Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

"She wrapped her arms around his neck and ran her fingers along his jaw. 'I need you to do something for me... I need you to rock my world. Can you do that for me?' "

~ Elle Kennedy

FB_IMG_1735758896412 by Brigitte posted 1 Ιανουαρίου 2025 at 21:16

 

Αν αγάπησες και πόνεσες, αγάπα περισσότερο
Αν αγάπησες περισσότερο και πόνεσες περισσότερο, αγάπα ακόμα περισσότερο
Αν αγάπησες ακόμα περισσότερο και πόνεσες ακόμα περισσότερο, αγάπα περισσότερο ώσπου να μην πονάει άλλο.
William Shakespeare

 

Ο έρωτας σαν κεραυνός στην μπόρα, κάνει κρότο , μα η αγάπη σαν έρχεται φέρνει την ηρεμία

 

Νικηφόρος Βρεττάκος

"Ο χορός του κορυδαλλού " #απόσπασμα.

Κι η σιωπηλή παρουσία σου μ' έμαθε πως σιωπή δεν υπάρχει.
Άκουσα να θροΐζει η ψυχή σου όπως ένας πευκώνας το καλοκαίρι.

Τα δάχτυλά σου μ' αγγίξαν σαν ένα σμήνος πουλιών.
Κι όταν χαμογελάς ακούω μιαν άρπα.
Κι όταν σκέφτεσαι ακούω που σκέφτεσαι.

Κι όταν αγαπάς τα παιδιά που ευλόγησεν ο Ιησούς, πάλι, ακούω.
Κι ακούω το ρόδινο σύννεφο όταν ακουμπάει στο βουνό.

Κι ακούω το στάχυ όταν πίνει μια σταγόνα νερού.
Κι όταν τη νύχτα κοιτάζεις τον ουρανό
ακούω τ' αστέρι που πλέει μες στο βλέμμα σου.

Κι είναι αυτό που ακούω πολύ δυνατότερο
απ' αυτό που γράφω κι απ' αυτό που μπορώ να σου ειπώ.

Όλα είναι γραμμένα.
Αρκεί να μπορεί να διαβάζει η καρδιά τα ψηφία της κτίσεως.
Οι στίχοι είναι αντίλαλοι.

Απόψε τελειώσανε όλες οι λέξεις μου.
Ακούω το ποτάμι ζητώντας να ξεκλέψω τα λόγια του.

Αφουγκράζομαι στο άπειρο το χαίρε των κόσμων
που παραπλέουν ο ένας τον άλλο - χαιρετιώνται κι αποχωρίζονται.

Αλλά η γλώσσα του σύμπαντος έχει μια μόνο λέξη.

Όλα λένε: «Αγάπη».
Κι όταν γράφω «αγάπη» δεν έχω πια άλλο.

Αλλά εγώ σ' αγαπώ.

Και γι' αυτό κομματιάζω
τη λέξη «αγάπη» σε χιλιάδες ρινίσματα και ζυμώνω τα χρώματα, όχι σα να 'ναι να ειπώ ή να γράψω, αλλά σα να 'μαι ο παντοκράτορας ενός μεγάλου περβολιού και να θέλουν τα χέρια μου να υφάνουνε κρίνα....

Απο τη συλλογή " Ο χρονος και το ποταμι " (1957)

 

| Νικηφόρος Βρεττάκος | 1 Ιανουαρίου 1912 - 4 Αυγούστου 1991 |

Η ψυχή μου είναι τόσο τρυφερή
για να κάθεται εδώ σιωπηλή,
μοναχή της, γιομάτη κουβέντες.
Κοίταξα γύρω μου, μα όχι δεν ήσουν.
Δεν ήσουν αγάπη μου.
Αν ήσουνα πλάι μου θα σου τα ’λεγα όλα.
Μέσα στο αίμα μου, ξέρεις, θα σου ’λεγα,
ταξιδεύουν αστέρια.
Με γαλούχησε η νύχτα που απλώνεται πάνω μας.
Και συ θα με πίστευες.
Μη μου τρέμεις, θα σου ’λεγα.
Μου ’μεινε το φεγγάρι, καρδούλα μου.
Μου ’μεινε αυτός ο πατέρας,
ο γιομάτος από φίλους κι αδέλφια μου,
και μου ’μεινε αυτός ο μεγάλος αγέρας
που φυσάει και κουνάει εδώ πάνω
σαν έναν πολυέλαιο απ’ άστρα και
τραγούδια τα σπλάχνα μου.
Δε μου πήρανε τίποτα. Μου ’μεινε
της ψυχής μου η δροσιά.
Μη φοβάσαι καρδούλα μου.
Κι εσύ θα με πίστευες.

[...]Θυμήθηκα, ξέρεις, αγάπη μου,
πως είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος,
σε μια απέραντη γη, που κι αγέρες φυσούν
και που η έρημος, ξέρεις,
παγώνει τα ξέσκεπα πρόσωπα.
Όλες οι νύχτες δεν είναι το ίδιο.
Όλες οι μέρες δε μοιάζουνε φεύγοντας.
Τόσα χρόνια! Πώς μπόρεσα;
Την απέραντη αυτή μοναξιά, πώς τη σήκωσα;
Μα όχι, δεν ξέρω· μπορεί να μεγάλωσα κιόλας,
μια κι έπρεπε μόνος μου να γιομίσω την έρημο.
Σου το γράφω απ’ τον άγιο μου Ταΰγετο, λύπη μου.
Ο χειμώνας που πέρασε ήταν βαρύς
και κανείς δεν το ξέρει - για ένα παιδί που πορεύεται
και δεν έχει σε ποιον να το ειπεί, αποφασισμένο για όλα.
Μου μείναν αυτές οι ραβδώσεις στο στήθος
κι αυτές οι ρυτίδες στο μέτωπο,
φαγωμένες νεροσυρμές,
ατελείωτοι χείμαρροι πίκρας.
Μου ’μεινε αυτό το χαμόγελο,
που υπόσχεται πάντοτε
και ποτέ δεν ζητά
κρεμασμένο για όλους στο σταυροδρόμι της νύχτας.


| Ανεπίδοτο Γράμμα |(Ο Χρόνος και το Ποτάμι, 1957) | "Η Εκλογή μου"