«Τα Καλι σκια-χτράκια» (Η Θεία Πλημμύρα)

Message in the 11th Bottle/Max the Dog/Zero is Land


«Τα Σκιά – χτρα»/Z


-Θεός; Η Εύα το Γαλανό ρωτάει και αυτό με τη σειρά του, το Ζω γράφω. Ο Ζωγράφος με λευκό indulgentia το σβήνει και σε ζυγαριά τα νομίσματα μετρά.


-Τι είναι Θεός; Η πέτρα το μεγάλο βράχο ρωτάει, καθώς αυτός την συνθλίβει.


-Θεοί, όχι θεός, στη σκόνη της πέτρας απαντά, λίγο πριν το εκχύλισμα της πιει, το δέντρο κι αμέσως πριν πέσει από την τελευταία τσεκουριά. Μαζί του, μερικά πουλιά, ποντίκια και άφθονα σκουλήκια. Όλα μαζί προσεύχονται στον ξυλοκόπο, εκτός από το πιο μικρό, το πιο παχύ και τώρα ρευστό, κάτω από τη μπότα του, μικρό και ιερό ΑκΣόλοτλ.


-Θεός, θεοί, θεοί, θεά, ψιθυρίζει ο Μάδα, στο Δράκο του τελευταίου παραμυθιού, που ψυχορραγεί στην κρεμάλα, της Κόκκινης Σκουφάς, Πινιάτα, πριν με το ρόπαλο χτυπήσει. Λέξη αυτός να πει δεν μπορεί, χοντρό σκοινί σφραγίζει τη σιωπή του. Η Κόκκινη μετράει τα κέρματα. Στη ζυγαριά.


Η τελευταία του Δράκου ανάσα, ζεστός Νοτιάς στο Λιβάδι. Μόνο που αυτός ο πλανήτης, Βορά και Νότο δεν έχει.


-Αθέ, οιΘε, ουΘεςοΘέ, βογκάει με μία πνοή αγάπης η Εύα. Τα ξύλα της τεντώνει και τα ξύλα του Μάδα, Γκύζη. Πυραμίδα με σύμβολο στην είσοδο τη φλόγα, ακόμα θαμμένη, στην έρημο. Η φλόγα χαϊδεύει τα δάχτυλα του Μάδα. Με καθαρή φωνή, αρπάζουν φωτιά.


Νερό άφθονο, νερό παντού, τα πάντα γεννιούνται από νερό. Γενειοφόρος Κύριος αδειάζει ένα κουβά νερό, πάνω στα καμένα δάχτυλα του Μάδα. Οι φουσκάλες στον ΟΗΕ διαμαρτύρονται γυμνόστηθες.


-Θεοί και κουνούπια τούμπανο. Το νερό είναι το βασικό δομικό υλικό του σύμπαντος. Ο Κύριος στέκεται με δύο παράλληλες ευθείες, το μήκος της μύτης του Μάδα, με μία κάθετη σε αυτές, μετράει. Η ανώμαλη από τις παράλληλες με την κάθετη φεύγουνε μαζί.


-Μεγάλη.


-Συγνώμη εσύ Κύριε ποιος είστε και πως τολμάτε να αμφισβητείται τους θεούς; Η Δία.


-Θαλής, παρακαλώ. Στη Μίλητο με έσπειρε η μάνα μου, πατέρας μου ο Πρώτα Αγόρας. Και τώρα ξερό μου σκιάχτρο, το υπόλοιπο νερό το θέλω. Έρανος για το υδραγωγείο του Σένναχερίμπ.


Ο Θαλής αποχωρεί, οι φωνές επιστρέφουν. Οι θεοί και φίδια εκνευρισμένα.


-Στο είπα, βλαμμένα είναι. Δία


-Αργούν. Καθυστερημένα φτάνουν τα τρένα στο προορισμό τους. Δίχως φαγητό, δίχως τσιγάρο και από σεξ, καθόλου. Βόλος.


-Άργησες, ο βάτραχος στη μύγα λέει και στο στομαχικό του οξύ και σάκο, με τρυφερότητα την απιθώνει. Αυτή προλαβαίνει ένα μπάνιο να κάνει, πριν το οξύ αποκολλήσει τα φτερά από πάνω της.


-Άργησες της ξαναλέει ο βάτραχος και με τη Λατινική του γλώσσα, τη βυθίζει πιο βαθιά στην κολυμπήθρα.


-μπλουμρδουμπ, και άλλες μπουρμπουλήθρες του απαντάει και αυτή.


Βαπτίζεται η δούλα μύγα του βατράχου.


-Είμαι ο Θεός, αυτός που σας έπλασσσσε!!! Φωνάζει με το σίγμα του ο Βόλος.


-Θεοί, που σας έπλασσσαν!!!! Τον διορθώνει με μία φωνή και μία σκουντιά η Δία.


-Πλασμένοι; Τι είναι Πλάσμα; Η σκόνη το φως ρωτάει, πριν αυτό γυμνή τη βγάλει στα Κόκκινα φανάρια.


-Δείξε πλήθος και πλήθος θα μαζέψεις. Ακριβή η ενέργεια και ακόμα πιο ακριβό φάρμακο το πλάσμα. Θα σε χαρακώσω και θα σε αρμέξω και από το αίμα σου, πλάσμα εγώ θα φτιάξω. Το φως, τις λάμπες του στο Ξε σκονίζει.


-Πλάσμα, η τέταρτη μορφή της ύλης. Στάση κάνει, στα φανάρια ο Δημόκριτος, λίγο μάτι, άτομα δύο ή τρία, το κενό και φεύγει.


Στη σκόνη τα πόδια γλύφει ο Μόζι, Δαμάσκηνο αφήνει και την εγκαταλείπει και αυτός. Καβάλα στο ποδήλατο με τον Κομφούκιο. Λίγο πριν το ποδήλατο στρίψει στα αριστερά, ο Κομφ χαρτιά πετάει στη Δία και στο Βόλο, με μία μόνο λέξη.


-Ειλικρίνεια και αφοσίωση.


-Αυτές είναι τρεις, όσο και οι πλευρές του ορθογωνίου, που έκλεψα από το Κάιρο. Πυθαγόρας


-Τα πάντα είναι ένα. Παρμενίδης.


-Τα πάντα ρει. Ηράκλειτος.


-Ένας. Σωκράτης.


-Σκάστε!!!! Ο Βόλος τις κουλούρες του αφήνει και το μήκος του απλώνει. 233 μέτρα μήκος. Κτήνος, θηρίο και θεός και η φωνή του Μέγας…


Του λόγου ο τρομακτικός.


-Αυτοί που σας έφτιαξαν. Που βλέπουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σας, σαν μία φωτογραφία!!! Που…


-Διαβάζει το μέλλον; Η Μολόχα την Εύα ρωτάει και αυτή, ένα βογκητό ακόμα αφήνει και το Μάδα αγγίζει. Μία γίδα, η ΑλμάΘεια, περνάει και την μολόχα με μία μπουκιά αμάσητη καταπίνει.


-Εσύ μέλλον δεν έχεις. Αετός, πεινασμένος, από τον ουρανό βουτάει και την γίδα αρπάζει.


-Εσύ δεν έχεις μέλλον. Η Δία τα αυγά του αετού καταπίνει, το κέλυφος τους ανοίγει μέσα στην κοιλιά της, σπαραχτικές οι φωνές των μικρών του Αετού, που ουρλιάζουν στο αιώνιο σκοτάδι.


-Μέλλον δεν έχεις ούτε πια εσύ. Διά στον αετό.


Η Εύα και ο Μάδα, τρόμο κρατούνται. Και τα ξύλα τους σφιχτά δεμένα το ένα με το άλλο.


-Βλέπουν; Μάδα


-Τα πάντα. Δία


-Ξέρουν; Εύα.


-Σα να έχουν συμβεί. Βόλος.


-Και τι θέλουν από εμάς; Μάδα, Εύα.


-Για αρχή να προσκυνήσετε! Δία, Βόλος.


-Θα προσκυνήσουν; Ένα ψάρι στη μάνα του αντίο, το αγκίστρι του ρωτά.


-Αυτοί ξέρουν, αν στο μέλλον θα προσκυνήσουνε ή όχι. Το αγκίστρι τη γλώσσα του ψαριού, σε δύο τη χωρίζει. Ανάμεσα τους οι αποφασισμένοι. Το ψάρι, οπαδός του φιδιού και αυτό στο πια.


-Ξέρουν; Το σκουλήκι, μισοτελειωμένο από τa έντερα του ψαριού ξερνιέται.


-Συγνώμη, πόνεσα.


-Ξέρουμε!!! Βόλος, Δία.


-Θα προσκυνήσουμε; Εύα, Μάδα.


-Θα προσκυνήσετε! Δία


-Προσκυνήστε!! Βόλος.


-Σε τι χρόνο; Εύα


-Τι ρωτάει η βλαμμένη; Η κουνέλα στον κουμπάρο δίνει τα μικρά της. Λαγός αυτός, με πλούτη και σπίτι στη Κορώνη.


-Πότε θα προσκυνήσουν. Η Κορώνα στο ξέφωτο γλιστρά.


-Τώρα!!! Βόλος.


Οι πέτρες, τα βράχια, τα απολειφάδια, οι υπηρέτες, οι σκλάβοι που τις Πυραμίδες του Παρθενώνα με αίμα, λάσπη και δόξα φτιάχνουν, διάλειμμα κάνουν και όλοι κοιτούν. Χίλιοι πεθαίνουν από δαύτους.


-Εν οίδα ότι ουδέν οίδα, λέει ο Σωκράτης που την πλάτη τους γυρνά και στην απέναντι κοιτά.


-Η εγκόσμια γνώση δεν είναι παράς, μόνο σκιά σε τοίχο πυραμίδας, στην σπηλιά, κάτω από την Ακρόπολη. Πλάτωνας, μαζί με τον Σωκράτη, τον ίδιο τοίχο κοιτούν.


-Να προσκυνήσουμε; Μάδα


-Αν ήξεραν, δε θα ήξεραν πως στο τώρα δεν προσκυνήσαμε ποτέ; Εύα.


-Βιάστηκες. Δία


-Το τώρα, πάντα τώρα είναι. Βόλος.


-Αυτή φταίει! Σκυλί μικρό, σκυλί τυφλό, σκυλί κουτσό, την κουκούλα του φορεί και την Εύα δείχνει. Αμπούτιου.


-Η αλήθεια είναι γύρω μας. Είναι μάγισσα. Αριστοτέλης.


-Να την κάψουμε. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα.


-Να την παστώσουμε με της θάλασσας έλαιο κι αλάτι. Μαρία


-Να την πνίξουμε!!! Βόλος


-Μην ανακατεύεσαι με τα πίτουρα, εμείς ήμαστε θεοί. Δία


-Ξέρω εγώ τι κάνω. Έχω γνωστό και εργολάβο. Τον Νώε. Θα πλημυρίσουμε τα πάντα. Θα ισοπεδώσουμε τα πάντα και μετά αυτός θα τα φτιάξει από την αρχή. Βόλος.


-Και εμείς τι θα κερδίσουμε; Δία


-Χίλιες και μία εκκλησίες στον Δήμο. Βόλος


-Και νερό, που θα βρούμε; Δία


-Ξέρω ένα φράγμα, που σταθερό δεν είναι, ψίχουλα τα νόμιμα λεφτά που πήγαν για την αναστύλωση του, τα άλλα σε μπομπονιέρες. Βόλος.


-Λίγη βροχή, μόνο χρειαζόμαστε. Δία, Βόλος.


-Κράτα το χέρι μου σφιχτά, έρχεται βροχή. Μάδα


-Ανύποπτος ο θάνατος. Επίκουρος.


Η Εύα στο στήθος του Μάδα κουρνιάζει και σφυγμό καθόλου. Κλείνει τα μάτια της φοβισμένη, η πρώτη σταγόνα την βρίσκει στα βλέφαρα. Η δεύτερη στο ρήγμα.


Η καταιγίδα ξεσπά και ξερνά τη γίδα. Το φράγμα στο Ρήνο ή Νείλο σπάει και η κοιλάδα των Βασιλέων μία αχανής πισίνα.


Κύματα θεόρατα, κύματα τσουνιά, κύματα γκοτζίλα. Στο χαλασμό, σε τίμιες σανίδες, το Τζέρυ, ο Μίκη και η Μίνι, σέρφινγκ κάνουν και κόντρα μπάσο.


Κάθε σανίδα και καρφί, της σκουριάς το άγιο καρφί. Με επι δεξιές μανούβρες, τα ποντίκια, γάτους που πνίγονται πετυχαίνουν στο Δόξα Πέτρο και μάτι.


Με τα καρφιά τα μάτια σκάνε και πουφ, ο ήχος που ακούγεται σαν σαμπρέλα στα μπουζού και σαματά.


-9 αριστερά και 11 δεξιά, σύνολο 20 γατιά. Μίνι, ζαρτιέρες και καυτές μπότες.


-11 αριστερά και 9 δεξιά, σύνολο 20 γατιά. Μίκυ, ποτέ δε θα κάνεις ξαστεριά.


-7 αριστερά, 7 δεξιά και 7 αριστερά, σύνολο 20 γατιά. Ένα γατί τυφλό και από τα δύο, το χέρι του σηκώνει ψηλά σε γωνία 43 μοιρών και χαιρετά τον Τζέρυ.


Ένα εκατομμύριο άνθρωποι πνίγονται στην πλημμύρα που ακολουθεί.


-Ποιον ακολουθεί; Σινώπη


-Την κίνηση. Διογένης.


Ένα δισεκατομμύριο μαρούλια, ξεριζώνονται βίαια από τις ρίζες τους. Παιδιά που χάνουν τους γονείς τους. Γονείς που χάνουν τα χαλιά τους. Στην κορυφή του Λιβαδιού, μία ψηλή Ελιά.


Πάνω της η Δία και ο Βόλος, με χαμόγελο στα χείλη. Στην φουρτούνα, ο Νώε με τον υποβρύχιο του, θερίζει με δρεπάνια κοφτερά τους επιβιώσαντες. Μάρτυρας κανένας.


Το νερό κάποτε υποχωρεί. Στην Ελιά, επάνω περιστέρι κρεμασμένο. Στεφάνι Ελιάς, ο κόμπος στο λαιμό του.


Τα φίδια ψάχνουν τα σκιάχτρα.


Ο Μάδα, άθικτος.


Η Εύα διασπασμένη, σε δεκάδες ξύλινους μικρούς σταυρούς…


Ο Μάδα γονατίζει, προσκυνά και έναν έναν τους μαζεύει..


(-Ευτυχία είναι η αρμονική ζωή. Ζήνωνας


-Ξεπερνώντας τον φόβο του θανάτου, εξασφαλίζουμε την ευτυχία. Επίκουρος.


-Ευτυχισμένος είναι εκείνος που έχει ξεπεράσει το εγώ του. Γκαουτάμα.


-Γνωρίζω εδώ κοντά ένα κουτούκι που σερβίρει θεϊκό κανταρΐφι. Εντοιχισμένοι όσοι το γεύτηκαν. Ο κυβερνήτης Λάο που το κατέχει ευγενικός και οι δούλοι που σερβίρουν, πιστό ψωμί και ζουμερή Ελιά. Κομφ.)

 

Αγαπημένοι μου φίλοι

@sapfw και @Kentavros αρκετές φορές μου έχετε πει πως δυσκολεύεστε να κατανοήσετε το κείμενο μου…

…και ο λόγος είναι το παράλογο. Να τα βάλλω σε τάξη.

Με την έννοια του Παραλογισμού, ασχολήθηκε από τον Γ΄αι.μ,Χ., ο Τερτυλλιανός. Στη φιλοσοφία το «παράλογο», αναφέρεται στη σύγκρουση μεταξύ της ανθρώπινης τάσης για την αναζήτηση εγγενούς αξίας και νοήματος στη ζωή από την μία πλευρά και την ανθρώπινη αδυναμία να τα βρουν από την άλλη. Σε αυτό το πλαίσιο παράλογο δεν σημαίνει «λογικά αδύνατο», αλλά μάλλον «ανθρωπίνως αδύνατο». Το σύμπαν και το ανθρώπινο μυαλό, το καθένα ξεχωριστά, δεν δημιουργούν το Παράλογο, αλλά μάλλον, το Παράλογο προκύπτει από την αντιφατική φύση του γεγονότος ότι και τα δύο υπάρχουν ταυτόχρονα.

Κατά συνέπεια, παραλογισμός είναι μια φιλοσοφική σχολή σκέψης η οποία δηλώνει ότι οι προσπάθειες της ανθρωπότητας να βρει εγγενή έννοια τελικά θα αποτύχουν (και ως εκ τούτου είναι παράλογες), διότι ο τεράστιος όγκος πληροφοριών καθώς κι η ευρεία σφαίρα του αγνώστου καθιστούν την απόλυτη πεποίθηση αδύνατη. Ως φιλοσοφικό ρεύμα, ο παραλογισμός διερευνά επιπλέον τη θεμελιώδη φύση του Παραλόγου και το πώς τα άτομα, όταν συνειδητοποιήσουν το Παράλογο, θα πρέπει να ανταποκριθούν. Ο παραλογιστής φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ δήλωσε ότι τα άτομα θα πρέπει να αποδεχτούν την παράλογη ιδιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, ενώ, επίσης, να συνεχίσουν αγέρωχα να αναζητούν νόημα και να συνεχίσουν να εξερευνούν.

Η ρουφ ιανιά από τα παιδιά της Βίκυς

Είναι δύσκολο να κινείσαι στη λογοτεχνία του παραλόγου. Κάποια στιγμή για να μπορώ και να συνεχίζω να γράφω, διατύπωσα στον εαυτό μου το εξής αξίωμα…

«Για κάθε φανταστικό πλάσμα υπάρχει ένα σύνολο, στο οποίο είναι πραγματικό»

Στις 14 Ιανού και αρείου λοιπόν… έγραψα τη «Θεία πλημύρα».

Στο «Λιβάδι» σε ένα κόσμο φανταστικό ή μήπως όχι; Ζουν τον έ ρώτα τους ο μάδΑ και η Εύα. Ήρεμοι και αμέριμνοι. Σε αυτόν τον κόσμο έρχονται η Δίας καμία σχέση με το φίλο μας τον @Δίας και ο Βόλος. Δύο φίδια που φιλοδοξούν να γίνουν θεοί, στο μικρό «Λιβάδι».

Στην αρχή τους η Δίας και ο Βόλος, μιλάνε όμορφα στα σκιάχτρα. Τον Μάδα από άχυρα φτιαγμένο, φου φου στο σπίτι θα πέσει κάτω και την Εύα από ξύλα, φου φου φου για να πέσει το σπίτι κάτω.

Τους λένε πως είναι θεοί και πως πρέπει να τους προσκυνήσουν, αλλά όπως πολύ χαρακτηριστικά λέω στο κείμενο…

-Αργούν. Καθυστερημένα φτάνουν τα τρένα στο προορισμό τους. Δίχως φαγητό, δίχως τσιγάρο και από σεξ, καθόλου. Βόλος.» «

Ναι και φυσικά φταίνε καλή μου Σαπφώ και κακώς φωνάζεις στον Gr eat A. Γιατί προσπάθησαν, η Δίας και ο Βόλος, να τους πείσουν και στο τέλος…

«

-Ξέρω εγώ τι κάνω. Έχω γνωστό και εργολάβο. Τον Νώε. Θα πλημυρίσουμε τα πάντα. Θα ισοπεδώσουμε τα πάντα και μετά αυτός θα τα φτιάξει από την αρχή. Βόλος.


-Και εμείς τι θα κερδίσουμε; Δία


-Χίλιες και μία εκκλησίες στον Δήμο. Βόλος


-Και νερό, που θα βρούμε; Δία


-Ξέρω ένα φράγμα, που σταθερό δεν είναι, ψίχουλα τα νόμιμα λεφτά που πήγαν για την αναστύλωση του, τα άλλα σε μπομπονιέρες. Βόλος.


-Λίγη βροχή, μόνο χρειαζόμαστε. Δία, Βόλος. «

Μη μαλώνετε τον Κένταυρο @elfcat @Arioch @DreamMaster και οι υπόλοιποι…

Ο Νώε θα τα ξαναφτιάξει από την αρχή.

Η ιστορία έχει συνέχεια. Ο Μάδα με τα Κάλι τα τεμάχια της Εύας φτιάχνει ένα μνημείο για τη Δία και το Βόλο, αλλά, οι τελευταίοι τη συμφωνία δε την τηρούν. Οπότε έχουμε την ιστορία ενός Ήρωα «1281»

Ο του χωριού παραλογιστής...