Άλλη μία επανασύνδεση.

Ένα θέμα που προκύπτει άμα αποφασίσεις να διατηρήσεις μια σχέση είναι προφανώς η εξέλιξης της, καθώς ως κάτι ζωντανό αλλάζει η μορφή της, με την προϋπόθεση βέβαια ότι τα μέλη της είναι συναισθηματικά ευερέθιστα. Αυτή η δυναμική, κοιτώντας το μέχρι πρότινος ερωτικό παρελθόν μου, παρουσιάζεται κυρίως με την μορφή εκείνου του παχύρευστου υγρού γνωστού ως χυλόπιτα ολίγον τι κρύα, πού σκάει σαν πόρτα στον βοριά στο πρόσωπο του ανυποψίαστου Lost, η οποία βέβαια θα πρέπει να διευκρινίσω ότι διαφοροποιείται από την φρέσκια, ζεστή και αχνιστή χυλόπιτα η οποία με την σειρά της καθιστά αδύνατη οποιαδήποτε επαφή. Παρ’ όλα αυτά έχουν τύχει και περιπτώσεις ευνοϊκές υπό μια έννοια, δηλαδή να υπάρχει ακόμα ενδιαφέρον μετά από κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα σχέσης το οποίο να μεταφράζεται σε απαίτηση περισσότερου κοινού χρόνου, περισσότερης κοινής κοινωνικής ζωής. Η ας πούμε Δήμητρα έπασχε από αυτό πριν κάτι χρόνια, και θα σας πω μια ιστορία για την ευτυχώς όπως αποδείχθηκε όχι και τόσο ανίατη ασθένεια της.

Την Δήμητρα την γνώρισα περίπου πριν 1 μισή χρόνο στην προηγούμενη εταιρία που ήμουν. Εργαζόμασταν σε διαφορετικούς τομείς, εγώ ως διανομέας και αυτή ως λατΖΖέρισα. Είχε αρκετά από εκείνα τα χαρακτηριστικά που με κάνουν να ξυπνώ από τον κόσμο της αυτοικανοποίησης, όπως μαύρα μαλλιά (βαμμένα ήταν), λευκό δέρμα, παχουλούλα και ευχάριστος χαρακτήρας. Αναπτύχθηκε γρήγορα αμοιβαίο αίσθημα καθότι υπήρχαν πέρα από την, να το πω αισθητική έλξη και κοινά ενδιαφέροντα όπως η μουσική∙ πεδίο πλούσιας θεματολογίας και για τους δυο. Για να μην πολυλογώ παραπάνω από ότι θα κάνω, η όλη ιστορία μας κινήθηκε σε νορμάλ καταπιεστικά επίπεδα δηλαδή κάποιες λίγες μέρες βλεπόμασταν μόνοι μας, κάποιες ακόμα λιγότερες με κοινούς φίλους και τις περισσότερες δεν βρισκόμασταν, αναφερόμενος πάντα στο χρονικό διάστημα μιας εβδομάδας λαμβάνοντας την, ως μονάδα μέτρησης της ολικής διάρκειας της σχέσης (ανάθεμα και αν βγαίνει νόημα από δαυτο).

Η ερωτική μας ζωή ήταν γαμώ, δηλαδή εγώ διατηρούσα το υποκειμενικό status που έχω και τώρα, δηλαδή switch, δηλαδή Τοp με αυξημένες τάσεις ποδολαγνείας και η Δήμητρα -συγκαταβατική με την ποδολαγνεία των άλλων- bottom. Όλα καλά λοιπόν μέχρι εδώ, ο έρωτας πετούσε ανέμελος πάνω από την λάτζα της πιτσαρίας στέλνοντας μου βέλη που στάζαν απομεινάρια τυριού και μπέικον, καθώς εγώ σαν μανιακός πήγαινα πέρα δώθε φορτώνοντας το παπί με παραγγελίες. Αλλά όλα καλά μέχρι εκεί, γιατί παραπέρα οι απαιτήσεις της Δήμητρας αυξηθήκαν, πείτε γιατί είμαι γλυκό αγόρι, πείτε γιατί είχα ποτίσει με την μυρωδιά αχνιστής πίτσας η Δήμητρα όχι μόνο ήθελε να με βλέπει όλο και πιο συχνά, αλλά το έλεγε κιόλας και θυμάμαι καλά τρεις στον αριθμό, την πρώτη φορά χρησιμοποίησε νέα ελληνικά, την δεύτερη με χώρισε γαυγίζοντας, γιατί εγώ ήθελα να παραμείνουμε στους ιδίους ρυθμούς, και κατόπιν αναγνώρισης της υπερβολής της (το πιο συχνά της ήταν το κάθε μέρα) τα ξαναβρήκαμε ώστε να ακολουθήσει και η τρίτη φορά που έγινε ταρατατζουμ ταρατατζούμ κάπως έτσι….

Μια τυχαία ας πούμε παρασκευή στην πιτσαρία μπαίνω στην λάτζα να μιλήσω στην Δήμητρα...
-Τι κάνεις; Πως πάει η μάχη;
-Πώς να πάει; Έχουν λυσσάξει να τρώνε!! Να σου πω… θα τα πούμε μετά;
- Μπααα, είμαι κομμάτια ρε συ, με βλέπω για σπίτι
Στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή ένα τεράστιο Χ προσγειώθηκε στην απάντηση μου και αποτέλεσε την αφετερία μιας τελείως ανούσιας συζήτησης ως προς το θέμα της αλλά πλούσια σε εκείνην την ψευτοαδιαφορία, ψευτοάνεση από πλευρά της που έκανε μπαμ από χιλιόμετρα, αλλά επιτηδευμένα δεν έδωσα σημασία καθότι από τότε είχα απολέσει κάθε ενδιαφέρον στον να αποκρυπτογραφώ τα καταπιεσμένα συναισθήματα άλλων. Το βράδυ πέρασε, οι πίτσες φεύγανε στα λιγδιασμένα χέρια των πελατών στα τραπέζια ώσπου να ρθει η επόμενη μέρα, Σάββατο, η χειρότερη δηλαδή μέρα για έναν πιτσαδόρο/βοηθο σερβιτόρου (ναι ήμουν και από αυτό) που δεν τον ενδιέφερε το μπουρμπουάρρρρ. Πέρασε και αυτή η βάρδια και ήρθε ο αναμενόμενος χαβάς της Δήμητρας βέβαια, με τον ίδιο ρυθμό καταπιεσμένης τσαντίλας στο βιολί της πήρε την εκδικησή της από το χθεσινό, έχοντας κανονίσει με φίλες για την βραδινή της έξοδο και βέβαια αγνοώντας με επιδεικτικά. Ε δε γινόταν όμως έτσι, εγώ ρώτησα, φόρεσα και το κράνος, το αλεξίπτωτο για καλό και για κακό, φαγωμένος δεν ήμουν για να μην ξεράσω, πήρα θέση μάχης και εκσφενδόνισα λόγια ανείπωτα, προκλητικά που μόνο γενναίοι άντρες έχουν τολμήσει να πουν… «τι συμβαίνει Δήμητρα;»
Παρόλη την προετοιμασία μου για το τι παράπονα είχα να ακούσω αγαπητοί μου, εγώ έπεφτα από τα σύννεφα όση ώρα μίλαγε και έλεγε για το ότι νιώθει ότι δεν έχει σχεση, ότι δεν είναι σε υψηλή θέση στις προτεραιότητες μου, ότι την έχω για τον πούτσο και δε θυμάμαι και εγώ τι άλλα, λίγο ακόμα να συνέχιζε το τροπάριο και θα βγάζε γένια. Άλλα η πτώση που σας προανέφερα οφειλόταν στο γεγονός ότι αυτά μου τα χε πει και την προηγούμενη φορά και της είχα εξηγήσει τι παίζει και της είχαν φανεί πολύ λογικά και μάλιστα με είχε διαβεβαιώσει ότι δεν θα ξάνα. Ξενερωμένος τελείως εγώ έκανα αυτό που μπορούσα μόνο, να χωρίσω δηλαδή λέγοντας της μόνο ότι αυτό το σκηνικό με φθείρει. Ακολούθησε μια βδομάδα που δεν μιλήσαμε πρόσωπο με πρόσωπο, μια βδομάδα που είχα μία τρύπα κάπου στο στήθος και την ένιωθα κάθε δευτερόλεπτο να επουλώνεται, μια βδομάδα που σε όποιον πήγαινα πίτσα του κοβόταν η όρεξη από την ξινισμένη σκατόφατσα μου. Και βάλτε τώρα στην τσαλακωμένη ψυχολογία μου και την πρόκληση του εγωισμού μου από κάτι απολογητικά, συναισθηματικά φορτισμένα Mail που μου έστειλνε μετά η Δήμητρα, ήρθα και έδεσα σε αυτό που ακολούθησε το επόμενο Σάββατο.

Σάββατο μετά το μοιραίο Σάββατο, κατά τις 3 και.

Μπαίνω στο bar-στέκι με τον κολλητό μου,
-Εδώ είναι;
-Εδώ είναι
-Τι θα κάνεις;
-Δε ξέρω, πάω να πάρω ποτό, θες;
- Ναι
Την βλέπω στην γωνία του bar, ντυμένη στα μαύρα, μαύρο διχτυωτό καλσόν, μαύρη κοντή φούστα, μαύρες αδιάφορες μπότες, μαύρη μπλούζα περίεργα ανοικτή στα πλευρά, μαύρα δαντελωτά γάντια και ένα ρόζ καπέλο (πλάκα κάνω καπέλο δε φόραγε  ) μαζί με 2 βλάκες και άλλη μια. Πουτάνα σκέφτομαι και παραγγέλνω ένα τζιν.
Μετά από μισή ώρα, πουτάνα σκέφτομαι και παραγγέλνω τζιν, το ίδιο μετά από άλλη μισή ώρα. Κατά της 4 μίση ξέρετε τι σκέφτηκα και τι παράγγειλα.
Την πλησιάζω, της μιλάω, αρχίζει να μου λέει ότι μου έγραψε στα mail.
- Πάω να κάτσω της λέω και φεύγω

Κάθομαι σαν τον μαγκούφι με το τζιν παρέα, ο κολλήτος είχε φύγει, και σκάνε τα λόγια της μέσα στο υγρό μυαλό μου «είχα φρικάρει το τελευταίο διάστημα, δεν ήμουν εγώ», συνειδητοποιώ το λόγο που ήμασταν μαζί: δε στέκουμε καλά και οι δύο, αυτό αρκεί.
Έρχεται και κάθετε δίπλα μου.

-Κάθετε άλλος εδώ της λέω. Ξενερώνει πάει να φύγει. Κάτσε της λέω.
Αρχίζει τα ίδια, η απολογία στο μεγαλείο της, να δεις που θα τα γαμήσει όλα με την κακομοιριά της, μια λύση υπάρχει, την πιάνω και την φιλάω.
-Νόμίζω ότι πρέπει να φύγουμε της λέω και συμφωνεί.

Μπαίνουμε σπίτι μου, ανάβω κέρια, φιλιόμαστε στα όρθια.

- Ξέρεις πως πρέπει να κάτσεις
Κάθετε στα τέσσερα στο κρεβάτι, δεν έχει βγάλει κανένα ρούχο, ούτε εγώ.
Στέκομαι από πίσω της, βγάζω τη δερμάτινη ζώνη από το παντελόνι, την διπλώνω στα δύο, την τεντώνω. Πουτάνα σκέφτομαι και όχι δεν παραγγέλνω αλλά την χτυπάω με πολύ δύναμη. Κάτι δε πάει καλά, αυτό δεν είναι το δικό μου “bdsm”, αυτός δεν είναι ο δικός μου τρόπος και επομένως οι συνειδησιακές απολαβές δεν είναι οι γνωστές, έχω αγριέψει για τα καλά, ούτε προκαταρκτικά χτυπήματα, ούτε να την ακουμπήσω, να την χαϊδέψω όπως συνήθως κάνω όταν χτυπάω, μόνο βία και έντονη, χτυπήματα πάνω στα κολομέρια της χωρίς να την έχω γδύσει, νιώθω ότι τιμωρώ, νιώθω την επούλωση με ευχαρίστηση. Στο πρώτο χτύπημα καμία αντίδραση, καμία κραυγή. Συνεχίζω στην ίδια ένταση, μετά από μερικά χτυπήματα αρχίζει να κλαίει, δε σταματώ αλλά αφήνω μεγαλύτερο χρόνο ανάμεσα στα χτυπήματα.

Κάθομαι δίπλα και αρχίζω με τους ρυθμούς που μου προστάζει το τζιν και η κούραση να βγάζω τα παπούτσια μου.
-Ώστε θες να με βλέπεις πιο συχνά ε; Θα πονάς πιο συχνά, αυτό το έχεις σκεφτεί; Καριόλα, δε με ξέρεις καλά.
Την βλέπω να γυρνάει στο πλάι και να με κοιτά με απορία .Της φωνάζω: «Σου είπα να κουνηθείς;»
Γυρνάει ξανά στα τέσσερα χωρίς να πει τίποτα.

Ανεβαίνω στο κρεβάτι και κάθομαι στα γόνατα μπροστά της. Τον βγάζω έξω, τον κρατάω σε απόσταση από το πρόσωπο της, θέλω αυτή να τον βάλει στο στόμα της, την βλέπω να το κάνει με δάκρυα στα μάτια. Με το ένα χέρι της κρατάω το κεφάλι και νιώθω στο χέρι μου την πίεση από το τράβηγμα του κεφαλιού της καθώς της τον βάζω όσο πιο βαθιά στο στόμα μπορώ. Με το άλλο χέρι συνεχίζω να χτυπώ με την ζώνη τα κολομέρια της, που ακόμα καλύπτονται από την φούστα, το ίδιο δυνατά, με την ίδια κακία. Την ακούω να βογκά και οι κραυγές της να πνίγονται.
Κατεβαίνω από το κρεβάτι. Ακόμα στα τέσσερα αυτή. Στέκομαι από πίσω της, με τα δάκτυλα μου πιάνω το καλτσόν στο ύψος του μουνιού της και με μία κίνηση της το σκίζω, και αρχίζω να χτυπώ το γυμνό δέρμα το ίδιο έντονα με τον ίδιο τρόπο, παραμερίζω το κιλοτάκι της και της το χώνω μέσα. Γαμώ. Γαμώ ακόμα, το τζιν έχει κάνει την δουλεία του, πονάω στο στήθος και στα πνευμόνια αλλά γαμώ ακόμα. Την ακουω να βογκάει, την βλέπω να έχει ακουμπήσει το κεφάλι της στο στρώμα. Δύο μαυρογαντοφορεμένα χέρια να σπρώχνουν τον τοίχο.
Σταματώ, τα χω παίξει. Αύριο θα χω πονοκέφαλο. Δύο ανάσες και συνεχίζω.
Την γυρνάω ανάσκελα, της τον βάζω, ξανασπρώχνει τον τοιχο, εγώ αυτην και αυτή τον τοίχο. Αρχίζω να χαστουκίζω καθώς μπαινοβγαίνω μέσα της.Δυνατές σφαλιάρες σκάνε στο προσωπό της, σκέφτομαι ότι δεν είμαι σε θέση να χτυπάω στο πρόσωπο, είμαι αρκετά ζαλισμένος αλλά είναι αργά πια, θα δω, τι έκανα την άλλη μέρα. Χαροπαλεύω αλλά ακόμα γαμώ και ακόμα βογκά. Αλλαγή στάσης: ευκαιρία για ανάσες. Την γυρνάω στο πλάι στέκομαι στα γόνατα.

« Αχ ναι έτσι μου άρεσει» λέει και το ακούω με χρονοκαθυστέρηση. Της τον ξαναβάζω. Ξεκινώ πάλι. Κοιτώ στο προσωπό που βογκά, εστιάζω σε αυτό, ψάχνω κάθε λεπτομέρια ηδονής σε αυτό και βυθίζομαι σε αυτήν. Νιώθω τον οργασμό μου να έρχεται, τραβιέμαι και χύνω στο μπούτι της. Μου λύνεται η απορία: εξαιτίας του ποτού το χύσιμο θα είναι τόσο καθυστερημένο που θα με προλάβει η κούραση και δε θα τελειώσω;

Φεύγω πάω στο μπάνιο πλένομαι, σκουπίζομαι. Δεν της καθαρίζω τα χύσια μου όπως άλλες φορές, δεν της μιλώ, φοράω μόνο το μποξεράκι και σωριάζομαι. Μέτα από λίγο κάνει τα ίδια και αυτή.

Μεσημέρι κυριακής.

Εγώ έχω πονοκέφαλο, αυτή μια μελανιά στο κάτω χείλος και ένα κόκκινο σημάδι κάτω από το μάτι. Κατεβάζω ένα Mesulid με τον καφέ.
Συζητάμε για το τι θα γίνει μεταξύ μας. Ανούσιες μαλακίες εκτός ίσως από αυτό
-Την επόμενη φορά που θα κάνεις κάτι τέτοιο, θα αρχίσεις κοινώς τα ίδια, ούτε θα σε χωρίσω, ούτε θα τσακωθώ μαζί σου, απλά θα ρθω σπίτι σου και θα στις βρέξω
-Ναι, ναι! Αυτό να κάνεις!

Με την Δήμητρα χώρισα μετά από λίγους μήνες, για λόγους που ήδη αναφέρονται στην ιστορία η οποία είναι αληθινή εκτός από το όνομα της κοπέλας και ο χώρος εργασίας, για ευνόητους λόγους.

Σας ταλαιπώρησα γιάτι γίναν σκηνικά πρόσφατα σε εμένα που μου θυμίσαν το σκηνικό και μιας και η έμπνευση για ιστορίες με πύργους, μάγους, και γοτθικούς ήρωες έχει πάει επ' αοριστον διακοπές, έγραψα αυτό.

 

Απάντηση: Άλλη μία επανασύνδεση.

Καλή και ζουμερή η Δήμητρα, δε λέω, αλλά όχι και να μας αφήσεις χωρίς ιστορίες για σκοτεινούς πύργους, σατανικά σαδιστές άντρες, έρωτες και θανάτους  

   

 

Απάντηση: Άλλη μία επανασύνδεση.

alnair κάνε ένα φανταστικό σενάριο και συνέχισε την ιστορία...  

 

Απάντηση: Άλλη μία επανασύνδεση.

Δώσε μου έναν καλό λόγο να το κάνω.
Γιατί να γράψω ιστορίες για αγρίους στο personal experience του Lost hours;

 

Απάντηση: Άλλη μία επανασύνδεση.

Το θέμα είναι όμως, όπως το έχω αντιληφθεί, ότι στους σκοτεινούς πύργους, σοβαρεύει υπερβολικά, δεν είναι δα και το πιο εύκολο να φτιάξεις κλίμα μυστηρίου και να υποβάλεις τον αναγνώστη.

Αντιθέτως, εδώ, μου άρεσε πολύ..

ανατροπές..

μοιραίες συναντήσεις...(στη μπλούζα μού τα χάλασες...τι θα πεί περίεργα ανοιχτή; εξηγήσου   )

αυτοσαρκασμός...

συνολικότερα, τη δική του αλήθεια, πιο μαύρη κι απ' την καλιακούδα βέβαια  που ενώπιον της, οι πύργοι, οι μάγοι, οι γοτθικοί ήρωες, μοιάζουν αστείες καρικατούρες.

 

Απάντηση: Άλλη μία επανασύνδεση.

Εχεις δίκιο alnair,Ζητώ συγνώμη...

 

Η ιστορία σου μου άρεσε πάρα πολύ, εύγε.

 

Πολύ γούσταρα την ιστορία σου, φίλε...δώσε κι άλλο!

"...μίλαγε και έλεγε για το ότι νιώθει ότι δεν έχει σχεση, ότι δεν είναι σε υψηλή θέση στις προτεραιότητες μου, ότι την έχω για τον πούτσο και δε θυμάμαι και εγώ τι άλλα, λίγο ακόμα να συνέχιζε το τροπάριο και θα βγάζε γένια".

Μα τι στο διάολο, τους τα μαθαίνουν ποιηματάκι την ώρα της οικιακής οικονομίας;

 

Απάντηση: Άλλη μία επανασύνδεση.

Πολύ το 'φχαριστήθηκα, πάρα πολύ!

 

Απάντηση: Re: Άλλη μία επανασύνδεση.

Συμφωνα με τη μυθολογια, την παραδοση που περασε απο στομα σε στομα και το Vogue, ολα τα παραπανω ειναι η προσευχη της ενηλικιωσης καθε κοριτσιου που ξερει τι θελει ...Επαναλαμβανεται σε καθε σχεση για τις πρωτες 3 δεκαετιες της ζωης της, η μεχρι να καταλαβει πως δυσκολευεται να βρει @@ να σπασει..Deal with it!  

Υ.Γ. Πολυ ωραια ιστορια Lost hours...

 

Re: Απάντηση: Re: Άλλη μία επανασύνδεση.

Μετά τις 3 δεκαετίες τι γίνεται; Το σταματάνε ή τελικά βγάζουν γένια; Όχι τίποτα άλλο, να ξέρω και σε τι target group να απευθύνομαι.  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Άλλη μία επανασύνδεση.

Λυπουμαι δε μπορω να σε βοηθησω...η συγκεκριμενη αναζητηση ειναι ολη δικη σου!