Άμβλωση

Η λέξη κλειδί είναι το "άραγε". Δεν ξέρω σε τι συμπέρασμα θα μπορούσε να καταλήξει το παρόν νήμα.Στερούμενο δυνατοτήτων νομοθέτη, μπορεί να περιοριστεί μόνο σε επίπεδα "μακρύ/κοντό" και "όρεξη/κολοκυθόπιτα". Με αυτό υπ' όψιν, και ζυγίζοντας με τα ατομικά μου πάντα κριτήρια τα υπέρ και τα κατά των δύο επιλογών, τάσσομαι υπέρ της ανα περίπτωση επιλογής, με συμμετοχή και των δύο στην απόφαση.

 

Απάντηση: Re: Άμβλωση

Κοίτα lara[E-p] και εγώ αν είναι ανάγκη να κάνω έκτρωση θα την κάνω με συνείδηση όμως πως θα αφαιρέσω μια ζωή. Και συνήθως οι εκτρώσεις δεν γίνονται τις 4 πρώτες εβδομάδες.
[...]

 

Re: Απάντηση: Re: Άμβλωση

Μια εν δυνάμει ζωή.
Δεν νομίζω να παίρνει κανείς μια τέτοια απόφαση εύκολα ή χωρίς να έχει συνείδηση πως πρόκειται για διακοπή κύησης. Διαφωνώ απλά με τις απόλυτες εκφράσεις όπως δολοφόνοι και ασυνείδητοι, μια και μιλάμε για εν δυνάμει ζωή και όχι ακόμα ζωή για να μην μπούμε καν στο λούκι να ασχοληθούμε με τη συνειδητότητα και πότε αποκτάται.

Είναι μια απόφαση που απεύχομαι ακόμα και από τους εχθρούς μου να χρειαστεί να πάρουν, αλλά θεωρώ πως υπάρχουν πολλοί λόγοι που δικαιολογούν μια τέτοια απόφαση και αν μη τι άλλο όσο είναι νόμιμη, μια γυναίκα μπορεί να αποφύγει τους χασάπηδες στους οποίους έπρεπε να απευθυνθεί όταν αυτό ήταν παράνομο (και δυστυχώς σε κάποιες χώρες ακόμα τέτοια συμβαίνουν).

 

Απάντηση: Άμβλωση

Η αυτοδιάθεση του σώματος και της ζωής μας είναι υπέρτατο αγαθό...
Η απόφαση να προβεί μια γυναίκα σε άμβλωση δεν είναι εύκολη... είναι από τις πιο δύσκολες...
Αλλά αν η ζωή μου οδηγηθεί στην δυστυχία και συμπαρασύρει μαζί της και τη ζωή του παιδιού που έφερα στον κόσμο για λόγους ηθικής, ενώ αδυνατώ να του προσφέρω το ελάχιστο μιας αξιοπρεπούς ζωής, τότε κέρδισα τον παράδεισο στην άλλη ζωή και πρόσφερα την κόλαση στο παιδί μου σε αυτή τη ζωή...

 

Δολοφονία σίγουρα όχι, γιατί κυριολεκτικά δεν υπάρχει δολιότητα. Φόνο, με την έννοια της διακοπής του βίου, θεωρητικώς ναι. Τόσο θεωρητικώς βέβαια, όσο απαιτείται και για να ονομαστεί 'φόνος' το κόψιμο ενός λουλουδιού, που επίσης ζει.

Για να αποφανθεί κανείς με ακρίβεια, αναφορικά με το αν πρόκειται περί 'φόνου' με τη συμβατική (αρνητική) έννοια θα πρέπει να λάβει υπόψη πολλές παραμέτρους.

Οτιδήποτε ζει δεν σημαίνει ότι είναι κακό να μην ζει, αν από το θάνατό του υπάρχει ωφελιμότητα - καταδικάζει κάποιος ένα λουλούδι σε αργό θάνατο, επειδή θέλει με αυτό να κοσμεί το βάζο της τραπεζαρίας του, και κρίνει ότι η αισθητική του ικανοποίηση αξίζει το θάνατό του. Η άμβλωση μπορεί επίσης να είναι ωφέλιμη. Ωφέλιμη μπορεί να είναι με κριτήριο το πώς επηρεάζει τις ζωές δύο ανθρώπων που δεν είναι σε θέση να τελέσουν χρέη κηδεμόνων. Για το ίδιο το έμβρυο η άμβλωση ως μια πράξη που καταργεί την ύπαρξή του, δεν μπορεί να αξιολογηθεί ως ωφέλιμη, αν όμως αξιολογήσουμε το ρόλο της απουσίας άμβλωσης στη ζωή ανθρώπων που γεννήθηκαν με παθήσεις που θα τους οδηγήσουν σε επώδυνο θάνατο, λόγω αιμομεικτικών παραγόντων λ.χ, τότε μάλλον θα είμαστε σε θέση να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα.

Οτίδήποτε ζει δεν σημαίνει ότι έχει συνείδηση κατά το πώς εννοείται η συνείδηση συμβατικά. Αντί-ληψη έχουν και τα φυτά και στρέφουν τα φύλλα προς το φως, όπως αντίληψη έχουν και τα ζώα και ο άνθρωπος. Και τα έμβρυα, καθώς έχει αποδειχτεί ότι ανταποκρίνονται σε ερεθίσματα. Αυτό δεν σημαίνει από μόνο του πάρα πολλά. Ας σημειωθεί ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος οξυγονώνεται κατά τον τοκετό, με τον πρώτο αέρα που φιλοξενούν οι πνεύμονες μετά την αποσυμπίεση του θώρακα από το πέρασμα από τα οστά της λεκάνης (ή την τεχνητή συμπίεση από τη μαία, αν πρόκειται για τοκετό με τομή της μήτρας). Άρα είναι δέον όπως διαχωριστεί η αντίληψη από την έννοια της σκέψης.

Ασφαλώς δεν κάνω λόγο για το πώς αναγνωρίζεται η άμβλωση από το νόμο. Αυτό δεν το γνωρίζω, αν και έχω την εντύπωση ότι ο νόμος την επιτρέπει όσο αυτή δεν θέτει σε σοβαρό κίνδυνο την υγεία της εγκύου, δηλαδή περί τους πρώτους 3 μήνες.

Από ηθικής πλευράς, οποιαδήποτε στιγμή στην εμβρυακή ηλικία γίνει έκτρωση, για εμένα κρίνεται ως το ίδιο.

Δεν με ενοχλεί η λέξη 'φόνος', γιατί όπως προανέφερα φόνο θεωρώ και το κόψιμο του λουλουδιού ή το σφάξιμο του κοτόπουλου.

Παρόλα αυτά πιστεύω ότι οι σωστές λέξεις για τη διακοπή μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης είναι: "Οικογενειακός προγραμματισμός".

Η απόφαση λαμβάνεται από εκείνον που θα ληφθεί και η απορρέουσα εκ της απόφασης ευθύνη, αν αυτό απαντά στην ερώτησή σου.

Θετικότατη. Και για να το τεκμηριώσω δεν θα σταθώ καθόλου στα cliches περί αποφυγής γέννησης ανθρώπων με κρίσιμες για την επιβίωσή τους παθήσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θεωρώ ότι στερούνται ουσίας.

Θα σταθώ μόνο στο ότι όταν μια εγκυμοσύνη είναι ανεπιθυμήτη (όχι απλώς απρογραμμάτιστη, γιατί ενδέχεται ένα ζευγάρι να θέλει να αποκτήσει ένα παιδί, αλλά να μην το είχε προγραμματίσει για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο), οι προϋποθέσεις που πρέπει να εκπληρώνονται για την αξιοπρεπή ανάπτυξη ενός ανθρώπου, προφανώς δεν θα εκπληρώνονται. Προσωπικά δεν θεωρώ πως οποιοσδήποτε έχει τα βιολογικά μέσα να γίνει γονέας, τεκμαίρεται να είναι και κηδεμόνας. Ούτε θεωρώ πως η κοινωνικοποίηση ενός παιδιού περιορίζεται στη συναναστροφή του με ανθρώπους.

Σε έναν ιδανικό για εμένα κόσμο, οι γεννήσεις θα ήταν εν πολλοίς ελεγχόμενες. Τα standards για την πιστοποίηση καταλληλότητας υποψήφιου γονέα θα ήταν εφάμιλλα με τα αντίστοιχα που απαιτούνται από την πρόνοια για τους ανθρώπους που αιτούνται να υιοθετήσουν παιδιά, όχι όμως με συγκαλυμμένο σκοπό την απόσπαση δωροδοκιών προς υπερπήδηση των γραφειοκρατικών προσκομμάτων. Δεν θα επιτρέπονταν να γεννούν παιδιά άπαξ ετησίως, εφόσον τα προηγούμενα εγκαταλήφθηκαν ή κακοποιήθηκαν, ούτε εφόσον τα προηγούμενα ακρωτηριάστηκαν για να εγείρουν με την εμφάνισή τους την ενοχικότητα και τη θεοφοβία που συνοδεύει κάθε κίνηση ελεημοσύνης τους οδηγούς στα φανάρια. Ούτε θα επιτρέπονταν να γεννούν παιδιά άνθρωποι που τελούν συστηματικά υπό καθεστώς μη νηφαλιότητας. Δεν συνεχίζω γιατί θα χρειαστεί να αναπτύξω τις απόψεις μου περί αναγκαιότητας της στείρωσης ως μέσο επιβολής ελέγχου γεννήσεων γιατί το ζήτημα είναι εν πολλοίς πολιτικό.

Με κίνδυνο δε να φανώ ελαφρώς κυνική, ένα βήμα πιο πέρα, δεν θεωρώ άξιο κηδεμόνα, κάποιον που αφήνει το παιδί του να ανατρέφεται από μη ελεγχόμενους παράγοντες (βλ. τηλεόραση, ή κοινωνικά αμόρφωτοι συγγενείς), που το "κουβαλά" εμφανώς δυσαρεστημένος και ενοχλημένος από τη φορτική και "απρογραμμάτιστη" παρουσία του, τα σαββατοκύριακα σε κάποιο παιδικό καροτσάκι δεμένο μέχρι τα 6 έτη του (προεφηβικό σχεδόν το καροτσάκι), φιμωμένο με πιπίλα μιας και δεν έχει φροντίσει να του μάθει να μην βρυγχάται. [Παρεμπιπτόντως, έκανα προ μερικών εβδομάδων παρατήρηση σε μια νεαρή μητέρα, της οποίας το παιδί έκρωζε μέσα στο μετρό, και αναφώνησε με αγανάκτηση "Τί να του κάνω δηλαδή; Να το σκοτώσω;", σαν να μην υπάρχουν μεταξύ φόνου και αδιαφορίας ενδιάμεσα βιώσιμα στάδια, ή σαν να κουβαλούσε μαζί της ένα μη εξημερωμένο ζωντανό, με το οποίο αδυνατεί να επικοινωνήσει, και από το οποίο ενοχλούνταν όσο και εγώ και έβρισκε φοβερά άδικο το ότι της απηύθυνα το λόγο σαν να ήταν υπεύθυνη για την (πρωτόγονη) κατάστασή του. Θλιβερό.]

Δεν έχω κάνει ποτέ άμβλωση γιατί λαμβάνω εξαιρετικά μέτρα αντισύλληψης. Αν όμως αυτά σημείωναν αποτυχία, και αν η εγκυμοσύνη μου κρίνονταν ως καθόλα ανεπιθύμητη, θα έκανα χωρίς καμία ηθική αναστολή. Όπως φάνηκε ενδεχομένως και από τις προηγούμενες παραγράφους, ανήθικο θεωρώ το ανατρέφει κανείς ζωντανά εκεί όπου έσπειρε ανθρώπους.

 

Είμαι άρδην υπέρ των εκτρώσεων και όχι υπό όρους.

Εξυπακούεται ότι η έκτρωση ως ιατρική πράξη βοηθά σε σειρά προβληματικών καταστάσεων, αλλά αυτό δε νομίζω ότι είναι ουσιαστικό επιχείρημα.

Θεωρώ ότι η έκτρωση βοήθησε πολύ στη γυναικεία χειραφέτηση καθώς η απειλή μιας εγκυμοσύνης εκτός γάμου / ανεπίκαιρα ήταν βασικό μέσο περιορισμού και χειραγώγησης των γυναικών στο πλαίσιο της πατριαρχικής οικογένειας.

Θεωρώ ότι το θέμα είναι απρόσφορο για ανάπτυξη μισογυνικών – μισανδρικών αντεγκλήσεων. Είναι γεγονός ότι μια γυναίκα θεωρείται εξ ορισμού βιολογικός γονιός ενώ οι άνδρες αντιμετωπίζονται περισσότερο ως κοινωνικοί γονείς, συνεπώς εύκολα προκύπτουν επιχειρήματα περί επιλογής της υπευθυνότητας. Τούτο όμως δεν είναι παρά ένα επιδερμικό ιδεολόγημα. Δεν πιστεύω σε μητρικοπατρικά ένστικτα και θεωρώ υπερτιμημένη την βιολογική δυνατότητα της πλειοψηφίας των σερνικοθήλυκων να γεννοβολάνε. Είτε άντρας είτε γυναίκα, γονιός γίνεσαι, δεν είσαι εκ προοιμίου.

Κάθε ιατρική πρόοδος μπορεί να χρησιμοποιηθεί με καλούς και με κακούς τρόπους. Παραδείγματα κακής χρήσης της τεχνολογίας της έκτρωσης: στην Ινδία και συναφείς χώρες η έκτρωση χρησιμοποιείται μεταξύ άλλων μεθόδων για τον έλεγχο του φύλου (προτιμώνται τα αγόρια για οικονομικούς λόγους), στην Ελλάδα η έκτρωση νοείται ως μέθοδος αντισύλληψης. Είναι προβληματικό σκεπτικό το να λέμε ότι θα πρέπει να απαγορεύσουμε τις εκτρώσεις για να αποφύγουμε την κακή χρήση τους. Ένας από τους βασικούς λόγους γι’ αυτό είναι ότι η ιστορία μας δείχνει ότι σε ανάλογες περιπτώσεις η απαγόρευση λειτούργησε υπέρ της κακής χρήσης.

Δεν συμμερίζομαι τα περί φόνου, δολοφονίας, διακοπής μιας αθώας ζωής κτλ. Ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος από τη στιγμή που αρχίζει να αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του με συμβολικό τρόπο, πριν από αυτό δεν είναι παρά ένα enfant sauvage. Και for the record, δεν είμαι εγώ αυτή που βάζει στόχο τις γάτες στο δρόμο.

Με ενοχλεί τρομερά η υποκριτική «ηθική» που λέει «κάντε παιδιά κι αυτά θα μεγαλώσουν». Γνωρίζω προσωπικά και επαγγελματικά πολλές οικογένειες που αναπαράγονται αδιακρίτως και προσφέρουν άθλια ποιότητα ζωής στα παιδιά τους. Γνωρίζω παιδιά που δεν έχουν ελπίδα να ξεφύγουν από τη δυστυχία, σε κάθε της εκδοχή. Γνωρίζω παιδιά ορφανά μέσα στην ίδια τους την οικογένεια. Παιδιά ανεπιθύμητα μια ζωή.

Τι φοβερή σύμπτωση ε που στην Αμερική δολοφονήθηκε τις προάλλες ένας γιατρός που έκανε εκτρώσεις! Στην Αμερική που το ζήτημα των εκτρώσεων μαζί με το ζήτημα της οπλοκατοχής είναι τα δύο μείζονα κοινωνικά ζητήματα που μπορούν να ανεβάσουν και να κατεβάσουν κυβερνήσεις... Ενδεχομένως κι εμείς δεν απέχουμε και πολύ από το Νέο Σκοταδισμό, ίσως με κάποιο άλλο μανδύα να είμαστε ήδη βαθιά εντός του.

Έχω κάνει μια έκτρωση στα 21 της μορφής που προανέφερα: μέθοδος αντισύλληψης. Δεν ένιωσα καμιά ενοχή γι’ αυτό, απλώς πήρα ένα μάθημα για την ανευθυνότητά μου απέναντι στο σώμα μου. Αναγνωρίζω την ανωριμότητά μου, αλλά χαίρομαι αφάνταστα που μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεχίσω τη ζωή μου όπως ήθελα και που δεν απέκτησα παιδί στα 21. Ακόμα το αναλογίζομαι σαν προοπτική και φρίττω.

 

Δεν μπορώ να σκεφθώ το λόγο για τον οποίο ο φόνος (κι όχι δολοφονία όπως σωστά με διόρθωσαν) ενός ανθρώπου ορίζεται η διακοπή της ζωής του από τρίτους μετά τη στιγμή της γέννησής του κι όχι λίγο πριν αυτός βγει από τα σπλάχνα κάποιου άλλου ανθρώπου. Η ζωή του εξάλλου είχε ήδη δημιουργηθεί.

Ίσως η political correct κοινωνία χαϊδεύει τα αυτιά των γυναικών που προβαίνουν σε έκτρωση λέγοντας πως δεν πρόκειται για φόνο αλλά για άμβλωση, οικογενειακό προγραμματισμό κ.α.
Κι όμως η διακοπή της κύησης ισοδυναμεί με το θάνατο του εμβρύου. Κι όταν μιλάμε για θάνατο που προκλήθηκε από τρίτους μιλάμε για φόνο.

Αν ρωτήσει κάποιος τη δική μου άποψη περί αμβλώσεων θα απαντήσω πως είμαι υπέρ αυτών.
Δεν μπορώ όμως να βαπτίσω διαφορετικά ένα φόνο.

Σήμερα όπου η πράξη της αφαίρεσης μια ζωής θεωρείται το «υπέρτατο κακό», η κοινωνία «υποχρεούται» να δώσει διαφορετική ερμηνεία στην άμβλωση.

Όταν μάλιστα την απόφαση για το φόνο ενός αγέννητου μωρού την λαμβάνει η ίδια η μάνα του...

 

Έξοχα. Γνήσια απορία: όταν τον παίζουμε (με το συμπάθειο) είμαστε οκ, ή είναι φόνος εκ προ μελέτης;
(δεν ρωτάω καν για την πεολειχία μετά τελειώματος στο στόμα).

 

Πολλοί χαρακτηρίζουν την άμβλωση αφαίρεση ανθρώπινης ζωής, συνεπώς δολοφονία. Γιατί παραβλέπεται -σκόπιμα ίσως- το γεγονός ότι σκοπός της επέμβασης είναι η προστασία μιας άλλης ανθρώπινης ζωής, της μητέρας;

 

Τι εννοείς «παραβλέπεται» Storm; Μιλάς για περιπτώσεις ζητημάτων υγείας της κυοφορούσας;

 

Δε δίνεται η δέουσα σημασία.

 

Απάντηση: Άμβλωση

Ναι στην άμβλωση. Αρκετοί μαλάκες έχουν ήδη γεννηθεί.