Αλληλεγγύη για τους βιασμούς γυναικών

Και στη Γερμανία δέρνουν γυναίκες

 

Ημέρα της γυναίκας

 

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, το Κέντρο Γλώσσας και Πολιτικής του Τμήματος Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας και η Εθελοντική Φοιτητική Ομάδα DfltiVoice διοργανώνουν, σε συνεργασία με τα ΠΜΣ του ΤΞΓΜΔ «Επιστήμη της Μετάφρασης» και «Πολιτική, Γλώσσα και Διαπολιτισμική Επικοινωνία», διαδικτυακή ημερίδα με θέμα τη Γυναικοκτονία και την Έμφυλη Βία. Η εκδήλωση θα λάβει χώρα τη Δευτέρα, 10 Μαρτίου 2025, και ώρα 17:30, και πραγματοποιείται στο πλαίσιο του Πρωτοκόλλου πρόληψης και αντιμετώπισης περιστατικών έμφυλων διακρίσεων, παρενόχλησης και κακοποίησης του ΤΞΓΜΔ, που αποτελεί πρωτοπορία στον ακαδημαϊκό χώρο.

Στην εκδήλωση θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά ο Οδηγός πρόληψης και αντιμετώπισης περιστατικών σεξισμού, διακρίσεων, σεξουαλικής παρενόχλησης και έμφυλης βίας, που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του πρωτοκόλλου, καθώς και τα αποτελέσματα έρευνας σχετικά με τον έμφυλο λόγο και την έμφυλη βία, που διεξήχθη από ομάδα φοιτητών και φοιτητριών του ΠΜΣ «Επιστήμη της Μετάφρασης».

Θα γίνουν επίσης παρουσιάσεις από τις/τους:

Αναστασία Ματσούκα, νομικό και σύμβουλο του ΔΣ του ΔΣΑ
Μαρία Λιάπη, κοινωνιολόγο και ερευνήτρια για θέματα φύλου, επιστημονική υπεύθυνη του Κέντρου Διοτίμα, «Η φεμινιστική προσέγγιση στην έμφυλη βία»
Στέλλα Καραφυλλίδου, ΜΑ POLICO
Άγγελο Ανδρεοσόπουλο, μεταπτυχιακό φοιτητή στο POLICO
Μετά τις εισηγήσεις των ομιλητών και ομιλητριών, θα ακολουθήσουν ερωτήσεις και συζήτηση.

Την εκδήλωση θα χαιρετίσουν o Αντιπρύτανης Ακαδημαϊκών Υποθέσεων, Φοιτητικής Μέριμνας, Διεθνών Σχέσεων και Εξωστρέφειας, Καθηγητής στο Τμήμα Ιστορίας Κωνσταντίνος Αγγελάκος, η Πρόεδρος του ΤΞΓΜΔ, Διευθύντρια του ΠΜΣ «Επιστήμη της Μετάφρασης» και μέλος της Επιτροπής Ισότητας των Φύλων του ΙΠ, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Μαρία Τσίγκου, και ο Διευθυντής του Κέντρου και μέλος του Συμβουλίου Διοίκησης του ΙΠ, Καθηγητής Σωτήρης Λίβας.

Για την παρακολούθηση, απαιτείται εγγραφή μέσω Zoom σ’ αυτόν τον σύνδεσμο.

 

Η ΑΜΕΛΙΑ Η ΒΙΑΣΜΕΝΗ Ι που τώρα θα μιλήσει και θα δείξει τα τέρατα

Και θα μιλήσω τώρα, γιατί τώρα μπορώ. Γιατί, τώρα γουστάρω μετά από 10 χρόνια. Θα μιλήσω για το κτήνος. Θα μιλήσω για τον παιδοβιαστή μου, που μου στέρησε τόσα χρόνια από τη ζωή μου. Για τον παιδοβιαστή μου που με σκότωσε, όταν ήμουν παιδί. Ήμουν παιδί 15 χρονών, όταν με βίασε ολοκληρωτικά το κτήνος. Όταν με σκότωσε, γιατί η στιγμή αυτή δεν είναι κάτι που ξεχνάς είναι κάτι που κουβαλάς για πάντα μέσα σου στη μνήμη – μνήμα, στις εγγραφές του σώματος. Το κτήνος αυτό ήταν ο κολλητός της νονάς μου και οι δύο ηθοποιοί. Στη πρώτη λυκείου λοιπόν το φροντιστήριο μου κανόνισε την όπερα il trovatore στο Ηρώδειο όπου έπαιζε σαν κομπάρσος. Και χρησιμοποίησε το κτήνος το όνομα της νονάς μου για να με προσεγγίσει. Μου ζήτησε να μιλήσουμε μετά την παράσταση και έτσι και έγινε. Και όταν με βίαζε εγώ έκλεισα. Το κτήνος βίαζε ξέσκιζε ένα παιδικό παρθενικό πτώμα. Ήμουν παρθένα και με ξέσκισε με αποτελείωσε και πρωκτικά. Το κτήνος με ξέσκισε σωματικά και ψυχικά για πάντα. Το κτήνος με απείλησε. Το κτήνος μου είπε ότι είμαι μια πουτάνα και αυτό μου άξιζε. Το κτήνος μου, είπε ότι θα με βγάλει τρελή. Το κτήνος με εκφόβισε. Και με σκότωσε τη μέρα εκείνη, αυτή η μέρα είναι τα νεκρέθλιά μου. Και το κρατούσα μέσα μου δύο χρόνια. Και δεν το μοιράστηκα με κανέναν μέχρι τότε. Και έλιωνα. Και είχα γίνει η σκιά της σκιάς μου. Και δεν έτρωγα τίποτα. Και ήμουν στα πρόθυρα νευρικής ανορεξίας. Και 4 μήνες μετά το τραγικό συμβάν με κακοποίησε σεξουαλικά και άλλο κτήνος, ο διευθυντής του φροντιστηρίου μου. Κάναμε προσομοιώσεις στη δευτέρα λυκείου και είχα διαγώνισμα στα λατινικά. Ήμασταν, όμως πολλοί και εμένα με πήρε στο γραφείο του. Όταν του έδωσα το γραπτό μου, αφού λογικά βεβαιώθηκε ότι δεν θα περάσει κανείς έκανε το εξής. Εγώ, επειδή έλιωνα η μαμά μου μην ξέροντας τι έχω μου έκανε εξετάσεις αιματολογικές. Το δεύτερο κτήνος είδε χανζαπλαστ και με ρώτησε τι εξετάσεις έκανα. ‘’Να ελέγχεσαι σαν κορίτσι, η αδερφή μου πέθανε από καρκίνο του στήθους’’, είπε. Και πριν το καταλάβω μου έπιασε το στήθος μέσα από την μπλούζα και με κρατούσε με βία δαγκώνοντάς μου τον λαιμό. Με έβλεπε στα μάτια το κτήνος. Έβλεπε δύο μάτια παιδικά να κλαίνε, δύο μάτια παιδικά νεκρά και συνέχιζε. Και οι εξετάσεις μου βγήκαν μια χαρά και η μάνα μου προβληματίστηκε, με πήγε σε διατροφολόγο, γιατί δεν έτρωγα και έλιωνα, γιατί με πενθούσα. Και η διατροφολόγος με παρέπεμψε σε ψυχολόγο. Μου έκαναν τεστ και βρήκαν, ότι έχω την πάθηση της κατάθλιψης από 11 χρονών. Στα 11 ήταν συγκαλυμμένη, έβγαινε με χαρά, για αυτό δεν πήρε κανένας χαμπάρι. Μόνο που ο 35αρης ψυχολόγος στη τρίτη συνεδρία μου την έπεσε. Την έπεσε σε ένα παιδί ασθενή, σε ένα παιδί κλεισμένο φοβισμένο που πρώτη φορά θα μιλούσε για τα κτήνη – φαντάσματα. Και έκοψα μαζί του, δεν είπα τι έγινε στη μάνα μου και απλά πήρα την αγωγή μου στα αντικαταθλιπτικά χωρίς ψυχολογική υποστήριξη. Και εδώ ερχόμαστε, στο γιατί η Αμέλια είχε από τα 11 κατάθλιψη χωρίς να το ξέρει ούτε η ίδια. Γιατί, η μικρή Αμέλια είχε και άλλο κτήνος στη ζωή της τον πατέρα της. Τον κακοποιητή πατέρα της που ασκούσε τεράστια ενδοοικογενειακή βία και σε εκείνη, στα μικρά αδέρφια της και στη μαμά της. Γιατί, η μικρή Αμέλια από 8 χρονών πήγαινε στα αστυνομικά τμήματα για να δείχνει τα σημάδια πάνω της. Γιατί, ζητούσε βοήθεια και οι μπάτσοι την έγραφαν, γιατί αυτοί εμφανίζονται μόνο αν γίνει φόνος από ότι φαίνεται. Και η μικρή Αμέλια αντιδρούσε στον πατέρα της και την είχε άχτι περισσότερο από όλους. Γιατί, ένας άλλος λόγος που την χτυπούσε άσχημα επικεντρωνόταν στο ότι ήταν άριστη μαθήτρια. Ο πα – τέρας της ήθελε να μην ασχοληθεί με τα γράμματα η μικρή Αμέλια, γιατί ήταν πολυτέλεια. Και την βαρούσε σχεδόν κάθε μέρα πριν και μετά το σχολείο και η μικρή Αμέλια δεν του έκανε το χατίρι. Αυτός ήταν ο προσωπικός της αγώνας και πήγαινε στο σχολείο χαμογελαστή σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Και η μικρή Αμέλια ήταν αφοσιωμένη στο στόχο της, να μάθει γράμματα αυτό που αγαπούσε πιότερο και να προσπαθήσει να γίνει άνθρωπος. Και εννοείται ότι την μικρή Αμέλια δεν την ενδιέφεραν ούτε οι έπαινοι ούτε τίποτα ούτε οι σημαίες και οι μαλακίες όλα αυτά είναι κατασκευές. Ήθελε απλά να προσπαθήσει να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού της. Και η μικρή Αμέλια κουβαλούσε τόσο βάρος μέσα της μέχρι που στα 17 της έσκασε. Στα 17 της χώρισαν επιτέλους οι δικοί της και είχε τον χρόνο να σκεφτεί όλα τα τέρατα και τα φαντάσματα. Και τότε η κατάθλιψή της επιδεινώθηκε και την γονάτισε. Και σκεφτόταν ότι δεν έχει νόημα να ζει όσο θυμάται. Και δεν ήθελε να είναι οι αναμνήσεις της που την χτυπούσαν συνεχώς. Και τότε είδε το σχολείο με άλλο μάτι και το σύστημα και αποφάσισε ότι δεν γουστάρει να το συνεχίσει στην τρίτη λυκείου και να το παρατήσει, φτιάχνοντας τους δικούς της όρους, τη δική της Κιβωτό. Το παρατήσε για να βρει τον εαυτό της. Και χάθηκε σε σκοτεινά μονοπάτια. Και δοκίμασε πολλά εκείνο το διάστημα σχέσεις κακοποιητικές με μεγαλύτερους αναζητώντας τον πατέρα και τα πρότυπα, ναρκωτικά κοκ. Αλλά, συνήλθε και έναν χρόνο αργότερα μάζεψε τα κομμάτια της και αποφάσισε να δώσει πανελλήνιες. Και έγραψε άριστα παρότι ένας χρόνος απουσίας. Και πέρναγε όπου ήθελε στη θεωρητική, αλλά δεν επέλεξε νομικές και φιλολογίες. Επέλεξε το τμήμα θεατρικών σπουδών στο ΕΚΠΑ. Γιατί, από μικρή έγραφε (πρώτη δημοτικού) έγραφε ποίηση, στίχους, τραγούδια, μονολόγους. Γιατί, αγαπούσε τη σκηνοθεσία θεάτρου, τη φιλοσοφία, τη ποίηση, τον Άνθρωπο, τη Φύση, τα Ζώα. Και εκεί άρχισε να βρίσκει τον εαυτό της και γνώρισε καθηγητές που έγιναν συμπληρωματικά οικογένειά της και γνώρισε ανεκτίμητους φίλους. Και άρχισε να ανοίγεται ξανά και να γελά και ας πενθούσε ακόμα μέσα της. Και σιγά σιγά έμαθε να γιατρεύει τα τραύματά της, να μοιράζεται σε λίγους και κοντινούς το αφήγημα της ιστορίας της. Μέχρι που στην πρώτη καραντίνα επέστρεψε ξανά η κατάθλιψή της λόγω συσσωρευμένων αγχών και σκληρών καταστάσεων. Και ήρθε αντιμέτωπη ξανά με τα κτήνη φαντάσματα. Και ξανάπεσε. Και βούτηξε στη κοιτίδα της την Λύπη. Και προσπάθησε να το πολεμήσει, αλλά την καθήλωσε. Αυτή τη φορά πέρα από την αγωγή της είχε και την επικουρική βοήθεια μιας υπέροχης ψυχολόγου. Και πρώτη φορά η Αμέλια με άπειρη προσωπική δουλειά δεν πάλεψε με τα τραύματα, αλλά τα αγκάλιασε. Συμφιλιώθηκε μαζί τους. Και έγινε πιο δυνατή από ποτέ. Και, όταν βγήκαν τα νέα με τον Λιγδιάρη και το σινάφι του πείσμωσε όσο ποτέ και δεν ξαναέπεσε. Και η Αμέλια θέλει πρώτη φορά να κυνηγήσει νομικά τον παιδοβιαστή της και όλα τα τέρατα. Γιατί, τώρα έχει την δύναμη να το κάνει. Γιατί, τώρα μπορεί. Γιατί, τώρα γουστάρει. Και θα το κάνει και ας καεί ο κόσμος όλος. Ήδη το κάνει. Γιατί, έμαθε να προστατεύει τον εαυτό της και δεν θα αφήσει κανέναν καργιόλη ποτέ ξανά να της πειράξει ούτε τρίχα. Και η Αμέλια είναι στο πλευρό κάθε γυναίκας, παιδιού. Κάθε ανθρώπου που αδικείται. Κάθε ανθρώπου που βιάζεται με κάθε τρόπο.

Και όλο αυτό το ποστ έγινε με αφορμή ενός μαθήματος στη σχολή που τέθηκε το ζήτημα υπερ και κατά της θανατικής ποινής. Και η Αμέλια που έχει βιαστεί είπε την γνώμη της ότι είναι κατά των βασανισμών των βιαστών εντός και εκτος φυλακών. Η Αμέλια είναι υπερ της δικαιοσύνης του νόμου όχι της ζούγκλας και του φαύλου κύκλου του αίματος. Αυτή είναι η πραγματική και άμεση δημοκρατία (αγαπά βλέπετε τον Καστοριάδη). Όχι τα ένστικτα και την αντεκδίκηση. Και ένας συμμαθητής της, της απάντησε τότε ‘’μιλάς εκ του ασφαλούς’’. Της λέει, ‘’θα έλεγες το ίδιο αν βιάζαν το παιδί σου, την αδερφή σου, εσένα;’’ Και θα σου απαντήσω εδώ φιλαράκι. Η Αμέλια λοιπόν η ΒΙΑΣΜΕΝΗ ΜΕ ΧΙΛΙΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ είναι υπερ της δημοκρατίας της άμεσης και όχι της αντεκδίκησης. Και δεν μιλάω εκ του ασφαλούς. Αυτό το κάνεις εσύ.

Δεν θέλω ούτε την λύπη σας ούτε τα συγχαρίκια σας.
Αυτό που θέλω είναι να προσπαθούμε όλοι να σκεφτόμαστε τον διπλανό μας. Να καταπολεμήσουμε τη βία. Την πατριαρχία.
Καμία μόνη. Ποτέ ξανά. Απέναντι σε όλα τα τέρατα.
Αυτός είναι ένας λόγος για να αξίζει να ζει κανείς. Να πολεμά τα τέρατα και να συνεχίζει να βλέπει την ομορφιά. Υπάρχει ομορφιά σε όλο αυτό το σκοτάδι.
Θα είμαι λοιπόν δίπλα πάντα και παντού με κάθε τρόπο σε όλους τους τσακισμένους όπως εγώ.
Δίπλα στα παιδιά. Δίπλα στις γυναίκες.
Δίπλα στους αστέγους. Δίπλα στους μετανάστες. Δίπλα LGBD.
Δίπλα στις σεξεργάτριες. Είστε όλοι αδέρφια μου.
Δεν χρειάζομαι ούτε χασίματα. Ούτε ναρκωτικά. Ούτε τίποτα.
Στο εδώ και το τώρα που συλλογικά μαζί το φτιάχνουμε είμαι μαζί σας και θα παλέψω δίπλα σας για σας και για μένα. Για Μας.
Και θα ερωτεύομαι συνεχώς άντρες και γυναίκες. Θα βλέπω το όμορφο. Θα πολεμώ τα τέρατα όσο αναπνέω. Και καυλώνω με τη ζωή.

Η Αμέλια,

Η αδερφή σας