Άλμα πίστης

Στην παλαιά διαθήκη αναφέρεται το πιο γνωστό, ίσως, άλμα. Η θυσία του Ισαάκ από τον Αβραάμ.
Μέσα από την Π.Δ. σκιαγραφείται ως ένας σώφρων άνθρωπος, χωρίς δολοφονικές τάσεις, με βαθειά πίστη στο Κύριο και Θεό του. Καλείται λοιπόν από τον Θεό του, να υπακούσει, χωρίς ίχνος λογικής . Βασιζόμενος μόνο στη βαθειά πίστη.

Αργότερα ο Δανός φιλόσοφος Κιργέγκωρ το αναφέρει ως ‘άλμα πίστης’, παράλληλα στα έργα του ασχολείται και με τη έννοια της αγωνίας, του φόβου και του τρόμου.

Η στιγμή για αυτό το άλμα ενός υ, είναι σαν κάλεσμα. Δεν υφίσταται κάποια εντολή, αλλά κάτι το έλκει σαν μαγνήτης.
Όσο αφορά το mpaxari, μία φορά το βίωσε ως τρόμο, άσχημο. Η κυρίαρχη αίσθηση ήταν ότι κανείς δεν είχε τον έλεγχο. Ήταν μόνο του, πάνω από το κενό. Προσγείωση δεν ήρθε ποτέ!
Την επόμενη φορά που καλέστηκε να το κάνει υπήρχε μεν ο φόβος, η γνώση ότι είναι αποκλειστικά δικό του άλμα και όχι μαζί με τον Κ, όμως η προσγείωση ήρθε ομαλά και η διαχείριση που έγινε εξαλειψε το φόβο, αφήνοντας μόνο μια γλυκιά γεύση, ίσως και νοσταλγία (smileeyes)

Θα ήθελα να ρωτήσω όσες υ έχουν «καλεστεί» να κάνουν το άλμα πίστης: Τι είναι αυτό που τελικά οδήγησε το βήμα σας?
Η εμπιστοσύνη προς τον Κ, κάτι που χτίζεται σιγά-σιγά?
Η γνώση/βεβαιότητα ότι θα σας αρπάξει ακόμα και αν το άλμα μείνει στα μισά?
Ή κάτι άλλο?

Βιωσατε το άλμα πίστης στην αρχή της Κ/υ ή στη συνέχεια?
Μήπως είναι αυτό που τελικά σηματοδοτεί την ουσιαστική έναρξη της Κ/υ ανεξάρτητα από το πόσο χρόνο πριν έχει ξεκινήσει?
Τι συναισθήματα αναδύθηκαν? Πόσο διήρκησε? Κατά τη πτήση πάνω από το κενό τι εσωτερικές διεργασίες ψηλαφήσατε? Ήταν τρομακτικό ή απολαυστικό?

Θα ήθελα,επίσης, να ρωτήσω τους Κ: Δίνετε ώθηση /σπρωξιά στην υ πριν το άλμα?
Πώς εσείς βιώνετε το άλμα της υ σας? Ποίες διεργασίες και σκέψεις κάνετε?
Είναι τελικά αρκετή η διαχείριση του Κ έτσι ώστε το άλμα όσο τρομακτικό και αν φαίνεται κατά τη διάρκεια του, στο τέλος να αφήνει μια γλυκεία γεύση?

Σας ευχαριστώ.

 

To αλμα πιστης, γνωστο παγκοσμιως ως Leap of Faith, εγινε δημοφιλες χαρη στο..... Assassin's Creed Leap of Faith.  


ΟΚ, επιστρεφω στο θεμα μας τωρα... Ναι το εχω βιωσει κι εγω στο παρελθον σε σχεση Κ/υ αλλα βγηκε πολυ αυθορμητα και δεν ηταν τοσο εντονα συναισθηματικο, ουτε τρομακτικο, οπως το περιγραφεις. Νομιζω οτι ο καθεις, το βιωνει διαφορετικα...

 

Μια φορά κλήθηκα σε μια τέτοια υπέρβαση, δεν την έκανα και η ιστορία με δικαίωσε.

Τη μόνη φορά που φόρεσα κολάρο στη ζωή μου, δε βίωσα κανένα άλμα πίστης (όπως το περιγράφεις)... Ένιωθα ότι Του άνηκα από την πρώτη στιγμή που Τον γνώρισα.

 

Εγώ το άλμα πίστης, το τοποθετώ στο σημείο που ξεκινά κανονικά το D/s.
Το έχω νιώσει μια φορά, πριν αρκετά χρόνια.
Αυτό που ένιωθα ήταν έντονος φόβος για το άγνωστο αλλά και μια άγρια λαχτάρα να πάω προς τα εκεί.
Όσο αυτό διήρκησε, βρισκόμουν σε μια κατάσταση υπερδιέγερσης και αμφιθυμίας.
Δεν ξέρω αν παίρνει λογική επεξεργασία, επειδή είμαι άτομο που λειτουργώ περισσότερο με το συναίσθημα, για μένα ήταν σχεδόν αδύνατο να μην το κάνω.
Ούτε είμαι σίγουρη αν τελικά το έκανα ακολουθώντας το ένστικτο μου ή απλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.
Δεν το μετάνιωσα.


*πολύ όμορφο θέμα  

 

Ως άλμα πίστης αντιλαμβάνομαι τη στιγμή εκείνη και έπειτα που παίρνω αγκαλιά τους φόβους μου, τις όποιες ανασφάλειες, τις δικλίδες ασφαλείας που έχω, το βόλεμά μου, τις επιθυμίες μου και τα τοποθετώ ευλαβικά στην άκρη για να μπορέσω να ακολουθήσω όσο το δυνατόν πιο ουσιαστικά γίνεται.
Βάση των παραπάνω τέτοιο άλμα δεν έχω κάνει ποτέ. Πάντα πίσω από τον τοίχο που σηκώνω, και τη μοναξιά που ενίοτε επιδιώκω κρατούσα κάτι για μένα. Βήματα και άλματα ως υπέρβαση ναι έχω κάνει. Όχι όμως αυτό.

 

Κάπως σαν κάλεσμα είναι, δεν ξέρω, πιθανολογώ ότι οφείλεται σε κατισχυση του υ. Με όσες υ έχω συνομιλήσει απουσίαζε κατά την διάρκεια του κάθε έλλογη διεργασία.

Πολύ ενδιαφέρον, πράγματι, το εάν τελικά μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς!

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια  

 

@mpaxari από τα πιο ενδιαφέροντα νήματα που έχω δει.

Θεωρείτε ουσιαστική την πιθανότητα να βιωθεί από την αρχή;

Ο λόγος;

 

Επειδή ως άλμα πίστης θεωρώ το κομβικό σημείο που η υπακοή μετατρέπεται σε υποταγή, πλέον το υ αφήνεται και αρχίζει ουσιαστικά το D/s.

 

Αν και σχεδόν 37 δεν έχω ξεκαθαρίσει τι κάνει έναν άνθρωπο αξιόπιστο.
Δύσκολο πράγμα για μένα η πίστη.
Για να πιστέψω θα πρέπει να εμπιστευτώ και εμπιστεύομαι πολύ λίγους ανθρώπους... Όλοι κι όλοι 3 στο σύνολο τους. (Και όχι ο εαυτός μου δεν είναι μέσα σε αυτούς)

 

Εξαιρετικά δοσμένο νήμα...

 

Καταλαβαίνω τι λέτε, δεν είμαι όμως καθόλου βέβαιη ότι το άλμα γίνεται άπαξ και διαπαντός, εφάπαξ σε Κ/υ ή εάν ο υ οδηγείται στο "απόλυτα απόλυτο" με πιο μικρά άλματα, σαν αυτά που περιγράφετε. Είτε αυτά είναι κλιμακουμενα είτε σταθερά σε μέγεθος.

Η διεργασία που περιγράφετε προ του άλματος, σε εσάς, γίνεται έχοντας πλήρη συνείδηση αυτής ή μήπως μετά το πέρας του άλματος παρατηρώντας την πορεία και τον εαυτό σάς σας γίνεται αντιληπτή?

Καλημέρα  

 

Δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα, άλλωστε κάθε Κ/υ είναι τόσο ξεχωριστή όσο και οι άνθρωποι που την αποτελούν ακόμα και αν υπάρχουν κοινά "πατήματα" ανάμεσα σε υ και Κ αντίστοιχα. Όπως κάθε δακτυλικο αποτύπωμα που είναι μοναδικό. Κάθε ίχνος όμως, που ονομάζεται δακτυλικο αποτύπωμα έχει κοινά χαρακτηριστικά για να μπορέσει να χαρακτηριστεί/ονομαστεί ως τέτοιο.