Άλμα πίστης

ολοσχερώς εξωφορουμικό.

 

Τελικά, από δώ το πάμε, από κει το πάμε, κουβέντα περί "βουδουσουμού" άνευ θεολογικιάς/θρησκειολογικιάς αναφοράς και υπόβαθρου δεν γιένεται.
Γεγονός που μπορεί να θεωρηθεί έως και εύλογο ελλείψει εύκολα προσβάσιμων στερεοτύπων αναφοράς, που δουλειά τους είναι να παρέχουν τον συνεκτικό ιστό οποιουδήποτε ιδεολογικού αφηγήματος.
Οπότε και το "γύρω-γύρω όλοι" γίνεται αναπόφευκτο σε οποιοδήποτε ερμηνευτικό πλαίσιο.
Είναι το πλαίσιο τελικά αυτό που "νοιάζει", όχι η ζουγραφιά, η κορνίζα!
Μεγάλη κουβέντα το "πάρτα Λίζα και κάντα κορνίζα".

 

Σας πρότεινα να εμβαθύνετε στο νόημα της επιλογής σε σχέση με το νόημα της προσδοκίας, χωρίς να καθοδηγήσω την σκέψη σας. Αυτό δεν σημαίνει ότι το είπα γενικά, γνωρίζω ποια πόρτα ανοίγω, απλά επέλεξα να μη μπω στην συζήτηση για τα υπόλοιπα της παραγράφου σας.

Η ερώτηση ήταν ποιο το νόημα της επιλογής όταν δεν υπάρχει προσδοκία, όχι ως προς τι θα είναι η προσδοκία που δεν υπάρχει.

Ελεύθερους μας κάνει, σε κάποιο βαθμό, μπορεί και λιγότερο χαρούμενους.

Με μια επιφύλαξη στα λόγια του @Libertine SD, ότι κάθε αντίσταση στην μερέντα είναι μάταιη, εξαρτάται. Οι επιλογές του θυμικού, σίγουρα, στην καλύτερη περίπτωση είναι μια ανακούφιση, που είναι άλλο πράγμα από την ελευθερία. Για την ελευθερία συνήθως χρειάζεται να ελεγχθεί το θυμικό. Όπως λέει και η λέξη, το θυμικό δεν είναι κάτι άλλο από ορμονικές εντολές και δεν νομίζω να υπάρχει πιο αναπόδραστη σκλαβιά από την σκλαβιά στις ίδιες ορμόνες.

Έχουμε μάθει να πιστεύουμε ότι κάποια πράγματα είναι απρόσιτα για μας, αδιανόητα, έξω από τις δυνατότητές μας και τα διαγράφουμε από προσδοκίες, όμως τα λαχταράμε πάρα πολύ. Όταν μας δοθεί λίγο από αυτό που έχουμε μάθει να μη λογαριάζουμε, είναι πράγματι, στιγμή γιορτής. Σας νιώθω.

Εξίσου γιορτή είναι η διαρκής ικανοποίηση των αναγκών, επειδή πιστέψαμε σε αυτές και ότι μπορεί να γίνει έτσι.

Οι προσδοκίες με κάποιο άλλο όνομα είναι. Ευθύνη για την ικανοποίηση των προσδοκιών.

Είναι γραμμένη η ιστορία, στη Γένεση. Έτσι την έγραψαν, ίσως να μπορούσε να την είχαν γράψει αλλιώς, αλλά αυτό που έχουμε είναι ότι η ζωή του παιδιού ήταν το θέμα. Έχει γίνει μεγάλη συζήτηση μεταξύ θεολόγων για αυτό το δίλημμα, γιατί ήταν αποτρόπαιο, και το καλύτερο που βρέθηκε ήταν ότι ο Γιαχβέ θέλησε έτσι να σταματήσει τις ανθρωποθυσίες και τις θυσίες παιδιών, που τότε γίνονταν, φαίνεται. "Δεν πειράζει και με κατσίκι μια χαρά βολεύομαι, κράτα το παιδί καλέ υπηρέτη", είπε στον Αβραάμ και μετά τον έκανε πατριάρχη όλων των θρησκειών της δύσης, αβρααμικές θρησκείες τις λέμε. Μια λεπτομέρεια, πρόκειται για αποκυήματα φαντασίας, ας μην ξεχνάμε. Την ύπαρξη του θεού δεν την έχει αποδείξει κανένας και το πιθανότερο είναι ότι ο Αβραάμ άκουγε φωνές, αλλά τρελός δεν ήτανε να θυσιάσει το παιδί του, βρήκε έναν άλλο τρόπο, πρωτοποριακό μάλιστα για τα δεδομένα της εποχής και μπράβο του.

Αλλά αν η θυσία του Αβραάμ είναι ένα θέμα συζήτησης, η πίστη που έγινε εμπιστοσύνη είναι το υλικό του κάθε κοινωνικού ιστού και διόλου αποκύημα φαντασίας.

Για μένα είναι έτσι, οι βάσεις μπαίνουν από την αρχή για την εμπιστοσύνη, τα ερωτηματικά επίσης αναφύονται από τα πρώτα δευτερόλεπτα.

Δεν γνωρίζω, ίσως άλλοι να γνωρίζουν περισσότερα.

Το κατισχυμένο υ αδιαφορεί για τα ρίσκα. Δεν είναι απαραίτητα σχέσεις εξάρτησης.

 

off topic απορία -συγνώμη @mpaxari- που προέκυψε από την παρακάτω τοποθέτηση

αδιαφορεί για το ρίσκο ή για τις συνέπειές του; δηλαδή αδιαφορεί γιατί δεν το αντιλαμβάνεται ως ρίσκο; ή βλέπει το ρίσκο και παρόλ' αυτά το παίρνει γιατί δεν το αφορούν οι συνέπειες;

ΥΓ. η ερώτηση δεν απευθύνεται μόνο στη @gaby_m αλλά στην ολομέλεια... αν δεν έχει ήδη συζητηθεί, ίσως του άξιζε δικό του νήμα...

 

Both. Ωστόσο, να λαμβάνεται υπόψη, πως η κατισχυμένη υ, δεν έχει περιθώρια επιλογής. Ειδάλλως δεν υπάρχει κατίσχυση.

 

Trance is the answer baby 

 

Πολύ καλά κάνετε και κρατάτε επιφύλαξη...
Στα έλλογα όντα (βλέπε άνθρωπος) σχεδόν ποτέ δε συναντάς απολύτως άκριτη επιλογή, η συνισταμένη λογικής διεργασίας και θυμικού καθορίζει την επιλογή. Επιλογή εκ του θυμικού σημαίνει ότι το θυμικό επικρατεί της λογικής, συνήθως την θολώνει, διαστρεβλώνει, ανασχέει μερικώς, δεν την καταργεί πλήρως. Επιπλέον, θυμικό και ορμόνες; μπορεί στο PMS... Το θυμικό δεν είναι αποκλειστικά ορμονο-εξαρτώμενο, η αναφορά σε εκ θυμικού επιλογές έχουν να κάνουν πολύ περισσότερο με την επιθυμία και τα συναισθήματα (παράγωγα σκέψης και αυτά -συχνά όχι εκλογικευμένης σκέψης). Έτσι η βουλιμική κατανάλωση νουτέλας μπορεί να εμφανιστεί κατά μία ορμονική μεταβολή, αλλά μπορεί κάλλιστα να οφείλεται σε ένα πλήθος συναισθημάτων που εκκινούν από ένα άλλο πλήθος ψυχολογικών παραγόντων και νοητικών διεργασιών.
Συνεπακόλουθα το περί "ορμονικής σκλαβιάς" επιχείρημα είναι αίολο.

Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ο "έλεγχος του θυμικού" κατά την επιλογή προσθέτει ελευθερία; Η ελευθερία καθορίζεται από το είδος της επιλογής ή από την ύπαρξη επιλογής;

 

Δεν το προτείνατε. Πάτε από το ειδικό στο γενικό και τούμπαλιν. Αφαιρώντας το όποιο πλαίσιο του διαλόγου. Η πόρτα, στην οποία αναφέρεστε, δεν είστε σε θέση να γνωρίζετε αν είναι ανοικτή ή κλειστή. Με ανοικτές πόρτες και μυαλά ο διάλογος είναι όμορφος και πολύ χρήσιμος.

Οι ερωτήσεις ήταν διευκρινιστικες για να βεβαιωθώ ότι βρισκόμαστε στην ίδια σελίδα. Επιλέγετε να μην απαντήσετε.
Όσο με αφορά, η επιλογή δεν ενέχει εξ ορισμού προσδοκία. Συχνότερα η επιλογή έχει απλά μια αναμονή αποτελέσματος.

Διαφωνώ, μάλλον το συνδεσατε, με τον θυμο αδένα? Δεν ξέρω.

Αυτό το αυθαίρετο συμπέρασμα/λογικό άλμα /προβολή δεν ξέρω πώς προέκυψε. Είμαι της άποψης, και έτσι πορευτηκα στη ζωή μου, όλα τα θέλω μου να τα λογαριαζω υλοποιήσιμα, εντός δυνατοτήτων. By default. Κάθε θέλω, γίνεται στόχος. Φόρα με όλες τις δυνάμεις και αν βγει χαρά, αν όχι παίξαμε και χάσαμε   Πάμε στον επόμενο.

Ευθύνη να μην προβάλω στους άλλους τις τυχόν δικές μου προσδοκίες.
Ευθύνη για ανάληψη ευθύνης όταν το κάνω. Ευθύνη προς εαυτόν για εκπλήρωση στόχων.

Όταν μιλάτε για βάσεις εμπιστοσύνης, μιλάτε για ένα οικοδόμημα το οποίο στεριωνει συν τω χρόνω. Εξ'ου και οι βάσεις του.

Διαφωνησατε με ένα από τους αρχικούς προβληματισμους του νήματος

Για να έρθετε μετά να μιλήσετε για βάσεις εμπιστοσύνης. Οικοδόμημα δηλαδή που χτίζεται σιγά-σιγά, συν τω χρόνω.

Αλλάζετε και πάλι το πλαίσιο. Δεν είχα αναφερθεί σε κατισχυμενο υ, στη συνειδητή απόφαση αναφέρθηκα για το πώς επιλέγουμε να σχετιζομαστε.
Μπορούμε να κάνουμε και αυτή τη συζήτηση αφού ξεκαθαρίσουμε όμως πρώτα ότι είναι μια άλλη συζήτηση.

Είναι, έστω και αν είναι περιορισμενου και προκαθορισμενου χρόνου, είναι. Εκτός και αν μιλάμε για κινκι παιχνίδια. Που και αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, αλλά άλλη συζήτηση.

 

Ένας πολύ πιο πρακτικός τρόπος να αντιληφθούμε το "Άλμα πίστης" του Κίρκεγκωρ,
είναι να το δούμε υπό το πρίσμα του "Το στοίχημα του Πασκάλ"

 

Πλέον, θα έλεγα ότι μου αρκεί η "ορατότητα", ύπαρξης ή μη εναλλακτικών.
Υ.γ. Από τα εξαιρετικά ποστς που έχουν γραφτεί το τελευταίο (μεγάλο) διάστημα  

 

Ιδανικά το σκεφτόμουν σαν μια πράξη/απόδειξη αφοσίωσης προς τον Κύριο. Κάπου εκεί ένιωσα και κάποια ταύτιση με τας Γραφάς. Όμως βαθια μέσα μου ήξερα πως το επιχειρώ για να "το ζήσω", να δω αν μπορώ. Γι αυτό και δεν υπήρξε ποτέ μια ομαλή προσγείωση, μετά το άλμα.

 

Θ

Υπάρχει και ο Κ σου να σε πάει βήμα το βήμα και όλα αυτά να είναι άσχετα. Περαν καμίας φαντασίας..τα πιστεύω όταν τσουγκρίζομαι αυγά...αυτά