Άρση Τιμωρίας

Ωραία τροφή για σκέψη.
Ομολογώ πως δεν το είχα σκεφτεί ποτέ με αυτόν τον τρόπο.

 

@dina ευχαριστώ!
Έθεσα τα παραπάνω δύο ερωτήματα διότι πρώτον ένα Κ δεν μπορεί να δει με κανέναν τρόπο πως το υ έχει μετανιώσει ειλικρινά παρά μόνο μέσα από τις μετέπειτα πράξεις του υ. Ειλικρινής μεταμέλεια συνεπάγεται κατά την άποψη μου αλλαγή στάσης, τρόπου, πράξεων εκεί που χρειάζεται, αλλιώς μιλάμε για μια κατάσταση όπου το υ μέσω δακρύων, λύπης και προσπάθεια αποφυγής της τιμωρίας γίνεται χειριστικό με όποιον τρόπο μπορεί για να πετύχει τον σκοπό του.
Δε γνωρίζω ούτε πως σκέφτεται κάθε Κ και κυρίως τα θέλω Του, όμως μπορώ να πω ότι η τιμωρία δεν είναι ζητούμενο αλλά ένα μέσο. Η υποταγή αντίθετα είναι. Όταν λοιπόν και αν το Κ αποφασίσει πως ο καλύτερος τρόπος προς την επίτευξη της υποταγής ώστε να διορθωθεί το υ είναι η τιμωρία τότε και μόνο τότε μετά από σκέψη και όχι εν θερμώ θα την επιβάλλει. Για αυτό και μια τιμωρία δεν αναιρείται ούτε μετατρέπεται-υποβιβάζεται σε κάτι πιο ευκολο. Αν θέλαμε τα εύκολα -έκαστως- δεν θα κάναμε καν αυτη τη κουβέντα.
Ωστόσο και σε εξαιρετικά ιδιαίτερες περιπτώσεις κατά τις οποίες μπορεί να μεσολαβήσει καποιος παράγοντας που δεν είχε προβλεφθεί ή δημιουργήθηκε μετέπειτα το Κ μπορεί να αποσύρει την ποινή αν έτσι κρίνει πως πρέπει.
Όσον αφορά το σπάσιμο του υ, είναι απαραίτητο γενικότερα για την επίτευξη της υποταγής και δεν συνεπάγεται αυτό "ανεπανόρθωτη βλάβη".

 

Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Στο θέμα αναφέρεται η περίπτωση ανεπανόρθωτης ζημιάς από την τιμωρία που επιβλήθηκε και οι περισσότερες απαντήσεις είναι πως το Κ που ξέρει το υ του, μετά από σκέψη, με σύνεση, μπλα μπλα, θα έχει καταλήξει σε μια τιμωρία κατάλληλη και άρα δε θα φτάσουμε σε τέτοιο σημείο.
Μόνο που, η ερώτηση ήταν για το αν φτάσουμε.
Αρχικά, δεν είναι κάτι απίθανο και δεν έχει να κάνει με την εμπειρία/μπλα μπλα του Κ. Μπορεί για κάποιον λόγο, ψυχολογικό ας πούμε, το υ να έχει διαφορετική ανταπόκριση στην τιμωρία από την προσδοκώμενη. Και, έλεος, δεν υπονοείται το ζόρισμα με τη φράση "να τραυματιστεί ανεπανόρθωτα", ούτε είναι απαραίτητο να δοθούν συγκεκριμένα παραδείγματα. Αναφέρεται πασιφανώς σε κάτι ακραίο.
Όταν λοιπόν γίνει αντιληπτό από το Κ, δεν μπορώ να φανταστώ τον λόγο που δε θα τη διακόψει άμεσα.
Επειδή την όρισε και δεν πρέπει να κάνει πίσω; (γιαυτό τίθεται το ερώτημα εξ αρχής από τη νηματοθέτρια νομίζω)
Πρώτον, η προσαρμοστικότητα (όχι συμβιβασμός) σε νέα δεδομένα είναι κάτι που θα περίμενα από ένα Κ και όχι η προσκόλληση σε κάτι, αν όχι λάθος από την αρχή, λάθος λόγω συνθηκών.
Δεύτερον, σκέφτεται/φοβάται/ό,τι πως παίρνοντας πίσω τον λόγο του είναι κακό για τη σχέση; Αν αγνοήσουμε το πρώτο, που δε θα έπρεπε, στα κομμάτια η σχέση. Αν είχα να επιλέξω ανάμεσα στην ψυχική/πνευματική/σωματική υγεία/ακεραιότητα ενός ανθρώπου και στη διατήρηση της σχέσης μου ως έχει με αυτόν/την τήρηση του λόγου μου (μον ντιε), θα επέλεγα το πρώτο.

Δεν μπόρεσα να το διατυπώσω κομψότερα, σκουζι.

 

Η έξοδος Κινδύνου είναι πάντα ανοικτή. Μπροστά μπορεί να είναι γκρεμός, αλλά ρέμα πίσω δεν έχει.

 

Είμαι της άποψης,πως ξεκινάς μια σχέση θέτοντας 2-3 πολύ σκληρά όρια και τα υπόλοιπα αφήνεσαι να τα ανακαλύψεις,δοκιμάζοντας πράγματα.
Μεσα σε αυτά τα σκληρα ορια,σίγουρα δεν είναι οι κατσαρίδες.
Δεν θα μου πήγαινε καν το μυαλό να τις θέσω ως όριο.

Δεν είναι ποινικά κολάσιμο λίγη παρέα μαζί τους,συμφωνώ,ούτε ενέχει κάποιον κίνδυνο.
Μέχρι να δεις εμένα δίπλα σε μια...

 

@Hematite στο νήμα δεν αναφέρεται μόνο η περίπτωση αναπανόρθωτης βλάβης ώστε να μείνουμε κι εμείς μόνο εκεί. Αλλά ακόμη και έτσι να ήταν στο όνομα του διαλόγου έχουμε το δικαίωμα να ξεφύγουμε ναι;
Πέραν τούτου όμως δεν είναι καν δεδομένη η πρόκληση σωματικής βλάβης , αλλά πιθανολόγηση αυτής. Το κύριο μέρος του δεύτερου ερωτήματος λοιπόν μιλάει για ρίσκο με κίνδυνο να....
Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν έχει γινει προσπάθεια απάντησης και των δύο ερωτημάτων. Παρόλο που το ρίσκο λαμβάνεται και από τους Δ/δυο από την έναρξη της όποιας σχέσης τους. Δεν μπήκανε σε αυτή για να παίξουνε τις κουμπάρες αλλά μετά λογου γνώσης. Το αν κάποιος από τους Δ/δυο ή και οι Δ/δύο δεν έχει νιονιο στο κεφαλάκι του (υποθετικά κιόλας) δεν μπορεί να καθορίσει την αποκλειστικότητα της απάντησης ως προς αυτό που ζητάτε εσείς και μόνο.

 

Εφ οσον η τιμωρια εχει στοχο να κατανοησει το υ τη θεση του και να συμμορφωθει στα πλαισια αυτης
μηπως αυτη η αισθηση ειναι το σπασιμο του δεσμου με το Κ και τελικα η υπηρξε το αντιθετο αποτελεσμα απο το επιθυμητο ?

 

Όταν ξεκίνησα το νήμα,αυτή η σκέψη υπήρχε έντονα στο μυαλό μου!

 

Αν η εμπέδωση της θέσης κινδυνεύει από την τιμωρία -και δεν αναφέρομαι σε τιμωρία που δεν βάζει σε κίνδυνο την ψυχική/σωματική του υγεία- τότε η θέση ήταν επισφαλής εξ αρχής.

Αν για παράδειγμα ως αντίδραση στη ζήλια του η τιμωρία είναι το Κ να χρησιμοποιήσει/πάει με άλλον/άλλη μπροστά στα μάτια του υ και αυτό σπάσει το δεσμό, τότε το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να το διαλύσουν με συνοπτικές διαδικασίες και κακώς -για μένα- σπατάλησαν και τόσο χρόνο.

 

Γενικά, δεν καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε, αλλά χρησιμοποιώντας κάποια σημεία προσπάθησα να απαντήσω.

Δε νομίζω πως αμφισβήτησα το δικαίωμα κανενός να ξεφύγει, λίγο ή πολύ, αντικειμενικά ή όχι. Κατά τη γνώμη μου απλά, ένα είδος απαντήσεων δε συμβαδίζει με την ερώτηση.

Προσωπικά, έτσι όπως τίθεται το ερώτημα, στο μυαλό μου έχω πολύ περισσότερο μια ψυχολογική πάρα μια σωματική βλάβη. Η επίδραση στο σώμα είναι απείρως πιο ελεγξιμη και κατανοήσιμη. Σε παρένθεση αυτό.

Όταν το ρίσκο έχει πάρει διαστάσεις ρώσικης ρουλέτας και αυτό δεν επηρεάζει την αρχική αντιμετώπιση, ναι, με προβληματίζει. Παίρνω το ρίσκο για κάτι απρόβλεπτο, όχι για κάτι που ο άλλος το βλέπει σαν ενδεχόμενο να κερδίζει έδαφος και παίζει το κεφάλι μου κορώνα-γράμματα.