Μελαγχολία μου εσύ κυρία μου σ' όλα τα δύσκολα εσένα αγκαλιάζω...

Μην μου ξαναπείς να προσέχω. Δεν θέλω να προσέχω. Θέλω να είμαι απρόσεκτη, επιπόλαια, αφελής. Να μην κοιτάω την διασταύρωση των αυτοκινήτων, να μην βλέπω τον σηματοδότη στα τρένα, να μην χαμηλώνω το γκάζι στις στροφές.

Δεν γουστάρω να προσέχω μόνη μου. Τι να προσέχω; Την μοναξιά μου; Δεν θα πάθει τίποτα στο υπόσχομαι. Θα κοστολογήσω στον απολογισμό μου τι όφειλα να πράξω καλύτερα. Προς το παρόν, θέλω να τρέχω με ιλιγγιώδη ταχύτητα, θέλω να πίνω πολύ, να καπνίζω πολύ, να σκοτώνω τον έρωτα, να ματώνω τα όνειρα μου.
Μην μου ξαναπείς να προσέχω.

Πρόσεχα και έφτασα εδώ που έφτασα. Πρόσεχα να μην σε πληγώσω, να μην σε απογοητεύσω, να μην σε ακουμπάω εκεί που πονάς. Πρόσεχα να μην σε αφήσω μόνο σου ούτε στα όνειρα σου, ήμουν εκεί στους φόβους σου, ήσουν απών στους δικούς μου.

Πρόσεχα να μην σε ακουμπήσει η απελπισία, να μην σε λερώσουν τα ψέμματα. Μην μου ξαναπείς λοιπόν να προσέχω. Θέλω να ζω επικίνδυνα, να φρενάρω στην άκρη του γκρεμού, να δίνομαι σε ανούσιες αγκαλιές, να σκορπιέμαι σε ανάλατους έρωτες, να χαραμίζομαι σε χλιαρά φιλιά.

Μην με μπερδέψεις ποτέ με μια γυναίκα που θα της αρκούσε το ενδιαφέρον σου για την υπόλοιπη ζωή της.
Εγώ τα γλυκανάλατα λόγια της παρηγοριάς, δεν τα φοράω για Κυριακάτικο ρούχο. Τα ρίχνω στη φωτιά μαζί με τις υπόλοιπες φορεσιές και τις λέξεις που με πονάνε.

Μην με περάσεις ποτέ για μια γυναίκα που θα αρκεστεί στο ενδιαφέρον σου. Για μένα ότι τελειώνει πεθαίνει ακαριαία. Και εάν κάποιο βράδυ νιώσω να λυγίζω από αδυναμία, από κούραση, από θλίψη, κοιτάω, τον εαυτό μου στον καθρέφτη και ξέρεις τι λέω από μέσα μου;

Ας πρόσεχες!

©️Κούτσιου Μπέττυ

 

"Στον ίσκιο των πουλιών "
Αλκυόνη Παπαδάκη
______

Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.

Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει
την ψυχή σου.

Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν.
Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά.

Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.

Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις.

Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη,
ούτ' ένα λουλουδάκι.

Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.

Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.

"Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;"
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.

Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.

Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν.

Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.

Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.

 

Λόγος παράταιρος έμεινα
Σκηνή κωμική ενός δράματος
Γυμνή η αλήθεια μου πνίγηκε σε ρηχούς ποταμούς
που ζωγράφισα
Ένα"για πάντα" που δίπλα από ένα αντίο στριμώχτηκε
Διάτρητο της ψυχής το πουκάμισο
Και ήταν το μόνο ασορτί που μου χώραγε.....

Κτενά Αργυρούλα

 

Σαγαπω όταν τα τραίνα φεύγουν
Και αφήνουν πίσω τους καπνούς απραξίας
Σαγαπω στο απέραντο αυτής της λέξης
Στην δύναμη του κάθε μου κύτταρου
Στο σκόρπισμα της αύρας του ματιού σου το βλέμμα.
Σαγαπω στην αρχή στη μέση και στο τέλος

Ελένη Καποκακη

 

Την μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας,
στην σιωπή της νύχτας,
όταν μονάχο του φρενιάζει το φεγγάρι,
κι οι εραστές ξαπλώνουν
αγκαλιά με τη θλίψη τους,
παιδεύομαι το φώς να τραγουδήσω,
όχι από φιλοδοξία ή για τον επιούσιο,
ούτε για επίδειξη στο παζάρι των ταλέντων
σε φιλντισένια παλκοσένικα,
μα για την αμοιβή την ελάχιστη
απ’ τα μύχια της καρδιάς τους.

Κι έξω απ’ το φεγγάρι που φρενιάζει
δεν γράφω τούτες τις σελίδες που αφρίζουν
μήτε για τον άνδρα τον περήφανο
μήτε για τους νεκρούς που από ψηλά επιβλέπουν
με τ’ αηδόνια και τις ψαλμωδίες τους
μα για τους εραστές,
που αγκαλιάζουνε αιώνων θλίψεις,
που μ’ έχουνε γραμμένο,
κι ούτε τους νοιάζει η μαστοριά κι η τέχνη μου.
Dylan Thomas