Άμβλωση

Τη συγκεκριμένη γυναίκα δεν τη κατακρίνω απλώς αναφέρω το τρόπο που το έκανε. Τώρα το ότι αυτή για παράδειγμα μπορεί ως μάνα να τελείωσε το πανεπιστήμιο ενώ ο άνδρας της δούλευε και τώρα εκείνη φέρνει στο σπίτι της 2500 ευρώ όταν ο άνδρας της φέρνει μόλις 800 και στην ουσία συντηρεί και άνδρα και δύο παιδιά. και δεν την ενδιαφέρει καν γιατί είναι ακομπλεξάριστη και αγαπάει τον άνδρα της και την οικογένεια της, το αναφέρω μεν το ξεπερνάω δε. Απλώς ο τρόπος που έκανε κάτι ήταν λίγο άσχημος ή υπερβολικός βάζοντας το μαχαίρι στο λαιμό σε ένα παιδί που οκ η ίδια τον έκανε άνδρα σε μία ημέρα.

 

Δεν μπορώ να ξέρω πώς ακριβώς έγιναν τα πράγματα και ούτε με αφορά, αλλά δεν βρίσκω κάτι κακό στο να φέρνει η γυναίκα περισσότερα λεφτά στο σπίτι απ' ό,τι ο άντρας. Απλά το αναφέρω γιατί έχω την αίσθηση ότι το λες λίγο υποτιμητικά.

Όσο για την σχολή, όταν κάποιος αγαπάει πραγματικά το αντικείμενο που επέλεξε, βρίσκει τρόπο να το συνεχίσει ακόμα και δουλεύοντας.Έστω και μετά από κάποια χρόνια.

(Να το πάλι το παιδί! Φαντάζομαι ότι και η ίδια παιδί ήταν, όταν έγινε αυτό και μεγάλωσε το ίδιο απότομα.)

 

το χρονογραφημα μιας συναισθηματικης χροιας η χρωματος αν θελεις εντασει μια σταση ζωης ακομα και οταν μετεχει εκ της απωλειας συνειδητοτητας μερικες φορες η αποφαση της γυναικας ειτε του ανδρος που μετεχει εξ αυτης.Μια πλευρα της ιστοριας σαυτον τον δυτικο κοσμο που ζουμε ειναι υπαρκτη μεσω διαβαθμισης των ορων της εξελιξης του ειδους μεσα απο τροπους οπως η μορφωση, αλλα ποτε ως τωρα δεν εγινε αυτοσκοπος.Η αντισυλληψη οπως και εγω εχω προβει ως τωρα στην εκστρατεια αυτης προσωπικα λαμβανει κριτηρια απο το 14 ετος εως το 18,δεν εφορμα εως τα 24 ετη οπως προκυπτει στον εκδηλα μισαλλοδοξο νοτο μας και δεν συγκαταλεγει κριτηρια επιμορφωσης μεσω η αντ αυτης..Οταν δεν υποβαλεται προταση ευνοιας απο το κρατος για τις ανυπαντρες μητερες μας βαζει ολους ευλογα στο μυαλο ενα ερωτημα αν και εφοσον συγκλινει υπερ του πληθυσμου και με ποιο τροπο κινηται στο κομματι της συμπεριφορικης διεργασιας..The ethics που προοριζουν την ταυτοτητα των ευρυματων του πολιτισμου που ενστερνιζεται την γυναικεια αναγωγη σε σταση ηγουσας πλευσης ανα οριζοντα ταυτοποιει την καταγωγη αλλα και την μετοχη της σκανδιναβικης υπεροχης.κακα τα ψεμματα η ελληνιδα μονιμως θα μοιαζει να ειναι σε σταση αναμονης....

 

Kαθόλου δεν το λέω υποτιμητικά, μαγκιά της....Στη συγκεκριμένη σχολή δεν ισχύει, είναι τα εργαστήρια που δεν σου δίνουν το χρόνο για να εργαστεί κάποιος

χαχαχα Ε παιδί δεν είναι 22 χρονών αγόρι; Τι είναι; Υποθέτω πως έχεις δίκιο και εκείνη παιδί ήταν...

 

@underherfeet
Ως προς τον πληθυντικό, παρακαλώ, δεν έχω κανένα πρόβλημα, ίσα ίσα είναι χαρά μου να μιλάμε στον ενικό  
Ως προς την απάντηση της @lexy , θα μπορούσες να μου πεις τα σημεία εκείνα που σε καλύπτει;
Ως προς την απάντηση του @peleas συμφωνούμε   Γενικά, σε αρκετά βλέπω να συμφωνούμε.

Εκεί που διαφωνούμε νομίζω είναι στην άποψη ότι η άμβλωση είναι φόνος ενός εν δυνάμει ανθρώπου.

Θεωρώ ότι δεν μπορεί να υπάρξει φόνος αν δεν υπάρξει άνθρωπος, δηλαδή δεν αρκεί ο εν δυνάμει άνθρωπος για να χαρακτηρίσουμε κάτι ως φόνο. Κατ' επέκταση, πρέπει να ορίσουμε το χρόνο έναρξης της ζωής.

Επίσης, εφόσον το χάπι της επόμενης μέρας και η καταστροφή ζυγωτών στο δοκιμαστικό σωλήνα γίνονται αποδεκτά και από τους πολέμιους και επικριτές της έκτρωσης, θα πρέπει να δοθεί μία απάντηση ως προς το γιατί γίνεται αυτό.

Από τα κριτήρια που διαφαίνονται από την απάντηση της @lexy για τη διαφορά ζυγωτού και εμβρύου, κανένα δεν μου φαίνεται επαρκές. Δηλαδή η διαφορά έγκειται στον αριθμό των κυττάρων που αποτελούν το ζυγωτό ή το έμβρυο; Στα πόσα κύτταρα χαρακτηρίζεται ως εν δυνάμει άνθρωπος;

Ή μήπως, αφού στη 12η εβδομάδα έχει πλήρως διαμορφωθεί εξωτερικά, ό,τι μοιάζει με άνθρωπο είναι άνθρωπος; Ή είναι εν δυνάμει άνθρωπος; Όμως, αν δεχτούμε κάτι τέτοιο, μπορεί κάποιος να συναγάγει το επιχείρημα εξ αντιδιαστολής πως ό,τι δεν μοιάζει με άνθρωπο δεν είναι άνθρωπος. Ή πως ό,τι μοιάζει με άνθρωπο είναι μόνον εν δυνάμει άνθρωπος. Κι εκεί ενδέχεται να έχουμε μεγάλο πρόβλημα σχετικά με τους ανθρώπους με αναπηρίες ή με τους ανθρώπους που έπειτα από κάποιο ατύχημα ή κάποια ασθένεια (ή κάποια εγκληματική ενέργεια) έχει αλλοιωθεί η μορφή τους, ή με τις λεγόμενες "τερατογενέσεις" (άθλια λέξη), δηλαδή αυτούς που γεννήθηκαν για κάποιους λόγους με αλλοιωμένη εξωτερική μορφή.

Ακόμη παραπέρα, μπορεί να υπάρχει ζήτημα σχετικά με τον χαρακτηρισμό ενός σαν άνθρωπο. Αφού χρησιμοποιούμε την έννοια του εν δυνάμει ανθρώπου, θα βρεθούν, μήπως, κάποιοι που θα πουν ότι δεν αρκεί να μοιάζεις, αλλά πρέπει να έχεις και επιπλέον χαρακτηριστικά; (ως προς το ποιος τα καθορίζει αυτά, έχει δείξει η Ιστορία ότι υπάρχουν δυστυχώς πολλοί "καλοθελητές").

Θεωρώ ότι όταν μπαίνουμε σε τέτοια συζήτηση και προσπαθούμε να βρούμε τέτοια κριτήρια, βρισκόμαστε σε κινούμενη άμμο.

Σε όποιον χαρακτηρίσουμε άνθρωπο, θα αποδώσουμε και τα δικαιώματα του ανθρώπου.

Κατά τη γνώμη μου, η έννοια του "εν δυνάμει ανθρώπου", δεν πρέπει να υπάρχει καν. Δεν πρέπει να τη χρησιμοποιούμε καν. Το έμβρυο είναι κάτι άλλο, δεν είναι άνθρωπος. Δεν είναι ούτε εν δυνάμει άνθρωπος, γιατί δεν υπάρχει εν δυνάμει άνθρωπος. Είναι έμβρυο. Και η έκτρωση δεν είναι φόνος εν δυνάμει ανθρώπου. Είναι έκτρωση. Το έμβρυο θα αντιμετωπιστεί και θα προστατευτεί ως έμβρυο και η έκτρωση θα επιτραπεί ή περιοριστεί ως έκτρωση, συνυπολογιζόμενων πολλών συμφερόντων, ανάμεσα στα οποία και το γεγονός ότι από το έμβρυο ενδέχεται αν όλα πάνε καλά να προκύψει άνθρωπος.

Σε κάθε περίπτωση, αυτά είναι δύσκολα ερωτήματα και δεν διατείνομαι ότι έχω καμιά απάντηση της προκοπής. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, είναι ερωτήματα που απασχολούν και απασχόλησαν την ανθρωπότητα, που οδήγησαν σε πολέμους και αιματοχυσίες, εμείς σε ένα φόρουμ για το bdsm θα απαντήσουμε; Αλλά για να προλάβω όποιον το φέρει σαν αντίκρουση, δεν είναι εκτός θέματος του νήματος. Όταν θεωρεί κανείς μια πράξη ως φόνο εν δυνάμει ανθρώπου, αυτόματα πρέπει να ορίσει τι είναι φόνος, τι είναι άνθρωπος και πια η διαφορά του από τον εν δυνάμει άνθρωπο, όπως επίσης και πια η διαφορά του εν δυνάμει ανθρώπου από το κύτταρο που αναπτύσσεται. Και τα κριτήρια που θα υιοθετηθούν, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς, θα πρέπει να δούμε τι εφαρμογή έχουν και σε άλλες περιπτώσεις. Και τι συνέπειες έχουν. Γιατί καλή η ηθική, αλλά επί του πρακτέου είναι τα ζόρια.

Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ούτε μπορούμε να ξεχνάμε ότι η στάση της κοινωνίας απέναντι σε ορισμένα θέματα μπορεί να έχει πολλαπλές και συχνά δυσμενείς (έως φρικιαστικές) συνέπειες απέναντι σε συνανθρώπους μας.

 

@seduced mind
Παρατήρηση λοιπόν. Η ευθύνη που υποχρεώνεται δικαστικώς ο πατέρας να αναλάβει απέναντι στο παιδί του, έπειτα από δικαστική αναγνώριση, είναι ουσιαστικά μόνον ένα ποσό διατροφής μέχρι την ενηλικίωσή του, ανάλογα με τις οικονομικές του δυνάμεις. Δεν υποχρεώνεται να το αναθρέψει κιόλας. Η ευθύνη της πληρωμής ενός ποσού φαίνεται βουνό στους άντρες; Δεν βλέπω όμως να αναφέρεις ποιος θα ξενυχτήσει με το παιδί όταν αυτό θα είναι άρρωστο, ποιος θα τρέχει να το πηγαίνει και να το φέρνει στο σχολείο, ποιος θα το διαβάζει, ποιος θα απαντάει στις ερωτήσεις του και θα ανησυχεί μην πάθει τίποτα, σε τίνος το σπίτι θα καλυφθούν οι γωνίες και θα μπουν οι χλωρίνες σε ψηλά ντουλάπια τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού, τίνος η ερωτική ζωή θα περιοριστεί, κ.λπ. κ.λπ. Επίσης, δεν βλέπω να μας λες ποιος θα απαντήσει στο παιδί και ποιος θα το παρηγορήσει, όταν έρθει κλαίγοντας στο σπίτι επειδή στο σχολείο το είπαν μπάσταρδο; Ο άφαντος πατέρας που βάζει 300 ευρώ το μήνα στην τράπεζα, κι αν τα βάζει κι αυτά; Τι είναι το παιδί, ενοίκιο σπιτιού;

Στην κοινωνία μας, ό,τι περισσότερο από την πενιχρή οικονομική συμβολή κάνει ένας πατέρας για το παιδί του είναι καθαρά προσωπική του επιλογή. Ουσιαστικά, καμία συνέπεια άλλη δεν θα έχει αν δεν το βλέπει, ούτε την κοινωνική κατακραυγή. Κι αυτοί που αναλαμβάνουν την ευθύνη αλλά και τη χαρά της ανατροφής ενός παιδιού, με προσωπικές θυσίες αν δεν γίνεται αλλιώς, είτε υπάρχει μάνα είτε όχι, είτε έχουν καλές σχέσεις με τη μάνα είτε όχι, θα το ξαναπώ, τους σέβομαι βαθιά.

Αλλά να φέρνεις ως επιχείρημα τις υποχωρήσεις που ενδεχομένως χρειαστεί να κάνει ένας πατέρας για να πεις ότι του το φόρτωσε το παιδί η μητέρα (που ήθελε να τον τυλίξει μήπως; ), ενώ προηγουμένως έχεις κάνει σε μένα την "παρατήρηση" ότι είμαι "γυναίκα καριέρας" και γι' αυτό "θα έριχνα το παιδί μου" στην "ώριμη" για να γίνω μάνα και να στηρίξω μονογονεϊκή οικογένεια, ηλικία των 18 (!), καταλαβαίνεις ότι ξεπερνάει τα όρια και του υποκριτικού.

Δηλαδή, αν η γυναίκα πάρει την απόφαση για έκτρωση την κατακρίνουμε γιατί θέτει σε κίνδυνο τα μελλοντικά παιδιά της, ή γιατί κάνει φόνο, ή χίλια δύο άλλα, και αν πάρει την απόφαση να μην κάνει έκτρωση, την κατακρίνουμε πάλι γιατί θέλει να φορτώσει το παιδί στον άντρα, ενώ θα έπρεπε να έχει τα κότσια (!) να το μεγαλώσει μόνη της, σ' αυτήν την τόσο ανεκτική και ελαστική κοινωνία όπου ζούμε;

Ούτε στο σακί λοιπόν, ούτε στο σακούλι. Για όλα ευθύνεται η γυναίκα και όλα οφείλει να τα αναλαμβάνει η γυναίκα. Δεν το ήξερα ότι οι άντρες υπάρχουν μόνο για να γαμάνε.

 

Από τη στιγμή που δέχεται ο οποιοσδήποτε να συζητήσει το επιχείρημα "έκτρωση=φόνος", το οποίο a priori περιορίζει και μάλιστα επιτακτικά τις ηθικές επιλογές της κυοφορούσας, τότε ενδεχομένως να αναγκαστεί να συζητήσει και αν η ζωή "εν δυνάμει" αρχίζει από τη στιγμή που ένας άντρας βγάζει το σουτιέν μιας γυναίκας. Ειρωνεύομαι φυσικά, όμως η διέξοδος δεν είναι να οριστεί τι είναι φόνος, τι είναι άνθρωπος, τι είναι έμβρυο και τι κύτταρο αλλά να υπάρχει ένα πλαίσιο αναφοράς στο οποίο εξετάζεται το θέμα της έκτρωσης και το οποίο εξ αρχής να αποκλείει την σοφιστεία αυτή. Για να μην πω ότι θα μπορούσε να έχει ακυρωθεί ως επιχείρημα καθότι πρόκειται για μια απολύτως βάναυση καταπάτηση στοιχειωδών ατομικών δικαιωμάτων. Των γυναικών, φυσικά.

 

@Janine
ένας νομικός θα χαρακτήριζε ως άνθρωπο, το βρέφος που αναπνέει εκτός μήτρας -μόνο ή υποβοηθούμενο.
Ένας βιολόγος θα το χαρακτήριζε ως βιολογικό υπόστρωμα με μοναδικότητα ως προς το γεννητικό του υλικό μα χωρίς ανθρώπινη υπόσταση προ της εμφυτεύσεώς του, στη μήτρα.
Ένας σκληροπυρηνικός ή εκ φανατισμού ορμώμενος θρησκευόμενος, αφού καταδίκαζε την σεξουαλική πράξη εκτός πλαισίου, θα θεωρούσε άνθρωπο, το ζυγωτό.
Η ανάπτυξη του εμβρύου χαρακτηρίζεται από μια αλληλουχία διαδικασιών, σύνθετων και παράλληλα μοναδικών.
Το ερώτημα είναι καθαρά φιλοσοφικό.
Η άμβλωση δεν είναι στίγμα. Μα δεν είναι αντισύλληψη.
Αν και οι δαίμονες παλεύουν μέσα μου, θα τολμήσω να πω ότι είναι πρωταρχική η ευθύνη της γυναίκας να προστατεύσει το σώμα της.
*η φράση "εν δυνάμει άνθρωπος" είναι εξαιρετικά άκομψη.

 

Αν είναι πάντως, δεν είναι η μόνη!!!
Να δεις στα δικά μου αυτιά πόσο άσχημα ηχεί η λέξη φόνος...
Και δεν είναι μόνο άκομψη, είναι φορτωμένη και με ένα κάρο κακές προθέσεις!
Γιατί ούτε νιώθω φόνισσα, ούτε και αποδέχομαι πολλά από όσα έχουν ειπωθεί στο νήμα.
Σε ότι αφορά την ευθύνη, είναι κοινή, αδιαπραγμάτευτα, αν μιλήσουμε για αυτοπροστασία, είναι ένα άλλο θέμα κι εκεί διαφαίνεται μία συμφωνία μεταξύ μας αγαπητή @lexy...
Από στίγμα μόνο αυτό της μεσογειακής αναιμίας με φοβίζει, τα άλλα τα έχω (γενικώς) γραμμένα, λίγο παρακάτω από τις ηθικολογίες της οθόνης και του καναπέ...
Όλα τα ερωτήματα φιλοσοφικά είναι, αλλά αποκαλύπτουν την μη ανεκτικότητα ανθρώπων που θα περίμενε κανείς να είναι λιγότερο επικριτικοί απέναντι στους συνανθρώπους τους.
Και όλως τυχαίως, οι άνδρες απέναντι στις γυναίκες...

 

Να μην υποθέτεις καθόλου, να είσαι σίγουρος. Πάντα έχω δίκιο. Μου το λένε όλοι.  

Κατά τ' άλλα, η @Janine με κάλυψε απόλυτα.

 

Προσωπικά δεν μπορώ να αποκλείσω κανένα επιχείρημα από μια συζήτηση, γι' αυτό άλλωστε είναι συζήτηση, ειδικά όταν αυτό το επιχείρημα, ότι η έκτρωση είναι φόνος, είναι τόσο διαδεδομένο και έχει τέτοιες συνέπειες. Αυτό που κάνω εδώ είναι να αναδείξω τα αδιέξοδα στα οποία, κατά τη γνώμη μου, μας οδηγεί αυτό το επιχείρημα, τα οποία δεν είναι μόνον λογικά αδιέξοδα, αλλά έχουν και πρακτικές επώδυνες συνέπειες.
Καταλαβαίνω τι λες, αλλά η καταπάτηση στοιχειωδών ατομικών δικαιωμάτων καθ' αυτή δεν ακυρώνει δυστυχώς επί του πρακτέου ένα επιχείρημα. Άλλωστε, ούτε τα ατομικά δικαιώματα υπήρχαν πάντοτε, ούτε η καταπάτησή τους είναι τόσο σπάνια όσο μας αρέσει να πιστεύουμε, ούτε τα ατομικά δικαιώματα είναι καθολικά.

Όσο για τις σοφιστείες   , η μία και μοναδική αλήθεια, κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει και οι σοφιστείες, καλώς ή κακώς, κυβερνούν τον κόσμο, αν δεν το δούμε κατάματα μόνο στους εαυτούς μας θα κάνουμε κακό. Σκληρό; Ίσως. Ρεαλιστικό όμως.

Έχω αναφέρει ήδη σε προηγούμενο ποστ ποια είναι η κρατούσα θέση για την έναρξη της ζωής στο νομικό κόσμο, είναι η έναρξη του τοκετού. Έχει, φυσικά, οριστεί έτσι για λόγους σκοπιμότητας, π.χ. ιατρική αμέλεια και συνέπειες αυτής. Το τι χαρακτηρίζεται ως άνθρωπος είναι άλλο θέμα (διακριτό αν και συναφές) και μεγάλη κουβέντα, μεγαλύτερη απ' όσο πιστεύουμε. Η κατάκτηση της αναγνώρισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ακριβώς αυτό, κατάκτηση. Και αν δεν εξακολουθήσουμε να παλεύουμε για τη διατήρηση αυτής της κατάκτησης είναι πολύ πιο εύκολο απ' όσο θέλουμε να πιστεύουμε να τα απωλέσουμε. Έχει συμβεί και εξακολουθεί να συμβαίνει.

Αν διαβάσατε (ή διάβασες; ) τις απαντήσεις μου, επαναλαμβάνω συνεχώς ότι δεν θεωρώ την έκτρωση αντισύλληψη. Αλλά ούτε τη θεωρώ φόνο ανθρώπου, εν δυνάμει ή μη. Η φράση "εν δυνάμει άνθρωπος" δεν χρησιμοποιήθηκε από μένα, εγώ απλώς αντικρούω το επιχείρημα. Αν θεωρείτε ότι σφάλλω στην αντίκρουσή μου τότε περιμένω να ακούσω τα δικά σας επιχειρήματα.

Το ερώτημα είναι φιλοσοφικό συμφωνώ. Δεν είναι όμως φιλολογικό. Δεν συζητάμε για κάτι που δεν έχει συνέπειες ανάλογα με την στάση που θα υιοθετήσουμε τελικά, απλώς και μόνο για να γίνεται κουβέντα. Αυτό προσπαθώ να πω τόση ώρα. Επειδή δεν το καταλαβαίνω από την τοποθέτησή σας, θέλετε να μου πείτε αν θεωρείτε ότι τέτοια φιλοσοφικά ερωτήματα δεν οδηγούν σε πρακτικές συνέπειες, ότι δεν επηρεάζουν τη ζωή μας όχι μόνον ατομικά, αλλά και σαν κοινωνικό σύνολο;

Ως προς το στίγμα, αν το δούμε ρεαλιστικά, η άμβλωση είναι κοινωνικό στίγμα και το αποδεικνύει ακόμη και τούτο εδώ το νήμα, όπου πολλές επικριτικές απόψεις ακούστηκαν και πολλές βαριές κουβέντες ειπώθηκαν. Το ερώτημα είναι αν θα έπρεπε να είναι στίγμα. Σ' αυτό το ερώτημα προσωπικά απαντώ όχι, δεν θα έπρεπε να είναι στίγμα και τούτο ανεξάρτητα από τη στάση που θα κρατήσει καθένας απέναντι στο "κατηγορώ" της κοινωνίας.

Αν δεχτούμε ότι η πρωταρχική ευθύνη είναι της γυναίκας να προστατεύει το σώμα της, τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι και η απόφαση της επιλογής είναι της γυναίκας. Δεν μπορεί να ζητούμε ευθύνες από κάποιον που δεν έχει επιλογές.

Το ότι η επιλογή της έκτρωσης περιορίζεται μετά τη 12η εβδομάδα (και καλώς περιορίζεται), πρέπει, θεωρώ, να το αποσυνδέσουμε στο μυαλό μας από φόνους και δολοφονίες ανθρώπων.

Η πάλη των δαιμόνων είναι σημάδι υγείας νομίζω  

 

Εφόσον το δικαίωμα στην έκτρωση υπάρχει και κυρίως στην πράξη, κρίσιμο κατά τη γνώμη μου είναι πώς αντιλαμβάνεται η κυοφορούσα την ελευθερία της, τι είναι ελευθερία γι αυτήν και πώς την ζει.

Αν η ελευθερία της γίνεται αντιληπτή από την ίδια ως το αποτέλεσμα μίας διαδρομής εκδίπλωσης της επιθυμίας της, τότε δεν έχει λόγο να ασχοληθεί με το τι μπορεί να σκέπτεται ο γείτονας και δεν έχει λόγο να αναζητήσει ποιους κανόνες θα ακολουθήσει για να πάρει τις αποφάσεις της. Απλά θα κάνει αυτό που θέλει.

Αν η ελευθερία της γίνεται αντιληπτή από την ίδια ως απόκτηση ενός δικαιώματος, ως μια νίκη κατά της έλλειψης ανοχής κυρίως των άλλων, τότε η ελευθερία της γίνεται απλά κάτι που χρειάζεται και έπρεπε να της δώσουν οι άλλοι, ένα επιθυμητό κεκτημένο, για το οποίο θα καταβάλει κάποιο τίμημα και θα πρέπει επομένως να το φείδεται, λαμβάνοντας υπόψη όρια και κανόνες, στους οποίους πρέπει να υπακούουν όλοι.

Σε ανάλογο ύφος, αυτές δηλαδή που είχαν τα κότσια να κρατήσουν ένα παιδί και να το μεγαλώσουν μόνες τους και ήταν μια χαρά με την κοινωνία και ναι είχαν ανοχή ακόμα και φροντίδα και ελαστικότητα, κορόϊδα ήτανε; !!!

Η κοινωνία, εν γένει, έχει πάει πολύ πιο μπροστά από αυτό που περιγράφεις, σε όλη την Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες, δηλαδή τα παιδιά που οι μάνες τους τα γέννησαν με τον τσαμπουκά είναι τώρα κοντά στα τριανταπέντε!