To trance και η διαχείριση του

...αφήνεται σε μια αίσθηση θριάμβου και πανικού. Αφανίζεται όλη μέσα στους εξοντωτικούς σπασμούς της ύπαρξης, και στις καταλαμπές των οραμάτων της...
Γκεμμα, 2006
​

Πολύ συχνά ονομάζεται και subspace αλλά επέλεξα τον όρο trance για να τονίσω το ότι πρόκειται για μια ιδιαίτερη κατάσταση συνείδησης. Και σίγουρα αρκετά μακρυά από την κατάσταση της διάσχισης, όπως συζητήθηκε σε άλλο νήμα.

Δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω πως ξέρω τις θρυαλλίδες που το πυροδοτούν. Τουλάχιστον σε μένα όμως, και μετά από αρκετά χρόνια, μου είναι πολύ ξεκάθαρο γιατί πρόκειται όταν (μου) συμβαίνει.

Όπως έχω περιγράψει αναλυτικότερα και παλαιότερα, θα το περιέγραφα σαν ένα τούνελ με διαφανή τοιχώματα, μέσα στο οποίο ο χρόνος μετρά με τρόπο διαφορετικό, μέσα από το οποίο υπάρχει οπτική επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο, φτάνουν ερεθίσματα και πληροφορία αλλά "αποδυναμωμένα". Πολλά που σε μια "κανονική" κατάσταση συνείδησης θα είχαν σημασία ως πληροφορίες, καταχωρούνται ως θόρυβος.

Ως βίωμα, τόσο από την εμπειρία μου όσο και από όσα ξέρω από άλλους ανθρώπους που το έχουν βιώσει, μπορεί να είναι από γαληνευτικο και σαν να πλέεις σε ένα ποτάμι φωτός και ευτυχίας, μέχρι να φέρνει φόβο και πανικό. Κυρίως για το τι μέλλει γενέσθαι αν βυθιστείς σε αυτό.

Και εδώ έρχομαι σε ένα θέμα που βρίσκω πάρα πολύ δύσκολο και είναι η διαχείριση του trance. Ποιος το διαχειρίζεται; Με ποιον τρόπο;
Μια εύκολη απάντηση (και ευτυχής περίπτωση) θα ήταν: ο Κ.
Ωστόσο αυτό δεν είναι πάντα.
Και σε αυτή την περίπτωση...the plot thickens...

Σκέψεις, εμπειρίες, εξηγήσεις, ερμηνείες, απόψεις ευπρόσδεκτες.

 

Και από ένα παλαιότερο ποστ για το αίσθημα μοναξιάς που μπορεί να βιώνεται μέσα στο τρανς...

 

Σε trance μπορεί να πέσει και ο $Top της σκηνής, εκεί και αν θέλει προσοχή.

Το δικό μου βίωσα ως αλλεπάλληλα κύματα ωμής, ξέφρενης λύσσας. Τίποτα δεν είχε σημασία, μόνο αυτά τα κύματα της ξέφρενης λύσσας. Ήταν σχεδόν θρησκευτική εμπειρία. Ή ίσως ήταν πράγματι θρησκευτική εμπειρία.

Ήταν υπέροχο αλλά δε θέλω να το ξαναζήσω.-

 

Ένα περιστατικό, η πρώτη φορά που ξαφνικά και απροσδόκητα ένιωσα ισχυρά ταπεινωμένη, με οδήγησε σε trance και αυτό ήταν το σημείο της πραγματικής εισόδου μου στο BDSM. Τότε πείσθηκα ότι το BDSM υπήρχε και με αφορούσε κιόλας. Όταν, λίγες ημέρες αργότερα, ήμουν σε κατάσταση να επικοινωνήσω λογικά, ρώτησα, ως όφειλα, τι ήταν αυτό που έζησα και έμαθα ότι ήταν trance. Ένα πιο ελαφρύ subspace που δεν είναι απαραίτητο να εξελιχθεί σε subspace, μπορεί να μείνει και trance. Ήταν κάπως έτσι, είχα εξαιρετικά οξυμένη πρόσληψη του τι συμβαίνει γύρω μου και συγχρόνως αποστροφή στην επικοινωνία με άλλους, δεν μπορούσα να νιώσω ούτε νύστα, ούτε πείνα, ούτε δίψα και ήμουν σεξουαλικά διεγερμένη με έναν τρόπο παράξενο που και εντοπιζόταν και δεν εντοπιζόταν και πάντως δεν ήταν μόνον σεξουαλικός, ήταν και άλλα πράγματα.

Ήταν πάρα πολύ όμορφο και πάρα πολύ ιδιαίτερο. Όταν συνήλθα τελείως με προβλημάτισε πόσο πολύ ανοιχτή σε κάθε είδους παρέμβαση είχα γίνει όσο ήμουν σε trance. Το συζήτησα και κατάλαβα ότι δεν μπαίνει καν θέμα να βρεθεί σε trance υ και να μην είναι σε προστατευμένο περιβάλλον ή να μην έχει πάρει οδηγίες για το τι θα κάνει.

Δεν μου συμβαίνει εύκολα, θέλει έναν συνδυασμό αίσθησης αγνώστου, επιθυμίας να τα ζήσω όλα, ταπείνωσης και αυθεντικού απροσδόκητου τη στιγμή εκείνη.

Αργότερα με βρήκαν και δυσάρεστα trance, που πυροδοτούνταν από ενοχές. Εξίσου μοναδικά.

 

Ευχαριστώ για την πρόταση. Βοηθά όντως πολύ.

Θα αναφερθώ σε δικές μου εμπειρίες και θα προσπαθήσω να απαντήσω στα ερωτήματα. Ευχαριστώ επίσης όσους έχουν μοιραστεί μέχρι τώρα τις δικές τους στο νήμα.

Ο Κ βυθίζει το υ στο subspace με πρόθεση.

Για μένα είναι η ιδανική, θα έλεγα, συνθήκη το trans λειτούργησε ακριβώς με τον τρόπο που – για μένα- εκπληρώνει το «στόχο»: Σταμάτησα να αποσπώμαι από άλλα ερεθίσματα, να σπαταλάω ενέργεια αριστερά και δεξιά και όλη η ενέργεια επενδύθηκε στον Κ.

Ο Κ το αφήνει να εξελιχθεί.

Και εδώ η εμπειρία μου είναι ο Κ να μην το κάνει επί τούτου αλλά επειδή ήταν ένας Άνθρωπος που με ήξερε ως προς όλα καλύτερα από ότι εγώ κατάφερα ποτέ να μάθω τον εαυτό μου, λειτούργησε όπως στην πρώτη περίπτωση κι επίσης με απάλλαξε από οποιαδήποτε ανασφάλεια και αντίσταση είχα.

Έτυχε.

Ή έστω βοήθησε η συγκυρία (μου και γενικότερα). Δεν διήρκεσε πολύ καθώς δεν έγινε κάποια διαχείριση αυτού ωστόσο για αυτές τις λίγες ώρες μου προσέφερε μια ηρεμία απολαυστική.

Αυτοβύθιση.

Περίπτωση 1.

Όχι τόσο μια συγκεκριμένη κουβέντα αλλά μάλλον μια «στάση», ένα συνολικό attitude στο οποίο εγώ αναγνωρίζω ως Ισχύ, με έφεραν προ των πυλών σε μια τέτοια κατάσταση. Δεν το έχω επικοινωνήσει αλλά νομίζω έχει γίνει αντιληπτό από τη γενικότερη συμπεριφορά μου ότι βρίσκομαι σε αυτό το state.

Περίπτωση 2.

Εδώ δύσκολα τα πράγματα. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη πώς έγινε. Νομίζω ότι κάποια ερεθίσματα δημιούργησαν μια κατάσταση (δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη λέξη αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια άλλη αυτή τη στιγμή) που μου έφερε έντονη την ανάμνηση της κατάστασης που υπήρχε όταν με έβαζε Εκείνος σε αυτό. Σε μια ιδιότυπη – το ξέρω- περιγραφή θα έλεγα ότι ξαφνικά σαν να ξεκινάει μια ροή, σωματική, νοητική και συναισθηματική που με τραβάει προς την «πύλη» του τούνελ. Στο μέτρο που μπορώ να το περιγράψω, είναι αυτά που περιγράφω στο νήμα Oddity. Όπως και αν ακουστεί ομολογώ ότι με φοβίζει, με ταράζει καθώς δεν έχω ιδέα πώς να το χειριστώ μόνη μου, και η προοπτική του να μην καταφέρω να μην περάσω την πύλη με τρομάζει καθώς δεν ξέρω πώς να βγω μετά από αυτό, ούτε αν...