Άϊντε και...( Στο πόδι...)

@Tenebra_Silente
Αν η στραβή τύχει, το χυμένο γάλα μπορεί να σφουγγαριστεί και οι λεκέδες να καθαριστούν.
Αν η στραβή "τύχει", αυτός που κλωτσάει την καρδάρα πρέπει να είναι πολύ αφελής -τουλάχιστον- για να πιστεύει πως το χυμένο γάλα δεν θα έχει την ισχύ διαβρωτικού οξέος...

 

@underherfeet να βάλει κάποιος ακόμη και επανειλημμένα το δάχτυλο στην πρίζα και να πιστεύει, ότι δεν θ' απανθρακωθεί ποτέ.
Μάλλον δεν είναι δείγμα ευφυΐας, το θέμα είναι αν και κατά πόσο είναι συμβιβασμένος με την ιδέα της καύσεως του.
Αν δηλαδή το παιχνίδι θ' άξιζε το κερί. Υπάρχουν στραβές και στραβές. Εγώ αναφερόμουν σε κείνες που δεν θ' άφηναν μόνο άσχημες αναμνήσεις
και απ' τις παρεμβάσεις σου, φαίνεται ότι το είχες καταλάβει.

Λακωνικός και για μένα σωστός, όχι ότι δεν το περίμενα από σένα.
Σ' ευχαριστώ για τον χρόνο σου και σε καληνυχτίζω, με περιμένει ένα όχι τόσο απροσδόκητο session με την γαστρεντερίτιδα   

 

Αουτς! Παραμονιάτικα ,αυτή κι αν είναι στραβή!
Περαστικά!

 

Ως ευγενικός παιδίς, ανταποδίδω τις ευχές ειλικρινώς, holly μέρες πούναι...
Τα δέοντα και στο γενναίο ποκύλο (σκύλο), που λέει και μια ψυχή...

 

Με την επισήμανση ότι υπάρχουν πανωχεράδες που στο take as you go ξέρουν να διορθώνουν τη στραβή πριν γίνει, επιτόπου και να αλλάζουν το session που είχαν στο νου τους λες και έχουν μπει με 150 σε δρόμο που φαινόταν ίσιος αλλά είναι καλυμμένος με πάγο. Και δεν τρώνε τα κεφάλια τους.

Θα έλεγα ότι σε περιπτώσεις που κάποιο bottom ήθελε να ζήσει κάτι και του βγήκε στραβά, το σύνηθες είναι να είναι τόσες οι ενοχές που να προτιμά να αυτομαστιγώνεται για καιρό παρά να τα βάλει με τον πανωχερά. Δεν μπορεί, πάντα, το bottom να κρίνει τον πανωχερά, αυτή είναι η αλήθεια και όταν έχει φτάσει να μπορεί τότε οι πιθανότητες στραβής λιγοστεύουν.

Βγάζω απέξω αυτούς που από άποψη λένε "Ο πανωχεράς είναι θεός" και αυτούς που από άποψη λένε "ο πανωχεράς είναι κατά πάσα πιθανότητα κακός".

Αυτή την ερώτηση θα άξιζε να την βάλεις με χρονικό ορίζοντα. Όταν είχα ένα σωρό ανικανοποίητες φαντασιώσεις και με τραβούσε μπροστά μια υπόρρητη υπόσχεση της διαρκούς επανάστασης των φυτών και λουλουδιών και μαζί της ικανοποίησης των αναγκών μου όλων και αυτών που είχα και αυτών που δεν είχα, προφανώς τα πάντα ρισκάριζα, αν και με μελετημένα ρίσκα. Τώρα δεν ρισκάρω απολύτως τίποτα. Ανήκω και υπακούω σε αυτό που ζητά με τον έναν τρόπο ή τον άλλο Ο που με έχει και με κατέχει. Πάντως μου έκανε εντύπωση βαθιά πάντα, πώς σαδιστές σαδιστότατοι, που έπαιρναν του κόσμου τις προφυλάξεις όσον αφορά τα προσωπικά τους δεδομένα, έπαιρναν το βαλιτσάκι και έσκαγαν μύτη σε μέρη όπου θα μπορούσαν να τους περιμένουν τα πάντα όλα - εκτός από την έτοιμη για όλα υ.

Κάποιες στραβές καλό να μη συμβαίνουν. Εγώ δεν το έχω έτσι και αλλιώς να ρίχνω αλλού τις ευθύνες για κάτι που έπαθα εγώ. Αφού εμένα ένοιαζε εγώ έπρεπε να είχα προσέξει. Η μόνη δύσκολη απόφαση που πήρα ποτέ ήταν να πω όχι σε έναν που έλεγε συνέχεια "ο βιασμός σου" και "ο βιασμός σου", ας με κάβλωνε απίστευτα πολύ, ας με έκανε να ευθυγραμμίζομαι άμεσα και αμέσως με τις επιθυμίες του, ας ήμουν στην ανάγκη την εποχή εκείνη. Θυμάμαι πόσο τεράστιος κόπος μου ήταν να σκέφτομαι "δηλαδή αν πράγματι βρεθείς βιασμένη αγρίως, ποιος θα φταίει; Αυτός θα φταίει ή εσύ που δεν άκουσες τα καμπανάκια;" Με αυτό το τρικ απέφυγα και ίσως πραγματικά να μη γλύτωσα τίποτα και όλα να πήγαιναν καλά με τον δικό τους σκοτεινό τρόπο, αλλά μέχρι να ανήκω είχα την ευθύνη του εαυτού μου, δεν γινόταν να την πετάξω κάτω.

Και το ξεκοίλιασα και ντανκυ μάνκυ του έκανα και ντάνκιν ντόνατς και απ όλα, καλή είμαι;  

Όσο μεγαλύτερη η συναισθηματική επένδυση τόσο πιο αβάσταχτο το βάρος της ατομικής ευθύνης. Θέλει πολύ συνειδητούς παρτνερ για να λειτουργήσει εποικοδομητικά.

 

Αυτό μού θυμίζει τον παχιό (ζηλώσαντα τα πάχια του πασίγνωστου Μαρκήσιου στα τελευταία του) συστημικό ευπατρίδη Πάγκαλο...

 

Έχοντας μία στραβή στο ενεργητικό μου... η οποία ένα δευτερόλεπτο λιγότερης σκέψης να είχα βάλει θα είχα καταλήξει να καρφώνω στο λαιμό κάποιου αιχμηρό αντικείμενο... μπορώ να μιλήσω για τη δική μου εμπειρία.

Ευθύνες είχαν και οι δυο μας, ο καθένας μας σε διαφορετικό επίπεδο.

Ας κάνω ένα σύντομο briefing.

Άνθρωπος με τον οποίον το σεξ είναι απλά καταπληκτικό, απογειωτικό, τρελό. Ξεκάθαρα Top εκείνος, με άπειρα στοιχεία κυριαρχικού, με τρελό mind fuck προς εμένα και πολλά παιχνίδια επιβολής. Στο σεξ υπάρχει βία, εξευτελισμός και γενικότερα με πάει στα όριά μου κάθε φορά. Μαζοχίστρια δεν είμαι. Λεκτικά έχει ειπωθεί όποτε έκανε ξεκάθαρο υπαινιγμό σε χαστούκια και άλλα.
Εγώ παντελώς άπειρη γενικότερα, ούτε bdsm, ούτε τίποτε. Αυτός η πρώτη μου επαφή. Και εκείνου η όλη του φάση μάλλον πιο πολύ ενστικτωδώς του βγαίνει παρά να έχει κάτσει να διαβάσει/μάθει πέντε πράγματα.

Μπαίνω στο σπίτι, με αρπάζει, ξεκινάει η "γνωστή" πάλη. Μάχη κανονική. Αυτή τη φορά γίνεται όμως πολύ πιο βίαιος και χωρίς προειδοποίηση μου σκάει το πρώτο δυνατό χαστούκι. Σκυλιάζω και του επιτίθομαι. Αυτός το εκλαμβάνει ως παιχνίδι, τα χαστούκια μου έρχονται το ένα μετά το άλλο και με προκαλεί να πω κάτι που μου υποδεικνύει (δε θυμάμαι τι).
Εγώ από ένα σημείο και έπειτα έχω περάσει σε "κόκκινη ζώνη", έχω κλειδώσει, απλά δεν έχω πλέον λογική και νιώθω οτι παίζεται η ασφάλειά μου. Συνεχίζει τα χτυπήματα, νιώθω την άκρη από ένα δόντι να χτυπάει με τα άλλα και να φεύγει μία ακρούλα, τρελαίνομαι. Πλέον είμαι στο απόλυτο red zone. Αυτός απολαμβάνει και με παροτρύνει να μιλήσω. Δεν έχει καταλάβει την ύποπτη σιωπή.
Ώσπου έχουμε φτάσει πλέον στην κουζίνα, με ακινητοποιεί, χαστουκίζει ξανά και ξανά. Με κολλάει στα ντουλάπια πίσω μου. Του δαγκώνω το χέρι, ξαφνιάζεται και τον κολλάω εγώ στα ντουλάπια. Έχω χτυπήσει κόκκινο. Του κλειδώνω το κεφάλι με το χέρι μου κάτω από το πηγούνι του και με το άλλο μου χέρι πιάνω από τον πάγκo ένα αιχμηρό αντικείμενο, κοιτάζω το πλάι του λαιμού του και σκέφτομαι να τον χτυπήσω.
Τρομάζω με την πορεία της σκέψης μου. Σαστίζω.
Σταματώ.
Βρίσκει ευκαιρία και με ξαναγυρίζει στον πάγκο.
Πλέον έχω παραδοθεί.
Πέρασαν ακόμη μερικά λεπτά ώσπου να καταλάβει οτι "η μικρή" που έχει εδώ και ώρα πάψει να μιλάει, που'ναι με σφιγμένα τα δόντια και συμπεριφέρεται αλλοπρόσαλλα μάλλον κάτι έχει. Σταματάει. Πλέον σοβαρός. Με ρωτάει.

Η συνέχεια δεν έχει σημασία.

Το άνωθεν ειναι ένα παράδειγμα του πώς όλα μπορούν να πάνε στραβά από δύο άπειρους ανθρώπους, δύο ανθρώπους που μέσα στην κάβλα τους τα κάνουν όλα λάθος.
Πώς μπορεί να συμβεί τελικώς κάτι που δεν υπολόγιζες με τίποτε, κάτι επικίνδυνο.
Η σημασία του safe word, της επικοινωνίας -πριν- το οτιδηποτε.

Ευθύνη είχε εκείνος που θεώρησε οτι μπορεί να ξεπεράσει όλα μου τα όρια. Ακόμη και όταν πολύ σαφώς έχω πει οτι κάτι δε μου αρέσει. Επίσης έχει ευθύνη που δε μου έδωσε επιλογή να αρνηθώ.
Ευθύνη είχα και γω που δεν είχα εξηγήσει πιο καθαρά οτι κάποια πράγματα ειναι πραγματικά απαράβατα με μένα και μου ξυπνάνε μέσα μου άλλα.

ο καθένας έχει το μερίδιό του. Εκείνος έπραξε, εγώ αντέδρασα. Και παραλίγο να αντιδράσω πολύ πιο ακραία καθότι ένιωσα οτι παλεύω για την ασφάλειά μου με ότι αυτό ακολουθούσε.

 

Λες και ήμουν μπροστά στη σκηνή και δεν είναι εύκολο να "μεταφέρεις" κάποιον. Απλά σιωπή και σκέψεις, ίσως και κάποια δυσάρεστη ανάμνηση που ξεπήδησε απ' το "ντουλαπάκι" μου. Από κείνες που όσο θέλεις να θάψεις βαθιά, μάλλον είναι καλύτερο να κρατάς στον αφρό.

Σ' ευχαριστώ για το πέρασμα σου.  

 

Aυτό..!
Το μερίδιο είναι κομμάτι παραπάνω δικό του, απλά και μόνο επειδή ήταν μεγαλύτερος.
Αλλά βασ'κά, τι να λέμε τώρα..?
Όσο και να μπορούμε να "μπούμε" στο γεγονός, απ' έξω λίγα μπορεί να πει κανείς...
Δεν παίζει και κάποιο ρόλο πια...

 

Αν εγώ δεν προστατέψω τον εαυτό μου δεν νομίζω πως θα το κάνει κανένας άλλος... Άρα δεν φταίει ΑΥΤΟΣ αλλά εγώ, που έβλεπα τα σημάδια και απλά είπα να τα αγνοήσω μήπως και...   Αυτός Κάφρος, ψεύτης, καθίκι, ψυχάκι γεννήθηκε δεν φταίει!   
Όσο για μένα, μ' άρεσε και αφέθηκα.. ότι έκανα το γούσταρα και αν γύριζα πίσω πάλι θα το έκανα έτσι για την καύλα...    Αλλά και πάλι η ευθύνη δική μου!

Είμαι διατεθειμένη να ρισκάρω για τα θέλω μου αρκεί να μην καταλήξω σε νοσοκομείο, ψυχιατρείο ή φυλακή!  

Το θέμα για μένα ειναι ο χειρισμός και από τις δύο πλευρές...το να κατηγορώ τον άλλο δεν αποκαθιστά την όποια βλάβη προκλήθηκε! Ούτε φυσικά και η συγγνώμη..  

 

Σε ένα μέρος κάπου.. Εκείνη ακινητοποιημένη
στον σταυρό του Αγίου Ανδρέα..
Έχουν προηγηθεί κάτι πιο μαλακά
παιχνιδάκια.. Ήθελα όμως να παίξω
με πιο δυνατά και σκληρά.. Βγάζω
έναν σουγιά.. Εκείνη είναι με κλειστά
τα μάτια.. Φέρνω και ακουμπάω την
μύτη στο στέρνο της, με εκείνη να
σαστίζει και να αρχίζει να βγάζει
ήχους σαν ενα αγρίμι της ζούγκλας,
συνέχισα να διατρέχω τον θώρακα
της, το στήθος της, τις θηλές της,
άλλοτε πιέζοντας περισσότερο και
άλλοτε πιέζοντας λιγότερο την
επιδερμίδα του σώματός της. Δείχνει
σιγά σιγά δείγματα ηδονής και
αποδοχής, διότι έχει ξεπεράσει τα
συμπλέγματα και τις φοβίες, με τους
ήχους του ιαγουάρου, της αρχής, να
έχουν μετατραπεί σε ναουρίσματα
γάτας.

Ήταν η πρώτη φορά knife play και των
δύο μας. Κανείς δεν έπαθε τίποτα.


Δεν είναι μόνο τί κάνεις, αλλά πώς, πού και με τί τρόπο.. Άντε να φύγει
τώρα και το 16 μη το μαχαιρώσουμε
και το σφάξουμε στο γόνατο και αυτό.

 

Δεν ανήκω στα άτομα που ρίχνουν αλλού τις ευθύνες. Θεωρώ ότι υπάρχουν και στις δύο πλευρές. Και σαφέστατα υπάρχουν στραβές..
Και οφείλουμε ως ενήλικες, σκεπτόμενοι και συνειδητοποιημένα άτομα να μπορούμε να τις προβλέψουμε. Και να αποδεχτούμε το μερίδιο της ευθύνης μας μετά.
Αν εγώ αποφασίσω να ανήκω σε κάποιον, θα έχω ζυγίσει και κρίνει αυτό το άτομο. Αν μου βγει η στραβή μαζί του εκείνος θα φέρει το τμήμα της ευθύνης ότι εγώ του είχα παραδώσει τον εαυτό μου και μου έκανε κακό και εγώ αυτό που δεν τον έκρινα σωστά. Άρα και οι δύο θα έχουμε ευθύνη.
Ίσως το κομμάτι να διαφέρει αλλά η ευθύνη θα είναι μοιρασμένη για μένα.
Αν η στραβή είχε σοβαρές επιπτώσεις, δεν ξέρω τι νόημα θα είχε να φορτώσω την ευθύνη κάπου. Πολύ αργά, που λένε! Σε μια απλής μορφής στραβή που οδήγησε σε ένα μικρό ατύχημα, η συζήτηση θα δώσει στοιχεία για συμπεράσματα και η κατανόηση τους θα είναι χρήσιμη εμπειρία.
Ο βαθμός ρίσκου, είναι ανάλογος τις σχέσης που δημιουργήθηκε ανάμεσα στα μέλη της ασύμμετρης σχέσης. Όσο η σχέση δένεται τόσο νιώθω πιο έτοιμη να προχωρήσω και να ρισκάρω περισσότερο. Σε αρχικά στάδια, κρατάω τις επιφυλάξεις μου και κινούμαι με αυτές.
Αυτό που κρατάω πάντα στο μυαλό μου, είναι ότι η στραβή υπάρχει πάντα.. Η κακιά στιγμή, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Και οφείλουμε όλοι, οποίο στάτους και αν φέρουμε να το γνωρίζουμε..