Άλφα στερητικό

Απάντηση: Άλφα στερητικό

Απόρθητο....(κάποτε τουλάχιστον)

 

 

Ακυβέρνητες πολιτείες


Δεν ήξερα πως η μοναξιά πίνεται γουλιά-γουλιά. Μήτε πως είναι τόσο πικρή. Κάθε ώρα και κανάτι. Το στόμα μου δε λέει να τη συνηθίσει. Μου ανεβαίνει και στο κεφάλι. Άνθρωποι χειρονομούν, αγορεύουν σε τόνο διδαχτικό. Πλαγιασμένος στη σοφίτα μου ή καθιστός, τους ακούω να λένε, να λένε, σαν κομμένες κεφαλές. Τα ίδια και τα ίδια· λόγια χυμένα σ’ ένα καλούπι όλα.

Ο ήλιος κυλάει αργά σα ρόδα από τούρκικον αραμπά, πυρώνοντας το γοτθικό σκουφί της μικρής στέγης. Πάνω απ’ το κεφάλι μου, η τσίγκινη αλεπού του ανεμοδείχτη γυρνάει με τεντωμένη ουρά και γκρινιάζει πνιχτά.

Πιο δύσκολο είναι το σούρουπο. Το φοβάμαι, όλη μέρα το περιμένω κι όταν φτάσει, προσέχω ακίνητος τα νεύρα μου, αγγίζω το σφυγμό της αντοχής μου. Από τη στιγμή που θ’ ακουστεί η καμπάνα της Μητρόπολης και θα βουτήξει ο ήλιος πίσω απ’ τα βουνά της γκρίζας πέτρας, με το κοκκινόχωμα γύρω στα λιόδεντρα και το δρόμο της Γιάφας που φιδοσέρνεται από καμπούρα σε καμπούρα, με πιάνει δαίμονας. Να κατεβώ! Πυκνό σκοτάδι γιομίζει το φύλλωμα των δέντρων. Ψηλά όμως είναι ακόμη μέρα κι οι κορφές των λόφων ανατολικά, βγάζουν ένα μενεξελί φως. Να βγω αμέσως θάναι κουτουράδα. Την ίδια μέρα ίσως όχι, κάποτε όμως σίγουρα θα την πλερώσω, αν μου γίνει συνήθεια.

Δε θυμάμαι ποιος, παρομοίαζε τον ερχομό της νύχτας εδώ με το αργό περπάτημα κόρης, που ήρεμα γυρίζει από τη βρύση, ξυπόλητη. Ζήτημα διάθεσης. Και μένα όταν πρωτόφτασα, μου φάνηκε πως έχει κάτι το βιβλικό. Αλλά τότε η απραξία δεν είχε στομώσει την ευαισθησία μου. Τώρα μου θυμίζει κοκεταρίες αρτίστας που αργοπορεί κρυμμένη στις κουίντες.

Όταν νυχτώσει στα καλά, κατεβαίνω· το κεφάλι μου βουίζει από το κλάμα της αλεπούς («μόοο-νος, μόοο-νος»). Περπατάω βαριά πάνω στο κουφό χώμα του δρόμου για να ξεμουδιάσουν τα πόδια μου. Σκοτάδι. Τούτος ο συνοικισμός είναι όλος επαύλεις και κήπους κι οι λιγοστοί του κάτοικοι τηρούν πειθαρχικά τη διαταγή του Στρατηγείου για το συσκοτισμό των φώτων. Ξεριζωμένοι, μείναν ωστόσο Γερμανοί. Γνωρίζω το δρόμο και δε χρειάζεται ν’ ανάψω τον ηλεχτρικό μου φανό. Μα τις πιο πολλές φορές δεν έχω πού να πάω.

Πρώτα κανονίζω να περάσω έξω από το σπιτάκι των γέρων, με τον αέρα κάποιου που πάει στη δουλειά του. Αν τα παραθυρόφυλλα της κρεβατοκάμαρας είναι γερτά, πρόβλημα δεν υπάρχει. Τρώγω, πίνουμε και κανένα ρακί· κουβεντιάζω ρωμέικα με δικούς μου ανθρώπους κι η ώρα περνάει. Όταν πάνε για ύπνο, εγώ τραβάω με τα πόδια για την παλιά πόλη. Τριγυρνάω μες απ’ τα τείχη της Γερουσαλήμ, περνώντας αργά τα σκοτεινά σοκάκια, κάτω από αμέτρητες καμάρες. Πιο πολύ με τραβάει ο αραπομαχαλάς. Ας έχουν περάσει τα μεσάνυχτα· στα σκεπαστά του παζαροσόκακα βρίσκω μαγαζάκια φωτισμένα, οσμίζουμαι ανθρωπίλα, μπαχαρικά και τσίκνα και τα μάτια μου χαίρουνται μετάξια και μπακιρικά. Σε κάποιο καφενεδάκι που διανυχτερεύει με χαμηλωμένο το ραδιόφωνο, σκοτώνω τον καιρό πίνοντας δυόσμο ή τσάι. Οι Αρχές δεν τόλμησαν να τους επιβάλουν μέρες χορτοφαγίας και δελτίο· για τους μουσουλμάνους το πρόβιο κρέας πουλιέται ελεύθερα. Έτσι, αν δε φάω στου Χατζηβασίλη, γιομίζω την κοιλιά μου στον αραπομαχαλά με σουβλάκια και κεμπάμπ. Παραγγέλνω και ταχινοσαλάτα ή κόκκινα ραπανάκια και πίσω τους μπακλαβά. Όταν μου φέρνουν το λογαριασμό, βαστιέμαι για να μη ξεφωνήσω: Μόνο; Φτήνια, λες και δεν έχουμε πόλεμο· το πάθος της αισχροκέρδειας ακόμη δεν τους άγγιξε. Όσες φορές ξέπεσα σ’ εβραίικο εστιατόριο έφυγα νηστικός, κι ας ήταν κρεοφαγία. Δε λέω για την ακρίβεια γιατί αυτή, κάπως εξηγείται· έχουν πολλά έξοδα οι άνθρωποι τούτοι· η συνομοσπονδία των Εβραίων εργατών βαστάει ψηλά τα μεροκάματα. Αλλά, να, τα φαγιά τα κοσέρ δε με τρέφουν.

Το Χριστιανικό μαχαλά όσο μπορώ τον αποφεύγω. Δεν είδα τον Πανάγιο Τάφο, μήτε θα τον δω μου φαίνεται. «Αμαρτία», έκανε η κυρά Μαργετούλα όταν το είπα: «Άμε κι άναψε ένα κεράκι να σε φυλάει η χάρη Του, έτσι που κακόπεσες στα ξένα παιδάκι μου. Πω, πω λόγια… Στον άγιο Ντάφο πας, ποιος θα σε πειράξει; Άμε να χαρεί κι η ψυχή της Λιλίκας, γιατί μας βλέπει από ψηλά και θλίβεται…» Πρώτη φορά που άκουσα να λένε τη γιαγιά μου Λιλίκα, εμείς την ξέραμε Βασιλική. Μα δεν πήγα.

Μένουν τα Ρωσικά και τ’ Αρμένικα. Από κει περνάω, αλλά σπάνια. Είναι ένας μπακάλης, Λοϊζίδης, πουλάει βαλκανίσιο τυρί κι ένας φούρναρης, που κάνει ψωμί άσπρο· το καμουφλάρει ρίχνοντας μέσα λίγες σταφίδες, πως είναι τάχατες κέικ, μα το ζητάει ακριβά. Ψωμί, τυρί, αυγά βραστά και κανένα τουρσάκι για το μεσημέρι, τα τυλίγω καλά, τα βάζω παραμάσκαλα και τα σέρνω οληνύχτα όπου πηγαίνω. Καφέ, τσιγάρο, τα έκοψα. Ξημερώνει. Από τον εφημεριδοπώλη, που έχει στέκι στην πύλη της Σιών, αγοράζω την «Παλεστάιν Πόστ» - τα Σάββατα παίρνω την άλλη, μα δεν είναι σόι – και τραβάω για ύπνο.


Στρατής Τσίρκας

«Ακυβέρνητες πολιτείες – Η λέσχη»

 

Απάντηση: Άλφα στερητικό

Άνους...

άνους -άνους -άνου (επίθετο) [ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ :‹ στερ. α + νους]

1. άμυαλος, ανόητος, μωρός: "άνους άνθρωπος"
Αντίθετα: νοήμονας
2. άφρονας, ασύνετος, επιπόλαιος
Αντίθετα: εχέφρονας, βαθύνους.

Βέβαια είναι να μην το μπερδεύει κανείς με το λατινκό Anus, όπου...
The anus is an opening at the opposite end of an animal's digestive tract from the mouth. Its function is to control the expulsion of feces, unwanted semi-solid matter produced during digestion, which, depending on the type of animal, may be one or more of: matter which the animal cannot digest, such as bones;[1] food material after all the nutrients have been extracted, for example cellulose or lignin; ingested matter which would be toxic if it remained in the digestive tract; and dead or excess gut bacteria and other endosymbionts.

Source: Wikipedia

 

Απάντηση: Άλφα στερητικό

Α-δύνατον να μπερδέψεις αυτά τα δύο! ΜΜΜΜΜΜ!!!

 

Απάντηση: Άλφα στερητικό

Ακούνητος
Αμίλητος
Αγέλαστος

Αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα,
Μέρα ή Νύχτα;
Νύχτα

 

Απάντηση: Άλφα στερητικό

Αααααααα.....όχι στερητικό αλλά   χαράς που μου θύμισες το ωραίο παιχνίδι των παιδικών μου χρόνων!
Μέρα ή νύχτα?
Α-ξημέρωτα....για να 'μαστε και στο θέμα του νήματος. 

 

Απάντηση: Άλφα στερητικό

Αβάδιστα.

Εργασια - αγγελιες - ΑΒΑΔΙΣΤΑ άβαθα, βέβαια, άμεσα,

 

ANOMBPIA



 




 




 

 

Αόρατες Πόλεις

Οι Αόρατες Πόλεις είναι ένα κείμενο του Ίταλο Καλβίνο στο οποίο ο Μάρκο Πόλο περιγράφει στον αυτοκράτορα των Τατάρων, τον Κουμπλάι Χαν, τις πόλεις της αυτοκρατορίας του. Ο Μεγάλος Χαν, μην μπορώντας να γνωρίσει όλες τις πόλεις που έχει κατακτήσει, ζητά από το Μάρκο Πόλο να ταξιδέψει και να τις περιγράψει. Το βιβλίο αποτελείται από περιγραφές πενήντα πέντε πόλεων.

-"Εγώ μιλώ, μιλώ", λέει ο Μάρκο, "μα όποιος ακούει συγκρατεί στο μυαλό του μονάχα τις λέξεις που περιμένει να ακούσει. Άλλη είναι η περιγραφή του κόσμου όταν την ακούς με καλή διάθεση, άλλη εκείνη που θα μπορούσα να υπαγορεύσω σε προχωρημένη ηλικία, αν συνέβαινε να φυλακιστώ από Γενοβέζους πειρατές και να με ρίξουν στα κάτεργα στο ίδιο κελί με έναν συγγραφέα βιβλίων περιπέτειας. Αυτός που κυβερνά την αφήγηση δεν είναι η φωνή: είναι το αυτί".

-"Είναι φορές που μου φαίνεται ότι η φωνή σου έρχεται σ' εμένα από μακριά, ενώ εγώ είμαι φυλακισμένος σ' ένα φανταχτερό κι αβίωτο παρόν, στο οποίο όλες οι μορφές της ανθρώπινης συμβίωσης έφτασαν στα άκρα του κύκλου τους και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ποιες νέες μορφές θα πάρουν. Και ακούω από τη φωνή σου τις αόρατες αιτίες για τις οποίες οι πόλεις ζούσαν, και για τις οποίες ίσως, μετά το θάνατό τους, θα ξαναζήσουν".

***

Κι όμως στη Ράισα, κάθε στιγμή υπάρχει ένα παιδί που από ένα παράθυρο γελάει σε ένα σκυλί που πήδηξε σ' ένα υπόστεγο για να δαγκώσει ένα κομμάτι μπομπότας που έφυγε από τα χέρια ενός κτίστη ο οποίος ψηλά από το ικρίωμα φώναξε "Καρδούλα μου άσε με να βουτήξω στο πιάτο σου" σε μια νεαρή ταβερνιάρισσα που κρατάει ένα πιάτο με κρέας ραγκού κάτω από την πέργκολα, χαρούμενη γιατί πρόκειται να το σερβίρει στον ομπρελά που γιορτάζει το κλείσιμο μιας καλής δουλειάς, ένα παρασόλι από τη λευκή δανδέλα που αγοράστηκε από μια κυρία της καλής κοινωνίας για να καμαρώνει σαν παγόνι στις ιπποδρομίες, ερωτευμένη με έναν αξιωματικό που της χαμογέλασε ενώ πηδούσε τον τελευταίο φράχη, ευτυχής ο ίδιος αλλά ακόμα πιο ευτυχισμένο το άλογό του το οποίο σχεδόν πετούσε πάνω από τα εμπόδια βλέποντας να πετά στον ουρανό μια πετροπέρδικα, ευτυχισμένο πουλί άρτι απελευθερωμένο από το κλουβί ενός ζωγράφου, ευτυχισμένου που κατάφερε να το ζωγραφίσει φτερό το φτερό με κηλίδες κόκκινες και κίτρινες στη μινιατούρα εκείνης της σελίδας του βιβλίου στο οποίο ο φιλόσοφος λέει: "Και στη Ράισα, πόλη θλιμμένη, υπάρχει ένα αόρατο νήμα που, για μια στιγμή, δένει ένα ζωντανό πλάσμα με ένα άλλο και έπειτα κόβεται, ύστερα επανασυνδέει κάποια κινούμενα σημεία σχεδιάζοντας γρήγορες φιγούρες ώστε, σε κάθε στιγμή, η δυστυχισμένη πόλη να περιλαμβάνει μια ευτυχισμένη πόλη που η ίδια ούτε καν υποψιάζεται ότι υπάρχει".

 

Απάντηση: Άλφα στερητικό

άτρωτοι

 

''Αλλά, αν εσείς με σκεφτείτε από μόνος σας να ξέρετε ότι δεν με ξεσηκώνετε από πουθενά, ότι έχω ήδη ξεσηκωθεί απ’όλα τα μέρη του κόσμου και με την θέληση μου προς ένα και μοναδικό, στο οποίο ποτέ δεν φτάνω. (τι δειλία να σας το λέω αυτό!) και για να είμαι απολύτως ακριβής, για να μην αφήσω να βαρύνει πάνω σας – ούτε η παραμικρή σκιά ευθύνης: ξεσηκωμένη γεννήθηκα!

Συνεχίστε να μου γράφετε. Στο δεύτερο γράμμα δοκιμάζεται κανείς. Εκδηλωθείτε!

Η τρυφερότητα μου δοκιμάζεται (τόσο αλόγιστα που την σπατάλησα). Είναι ουσιαστικό και ακριβές, αλλά δεν τα λέει όλα. Βλέπετε, μόνο όταν φτάνεις στο όριο (της τρυφερότητας ή όποιας άλλης δύναμης) αναγνωρίζεις πόσο είναι ανεξάντλητη. Όσο πιο πολύ δίνουμε, τόσο πιο πολύ μας περισσεύει, από την στιγμή που αρχίζουμε να σπαταλάμε – ξεχειλίζει! Αιμορραγούμε – και με την αιμορραγία γινόμαστε πηγή ζωής.''

Μαρίνα Τσβετάγιεβα (Γράμματα στον Ελικώνα)

 

Απάντηση: Άλφα στερητικό

ανυπότακτη....
κι ατίθαση....

 

Αόρατες πόλεις


Τι είναι όμως σήμερα η πόλη για μας; Σκέφτομαι ότι έγραψα κάτι σαν τελευταίο ποίημα αγάπης για τις πόλεις, τη στιγμή που γίνεται όλο και πιο δύσκολο να τις ζήσουμε. Η κρίση της πολύ μεγάλης πόλης είναι η άλλη όψη της κρίσης της φύσης.
Βιβλία όμως που προφητεύουν καταστροφές και αποκαλύψεις υπάρχουν ήδη πολλά• το να γράψει κανείς ακόμα ένα, θα ήταν πλεονασμός και κάτι τέτοιο δεν ταιριάζει στο χαρακτήρα μου. Αυτό που ο δικός μου Μάρκο Πόλο θέλει να ανακαλύψει είναι οι κρυφές αιτίες που μπορούν να ισχύουν πέρα και πάνω από οποιαδήποτε κρίση. Οι πόλεις είναι ένα σύνολο πραγμάτων: απομνημονεύσεων, επιθυμιών, σημείων μιας γλώσσας• οι πόλεις είναι τόποι ανταλλαγών, όπως εξηγούν όλα τα βιβλία της οικονομίας, αλλά οι ανταλλαγές αυτές δεν είναι μονάχα ανταλλαγές εμπορευμάτων, είναι και ανταλλαγές λέξεων, πόθων, αναμνήσεων. Το βιβλίο μου ανοίγει και κλείνει με εικόνες ευτυχισμένων πόλεων που συνεχώς αλλάζουν σχήμα και χάνονται, κρυμμένες μέσα σε δυστυχισμένες πόλεις..."

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

***

"Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που αφορά το μέλλον' αν υπάρχει μια κόλαση, είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας. Δύο τρόποι υπάρχουν για να μην υποφέρουμε. Ο πρώτος είναι για πολλούς εύκολος: να αποδεχθούν την κόλαση και να γίνουν τμήμα της μέχρι να καταλήξουν να μην τη βλέπουν πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή προσοχή και διάθεση για μαθηση: να προσπαθήσουμε και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο."

***

[μιλά ο Πόλο] ‘…Κύριε, σου μίλησα πλέον για όλες τις πόλεις που γνωρίζω.’
‘Απομένει μόνο μια για την οποία δεν μιλάς ποτέ’.
Ο Μάρκο Πόλο έσκυψε το κεφάλι.
‘Η Βενετία’, είπε ο Χαν.
Ο Μάρκο χαμογέλασε. ΄Και για τι άλλο νομίζεις σου μιλούσα;’

***

‘Θα σου διηγηθώ τι ονειρεύτηκα χθες βράδυ’, είπε στον Μάρκο. ‘Καταμεσής μιας επίπεδης και κίτρινης γης, σπαρμένης με μετεωρίτες και πλάνητες λίθους, έβλεπα να υψώνονται από μακριά τα βέλη μιας πόλης με λεπτές οξυκόρυφες σκεπές, φτιαγμένα έτσι ώστε η Σελήνη στο ταξίδι της να μπορεί να ακουμπά πότε στο ένα και πότε στο άλλο, ή να κάνει κούνια κρεμασμένη στα σύρματα των γερανών’. Και ο Πόλο: ‘Η πόλη που ονειρεύτηκες είναι η Λαλάγη. Οι κάτοικοί της φρόντισαν έτσι ώστε ο νυχτερινός ουρανός να κοντοστέκεται σε αυτή και η Σελήνη να επιτρέπει στο κάθε στοιχείο της πόλης να μεγαλώνει και να ξαναμεγαλώνει χωρίς τέλος’. ‘Είναι όμως κάτι που ούτε εσύ ξέρεις’, πρόσθεσε ο Χαν. ‘Ευγνωμονούσα η Σελήνη έδωσε στην πόλη της Λαλάγης ένα ακόμη πιο σπάνιο προνόμιο: να μεγαλώνει με ελαφρύτητα’.

***

Ο άντρας που ιππεύει για μέρες πολλές σε άγρια εδάφη ποθεί να συναντήσει μια πόλη. Κάποτε φτάνει στην Ισιδώρα, πόλη όπου τα μέγαρα έχουν κρεμαστές ελικοειδείς κλίμακες καλυμμένες από θαλάσσιους κοχλίες, πόλη όπου κατασκευάζονται με όλους τους κανόνες της τέχνης κιάλια και βιολιά, πόλη όπου όταν ο ξένος είναι αναποφάσιστος ανάμεσα σε δύο γυναίκες συναντάει πάντα μια τρίτη, πόλη όπου οι κοκορομαχίες εκφυλίζονται σε αιματηρούς καβγάδες ανάμεσα σ’ αυτούς που βάζουν στοιχήματα. Όλα αυτά τα πράγματα σκεφτόταν κάθε φορά που ποθούσε μια πόλη. Η Ισιδώρα είναι επομένως η πόλη των ονείρων του: με μία μόνο διαφορά. Η ονειρεμένη πόλη τον εμπεριείχε νεαρό· στην Ισιδώρα φτάνει σε προχωρημένη ηλικία. Στην πλατεία είναι το πεζούλι των γέρων που κοιτάζουν τη νεολαία να περνά βρίσκεται καθισμένος στη σειρά μαζί τους. Οι επιθυμίες έχουν ήδη γίνει μνήμες.

***

Δεν έχει ούτε όνομα, ούτε τόπο. Σου επαναλαμβάνω το λόγο για τον οποίο σου την περιέγραφα: από τον αριθμό τον πόλεων που μπορεί κανείς να φανταστεί, πρέπει να αποκλείσουμε εκείνες των οποίων τα στοιχεία αθροίζονται χωρίς να υπάρχει κάτι που να τα συνδέει, χωρίς έναν εσωτερικό κανόνα, μια προοπτική, μια λογική. Στις πόλεις είναι όπως στα όνειρα: ό,τι είναι δυνατό να φανταστεί κανείς μπορεί και να το ονειρευτεί αλλά και το πιο αναπάντεχο όνειρο είναι ένας γρίφος που κρύβει μια επιθυμία, ή το αντίστροφό της μια φοβία. Οι πόλεις, όπως τα όνειρα, είναι χτισμένες με επιθυμίες και φοβίες, παρότι το νήμα που τις συνδέει είναι μυστικό, οι κανόνες τους παράλογοι, οι προοπτικές παραπειστικές, και κάθε πράγμα κρύβει ένα άλλο πράγμα…Μα και οι πόλεις νομίζουν ότι είναι έργο του μυαλού ή της τύχης, αλλά ούτε το ένα ούτε η άλλη αρκούν για να κρατήσουν όρθια τα τείχη τους. Από μια πόλη δεν απολαμβάνεις τα εφτά ή τα τριάντα εφτά θαύματα, αλλά την απάντηση που δίνει σε κάποιο ερώτημα σου.


Ίταλο Καλβίνο