Χωρίς κανέναν

Νομίζω πως ο μόνος χαμένος χρόνος (και η μόνη πραγματική αμαρτία κατ' εμέ) είναι ο αβίωτος χρόνος.
Όλα τα υπόλοιπα είναι εμπειρίες ζωής. Τίποτα δεν πάει χαμένο.

 

Τα έχω σκεφτεί και γω αυτά, είναι ανθρώπινο να αμφισβητούμε τα βήματα μας. Για κάθε μεγάλη (αυτο)αμφισβήτηση μου στο παρελθόν καπως ήρθαν οι απαντήσεις για να με επιβεβαιώσουν πως καταβάθως ένιωθα περισσότερα απ οσα ήξερα ( δεν ξέρω αν βγάζω νόημα).
Χρειάζεται μια απόσταση για να δει κανείς την σύνδεση. Και μέχρι τότε το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προχωράμε κάνοντας το καταδύναμην όπως νιώθουμε - όσο μπάχαλο/ ανεξήγητο/ αδιανόητο/ παράλογο/χαζό - αυτό είναι το καλύτερο γιατί αυτό νιώθουμε.  

 

Απολύτως  

 

Πάντα χρειάζεται μία περίοδος μοναξιάς για απολογισμό και βαθιά σκέψη.
Κάποιες φορές είναι βάλσαμο αυτή η περίοδος μοναξιάς κάποιες πάλι όχι.

 

Οι περίοδοι αποστασιοποίησης (μοναχικότητας, και όχι μοναξιάς), είναι ιδανικοί ..

για να ξεκαθαρίσουμε τα παρελθόντα,
και να ονειρευτούμε τα μελλούμενα.

Γενικότερα, για να εκτιμήσουμε την μοναδικότητά μας.

 

Στο νησί της Λέσβου υπάρχει ένα χωριό που λέγεται Μόλυβος.
Είναι ένα υπέροχο μέρος να ζει κανείς χειμώνα. Επιλεγμένη μοναχικοτητα στην μοναξιά του χωριού.

Ιδανικό να χάνεσαι στην ηρεμία του.