Άλφα στερητικό

Απάντηση: Άλφα στερητικό

Aνάλατη (λίμνη Τριχωνίδα)
 

 

Ο αόρατος άνθρωπος


«Ξεκούμβωτα τώρα και υποστηριζόμενα από σώμα αόρατον, όλα τα ενδύματά του έμενον όρθια, με μίαν στάσιν των γρόνθων ερειδομένων επί των ισχίων».

Μια «χαμένη» μετάφραση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, της νουβέλας τρόμου και επιστημονικής φαντασίας «Τhe Ιnvisible Μan» («Ο αόρατος άνθρωπος», 1897) του Χ. Τζ. Ουέλς (1866- 1946), που ο Παπαδιαμάντης τον απέδωσε ως Ε. Γ. Ουέλλς, έρχεται στο φως σχεδόν έναν αιώνα αργότερα.


Ο Αόρατος είναι ο Γκρίφφιν, ένας φυσικός που ανακαλύπτει τον τρόπο να καθιστά αόρατη την ύλη του και εφαρμόζει επιτυχώς το πείραμά του στον εαυτό του: γίνεται αόρατος. Καταφτάνει στο πανδοχείο του χωριού Ιππιγγ της Αγγλίας για να συνεχίσει τα πειράματά του και φροντίζει να είναι μονίμως καλυμμένος από την κορυφή ως τα νύχια, για να μη γίνει αντιληπτό ότι είναι αόρατος. Προξενεί με την αλλόκοτη συμπεριφορά του φόβο και φρίκη στους κατοίκους της περιοχής, στο δωμάτιό του μετακινούνται τα έπιπλα μόνα τους και εκσφενδονίζονται πράγματα από το πουθενά και η αγωνία κορυφώνεται όταν σημειώνονται κλοπές στο χωριό και κανείς δεν έχει δει τον κλέφτη. Ο Γκρίφφιν σύντομα οδηγείται στη βία, ακόμα και στον φόνο, προκειμένου να αποκτήσει την εξουσία που οραματίζεται, που είναι ο απόλυτος έλεγχος απέναντι σε όλους. Ενα καθεστώς τρόμου εγκαθιδρύεται, «Η Εποχή του Αοράτου Ανθρώπου». Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ο ιδιοφυής φυσικός δεν μπορεί να βρει τον τρόπο να ξαναγίνει ορατός. Με βάση τον πανάρχαιο νόμο της ύβρεως και της τιμωρίας, οδηγείται τελικά στην καταδίωξή του από τον εξαγριωμένο όχλο και στη θανάτωσή του διά ξυλοδαρμού. Και τότε, νεκρός μόνο, αρχίζει να επανακτά σταδιακά την ορατή μορφή του:

«- Προσοχή! έκραξεν ο αστυφύλαξ. Να, το ποδάρι αρχίζει να φαίνεται. Ούτω, βραδέως, αρχίσασα από τας χείρας και τους πόδας, μεταβαίνουσα ήρεμα εις όλα τα μέλη, μέχρι των οργάνων των ζωτικών, ετελέσθη η παράδοξος εκείνη μεταμόρφωσις, η επιστροφή εις την κατάστασιν της ορατής ουσίας. Ητο ως βραδεία εισβολή φαρμάκου».

«Είτα, αφού ετύλιξαν το σώμα, το μετέφεραν εις το πανδοχείον...».

 

Απάντηση: Re: Άλφα στερητικό

Ναι, ρε γαμώτο! Εδώ και μήνες το έχω απωθημένο. Αυτό είναι το πρώτο μη νομικό που θα διαβάσω μόλις πάρω μιαν ανάσα από τον καταιγισμό εξετάσεων.

Ωραίος ο Ρέινς. Σκέτος μάστερ.  

 

Ο Ακατανόμαστος

"...θα είμαι εγώ, θα είναι η σιωπή, εκεί που είμαι, δεν ξέρω, δε θα μάθω ποτέ, μέσα στη σιωπή δεν ξέρεις, πρέπει να συνεχίζεις, δεν μπορώ να συνεχίσω, θα συνεχίσω.

***

Θα ήθελα πρώτα να σωπάσω, υπήρχαν στιγμές που σκέφτηκα ότι αυτό θα ήταν το βραβείο μου για το ότι μίλησα τόσο πολύ και τόσο επάξια, το να εισέλθω ζωντανός στη σιωπή, ώστε να μπορώ να την απολαύσω, όχι, δεν ξέρω γιατί, ώστε να νιώσω τον εαυτό μου σιωπηλό.

***

... Να επικαλούμαι στις δύσκολες στιγμές, όταν η απογοήτευση απειλεί να σηκώσει κεφάλι, την εικόνα ενός πελώριου ηλίθιου στόματος, κόκκινου, χοντρού και σαλιαρού, σε απόλυτη απομόμνωση, που φτύνει ακατάπαυστα, μ' ένα θόρυβο σκαστών φιλιών και μπουγάδας.
Να απορρίψω μια για πάντα, μαζί με το συσχετισμό με τη γνωστή αιώνια καταδίκη, κάθε ιδέα αρχής και τέλους.
Να ξεπεράσω, αυτό είναι αυτονόητο, την ολέθρια τάση για έκφραση.
Να με ταυτίζω, χωρίς ενδοιασμό και χωρίς λύπηση, μ' αυτόν που υπάρχει, κατά κάποιο τρόπο, αδιάφορο ποιον, ας μη λεπτολογούμε... Κι ακόμα καλύτερα, να μου προσδώσω ένα σώμα. Και πολύ πιο καλύτερα, να μου αποδώσω ένα πνεύμα.
Να μιλάω για ένα κόσμο δικό μου, που θα τον αποκαλώ καμιά φορά εσωτερικό, χωρίς να πνίγομαι.
Να πάψω ν' αμφιβάλλω.
Να πάψω να ψάχνω.
Να επωφεληθώ από την ολοκαίνουργια ψυχική και υλική μου υπόσταση για να εγκαταλείψω με τη μεγαλύτερη δυνατή ανεμελιά τα εσώτερα βάθη.
Και τέλος, έχοντας πάρει αυτές τις άλλες αποφάσεις, να συνεχίσω ωραία και καλά όπως πρώτα.
Όμως κάτι έχει αλλάξει...
Τι καλά που είναι, να κοιτάζεις πίσω, ανάμεσα σε δύο καταδύσεις στα έγκατα, να ψάχνεις μάταια για κάποιο πανί στον ορίζοντα, είναι απόλαυση, μα την πίστη μου είναι, να μην μπορείς να πνιγείς, σε τέτοιες συνθήκες!"




Σάμουελ Μπέκετ

 

AΘΑΝΑΣΙΑ​

“Το πρόβλημα δεν είναι ο θάνατος: είναι η αθανασία.
Η «μικρή» και η «μεγάλη». Τη μικρή την κερδίζουμε όλοι, λίγο-πολύ, στη μνήμη αυτών που μας αγάπησαν. Τη μεγάλη την αξιώνονται εκείνοι που διαβαίνουν το όριο της φήμης, αλλά και κάποιοι γύρω τους…”

«Σκέπτομαι, άρα υπάρχω, είναι μια διανοητική τοποθέτηση που υποτιμά τον πονόδοντο. Αισθάνομαι, άρα υπάρχω, είναι μια αλήθεια με πολύ γενικότερο βεληνεκές που αφορά και κάθε ζωντανό πλάσμα. Το εγώ μου δεν διακρίνεται ουσιωδώς από το δικό σας με τη σκέψη. Πολλοί άνθρωποι, λίγες ιδέες: σκεπτόμαστε όλοι το ίδιο πράγμα λίγο πολύ, μεταθέτοντας, δανειζόμενοι, κλέβοντας ο ένας τις ιδέες του άλλου. Αν όμως κάποιος με πατήσει στον κάλο, είμαι εγώ μόνο που νιώθω τον πόνο. Το θεμέλιο του εγώ δεν είναι η σκέψη, αλλά ο πόνος, το πιο στοιχειώδες αίσθημα όλων…»


«…Τίποτα δεν είναι περισσότερο προνομιακό από το να υιοθετείς μια παιδιάστικη συμπεριφορά. Καθώς είναι ακόμα αθώο και άπειρο, το παιδί μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του ό,τι θέλει. Καθώς δεν έχει περάσει ακόμα στον κόσμο όπου βασιλεύει ο τύπος, δεν είναι υποχρεωμένο να τηρεί τους κανόνες της καλής συμπεριφοράς. Μπορεί να εκφράζει τα συναισθήματά του χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες…»

«…Στις μέρες μας, ρίχνονται πάνω σε καθετί το οποίο έγινε δυνατό να γραφτεί για να το μεταμορφώσουν σε ταινία, σε τηλεοπτική ιστορία ή σε κινούμενα σχέδια. Καθώς το ουσιώδες στο μυθιστόρημά μου είναι αυτό που δεν μπορείς να πεις παρά μόνο μ’ ένα μυθιστόρημα, σε κάθε προσαρμογή δε μένει παρά το μη ουσιώδες. Οποιοσδήποτε είναι ακόμα αρκετά τρελός για να γράφει σήμερα μυθιστορήματα, πρέπει, αν θέλει να τα προστατέψει, να τα γράφει με τέτοιο τρόπο που να μην μπορούν να προσαρμοστούν, μ’ άλλα λόγια να μην μπορούν να τα διηγηθούν…»


«…Φαντάσου ότι έχεις ζήσει σ’ έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν καθρέφτες. Θα το είχες ονειρευτεί το πρόσωπό σου, θα το είχες φανταστεί σαν ένα είδος εξωτερικής αντανάκλασης αυτού που θα υπήρχε μέσα σου. Κι έπειτα, υπόθεσε ότι στα σαράντα σου χρόνια θα σου έτειναν έναν καθρέφτη. Φαντάσου τη φρίκη σου. Θα είχες δει ένα τελείως ξένο πρόσωπο και θα είχες καταλάβει καθαρά αυτό που αρνείσαι να παραδεχτείς: το πρόσωπό σου δεν είσαι εσύ…»

ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ - "ΑΘΑΝΑΣΙΑ"

 

Απάντηση: Άλφα στερητικό

Απροσδόκητη

~Ο ιππότης ζητάει ένα φιλί.
Η μαντάμ Ντε Τ. αποκρίνεται: "Θα το έχετε. Αν σας αρνιόμουν, θα είσασταν πολύ υπερήφανος. Η αυταρέσκειά σας θα σας έκανε να πιστέψετε ότι σας φοβάμαι."

Άκαμπτη

~Δεν βρίσκουμε πουθενά περιγραφή της εξωτερικής εμφάνισης της μαντάμ Ντε Τ. στο έργο του Ντενόν. Ένα πράγμα μου φαίνεται όμως σίγουρο: αποκλείεται να είναι λεπτοκαμωμένη. Υποθέτω πως έχει σώμα 'στρογγυλό και εύκαμπτο' (μ΄αυτές τις λέξεις χαρακτηρίζει ο Λακλό το πιο λαχταριστό γυναικείο σώμα στις Επικίνδυνες Σχέσεις) και πως η καθαρότητα των καμπύλων γραμμών του σώματος γεννά την καθαρότητα και την βραδύτητα των κινήσεων και των χειρονομιών. Η μαντάμ Ντε Τ. αποπνέει μια γλυκιά οκνηρία. Έχει τη σοφία της βραδύτητας και χειρίζεται άριστα τη τεχνική της επιβράδυνσης.

Μίλαν Κούντερα, Η βραδύτητα
Μετάφραση: Σεραφείμ Βελέντζας

 

Απάντηση: Άλφα στερητικό

Αταραξία

Ο ιπποκόμος: Η μαντάμ Ντε Τ. λέει ότι σας έδωσε το φιλί, για να σπάσει την περηφάνια και την αυταρέσκεια που θα νιώθατε, αν δεν σας φιλούσε.

Ο ιππότης: Ζήτησα από τη μαντάμ Ντε Τ. ένα φιλί. Η μαντάμ Ντε Τ. μου έδωσε ένα φιλί. Είμαι ικανοποιημένος.






.

 

Απάντηση: Άλφα στερητικό

Αφωνία

 

Απάντηση: Άλφα στερητικό

ασυμμετρία 

---------- Post added at 23:07 ---------- Previous post was at 22:43 ----------

αβάθεια

 

Ο Αναρχικός Τραπεζίτης.​

- « Αλήθεια! Κάποιος μου διηγήθηκε ότι κάποτε ήσαστε αναρχικός».
- « Όχι μόνο ήμουν αλλά και παραμένω. Είναι αλήθεια ότι δεν κάνω ζωή βομβιστή ή αναρχοσυνδικαλιστή. Εκείνων όμως η ζωή εκτυλίσσεται πέρα από τον αναρχισμό, πέρα από τα ιδανικά τους. Σε εμένα τον τραπεζίτη, τον μέγα έμπορο και κομπιναδόρο, αφού το θέλετε έτσι συνυπάρχουν και τα δύο, και η θεωρία και η πράξη του αναρχισμού. Οι συνδικαλιστές και οι βομβιστές είναι τα σκουπίδια του αναρχισμού, οι κηφήνες της μεγάλης αναρχικής διδασκαλίας. Τι σημαίνει να είσαι αναρχικός? Σημαίνει να αντιστέκεσαι στις αδικίες που πηγάζουν από το γεγονός ότι ερχόμαστε στον κόσμο κοινωνικά άνισοι. Γεννιόμαστε άντρες ή γυναίκες, αλλά δεν γεννιόμαστε ούτε σύζυγοι, ούτε καθολικοί, ούτε προτεστάντες. Γινόμαστε ό,τι γίνουμε με την επίδραση των κοινωνικών θεσμών. Γιατί όμως οι κοινωνικοί θεσμοί είναι κακοί? Επειδή πρόκειται για θεσμούς, επειδή δεν είναι φυσικοί. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος θα έλεγε πως όλα αυτά είναι καλά και ωραία αλλά το αναρχικό σύστημα δεν είναι πραγματοποιήσιμο. Αν η κοινωνία είναι φυσική τότε μπορεί να είναι δυνατή και μία αναρχική ή ελεύθερη κοινωνία, επειδή μόνο αυτή η κοινωνία θα είναι ολωσδιόλου φυσική. Αν όμως η κοινωνία δεν γίνεται να είναι φυσική, αν πρέπει να είναι θεσμός, τότε είμαστε αναγκασμένοι να τη θεωρούμε το μικρότερο κακό και να την κάνουμε μέσα στα θεσμικά πλαίσια, όσο πιο φυσική μπορούμε για να είναι όσο το δυνατόν δικαιότερη. Και ποιόν αντιλαμβανόμαστε ως φυσικότερο? Αυτόν που έχουμε συνηθίσει . Το αστικό σύστημα. Έστω ότι το αναρχικό σύστημα είναι πραγματοποιήσιμο. Μπορεί να πραγματοποιηθεί διαμιάς? Πρέπει να υπάρξει κάποιο μεταβατικό στάδιο. Η προετοιμασία θα πρέπει να είναι υλική ή πνευματική. Η πρώτη περίπτωση είναι αδύνατη. Μόνο σε κάτι που υπάρχει μπορούμε να προσαρμοστούμε υλικά. Βέβαια υπάρχει σε αυτή και η περίπτωση της επαναστατικής δικτατορίας, αλλά αυτή δεν έφερε ποτέ σωστά αποτελέσματα. Άρα η προετοιμασία είναι μόνο πνευματική. Έπρεπε να καταστρέψουμε τους θεσμούς όμως χάριν της ελευθερίας. Στόχος μία επανάσταση που θα ξεσπούσε σε όλες ή τουλάχιστον τις σημαντικότερες γωνίες του κόσμου, για να απλωθεί ύστερα και στις υπόλοιπες. Είναι καλό να δουλεύει κανείς για το μέλλον και να αγωνίζεται για την ελευθερία των άλλων είναι ακόμη καλύτερο. Για αυτό αναρωτιόμουν: χάριν τίνος και γιατί να θυσιαστώ? Μα μόνο η αίσθηση ότι έκανα το χρέος μου, πως αγωνίστηκα για το σωστό. Διαπίστωσα όμως κάτι. Στην ομάδα προπαγάνδας, ήμασταν τότε 40 άτομα, είχε αναπτυχθεί μία τυραννία. Κάποιοι διέταζαν τους υπόλοιπους και τους καθοδηγούσαν κατά βούληση, κάποιοι κυριαρχούσαν πάνω στους υπόλοιπους και τους υποχρέωναν να υπακούν, κάποιοι κατάφεραν να κάνουν με πανουργία και δόλο τους υπόλοιπους του χεριού τους. Αυτοί λοιπόν δεν το έκαναν με το χρήμα, τη θέληση της θέσης ή κάποια ιδεατή αυθεντία που είχαν. Αυτό προήλθε από την δραστηριότητα που δεν είχε τίποτε κοινό με τους κοινωνικούς θεσμούς. Αυτό σημαίνει πως πέρα από τους κοινωνικούς θεσμούς έχουμε να κάνουμε με μια καινούργια μορφή τυραννίας. Αλλά η τυραννία που είχε αναπτυχθεί ανάμεσα μας ήταν πράγματι αποτέλεσμα των φυσικών καταβολών? Τι είναι οι φυσικές καταβολές? Είναι ο βαθμός ευφυΐας, φαντασίας, θέλησης με τον οποίο έρχεται κανείς στον κόσμο-αναφέρομαι στο πνεύμα γιατί τα πράγματα είναι διαφορετικά αν αναφερθούμε στις φυσιολογικές καταβολές. Μένει το ερώτημα, αν μία τέτοια χρήση των φυσικών ιδιοτήτων είναι δίκαιη, δηλαδή φυσική. Ποια θα ήταν όμως η φυσική χρήση των φυσικών ιδιοτήτων μας? Θα έπρεπε να εξυπηρετεί τις φυσικές επιδιώξεις της προσωπικότητας μας. Θα ήταν φυσική επιδίωξη της προσωπικότητας μας να εξουσιάζει κανείς κάποιον άλλο. Θα μπορούσε να υπάρξει αυτή η περίπτωση κάτω από ορισμένες συνθήκες: αν αυτός ο κάποιος βέβαια ήταν εχθρός. Βέβαια για έναν αναρχικό εχθρός είναι αυτός που αντιπροσωπεύει τους κοινωνικούς θεσμούς και την τυραννία τους, κι άλλος κανείς, γιατί όλοι οι άλλοι άνθρωποι είναι όμοιοι του, δηλαδή φυσικοί του σύντροφοι.. Ήταν αποτέλεσμα λαθεμένης ανάπτυξης, διαστρέβλωσης των φυσικών καταβολών. Πώς έγινε όμως και φτάσαμε σε αυτή τη διαστρέβλωση? Αιτία πρέπει να είναι ένας από τους ακόλουθους συσχετισμούς: είτε από το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του σκάρτος, οπότε κι όλες οι φυσικές του καταβολές είναι φύσει διεστραμμένες, είτε από κάποια διαστροφή, αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης αποτελμάτωσης της ανθρωπότητας σε ένα κόσμο κοινωνικών θεσμών, θεσμών που νομοτελειακά οδηγούν στην τυραννία και καθιστούν την πιο φυσική λειτουργία των πιο φυσικών καταβολών, προοδευτικά και αντίθετα στη θέληση μας, τυραννική. Τι έπρεπε να γίνει λοιπόν? Να δουλέψουμε χωριστά! Ήμουν πολύ χαρούμενος για αυτή την ανακάλυψη. Έτρεξα αμέσως στους συντρόφους για να τους το ανακοινώσω. Διαφώνησαν όλοι όμως. Λακέδες πρώτου βαθμού. Τελικά τους εγκατέλειψα, αποσύρθηκα. Αποφάσισα να πολεμήσω μόνος μου τους κοινωνικούς θεσμούς. Τι θα μπορούσα να κάνω ενάντια σε αυτούς τους κοινωνικούς θεσμούς? Έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στην έμμεση δράση, την διαφωτιστική και στην άμεση. Για την πρώτη, δεν είμαι ούτε ρήτορας, ούτε συγγραφέας. Έτσι αποφάσισα να διαλέξω την άμεση δράση. Τι σημαίνει άραγε να αγωνίζεται κανείς στην πράξη? Σημαίνει πόλεμος. Πώς νικάει κανείς τον εχθρό σε ένα πόλεμο? Ή τον σκοτώνει ή τον καταστρέφει. Δεν ήμουν σε θέση να καταστρέψω τους κοινωνικούς θεσμούς, γιατί αυτό μία κοινωνική επανάσταση μπορεί να το κάνει. Άρα θα τους αποδυνάμωνα. Έπρεπε να μάθω ποιός ήταν ο μεγαλύτερος και σημαντικότερος θεσμός. Ήθελα να τον καταδικάσω σε αδράνεια. Ο σημαντικότερος θεσμός της εποχής μας τυχαίνει να είναι το χρήμα. Πώς να υποτάξει κανείς το χρήμα? Η μόνη μέθοδος είναι να αποκτήσεις όσο πιο μεγάλα ποσά μπορείς, ώστε να μην είναι πια αισθητή η επιρροή τους. Τότε προχώρησα, φίλε μου, στην φάση την τωρινή, της εμπορικής και τραπεζικής αναρχικής μου δράσης. Τώρα έχω ελευθερία. Εγώ απελευθέρωσα κάποιον, εμένα. Και αυτό επειδή η μέθοδος μου δεν μου επιτρέπει να ελευθερώσω άλλον. Απελευθέρωσα εκείνον που μπορούσα.»

Φερνάντο Πεσσόα

 

Απάντηση: Άλφα στερητικό

Αβοήθητη

your voice is like putrid honey. i imagine flies around your mouth, drawn by the stench​

 

Απάντηση: Άλφα στερητικό

Αμετανοητη