένας;

Ποιος είναι ο λόγος; Ποιο είναι το καρότο; Ποιο είναι το μαστίγιο…

17 Ιανουαρίου του 1729 ίσως και 200 χρόνια πιο μετά, ο Ποπάι γνωστός και ως Pop eye, σε ένα υπόγειο καταφύγιο συναντά, τον Βρούτο, αλλιώς Blu to, τη Σι Χαχ, ακούει στο Sea Hag και ένα τέταρτο πρόσωπο που το όνομα του, δεν πρέπει ποτέ να αναφερθεί.

-Τα πράγματα είναι άσχημα. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Δεν πουλάμε, το χρήμα έχει στερέψει και το πράσινο σπανάκι έχει ξεθωριάσει. Κάτι πρέπει να κάνουμε… Το ναυτάκι ξύνει το πηγούνι του και το μάτι γεμίζει σαν πανσέληνος.

-Να στήσουμε ένα καυγά, να ρίξουμε μπουνιές, κλωτσιές, να βρούμε και μία Ωραία Ελιά, ανάμεσα μας να έχουμε και αφορμή να βρίσκουμε ξανά. Το μούσι του χαμογελά από άποψη, έχει παρελθόν όπως και ψείρες.

-Ναι αλλά θα πρέπει ο καυγάς ομηρικός να είναι. Έπος, να δικαιολογήσει και το χρόνο και τις απώλειες, να φέρει το χρήμα και να φουντώσει το πάθος. Και πως θα ελεγχθεί αυτό; Πως στο τέλος, θα μπορούμε μετά από τόσο μίσος, πόνο, καπνό και ξύλο, με το μάτι το καλό να μας δούνε ξανά; Γυναίκα ή άντρας, η ιστορία αρνείται να μιλήσει.

-Το σενάριο, θα πρέπει να βασιστεί σε συνταγή παλιά, να έχει μερικές καινοτομίες και να προσέξουμε ώστε κάθε λεπτομέρεια να εκτελεστεί έτσι όπως από την αρχή θα έχει υπό λογιστεί.

Δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλάω.

-Θα χρειαστούμε μερικούς ηθοποιούς καλούς. Έναν τρελό δικτάτορα, μερικούς ακόμα, όχι απαραίτητα τρελούς, μία φιγούρα ηρωική, μερικές ακόμα, όχι τόσο τραγικές και έναν αναλώσιμο προδότη και εκατομμύρια ακόμα αναλώσιμους κομπάρσους…

Χρόνια αργότερα, η συνάντηση αυτή επαναλαμβάνεται ξανά. Στην ομάδα έχουν μπει και μερικοί ακόμα ήρωες, όπως ο Superman και ακόμα από τη Κανά δύο. Ένας από τους παλιούς έχει πεθάνει. Ο ακατανόμαστος, ζει και στο τέλος πάντα βασιλεύει. Το έργο έχει και sequel. Ο Ποπάι, ο Shougun και ο τραγικά Μεγάλος Σταμουράι. Όλα σχεδόν κύλησαν ρολόι, εκτός από…

12 Ιουλίου του 1789, ίσως ακόμα 30, σε ένα χωριό λίγο πιο έξω από την Αθήνα, στην αυλή ενός Λυκείου, είναι νύχτα, είναι πανσέληνος και γύρω από ένα τραπέζι κάθονται, 4 άνθρωποι. Ο φούρναρης, ένας ιδιοκτήτης pet shop, ένας καναλάρχης και ένα τέταρτο πρόσωπο, που η φιγούρα του, δεν πρέπει ποτέ να αποκαλυφθεί.

-Δεν είναι κατάσταση αυτή με τους συγχωριανούς μας. Κάθε βράδυ, έξω και τηλεόραση καθόλου. Το κανάλι μου πάει για φούντο. Οι διαφημιστές φεύγουν.

-Αμμ, οι τυρόπιτες; Μου σηκώνονται αργά, και δεν τρώνε ένα πρωινό της προκοπής. Τι να τις κάνω τις τυρόπιτες;

-Τόσα κουτάβια έχω στο μαγαζί και εμπόρευμα πολύ. Κανένας δεν παίρνει σκύλο, δεν το χρειάζονται λέει. Είναι όλοι αγαπημένοι, μία μεγάλη αγκαλιά. Σιωπή μέχρι που ο τέταρτος μιλάει.

-Θα αμολήσουμε τους Λύκους στο βουνά. Τα είχαν μεγαλώσει οι οικολόγοι και ήθελαν στη φύση να τα επιστρέψουν. Είναι ευκαιρία τώρα. Θα βάλουμε και τον Λουδοβίκο τον Β, να χορεύει και στο δρόμο να το φωνάζει. Γρήγορα σε όλους θα μαθευτεί. Και το βράδυ στο σπίτι όλοι θα κλειστούν και κουτάβια το χωριό θα πλημυρίσει και όλα στη τάξη τους θα επανέρθουν.

Το ίδιο έργο έπαιξε σε παραλλαγές, σε επανάληψη μερικές ακόμα φορές στο μέλλον, αλλά σε μία από αυτές…
14 Ιουνίου 1962. Στα αποδυτήρια με τα φώτα σβηστά, κεριά αναμμένα, ο Τζέλε, ο Πόρνταν, ο πρόεδρος όλων των προέδρων και μία ακόμα που το όνομα της ήταν σσσσσσσσς…

-Πρέπει να κάνουμε κάτι, να επιστρέψει το ενδιαφέρον για το άθλημα στο κόσμο.

-Ναι αλλά πρέπει να το δώσουμε και στη Πορτορωσία, είναι η σειρά της τώρα.

-Πρέπει να πουλήσουμε περισσότερο πασατέμπο στο γήπεδο, έχει πέσει κατά πολύ το τέμπο.

Η τέταρτη τους κοίταξε. Δεν χρειάστηκε καν να μιλήσει. Όλα ήταν κανονισμένα. Σχεδόν όλα…

Το ίδιο σκηνικό μερικές φορές ακόμα στο μέλλον…

1935 ένας σκύλος, γλύκας, φάτσας, μπουνταλάς, την ψυχή της Πηνελόπης Δ κλέβει και από το βιβλίο της δραπετεύει. Πεινασμένος στη συνέχεια του πολύ, ψάχνοντας, μία τρύπα μαύρη βρίσκει.

-Μυρίζει όμορφα κεί μέσα. Μανούλα μουυυυυ!!!!!! Και μέσα στου χρόνου τη σκουληκότρυπα βουτάει.

23:55 12/12/1945. Στη κεντρική πλατεία του χωριού, παράσταση έχει στηθεί. Στη σκηνή πάνω δεμένος βρίσκομαι, παγιδευμένος στο παρελθόν. Απέναντι μου 12. Με σημαδεύουν με όπλα, δώδεκα σφαίρες ο καθένας. Δίπλα τους, ο 13ος , ο Λοχίας τους. Στο μπαλκόνι βρίσκεται ο αρχηγός τους, ο Μορφέας. Κόκκινη σημαιούλα κρατάει. Με αυτή το σύνθημα θα δώσει.

Γύρω μου κοιτάω… Κόσμος;

Καλά δεν βλέπω, σχεδόν τυφλός πια είμαι. Μέσα στα θολά, νομίζω βλέπω τη θωριά της. Μου αρκεί. Κλείνω τα μάτια μου, η τελευταία μου εικόνα, η δική της.

Ο χρόνος στέκεται μετέωρος. Φώτα μόνα. Ο μεγάλος προβολέας και η πανσέληνος…

Τοy ή ρωα έφτασε η ώρα του. Ξαφνικά η μεγάλη ανατροπή.. Το κόκκινο σημείωμα, που κανένας δεν είχε υπό λογίσει…