Άντρες vs Γυναίκες

Το vs

 

Σοφός ο γέροντας.   

 

#Μόνοκλάμα  
Δηθενιά και σταριλίκι
Ανοιξιάτικη Κυριακή στην ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη. Τα καφέ της πλατείας Αριστοτέλους «σκάνε» από κόσμο.

Κάθομαι σε στάντ με δυο φίλους και περιμένουμε τον τρίτο για να συμπληρωθεί το «καρέ». Εμφανίζεται σε λίγη ώρα αλλά δεν υπάρχει διαθέσιμο σκαμπό πέρα από την γυναικοπαρέα δίπλα μας. Πολύ ευγενικά τις πλησιάζει και ρωτάει αν μπορεί να πάρει το σκαμπό που «καθόντουσαν» οι τσάντες τους.

«Όχι, το χρειαζόμαστε» ήταν η απάντησή τους. Πόνεσαν τα μηνίγγια μου μαλάκα.

Τι λες μωρή τσουράπω; Θα στέκεται ένας άνθρωπος όρθιος για να «κάθεται» η τσάντα σου; Τι συμβαίνει μέσα στο μυαλουδάκι σου; Πώς την έχεις δει στην τελική; Κυκλοφορεί πολύ ξινίλα εκεί έξω τελικά και είναι κυρίως γένους θηλυκού. Γκομενάκια ανύπαρκτα μέχρι χθες που την «είδαν» ξαφνικά ντίβες επειδή «πήραν» κανά-δυο γνωστά μπαρμάνια της πόλης και από τότε τους κερνάνε σφηνάκια ursus. Ξαφνικά όλες απέκτησαν το χρυσό αιδοίο.

Είναι οι ίδιες που αργότερα κλαίγονται στο facebook γιατί χαθήκανε τα καλά παιδιά και οι άντρες νοιάζονται μόνο για το πουλί τους. Αυτές που έχουν ψεύτικο προφίλ για να παρακολουθούν τον πρώην και τον τύπο που δεν τους μιλάει πλέον.

Αλλά το σταριλίκι σταριλίκι. Όλα κι όλα. Δεν λένε ούτε καλημέρα σε άγνωστο γιατί όλοι είναι «πέφτουλες» και αυτή δεν είναι «τέτοια». Ξινίλα και κόμπλεξ σε όλο της το μεγαλείο. Κατά τα άλλα αγκαζέ με την κολλητή, ψηλά την μύτη και «δεν υπάρχουν άντρες πια, τους πάτησε το τρένο».

Όχι κουκλίτσα μου, υπάρχουν άντρες και πολύ καλά παιδιά. Αλλά γιατί να επιλέξει εσένα με το μπλαζέ χαμόγελο και το ύφος χιλίων καρδιναλίων;

Όχι, δεν είσαι τίποτα το παραπάνω από τα καθημερινά κορίτσια που χαμογελάνε και είναι ευγενικές. Δεν χρίζεις ιδιαίτερης μεταχείρισης γιατί πολύ απλά δεν την αξίζεις. Κανένας δε θα εκτιμήσει την ξινίλα σου, ούτε καν οι όμοιοι σου. Δε φαντάζομαι οι φίλες σου να λένε «αχ πόσο την αγαπώ, είναι τέρμα ξινή».

Κοίτα γύρω σου. Υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες, όμορφες, λιγότερο όμορφες, γεμάτες ή αδύνατες και όλες όσο κι αν διαφέρουν εξωτερικά, έχουν έναν κοινό παρανομαστή. Εκπέμπουν μια θετική ενέργεια γιατί απλά δεν είναι ξινές. Μιλάνε σε ανθρώπους χωρίς να θεωρούν πως όλοι σκέφτονται να τις «στριμώξουν» και προσφέρονται να βοηθήσουν ακόμη κι έναν άγνωστο.

Ο δηθενισμός, δυστυχώς δεν εκπέμπεται επιλεκτικά. Ακόμη και με τους φίλους σας έτσι είστε. Ναι απευθύνομαι και στα δυο φύλα. Έχουμε γεμίσει και «χρυσά πουλιά» που δεν καταδέχονται να πιουν έναν καφέ με κάποιον που δεν είναι κάτοχος τελευταίας τεχνολογίας smartphone και δε φέρει τουλάχιστον τρία τατουάζ.

Είναι όλοι αυτοί που ποτέ τους δεν είχαν σταθερή παρέα, γιατί πάντα κάποιος βρισκόταν να τους «παίξει πουστιά» και μονίμως άλλαζαν φίλους. Μπορώ να δεχτώ την ιδιαιτερότητα κάθε ανθρώπου και να τον λατρέψω για αυτό που είναι, αλλά το υφάκι «ξέρω' γώ» και το βαρύ πεπόνι δεν το ανέχεται κανείς.

Όχι πως περιμένω να αλλάξει κάτι τώρα που τα λέω εγώ. Ένας ακόμη hater είμαι που απλά ζηλεύω την επιτυχία τους. Η επιτυχία της ασχήμιας, που έχει πει και ο Ζουγανέλης. Δε βρίσκω ούτε μια παροιμία που να σας ταιριάζει. Το «όμοιος στον όμοιο, και η κοπριά στα λάχανα» θα πήγαινε γάντι αλλά ούτε μεταξύ σας δεν αντέχεστε.

Λίγο νερό στο κρασί μας και ψηλά τον αμανέ μόνο στα μπουζούκια.

( http://pillowfights.gr/kati_na_kaiei/item3086/Δηθενιά_και_σταριλίκι )