«Το τέλος του Κάστρου»

Message in the free Dom Bottle 9th


“Το Κάστρο”


Το Η κολύμπησε στη θάλασσα, μέχρι που έφτασε στην απέναντι ακτή. Στην αρχή γυμνό. Μετά με φύλα ρούχα έπλασε, με ξύλα από τα δέντρα καλύβα. Στην άμμο έγραφε στίχους και ιστορίες καθώς ετοίμαζε το νέο του ταξίδι.


Ένα πρωινό καθώς στην αμμουδιά καθόταν, από την άμμο, μικρό ερπετό πετάχτηκε, χελώνα του μικρού. Χαμογέλασε, αυτήν τον δάγκωσε και το δάχτυλο του μάτωσε.


Μαζί μεγάλωσαν και κορίτσια πέρασαν αρκετά, από το μέρος εκείνο. Στο πάντα τέλος, κάτι του ζητούσαν να κρατήσει, κάτι να πετάξει.


Με την χελώνα το επόμενο ξανά πρωινό και μονάχα μόνοι ήταν και οι δύο.


Σε ένα σπίτι, στο δάσος του μέσα του χωμένο, η Άννα ένιωσε τη ζέστη να την παρά και σέρνει σ’ ένα υγρό λήθαργο. Τίναξε το κεφάλι της προς τα πίσω και σηκώθηκε από το πάτωμα.


Για ώρα του ρκετού στη στάση αυτή, μέχρι οι κόμποι στο κορμί της, να λύθουν, να φύγουν. Ο Αύγουστος είχε μπει μέχρι τη μέση και η Άννα ήθελε να βουτήξει στη δροσερή τη θάλασσα, να ξεχά ή θυμίσει στον εαυτό της ποια ήταν και ποια να γίνει ήθελε.


Μία ρόμπα φόρεσε του διάφανου και από κάτω το κορμάκι της γυμνό. Από το σπίτι ξεγλίστρησε και μαζί ένα βογκητό από την άμμο που την έκαιγε αυτή και αυτήν.


Ξυπόλητη στην άμμο, τα πέλματα κολύμπησαν και μαζί τους πήραν μικρά κοχύλια.


Η νύχτα ξαπλώσει ώρα είχε και η Άννα γυμνή στην άμμο. Τα μάτια της κλειστά, μέρη γνώριμα, φόβος παιδικός κανένας.


-Ενοχλώ; Μία φωνή την τάραξε, τα μάτια άνοιξε και είδε τα δικά του, φωτιά να βάζουν σε ξύλα δίπλα της, τρία του μέτρου στο πιο αριστερό.


-Φωτιά θα βάλω, κρύο κάνει και για τους δύο μας, το καλό δώρο θα μας κάνει.


-Καλησπέρα σας.


-Καλησπέρα μικτή μου πεταλούδα, τη φωτιά τις νύχτες να προσέχεις. Το νομα σου;


-Άννα χάρηκα και εγώ Η.


-Με δύο τ;


-Όχι μονάχα ένα.


Τη φωτιά ναψε το Η και τα κορμιά ζεστάθηκαν, η να δεν άντεξε και ρώτησε.


-Τι σας έφερε μέσα στη νύχτα και αύριο στη μέρα;


-Του πυρός της τέχνης και του αρίστου τα μικρά δημιουργήματα.


-Θα κάτσετε για καιρό πολύ;


-Μία μέρα μόνο, στο αύριο θα φύγω.


Η ώρα ζέστανε, αλλά της νύχτας η ώρες αρκετές, για μία ιστορία το Η να της πει, για ένα Κάστρο. Στο ξημέρωμα πιο πριν καθώς η ιστορία του τελείωσε, στο απέναντι νησί, ο ουρανός φωτίστηκε.


-Τι συμβαίνει, τον ρώτησε.


-Οι «Ντου» γιορτάζουν την απελευθέρωση τους. Ο Η παιδί μικρό, στα μάτια ζωή καθώς τη φωτιά κοιτούσε.


Σηκώνεται και να φύγει, ετοιμάζεται.


-Θα φύγετε;


-Ναι.


-Για πού;


-Για τα Πάντα, ο κόσμος ολάκερος ένα ταξίδι που με περιμένει μαζί του να διαβώ. Ο Η την κοιτά. Με χαμόγελο γλυκό, του αμυγδάλου το πικρό.


-Θέλεις να έρθεις;


-Μμμ δεν ξέρω, εσάς το πικραμύγδαλο αρέσει και γω δεν ξέρω, αν το μπορώ, αν το αντέξω.


-Ελεύθερος είμαι και ελεύθερος, όποιος δίπλα μου βαδίζει. Το πικραμύγδαλο για πάντα θα μ’ αρέσει. Το πικρό και το ξινό, τρόπους έχουν και τα δύο, γλυκά να είναι ή καθόλου. Αλλά να το στερηθώ, όχι δεν πρόκειται ποτέ.


-Δε ξέρω…


Το μεσημέρι της μέρας, της επόμενης, μία βάρκα φεύγει από του Δία την άμμο την λευκή. Δύο κουπιά, που ασυγχρόνιστα στην αρχή χορεύουν, στο δρόμο κάποτε συγχρονίζονται, κάποτε στο όχι. Άλλοτε το ένα, άλλοτε τα δύο. Το πιο σταθερό σημείο στη βάρκα τούτη.


Μία χελώνα, στην κουπαστή κοιτάζει τη θάλασσα. Μόλις έχει βγει από αυτήν και στον ήλιο ξαπλώνει να στεγνώσει.


Τέλος.


Υ.Γ.


Ένα βιβλίο που το υλικό του ξεπερνά τις 400 σελίδες. Στον υπολογιστή μου συνολικά έχω κάπου 5-6 χιλιάδες από διάφορες ιστορίες.


Δεν γράφω για τους άλλους, γράφω για μένα. Κόσμους δικούς μου πλασμένους για μένα. Μ’ αρέσει δεν θα το αρνηθώ ποτέ και ούτε πρόκειται ποτέ για άλλον να γράψω αυτό που θα ήθελε αυτός. Έχουν εκδοθεί κάποια και αυτό γλυκιά πρέζα ήταν, αλλά όχι…


Ευτυχισμένος είμαι, μόνο όταν γράφω αυτά που θέλω εγώ. Σε αρκετούς χώρους έχω λογό και κριθεί. Κάποιες φορές υποχώρησα, αλλά δυστυχισμένος ήμουν.


Αυτά από εδώ. Η ιστορία μου η επόμενη, στον χώρο αυτό δεν ανήκει και θα ήταν κατάχρηση της φιλοξενίας. Έχω βρει έναν όμορφο χώρο για να την γράψω, eyeland τον ονομάζω και ήρεμα νερά έχει. Ό,τι χρειάζεται για αυτήν την ιστορία, δε θέλει θόρυβο γύρω μου.


Κάποια στιγμή θα ξαναπεράσω. Μπορεί αύριο, μπορεί σε μήνα ένα ή χρόνο, μπορεί ποτέ. Όποιος να βρει θέλει, θα με βρει.


Θεωρώ τον εαυτό μου σεξουαλικά σαδιστή, γιατί λατρεύω την ελευθερία.


Αν ο άλλος δεν μπορεί, οι καρδιές θλιμμένες δε θα είναι στο ποτέ. Για μένα σκλάβοι και αφέντες δεν υπάρχουν. Μόνο ελεύθεροι άνθρωποι.


Υγεία.