«Καλό παιδί» = ;

Easier said than done.   Ειδικα οταν μιλας απο αλλο scope και δεν εχεις ερθει στην τοσο "αβολη" και ηλιθια θεση του "καλου" παιδιου.

Και αν γινω κωλοπαιδο και ξεσπασω τι θα κερδισω; Θα απομακρυνω τα ατομα απο διπλα μου και θα καλυπτω τις οποιες ανασφαλειες μου με το προσωπειο του κακου/κωλοπαιδου. Pointless. Το πιο ωφελιμο θα ηταν μια νεα αρχη, κατα προτιμηση σε καποια αλλη χωρα.

Με επιασε η μαλακια μου παλι.  

 

Μα έχω, δεν θα ανήγα το στόμα μου διαφορετικά, ήμουνα «καλό κορίτσι», ίδιο κατάσταση, διαφορετικό φύλο. Δεν είπε κανείς πως είναι εύκολο, όμως το παίρνεις απόφαση, παίρνεις ρίσκα, σπας τα μούτρα σου αρκετές φορές, μαθαίνεις και προχωράς. Αν ήταν εύκολο δεν θα το συζητούσαμε καν.

Ακριβώς αυτό. Το κωλόπαιδο είναι και αυτό "παιδί".

 

Και θα μεγαλωσεις με το να μην εισαι καλος/η; Με το να αρχισεις να κοιτας μονο την παρτυ σου χωρις να σε νοιαζει ποιος/α θα πληγωθει η εστω εκνευριστει γιατι σου αξιζει ( ; ) κατι παραπανω; Προτιμω να μην πληγωνω αλλα ατομα ακομα και στον ελαχιστοτερο βαθμο.

 

Από το ένα άκρο στο άλλο; Ποιος είπε πως με το να σταματήσεις να είσαι "καλό παιδί" πρέπει σώνε και καλά να γίνεις "κακός", άλλη επιλογή δεν υπάρχει; Αυτό νομίζεις πως προσδιορίζει το "καλό παιδί"; Η ανιδιοτελής καλοσύνη του χαρακτήρα του; Ούτε καν ο trampledgr δεν του την πρόσαψε, επειδή το "καλο παιδι" δεν τη διαθέτει. Όταν περνάς τη γριούλα στον απέναντι πεζοδρόμιο για να μην την πατήσει κάποιο αυτοκίνητο, επειδή κρίμα είναι η γριούλα να πεθάνει, αυτό σε κάνει πολλά πράγματα, όμως δεν σε κάνει "καλό παιδί".

 

Δεν μιλησα για ανιδιοτελη καλοσυνη. Αναφερομουν στην μη-διεκδικηση αυτων που επιθυμει καποιος/α γιατι δεν θελει να πληγωσει αλλους στο διαβα του. Πως να το εχεις μετα στην συνειδηση σου; Το live and don't give a shit(τουλαχιστον για την πλειονοτητα των πραγματων) δεν μπορω να το αφουγκραστω ως motto ζωης εκτος βεβαια αν μεθυσω (και δεν μπορω να εχω μονιμα παραλυτες αναστολες   ) . Οποτε πιο το νοημα του grow up οπως λες; Να αρχισω να γινομαι εστω και σε καποιο βαθμο σταρχιδιστης και να μην με νοιαζει; Πφφ, εχω βαρεθει να το αναλυω. Εχω βαρεθει αυτην την καθυστερημενη κατασταση πλεον. Συνηθως εχω ορθη κριση και συλλογισμο και ξερω τι να κανω. Πρεπει να την κανω, τα λεμε αλλη φορα.  

 

Ο λόγος που γίνεται αυτό όμως είναι ιδιοτελής, δεν είναι η καλοσύνη, οπότε δεν τίθεται καν το ζήτημα να χάσει κανείς τη καλοσύνη του επειδή θα πάψει να είναι "καλό παιδί".

Θα επαναλάβω: ποιος είπε πως με το να σταματήσει κανείς να είναι "καλό παιδί" πρέπει σώνε και καλά να γίνει "κακός", άλλη επιλογή δεν υπάρχει;

Το νόημα του "μεγάλωσε πια" είναι "ανέλαβε της ευθύνες σου" και όχι "γίνε ένας διαφορετικού είδους μαλάκας".

 

 ​

 

Λοιπον, συλλογιστηκα καπως την αποψη σου προηγουμενως και μου φαινεται οτι εχουμε εκλαβει καπως διαφορετικα τον ορισμο του "καλου παιδιου" μαλλον λογω αλλων προσωπικων βιωματων. Μου φαινεται οτι εσυ (και διορθωσε με αν κανω λαθος) τον/την βλεπεις ως καποιον/α που (πιθανοτατα) φοβαται τον κοσμο και τις ευθυνες που φερει η ζωη και η αλληλεπιδραση μεσα σε αυτον. Αυτον/ην που δεν τα αντιμετωπιζει ευθεως και δεν παει να διεκδικησει αυτα που θα επρεπε για τον εαυτο του/της .
Εγω βλεπω το ατομο αυτο ως καποιον/καποια που βαζει την ευτυχια και τις αναγκες των αλλων πανω απο τις δικες του καταληγωντας πολλες φορες ως το "καλο παιδι"/μ@λακας που ετρεχε, βοηθαγε και εχασε λογω αυτου ευκαιριες για ικανοποιηση των δικων του αναγκων/επιθυμιων. Αυτος που θα ειναι παντα εκει για τους αλλους χωρις να ζηταει ποτε να ειναι εκει οι αλλοι για αυτον.

Σε αυτο βασιστηκα και μιλησα. Τις ευθυνες του σαφως και τις αναλαμβανει και ισως παραπανω απο οσο θα επρεπε. Αλλα εκει πλεον το κινητρο ειναι λογικα η αναζητηση αναγνωρισης/ευγνωμοσυνης (η πληροτητας) στα προσωπα των αλλων μιας και στο δικο του/της δεν την βρηκε ποτε.
Το ζητημα λοιπον ειναι υποθετω απο που πηγαζει αυτη η αναγκη για αναγνωριση (και ισως και αυτοεκπληρωση). Deep psychological issues που διαφερουν απο ατομο σε ατομο. Δεν μπορω να επεκταθω περαιτερω σε αυτο.
Ελπιζω να μετεδωσα σωστα αυτο που ηθελα να πω. No more to say, have I.  
Εγω τουλαχιστον καλυφθηκα.

υ.γ. στα αλλα ζητηματα συνηθως ξερω πως να αντιδρασω βαση ορθης λογικης και μονο. Μονο τα συναισθηματικα με μπερδευουν και με μπλοκαρουν μιας και οι ερμηνειες για καθε τι ειναι τοσες πολλες οσα και τα εμπλεκομενα ατομα και οι ιδιαιτεροτητες του καθενος απο αυτα. Παω να φορεσω το προσωπειο μου παλι.  

 

Ως καλό παιδί προσδιορίζω εκείνο το άτομο που κάνει τις καλές πράξεις ως τρόπο επικύρωσης του εαυτού του, δεν είναι η καλοσύνη που οδηγεί τις πράξεις αλλά η κοινωνική αποδοχή, γιατί ουσιαστικά δεν είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του. Αυταπατάται πως πρόκειται περί καλοσύνης και αρχών και εκεί είναι που περιπλέκονται τα πράγματα.

Και αφού καλύφθηκες, καθαρά πληροφοριακά:

Υπάρχει ένα ωραίο κείμενο (όχι δικό μου) που λέγεται

Γιατί τα «καλά παιδιά» καταλήγουν να είναι οι μαλάκες της υπόθεσης;​

Το ακούτε συνέχεια: «ήταν τόσο καλό παιδί και η άκαρδη σκύλα τον παράτησε»

Παίρνω γράμματα από αυτοαποκαλούμενα «καλά παιδιά» που λένε πως οι γυναίκες πρέπει να θέλουν να τις συμπεριφέρνονται με άσχημο τρόπο, επειδή οι ίδιοι, τα «καλά παιδιά» έχουν κατ’ επανάληψη αποτύχει να κάνουν σχέση. Αυτό είναι όμοιο με το συμπέρασμα: «Οι φάλαινες είναι θηλαστικά. Οι φάλαινες ζουν στο νερό. Άρα, όλα τα θηλαστικά ζουν στο νερό».

Αν έχεις μια άσκημη σχέση μετά την άλλη, o μοναδικός κοινός παρονομαστής είναι ΕΣΥ. Σκεφτείτε το.

Τι πάει στραβά με το «καλό παιδί»; Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ανασφάλεια. Το καλό παιδί θέλει τόσο πολύ να αρέσει και να τον αγαπάνε που κάνουν πράγματα για να κερδίσει την αποδοχή και την προσοχή, αντί απλά να κάνουν πράγματα επειδή έτσι τους αρέσει. Με το «καλό παιδί» ποτέ δεν ξέρεις αν όντως του αρέσεις γι’ αυτό που είσαι ή αν σου έχει κολλήσει επειδή του έδωσες λίγη προσοχή.

Το «καλό παιδί» βρίθει ανασφάλεια, που είναι σαν κόκκινο πανί για όλα τα αρπακτικά του κόσμου. Υπάρχουν γυναίκες που είναι εκμεταλλεύτριες. Αυτές πλησιάζουν το «καλό παιδί» φουντώνουν τον εγωισμό του, τον χρησιμοποιούν όσο τους βολεύει και αφού ξεζουμίσουν ότι μπορούν, τον αλλάζουν για κάποιον άλλον. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που το «καλό παιδί» παραπονιέται για τις γυναίκες αφού προσελκύει τέτοιου είδους αρπαχτικά.

Μια γυναίκα που έχει αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπεια βρίσκει πως το «καλό παιδί» συμπεριφέρεται σαν βδέλλα, πως του λείπει η αυτοεκτίμηση και πως είναι ανασφαλής.

Το «καλό παιδί» φτάνει σε υπερβολές. Φέρνει τριαντάφυλλα σε «να συναντηθούμε για καφέ» συνάντηση. Προσπαθεί να αγοράσει την αγάπη με δώρα και ακριβά πράγματα. Νομίζει πως ξέρει τα πάντα για ρομαντισμό, αλλά ο συγχρονισμός του είναι πάντα λάθος και είτε βιάζεται υπερβολικά και γίνεται ασφυχτικός και καταπιεστικός, είτε καταλήγει να συμπεριφέρεται ντροπαλά και αναποφάσιστα κάτω από το πρόσχημα πως είναι «φίλος», με την ελπίδα πως κάποτε, με κάποιο τρόπο θα αποκτήσει το κουράγιο να την ζητήσει σε «ραντεβού».

Προσπαθεί τόσο απελπισμένα να ευχαριστήσει που παραβλέπει τις δικές του ανάγκες και τοποθετεί το αντικείμενο του πόθου του σε βάθρο. Αντί να την εκτιμάει την λατρεύει. Είμαστε απλά άνθρωποι και τα βάθρα είναι στενά και περιοριστικά ... για να μην πω πως τείνουμε να πέφτουμε από αυτά.

Προσκολλιέται πάνω της και θέλει να γίνει «ένα» μαζί της επειδή φοβάται πως αν χαθεί από το οπτικό του πεδίο, θα εξαφανιστεί και θα γοητευτεί από κάποιον άλλον. Το «καλό παιδί» συχνά έχει πρόβλημα με τη συναισθηματική οικειότητα γιατί πιστεύει πως έτσι και μάθει εκείνη για τον «πραγματικό» εαυτό του, θα πάψει να τον αγαπάει.

Το «καλό παιδί» πάντα ζητάει από εκείνη να πάρει τις αποφάσεις. Θεωρεί πως έτσι της συμπεριφέρεται ως ίση, όμως τοποθετεί ένα άδικο φορτίο ευθυνών πάνω της και επιπλέων αποκτά την ευκαιρία να την κατηγορήσει σε περίπτωση που η απόφαση δεν ήταν σωστή.

Το «καλό παιδί» σπάνια θα αρθρώσει την ενόχλησή του και σπάνια λέει ξεκάθαρα τι θέλει, τι επιθυμεί και τι χρειάζεται. Φοβούνται πως η αντιπαράθεση μπορεί να σημαίνει το τέλος της σχέσης. Και αντί να διαπραγματεύεται και να συμβιβάζεται, απλά «υποχωρεί». Και όταν εκείνη δεν εκτιμά την θυσία του, παραπονιέται πως «εκείνος ό,τι έκανε το έκανε για εκείνην», λες και αυτό με κάποιο τρόπο τον ανυψώνει στη θέση ιερομάρτυρα. Μια γυναίκα δεν θέλει ιερομάρτυρα. Θέλει έναν ενήλικα, που θα νοιάζεται για εκείνην και θα είναι ίσος της.

Το «καλό παιδί» πιστεύει πως ποτέ δεν θα βρει κάποια τόσο ξεχωριστή όσο είναι εκείνη. Χρησιμοποιεί την λατρεία του ως βάση για να ισχυριστεί πως «κανένας δεν θα σε αγαπήσει όσο εγώ» Αυτή η φράση αντί να είναι έκφραση της αφοσίωσης του καταλήγει να είναι προσβλητική. Είναι όμοιο του να πει κανείς: «Είσαι δύσκολος άνθρωπος και κανένας άλλος δεν θα σε αγαπήσει μόνο ΕΓΩ, να είσαι ευτυχής που έχεις εμένα»

Το «καλό παιδί» έχει ανάγκη να πιστεύει πως είναι το μόνο κατάλληλο άτομο για το αντικείμενο του πόθου του, γιατί αλλιώς οι ανασφάλειες του θα τον καταπλακώσουν με ζήλια και φόβο. Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που θα ήταν καλό ταίρι για εκείνην. Επίσης σπάνια σταματάμε να αγαπάμε εκείνους για τους οποίους πραγματικά νοιαζόμαστε. Ακόμα και αν η σχέση σταματάει τα αισθήματα συνεχίζουν να υπάρχουν. (Μπορούμε να) αγαπάμε πολλούς ανθρώπους στη ζωή μας και η ρομαντική αγάπη δεν είναι διαφορετική. Το «καλό παιδί» μπορεί να την αγαπάει παράφορα αλλά είναι πολύ πιθανών να υπήρχαν στο παρελθών άνθρωποι που την αγαπούσαν το ίδιο παράφορα και συνεχίζουν να την αγαπάνε στο μέλλον. Η ειρωνεία όλου αυτού είναι: «Ποιος θα ήθελε να βγει με κάποιον που ούτως ή άλλως είναι εγγενώς μη-ερωτέυσιμος;»


Το καλό παιδί όχι μόνο θέλει να αγαπήσει τη γυναίκα, την χρειάζεται. «Είναι η ζωή μου, η μοναδική πηγή της ευτυχίας μου» Μπλιάχ! Φαντάζεστε τι φορτίο είναι αυτό για εκείνην; Να είναι υπεύθυνη για την ευτυχία ΤΟΥ. Για σύνερθε!

Άλλο ένα λάθος που διαπράττει το «καλό παιδί» είναι ότι κυνηγά της δύσκολες περιπτώσεις. Ηθελημένα διαλέγει τις νευρωτικές γυναίκες με προβλήματα και διαταραχές γιατί το «καλό παιδί» είναι «βοηθός». Το «καλό παιδί» νομίζει πως με το να «βοηθήσει» τη γυναίκα αυτό θα τον κάνει καλύτερο, πιο ερωτεύσιμο. Πιστεύει πως θα του δώσει την αίσθηση της πληρότητας, πως αυτή θα τον εκτιμήσει και θα τον αγαπήσει περισσότερο, για όλες τις προσπάθειες και τις θυσίες του. Συνήθως όμως μένει απογοητευμένος από το αποτέλεσμα.

Η ουσία είναι πως το «καλό παιδί» δεν αρέσει στον εαυτό του. Είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί δεν τον ερωτεύεται καμία; Για να αγαπήσεις πραγματικά κάποιον άλλον, πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Πολύ συχνά το «καλό παιδι» μπερδεύει την «εμμονή» με «αγάπη»

Δεν χρειάζεται να γίνει κανείς ένα εγωιστικό «κωλόπαιδο». Απλά χρειάζεται να αρέσει στον εαυτό του.



--------------------------------------------

 ​

 

Πολυ καλυτερο το κειμενο σου απο το αρχικο αρχικο ποστ. Στο ιδιο συμπερασμα κατεληξα πανω κατω και εγω:

ty.  

 

Απάντηση: «Καλό παιδί» = ;

Ίσως το καλό παιδί να λειτουργεί συνφωνα με την "βιβλική" εντολή μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θα ήθελες να κάνουν σε σένα. Και ίσως εδώ να υπάρχει η παρεξήγηση, γιατί υπάρχει αρκετοί που θα ήθελαν να τους κάνουν ακριβώς το αντίθετο....  

 

Απάντηση: «Καλό παιδί» = ;

The Genius Of The Crowd, Charles Bukowski

there is enough treachery, hatred violence absurdity in the average
human being to supply any given army on any given day

and the best at murder are those who preach against it
and the best at hate are those who preach love
and the best at war finally are those who preach peace

those who preach god, need god
those who preach peace do not have peace
those who preach peace do not have love

beware the preachers
beware the knowers
beware those who are always reading books
beware those who either detest poverty
or are proud of it
beware those quick to praise
for they need praise in return
beware those who are quick to censor
they are afraid of what they do not know
beware those who seek constant crowds for
they are nothing alone
beware the average man the average woman
beware their love, their love is average
seeks average

but there is genius in their hatred
there is enough genius in their hatred to kill you
to kill anybody
not wanting solitude
not understanding solitude
they will attempt to destroy anything
that differs from their own
not being able to create art
they will not understand art
they will consider their failure as creators
only as a failure of the world
not being able to love fully
they will believe your love incomplete
and then they will hate you
and their hatred will be perfect

like a shining diamond
like a knife
like a mountain
like a tiger
like hemlock

their finest art


Charles Bukowski