Άτιτλο

Σκοτάδι. Η ανάσα του έχει γίνει αργή και σταθερή, βυθίζεται στον ύπνο.

- «Μαμά, τα πράγματα που φανταζόμαστε υπάρχουν;»

Κάπου στο σιωπηλό κενό του διαστήματος γίνεται μια τεράστια έκρηξη. Βίαιες δυνάμεις απελευθερώνονται. Πάταγος. Αλλά κανείς δεν την ακούει.

- «Κάποιες φορές ναι, κάποιες φορές όχι μωρό μου».

Μαυρόασπρα «χιόνια» στην εικόνα.

Το ίδιο τραμπάλισμα. Μα τι απάντησα;



Μετράω τα δευτερόλεπτα. Της στιγμής. Του βίου.

- «Ό,τι φανταστούμε μωρό μου μπορεί να υπάρξει. Ίσως όχι ακριβώς στο σχήμα που το φανταστήκαμε αλλά μπορεί να υπάρξει. Μπορούμε να το φτιάξουμε μόνοι μας. Μπορούμε να ζητήσουμε βοήθεια από άλλους να το φτιάξουμε μαζί. Μπορούμε να αφήσουμε άλλους να μας το χαρίσουν. Ό,τι φανταζόμαστε είναι χτισμένο από υλικά που υπάρχουν. Κάποια τα βλέπουμε κάποια όχι. Αλλά υπάρχουν.»

Η ανάσα του βάρυνε. Έχει βυθιστεί χαρούμενος στον ύπνο. Συνεχίζω.

- «Ό,τι υπάρχει, είναι. Και ό,τι είναι υπάρχει. Προσβάσιμο άμεσα ή όχι. Είναι μέσα στο είναι. Είμαστε κι εμείς μέσα σε αυτό, μετάσχουμε. Δεν ξέρω ποιος είναι ο δρόμος, δεν ξέρω πώς είναι ο προορισμός. Ξέρω όμως ποιος είναι: η μέθεξις».

Κατέρχομαι. Ακολουθώ το μονοπάτι. Δεν έχει φως, δεν βλέπω αλλά μου είναι οικείο. Έχω περάσει τόσες φορές από εδώ. Ψηλαφώ τις υφές του. Τις ξέρω. Αν και δεν μπορώ πάντα να τις ονομάσω. Τις ξέρω. Ψηλαφώ ήχους. Οσμίζομαι υφές. Γεύομαι μυρωδιές. Ακούω εικόνες.

Το τραίνο των γνώσεων περνά από μπροστά μου.

Τραπέζια στρωμένα, μελωδίες, σώματα. Τους γνέφω χαιρετισμό. Θα επανέλθω. Μου έχουν προσφέρει ηδονές, στιγμές, νοήματα. Θα επανέλθω, αλλά όχι απόψε. Γήινα. Και εγώ χθόνια είμαι. Αλλά δεν πατάω απλά στη γη όπως αυτά. Είμαι ολόκληρη ξαπλωμένη επάνω της. Το περίγραμμά μου ορίζεται από το δικό της. Και θρώσκω ψηλά. Φθέγγομαι φως προς τα εκεί. Είμαι ξαπλωμένη ολόκληρη στη γη.

Προχωράω. Το γνωστό άγαλμα με σώμα μισό ανθρώπου μισό ζώου. Η κρούστα του αρχίζει πάλι να σπάει. Τεντώνεται. Πάω κοντά του. Πατάω στους ταρσούς του και το πλησιάζω. Έχει πάρει και πάλι ζωή. Γρυλίζει. Ανασαίνει. Το ψηλαφώ. Πιάνω τους μύες του που συσπώνται στην τάση προς κίνηση. Πιάνω τις διαδρομές από τις φλέβες του. Σφίγγω το χέρι του. Το μυρίζω. Με τη γλώσσα μου πλατειά γλείφω τη διαδρομή από τις φλέβες του χεριού του μέχρι επάνω. Νιώθω το σφυγμό του να χτυπάει. Το καβαλάω. Πάλλομαι. Γρυλίζει. Με σφίγγει. Τινάζω τον κορμό μου.

Κάνω ένα μακροβούτι. Βαθύ. Κανένας ήχος.

Αναδύομαι στην Κιστέρνα. Δεν υπάρχει κανείς. Υποβλητικός κόκκινος φωτισμός. Περπατάω στους πέτρινους διαδρόμους, ψάχνω το κεφάλι της Μέδουσας στις κολώνες. Στην εξέδρα ένας μεβλεβί στροβιλίζεται. Τα χέρια του ψηλά. Τα μάτια κλειστά. Σπονδή το τρανς του από την γη που τον βαστά στον ουρανό που απευθύνεται. Μετάσχει του κόσμου. Περισσότερο από ότι ο οποιοσδήποτε σε… εγρήγορση.

Βουτάω και πάλι στο νερό. Μακροβούτι. Αναδύομαι στα νερά της σπηλιάς του Φιλοκτήτη. Από πάνω μου η κοινότητα χορεύει στο φεγγαρόφως. Οι ριπές του αέρα φλερτάρουν με την φλόγα των πυρσών τους. Τους ακούω. Κάθομαι στη γη, ξαπλώνω να νιώσω τον παλμό τους. Για τι μιλάνε; Για τι τραγουδούν; Αγγίζονται. Σε κίνηση. Σε χορό. Σε τελετουργικό. Ενώνονται. Σε τι μετάσχουν;

… υγροπόροις γαίης υπό κεύθεσιν οικί' έχουσαι,

κρυψίδρομοι, Βάκχοιο τροφοί, χθόνιαι, πολυγηθείς…

Μπαίνω στο νερό. Ξαπλώνω στην επιφάνεια. Έρχεται μπροστά μου η εικόνα του μεβλεβί. Με κοιτάει κατάματα. Μπαίνει στην σκηνή. Με κοιτάει κατάματα. Μου κάνει ένα νεύμα. Κλείνει τα μάτια και αρχίζει να στροβιλίζεται. Στροβιλίζεται. Και ξανά. Και ξανά. Τον κοιτάω. Στροβιλίζεται, στροβιλίζεται. Τα κύτταρά του γίνονται φως. Χύνεται μέσα σε αυτό. Δεν είναι άυλο. Είναι ύλη. Είναι ενέργεια. Είναι μεστό. Κι εκείνος μετάσχει. Είναι φως.

Ανοίγω τα μάτια μου. Έχει ξημερώσει…

 

    Τι να πω εγώ τώρα!?!!! Εκρήξεις εικόνων! Μπράβο!!  

 

Ανατρίχιασα από τις περιγραφές σου. Μεταφέρεις τόσο όμορφα τις εικόνες, τόσο γεμάτες  

 

Σας ευχαριστώ πολύ @ArtLover @kinvara  

 

Όταν Μ ενθουσιάζει κάτι, συνήθως βρίζω... ξέρεις μπινελικακια του τύπου "τι γκολάρα έβαλε ο καργιόλης" καί τέτοια...
Με το ζόρι κρατώ το επίπεδο Μου καί θά πω ένα απλό waw που από πίσω κρύβει όλα τα μπινελικια ενθουσιασμού που έχω κατεβάσει τα τελευταία χρόνια...

 

... ευγνώμων...  

 

Υπέροχο! <3

 

Ευχαριστώ  

 

Υποκλίνομαι στην ψυχεδελική σου πένα!

 

Κι εγώ στις μουσικές σου επιλογές