«Ανευ ορίων και όρων»

Η ισορροπία είναι νόμος της Φύσης με μια ασυμμετρία να καλύπτει την άλλη στο τέλος. Οι ασυμμετρίες αλλάζουν, είναι ρευστές, η ισορροπία ποτέ. Off topic σε κάποιο βαθμό, απλά είμαι σε διευκρινιστικό mood τη σήμερον.

 

Τα ορια παντα θα υπαρχουν και είναι ένα συνολο από αναστολες, τμπου, ηθικούς φραγμους,καθωσπρεπισμου,φοβου για το αγνωστο,ελειψης εμπιστοσύνης. Ειδικοτερα σε ένα υποτακτικο μελος που μολις ξεκιναει αυτόν τον τροπο εκφρασης και ισως ζωης αργοτερα. Σε αυτην την περιπτωση τα ορια είναι πολύ στενα, είναι κυριολεκτικα ένα παρθενο μυαλο. Εδώ τωρα ερχετε το Κυριαρχο μελος να παιξει τον ρολο του ώστε αυτά τα ορια να επεκταθουν οσο γινετε περισσοτερο. Τα ορια είναι κατι που ανα πασα στιγμη μπορουν να πανε και λιγο παρα περα, οσο το αντεχει το υποτακτικο μελος. Όμως δεν μπορω να πιστεψω ότι μπορει να υπαρξει υποτακτικος η υποτακτικη οπου δεν εχει κανενα οριο, δεχωμε να εχει παρα πολύ χαλαρα ορια , αλλα όχι κανενα.Θυμαμαι εμενα όταν για πρωτη φορ ηρθα σε επαφη με τον χωρο, μεχρι τοτε ο μοναδικος ηθικος φραγμος που ειχε ξεπεραστεί ηταν η ροπη μου προς το ανδρικο φυλο, κατά τ' αλλα ειχα ακομη πολλους αλλους φραγμους, ορια καθωσπρεπισμου, ανασφαλεια, αναστολες,ηταν κατ' ουσιαν κατι εντελως αγνωστο για μενα, οπου μεχρι τοτε υπηρχε μονο στο πεδιο της φαντασίωσης, ημουν κυριολεκτικα ένα φοβισμενο ποντικι.Ο Κυρίαρχος που τελικα με ανελαβε αφιερωσε αρκετο από τον χρονο του κατ' αρχας να αποκτηθεί εμπιστοσυνη ώστε να νιώθω ανετα μαζι του και κατοπιν αρχισε ένα ένα οριο να το παραμεριζει και να το επεκτεινει. Κάθε φορα που ξεπερνουσα κατι εβλεπα ότι τελικα δεν ητανκαι κατι σπουδαιο, κάθε φορα κι ένα μικρο βηματακι ώστε χωρις να το καταλαβω καν ειχα εκπαιδευτεί και γινει κανονικη σκλαβα του.

 

Έχει συμβεί να πατήσω όρους και όρια. Σε μια d/s σχέση είναι η αγαπημένη μου στιγμή. Λες και είναι ταυτόχρονη συνεννόηση και των δύο να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας. Όρια που έχουμε βάλει και όροι που παύουν να ισχύουν πλέον γιατί πολύ απλά καταφέραμε να ανέβουμε ακόμα ένα σκαλί.
Σε προσωπικό επίπεδο ακόμα περισσότερο. Και όρια ξεπεράστηκαν και όροι αναιρέθηκαν (ή άλλαξαν). Σταμάτησα να μετανιώνω όταν κατάλαβα ότι ακόμα και τα λάθη μου προσέφεραν εμπειρίες και γνώσεις (χωρίς να μένω στα ίδια λάθη φυσικά) - εξάλλου δεν είμαστε θεοί.
Κάποια όντως με κρατάν πίσω. Κάποια άλλα με κρατάν σε μια πειθαρχία (που ίσως αργότερα να ανακαλύψω ότι πρέπει ακόμα και αυτά να αλλάξω).
Όλα σίγουρα προέρχονται από το πόσο λίγο γνωρίζω τον ίδιο μου τον εαυτό και πόσο πολύ φοβάμαι να μου το παραδεχτώ. Όσο πιο βαθιά μπαίνω, τόσο πιο εύκολα βρίσκω και τους λόγους που μου δίνουν όρια και όρους. Και φόβους και ταμπού και ανασφάλειες και ό,τι άλλο βρεθεί σε αυτό το χάος!

Μια σχέση χωρίς αυτά τα δύο εε;;;
Η απόλυτη συνεχής εξέλιξη και των δύο μέχρι το κάτι απίστευτα καλό ή η απόλυτη καταστροφή μέχρι να γίνουμε στάχτες. Ίσως ακόμα και ένας συνδυασμός των δύο. Αλλά μέχρι να το κάνω δεν θα μάθω ποτέ υποθέτω!    

Y.Γ.: Υπέροχο θέμα!

 

Ναι. Αλλά αυτό δεν είναι μόνο κακό. Γιατί με κρατούν και πίσω όταν πάω να κάνω το μοιραίο λάθος και τελικά δεν το κάνω  

Όχι ιδιαίτερα. Εξάλλου το ότι θέτω κάποιους όρους και όρια δεν σημαίνει ότι θα τηρηθούν. Και ναι μεν μπορώ να αποχωρήσω (σε πόσα κομμάτια δεν ξέρω) αν δεν τηρηθούν αλλά δεν θα έχουν τηρηθεί ούτως ή άλλως, με τις όποιες συνέπειες.

Γι’ αυτό για μένα οι όροι και τα όρια δεν έχουν και κάποια σοβαρή σημασία. Σημασία έχει μόνο η διάθεση του άλλου, του όποιου άλλου ανθρώπου απέναντί μας.

Πάντα είμαστε γυμνοί απέναντι στην αβεβαιότητα. Και πάντοτε είμαστε γυμνοί απέναντι στην ελευθερία του άλλου και στον τρόπο που θα τη χρησιμοποιήσει.

Ουουουουουου   Άλλος ένας λόγος που πιστεύω πια πως τα προσυμφωνημένα όρια δεν έχουν και κάποια ιδιαίτερη αξία.

Όχι.

Όχι. Όρια θέτω εγώ στον εαυτό μου και όχι στους άλλους. Και αυτό έχει να κάνει με το σεβασμό μου στη ζωή των άλλων. Πχ θέτω όριο στον εαυτό μου να μην παίρνω τηλ τον άλλο άμα είναι στη δουλειά ή έξω με φίλους ή κοιμάται, είναι πολύτιμος ο χρόνος του σε αυτές τις καταστάσεις και δεν μου αρέσει να τον παραβιάζω.

Αυτή την ερώτηση δεν είμαι σίγουρη ότι την κατάλαβα αλλά αν έχω κάτι ακόμη ως ταμπού (και δεν το έχω απομυθοποιήσει) δεν το αντιλαμβάνομαι ως ταμπού. Ως ταμπού το αντιλαμβάνομαι αφότου το έχω απομυθοποιήσει.

Ως τον εφιάλτη που περιέγραψε ο αγαπητός @underherfeet  

Στην ύπαρξη πάντα υπάρχουν όρια. Στη συγχώνευση όχι. Και δεν μου αρέσει η συγχώνευση… καταργεί.