"Πουτάνα όλα"

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα στο μυαλό μου δράματα αλλά μάλλον ένα μεγάλο coming out των πιο σκοτεινών πλευρών μου, αυτές με τις οποίες δεν τολμούσα καν να συνομιλήσω μαζί τους. Δεν είχε τίποτα το υστερικό όλο αυτό. Ήταν άνοιγμα, ίσως ορμητικό αλλά σίγουρα όχι θεατρικό.
Η δε αντιμετώπιση που Είχε που συνοψίζεται στο " και ποιος σου είπε ότι θα κάνεις ο,τι θέλεις με αυτά σου τα κομμάτια; Είναι κι αυτά δικά Μου όπως κι εσύ ολόκληρη" απλά με αφόπλισε από ο, τιδηποτε.

 

Μάστα... Λοιπόν Κοντεύω τα 60 και προφανώς έχει αλλάξει η οπτική Μου στην ζωή, στις κάθε είδους σχέσεις, στις επιλογές, στον ίδιο Μου τον εαυτό.
Δεν κρίνω τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα της ζωής του ο καθένας ούτε ως θετικό ούτε ως αρνητικό. Ο καθείς επιλέγει τον τρόπο που του "κάνει"... ακόμη κι αν για την δική μου οπτική είναι "αυτοκτονικός"..
Κόκκινες γραμμές, καμπάνες όρια, αντοχές, ανοχές, ένστικτα ... Ναι υπάρχουν και δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν ποτέ και υπό καμιά συνθήκη. Ο καθένας από Μ/μας αναλόγως το "ύψος" του αλλά και το "ύψος" του "απέναντι"... συστέλλει ή διαστέλλει τα πιο πάνω. Βέβαια υπάρχουν φορές που εμείς οι ίδιοι μικραίνουμε την πραγματικότητα σε αφήγημα για να δικαιολογήσουμε τις αποφάσεις και τις επιλογές μας. Σε ό,τι αφορά στις σχέσεις, θα ξαναγράψω κάτι που είχα γράψει στο ίδιο νήμα...

 

Είναι θέμα αντίληψης και αυτό. Δηλαδή τι εκλαμβάνει ως πουτάνα όλα κάποιος. Το στιγμιαίο ξέσπασμα, η απερισκεψία, η οργή που ο άλλος δεν μπορεί να συγκρατήσει. Μετά από σκέψη/επεξεργασία του λήπτη της και περνώντας το από διάφορα φίλτρα ( συνθήκες, μερίδιο ευθύνης δικό του, ενδιαφέρον που θα είχε/είχε ακόμη για τον άλλο ) μπορεί και να παραβλεφθεί.

Όταν όμως το πουτάνα όλα, είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο ή ακόμη χειρότερο, ναι μεν εκφράζεται για πρώτη φορά στο "μεγαλείο" του, μα όχι μόνο διαρκεί, αλλά από κύμα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μετατραπεί σε τσουνάμι ( το υπολογισμένο ή κατόπιν σκέψης πουτάνα όλα, που είχε αναφέρει σε κάποια παλιά του τοποθέτηση ο @Arioch . Πάνω κάτω και του ζητώ συγγνώμη αν δεν το παρέθεσα με πιστότητα ). Δεν υπάρχει ενδιαφέρον/αγάπη/στοργή/κατανόηση/υπομονή/βάλτε όποιο συναίσθημα θα θέλατε, που βαστάει. Γιατί κάποια πουτάνα όλα, σε φέρνουν αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό και πιο συγκεκριμένα με τον αυτοσεβασμό σου. Και αν νιώσεις, ότι εκείνος θα πληγόταν βαρέως με το να ανεχτείς κάποιο πουτάνα όλα, κατεβαίνει ο διακόπτης, όπως όταν γίνεται απότομη διακοπή ρεύματος. Και πιθανότατα όταν αυτό επανέλθει, ο "πίνακας" θα έχει πια καεί.

Ίσως και λανθασμένα, συνεχίζω να πιστεύω, ότι δεν υπάρχει homo bdsmens και homo vanillensis αλλά μόνο άνθρωποι και κάποιες αντιδράσεις υπερτερούν οιασδήποτε θέσης/ρόλου/τάσης/ροπής/πείτε την όπως προτιμάτε. Μπορεί να αλλάζει ο τρόπος έκφρασης τους, αλλά η ουσία τους μάλλον παραμένει κοινή στον πυρήνα της.

 

Η απάντηση του ήταν απόλυτα ψυχοθεραπευτική, Εγώ αυτή την συμπεριφορά (δείχνω την πιο άσχημη πλευρά του εαυτού μου) την βίωσα σε μη D/s, M/s σχέση και εκεί δεν υπάρχουν δικλίδες ασφαλείας, anyway πάει πέρασε, ήταν μία εμπειρία.

 

Ισχύει... Άλλες οι δυνατότητες διαχείρισης στο εντός πλαισίου.

 

Μιλώντας γενικά για ανθρώπους..
Σαφώς και η υπομονή και επιμονή αξίζει στους ανθρώπους που αγαπάμε, αλλά όχι σε κάθε περίπτωση  
Στο όνομα της υπομονής, μπορούν να γίνουν οι πιο δηλητηριώδεις συσσωρεύσεις – καπηλεύσεις ( συνειδητά και μη).
Σε συχνές περιπτώσεις, είναι εξίσου αγάπη και ενδιαφέρον να πάρω τις αποστάσεις μου.

Μιλώντας βέβαια για περιπτώσεις υ
Εκεί τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Παράδοση του "μπαμ".. και κάτω. 

 

+1