Άραγε είμαι η μόνη που το έχει κάνει έτσι;

Είχα ερωτευτεί τρελά και παλαβά έναν άντρα. Δεν το έκρυψα, δεν κρυβόταν άλλωστε και το έβλεπε. Δεν ενέδιδε. Μετά από χρόνια μου εξήγησε γιατί και ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εξήγηση γιατί ήταν ο μόνος άνθρωπος που είχε συναισθανθεί τι ήμουν, σε χρόνο ανύποπτο, αλλά τότε κρατούσε μια στάση σα να ήταν έτοιμος για το μεγάλο βήμα και μετά κάτι συνέβαινε, ο καιρός π.χ. ή ποιος ξέρει τι άλλο και τίποτα δεν γινόταν.

Εγώ πάντως ζούσα στους ρυθμούς του, δε νομίζω να σκεπτόμουν τίποτα άλλο εκείνη την εποχή ή να είχα μάτια για οτιδήποτε δεν ήταν αυτός. Θυμάμαι ότι είχα θυμώσει πολύ μια φορά που απλά φλέρταρα με κάποιον που μου άρεσε, επειδή δεν ήταν εκείνος.

Μια άλλη φορά είχαμε βρεθεί σε ένα αμφιθέατρο διαλέξεων να παρακολουθούμε μια ομιλία, μετά το επίσημο γεύμα. Είχε πιει, οπότε είχε πέσει στο πλάι και ροχάλιζε κανονικότατα. Λέω μέσα μου "θα γυρίσω τώρα, θα τον κοιτάξω καλά, θα δω το χάλι του και θα μου περάσει αυτός ο βασανιστικός παλιο έρωτας να ξαναρχίσω να ζω." Γυρίζω, τον κοιτάζω καλότατα και ... δακρύζουν τα μάτια μου από την απίστευτη ομορφιά (του) που αντίκρισα. Θαμπώθηκα. [Μακάρι η ζωή να μου είχε δώσει πολύ περισσότερα τέτοια θαμπώματα, αλλά και έτσι...καλά ήταν] Είπα μέσα μου ότι είναι ο μοναδικός και ο ανεπανάληπτος και πως πρέπει να κάτσω εδώ δίπλα του, βράχος, όσο ροχαλίζει χυδαιότατα, γιατί είναι φως φανάρι πως όλες τον θέλουν τρελά και αν κάνω πως κουνιέμαι ρούπι θα πέσουν να μου τον πάρουν.

Θυμάμαι μια φορά που είχε έρθει και είχε καθίσει δίπλα μου και μου μιλούσε για διάφορα, νομίζω για τον Μάρλον Μπράντο και πόσο πιο πάνω απ όλους τους άλλους ηθοποιούς που υπήρξαν ποτέ ήταν. Είχα σκεφτεί ότι έτσι ήθελα να γεράσω, μαζί του, δίπλα του, να μου μιλάει για ό,τι του αρέσει κι εγώ να τον ακούω. Νομίζω πως αυτό είναι ο έρωτας για μένα και τώρα.

Τέλος πάντων. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι η ζωή ήταν αλλού και πως καρδιοχτυπούσα στο βρόντο. Γυναίκα είκοσι επτά χρονών, πόσο πια να άντεχα με ερωτικό διαιτολόγιο δεκατριάχρονης, πότε πότε ένα φιλί στο κούτελο και απλή παρεϊτσα; Έλεος!  

Αποφάσισα να τον ξεπεράσω. Έναν άνθρωπο με τον οποίο βλεπόμασταν καθημερινά. Ήταν δύσκολο γιατί έπρεπε να αποδομήσω τον τρόπο που σκεπτόμουν, ανάσαινα, ένιωθα, σάλευα επί ενάμιση χρόνο. Έπρεπε να αλλάξω παρέες και συνήθειες. Ακόμα και αν ήθελα να χαϊδευτώ, ήμουν υποχρεωμένη να βρω άλλες φαντασιώσεις. Αλλά το πάλευα. Μου έβαζα κανόνες. "Σήμερα δεν θα τον σκεφτώ για δέκα ολόκληρα λεπτά", την άλλη εβδομάδα τα δέκα λεπτά γίνονταν ένα τέταρτο της ώρας. Και πήγαινε λέγοντας. Κάθε μέρα λίγο, ελάχιστα, η μισή gaby νικούσε την άλλη μισή. Μέρα με τη μέρα, παλευόταν και ο πόλεμος κερδιζόταν, λίγο, λίγο, λίγο, λίγο και άλλο λίγο, τίποτα θορυβώδες, τίποτα θεαματικό.

Κατάφερα και κατέστειλα τον έρωτά μου. Περίεργο, ο άλλος το ένιωσε και πόνεσε γι αυτό. Αντί να νιώσω ερωτικό λιώμα κάτω του, μου χάρισε τον στεγνό θρίαμβο της κατίσχυσης, της καταστολής του πόθου μου.

Τώρα που αναπολώ πως ήμουν είκοσι χρόνια πριν, αναρωτιέμαι, το έχουν κάνει και άλλοι ή άλλες αυτό, με αυτόν τον ίδιο τρόπο, εκτός από μένα;

 

... Κι από λίγο-λίγο-λίγο γίνεται πολύ...

Αν ισχύει για τον έρωτα, γιατί όχι και για την αδιαφορία;

 

Απάντηση: Άραγε είμαι η μόνη που το έχει κάνει έτσι;

Το εχουν κανει και αλλοι πολλοι,ανδρες-γυναικες.....!!!!!
Ενα ειναι σιγουρο.....οτι θα τον θυμασαι για παντα και ισως καποιες στιγμες θαναι η πιο εντονη γλυκοπικρη αναμνηση....!!!! 

 

Νομίζω πως είναι πολλοί / πολλές που θα το έχουν βιώσει όλο αυτό.. μέσα σε αυτές και εγώ..

Απλά εγώ ντρεπόμουν και που το σκεφτόμουν και άλλο τόσο όσο το συζητούσα με ανθρώπους που ήθελα να το μοιραστώ.. κάθε φορά για διαφορετικό λόγο. Κάθε φορά όμως αισθανόμουν άσχημα.. μέχρι που έφτασα στο σημείο να το διακομωδώ..

Μέχρι που ήρθε το τέλος. (νομίζω πως καλώς έπραξα)

 

Απάντηση: Άραγε είμαι η μόνη που το έχει κάνει έτσι;

Έχω ζήσει κάτι ανάλογο κατά την διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας και για αυτό ήταν πολύ βασανιστικό.
Δεν το άφησα όμως να κρατήσει πολύ.
Την απέρριψα, και όταν ερχόταν πλέον εκείνη σε εμένα, ένιωθα διπλάσιο τον θρίαμβο της κατίσχυσης.

 

Απάντηση: Άραγε είμαι η μόνη που το έχει κάνει έτσι;

Γινεται λοιπον..αν και δυσκολο κι επιπονο γινεται..για να δουμε..Νομιζω παντως οτι μιλαμε σ αυτην την περιπτωση πραγματικα για BDSM ..απολυτη αυτοεπιβολη, αυτοπειθαρχια και αυτομαστιγωμα..σωστα?

 

Απάντηση: Άραγε είμαι η μόνη που το έχει κάνει έτσι;

Η μονη σιγουρα δεν θα σαι, αλλα εγω δεν το εχω κανει ποτε ετσι.
Συνηθως αρχιζω και τον κατεβαζω απο το βαθρο παρατηρωντας τον και βρισκοντας ολα του τα ελαττωματα.
Μετα, μολις γινει μικρο ανθρωπακι, του ριχνω και μερικα μπινελικια απο μεσα μου καθε φορα που τον σκεφτομαι και μετα....παπαλα!

 

Απάντηση: Άραγε είμαι η μόνη που το έχει κάνει έτσι;

Μεγάλη πληγή άνοιξες!Έχω πάει στο άλλο άκρο από αυτό που λες.
Ούσα παντελώς ανυπόμονη-ίσως και λόγω του ανώριμου της ηλικίας-επανειλημμένα σε σύντομο χρονικό διάστημα εάν δεν έβλεπα την ανταπόκριση που περίμενα,όσο και να ποθούσα τον άλλον,έκανα τα πάντα για να το αποβάλλω.
Με αποτέλεσμα να έχω μία μόνιμη αμφιβολία,εάν έπραξα βιαστικά και λανθασμένα και μια απαίσια αίσθηση ανικανοποίητου,ότι δεν αφήσα τα συναισθήματα μου να κάνουν τον κύκλο τους,ότι καταδίκασα την πιθανότητα να εξελιχθεί η ιστορία σύμφωνα με το επιθυμητό.
Ακόμη δεν το έχω διορθώσει ομολογώ,αλλά τουλάχιστον το εχώ συνειδητοποιήσει.  

 

Απάντηση: Άραγε είμαι η μόνη που το έχει κάνει έτσι;

Σωστά το αντιλήφθηκες  

Το ζενίθ του μαζοχισμού μου είναι όταν καταπνίγω τα συναισθήματά μου για να κάνω αυτό που πήρα εντολή να κάνω. Είναι οι περιπτώσεις όπου "χάνομαι" τελείως.

 

Απάντηση: Άραγε είμαι η μόνη που το έχει κάνει έτσι;

υπέροχα βασανιστική η περιγραφή των συναισθημάτων σου και εντυπωσιακή η δύναμη χαρακτήρα σου! "ζήλεψα" (με την καλή έννοια το εννοώ!)  

 

Απάντηση: Άραγε είμαι η μόνη που το έχει κάνει έτσι;

μαχαιρι εμπειξες βαθυ ...
ιδια ακριβως ιστορια μονο που...
που δεν καταφερα να ξεφυγω εντελως, μετα απο καιρο επανεκαμψα,
και τωρα ζω μ' αυτο χωρις δυναμη να το παλεψω πλεον,
δεν ξερω αν θελω κιολας να ξεφυγω , ζω στην σκια του
και την μοναξια μου.

 

Απάντηση: Άραγε είμαι η μόνη που το έχει κάνει έτσι;

Τώρα μαθαίνω να ζω με την απώλεια