Έβενος.

Το ρολόι στο γραφείο έδειχνε λίγο πριν τις 21:00 το βράδυ.
Το γραφείο ήταν σιωπηλό, εκτός από τους απαλούς ήχους της πόλης που έφταναν από τα μισάνοιχτα παράθυρα.
Το φως από την οθόνη του υπολογιστή φώτιζε διακριτικά το δωμάτιο, ενώ οι ήχοι από τα πληκτρολόγια είχαν σιγήσει εδώ και ώρες. Ο Α και ο Β ήταν οι μόνοι που είχαν απομείνει στο χώρο, όπως συχνά συνέβαινε όταν η δουλειά τους έφερνε να δουλεύουν αργά.

Ο Α σήκωσε το βλέμμα του από τα χαρτιά και κοίταξε τον Β, ο οποίος ήταν βυθισμένος σε έναν φάκελο.
Ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του, όπως κάθε φορά που παρατηρούσε πόσο συγκεντρωμένος μπορούσε να γίνει ο σύντροφός του.
Ήταν μαζί τέσσερα χρόνια, αλλά οι στιγμές αυτές – όταν ο κόσμος έξω σταματούσε και έμεναν μόνοι – ήταν που του θύμιζαν γιατί τον είχε αγαπήσει τόσο.

- Είσαι πολύ ήσυχος σήμερα, είπε ο Α, αφήνοντας την καρέκλα του και πλησιάζοντας.

Ο Β σήκωσε τα μάτια του με ένα χαμόγελο που έλεγε πολλά.
- Απλώς προσπαθώ να τελειώσω αυτό το κεφάλαιο... Αλλά μάλλον χρειάζομαι ένα διάλειμμα.

Ο Α έγειρε πάνω στο γραφείο του, στηρίζοντας το χέρι του κοντά στον Β.
- Τι είδους διάλειμμα έχεις στο μυαλό σου; ψιθύρισε.

Η ένταση στον χώρο άλλαξε αμέσως. Η σιωπή δεν ήταν πια μόνο ησυχία – ήταν γεμάτη με ηλεκτρισμό.
Ο Β σηκώθηκε από την καρέκλα του, πλησίασε τον Α και άγγιξε απαλά το πρόσωπό του.
- Αυτό που χρειαζόμαστε και οι δύο, απάντησε, πριν οι λέξεις δώσουν τη θέση τους στις πράξεις.

Ο Β έγειρε μπροστά, τα χείλη του συναντώντας εκείνα του Α σε ένα φιλί που ήταν τόσο γνώριμο, αλλά κάθε φορά ένιωθε σαν την πρώτη. Ο χρόνος φαινόταν να σταματά για μια στιγμή, και οι έγνοιες της δουλειάς εξαφανίστηκαν.

Ο Α χαμογέλασε καθώς τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω από τον Β.
- Ξέρεις ότι αν συνεχίσουμε έτσι, δεν θα τελειώσουμε ποτέ τη δουλειά, είπε, αλλά η φωνή του ήταν περισσότερο παιχνιδιάρικη παρά αυστηρή.

-Είναι Παρασκευή βράδυ, απάντησε ο Β με μια σπίθα στα μάτια του.
- Νομίζω ότι αξίζουμε ένα διάλειμμα.

Η ένταση που είχε δημιουργηθεί ανάμεσά τους έγινε πιο έντονη καθώς ο Β έσπρωξε με το χέρι του τον φάκελο στην άκρη του γραφείου. Ο Α τον κοίταξε με προσοχή, αναγνωρίζοντας αυτό το βλέμμα – γεμάτο λαχτάρα και λαγνεία.

- Θα μας ακούσουν… είπε ο Α με μια δόση ανησυχίας, αν και η φωνή του είχε πια γεμίσει με επιθυμία.

- Δεν υπάρχει κανείς εδώ, απάντησε ο Β καθώς πλησίασε ξανά, αφήνοντας τα χείλη του να ακουμπήσουν τον λαιμό του Α, ψιθυρίζοντας με τρόπο που τον έκανε να ξεχάσει οτιδήποτε άλλο.

Η νύχτα τους ανήκε, κι ο χώρος του γραφείου μετατράπηκε από ένα συνηθισμένο περιβάλλον σε έναν τόπο απόλυτης καύλας, όπου καμία λέξη δεν χρειαζόταν να ειπωθεί.

Ο Α ένιωσε τα δάχτυλα του Β να περνούν απαλά στον λαιμό του αφήνοντας ένα ίχνος ζεστασιάς και ένα ρίγος που απλώθηκε σε ολόκληρο το σώμα του.
Οι ανάσες τους συγχρονίστηκαν, καθώς τα κορμιά τους πλησίασαν ακόμα πιο κοντά μειώνοντας το κενό που τους χώριζε.

Το γραφείο με τις ψυχρές γραμμές του και την αποστειρωμένη του ατμόσφαιρα, τώρα γέμιζε από τη θερμότητα που εξέπεμπαν τα κορμιά τους.
Ο Β έσυρε απαλά τα χέρια του κατά μήκος στο στήθος του Α και κατέληξαν πάνω στο σκληρό καυλί του.
Τον κοίταξε βαθιά στα υγρά του μάτια κι ένιωσε τη σταθερή του ανάσα που γινόταν ολοένα και πιο ακανόνιστη.

- Α, του ψιθύρισε ο Β

Ο Α τον τράβηξε προς το μέρος του και τα χείλη τους ενώθηκαν με περισσότερη ένταση και περισσότερο πάθος. Το φιλί τους ήτανε βαθύ και έντονο, σαν να προσπαθούσαν να εκφράσουν όλα όσα
ένιωθαν αλλά δεν μπορούσαν να πουν με λόγια.

Τα έγγραφα στο γραφείο γλίστρησαν στο πάτωμα και το βλέμμα του Α έπεσε σε μία υπόθεση που τον είχε βασανίσει αρκετά, έξαφνα στο μυαλό του άρχισαν να τρέχουν σκέψεις, σχεδιαγράμματα, διαγράμματα και τα τοιαύτα.
Σπρώχνει μαλακά τον Β και με απολογητικό βλέμμα σκύβει πιάνει το φάκελο από το πάτωμα και ξεκινάει τον ξεφυλλίζει.

Δύο ώρες αργότερα.

- Μωράκι μου, μίλησες με την μαμά σου για την Κυριακή;
- Ναι μου είπε πως θα πάμε στις 14:00 θα είναι και ο αδερφός μου με τα παιδιά μαζί.
- Θα έρθετε κι εσείς ακούσατε τι είπε ο μπαμπάς.
- Τελειααααα θα είναι και τα ξαδέρφια μας εκεί!
- Ώρα για ύπνο τώρα.
Ήχοι από σκεπάσματα, φιλιά και καληνύχτες.

- Πω πω είμαι ένα πτώμα.
- Είχες πολύ κόσμο σήμερα στο ιατρείο;
- Ναι έχει νέο κύμα ιώσεων και επικρατούσε ένας χαμός.
- Έλα εδώ κοριτσάκι μου, έλα στην αγκαλιά μου.
- Α μου πόσο ήρεμη νιώθω στην αγκαλιά σου.
Με κλειστά τα μάτια.
- Ναι ναι κι εγώ.

- Συνεχίζεται -

 

Ο Α είναι ένας άντρας που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην επιτυχία, στην επίτευξη στόχων, στα βραβεία και στην αναγνώριση, αλλά με ένα τίμημα: την απομόνωσή του.
Οι άνθρωποι τον βλέπουν ως έναν ατσαλένιο επαγγελματία, σκληρό και αδιάλλακτο, έναν άντρα που κυνηγάει τρόπαια και δεν αποδέχεται τίποτα λιγότερο από την κορυφή. Αυτή η εικόνα, όμως, δεν είναι απλώς μια επιλογή.
Είναι η μόνη ταυτότητα που γνωρίζει.

Αν κάποιος τον έβλεπε από έξω, θα έλεγε πως είναι ο ορισμός της επιτυχίας: άψογη και προσεγμένη εμφάνιση, γυμνασμένος και για την ηλικία των 50 χρόνων του καλοδιατηρημένος. Το αποφασιστικό ύφος, η αυτοπεποίθηση κι η αλαζονεία σε συνδυασμό με ένα γραφείο γεμάτο επιτυχίες και διακρίσεις.

Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ο Α δεν είναι απλώς ένας εργασιομανής καριερίστας, είναι ένας άντρας που έχει χτίσει ένα αδιαπέραστο τείχος γύρω από τον εαυτό του, εμποδίζοντας κάθε πραγματική ανθρώπινη, ζεστή ή και όχι επαφή.

Για να κατανοήσει κανείς τον Α, πρέπει να κοιτάξει πίσω, στα χρόνια που τον διαμόρφωσαν.
Μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου η επιτυχία ήταν το μοναδικό μέτρο αξίας.
Ο πατέρας του ήταν ένας αυστηρός, απαιτητικός άντρας, που έβλεπε τα συναισθήματα ως αδυναμία. Ο Α έμαθε από μικρός ότι το να δείχνεις τρυφερότητα ή να ζητάς βοήθεια σε κάνει ευάλωτο, και πως μόνο οι δυνατοί επιβιώνουν.

Η μητέρα του, παρόλο που ίσως ήταν πιο τρυφερή, δεν είχε τη δύναμη να αντισταθεί σε αυτή τη νοοτροπία και λόγω της κακιάς αρρώστιας έφυγε γρήγορα από τη ζωή.

Έτσι ο Α μεγάλωσε με τον πατέρα του κι έμαθε ότι η αγάπη δεν ήταν άνευ όρων. Έπρεπε να την κερδίσει με επιτυχίες, βαθμούς, επιτεύγματα.
Έτσι, κάθε φορά που κατέκτησε μια διάκριση, ένα τρόπαιο, ένα βραβείο, ένιωθε ότι άξιζε κάτι και κάθε φορά που αποτύγχανε, ένιωθε ένα κενό, σαν να μην ήταν αρκετός.

Η ενήλικη ζωή του Α είναι ένας καθρέφτης των παιδικών του χρόνων.
Βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση, έτοιμος να αποδείξει την αξία του.

Στη δουλειά του είναι γνωστός ως αδίστακτος, κάποιος που δεν διστάζει να πιέσει τους άλλους μέχρι τα όριά τους.
Κάποιος που πάτησε και πατάει επί πτωμάτων προκειμένου να ανέλθει.
Και κάποιος που δεν ανέχεται λάθη, ούτε στους άλλους αλλά ούτε και στον εαυτό του.

Οι συνάδελφοί του τον σέβονται αλλά και τον φοβούνται.
Δεν είναι από εκείνους που θα μοιραστούν μια στιγμή χαλάρωσης ή θα δείξουν κατανόηση σε έναν υπάλληλο που δεν αποδίδει.
Για εκείνον, ο επαγγελματικός χώρος είναι μια αρένα όπου επιβιώνει ο πιο δυνατός, ο πιο ικανός και ο πιο φιλόδοξος..
Ο Α δεν βλέπει τον κόσμο με ουδέτερα μάτια. Για εκείνον, η ζωή είναι ένας αγώνας όπου οι άνθρωποι είτε κερδίζουν είτε χάνουν. Ο ανταγωνισμός δεν είναι απλώς μια επαγγελματική απαίτηση, αλλά μια βαθιά ριζωμένη κοσμοθεωρία. Δεν μπορεί να απολαύσει μια απλή νίκη χρειάζεται να γνωρίζει ότι κέρδισε κάποιον άλλον.

Αυτή η εμμονή ξεκινά από τα πιο μικρά πράγματα: από το ποιος θα έχει την πιο δυνατή φωνή σε μια επαγγελματική σύσκεψη, μέχρι το ποιος θα βγει πρώτος από το φανάρι όταν οδηγεί. Για τον Α, η ίδια του η ταυτότητα εξαρτάται από το να είναι πάντα στην κορυφή. Αν δεν ξεχωρίζει, νιώθει ότι εξαφανίζεται.

Στη δουλειά, αυτό τον κάνει έναν εξαιρετικά επιτυχημένο επαγγελματία, αλλά και έναν δύσκολο συνεργάτη. Δεν εμπιστεύεται εύκολα τους άλλους, πιστεύοντας πως, αν θέλει να γίνει κάτι σωστά, πρέπει να το κάνει ο ίδιος. Οι υφιστάμενοί του τον φοβούνται όχι γιατί φωνάζει ή επειδή γίνεται εριστικός και προσβλητικός, αλλά επειδή η τελειομανία του δεν αφήνει περιθώρια για λάθη.

Αυτή η εμμονή με τη νίκη και τη διάκριση, τον έχει κάνει εξαιρετικά αποτελεσματικό, αλλά και βαθιά μοναχικό. Δεν μπορεί να δεχτεί την αποτυχία ως μέρος της ζωής την βλέπει ως προσωπική ανεπάρκεια. Και αυτό σημαίνει ότι δεν επιτρέπει στον εαυτό του να μάθει από τα λάθη του· απλώς τα καταπιέζει και προχωράει.

Ακόμα και στην προσωπική του ζωή, η ανταγωνιστικότητα υπάρχει, έστω και σε λιγότερο προφανείς μορφές. Όταν βγαίνει με φίλους (τους λίγους που έχει), υπάρχει πάντα μια ανάγκη να δείξει ότι ξέρει κάτι παραπάνω, ότι έχει πετύχει περισσότερα. Δεν μπορεί να αφήσει μια κουβέντα χωρίς να επιβεβαιώσει την ανωτερότητά του ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα διορθώσει κάποιον για ένα ασήμαντο στοιχείο.

Ο Β είναι ίσως ο μόνος άνθρωπος που έχει δει τον Α πέρα από τη σκληρή επιφάνειά του. Παρόλο που είναι μαζί εδώ και τέσσερα χρόνια, η σχέση τους δεν είναι απλή. Ο Β ξέρει πως ο Α αγαπά με τον δικό του, στρεβλό τρόπο, με πράξεις, όχι με λόγια, με σταθερότητα αλλά χωρίς εξομολογήσεις.

Στις πιο τρυφερές τους στιγμές, ο Α είναι πάντα συγκρατημένος, σαν να φοβάται να παραδοθεί εντελώς. Κάποιες φορές, ο Β νιώθει ότι αγγίζει μόνο την επιφάνεια ενός ωκεανού συναισθημάτων που δεν εκφράστηκαν ποτέ.

Όταν ο Β προσπαθεί να του μιλήσει για αυτό, ο Α αντιδρά αμυντικά. Δεν του αρέσουν οι συζητήσεις για συναισθήματα. Του φαίνονται χάσιμο χρόνου, περιττή ανάλυση. Για εκείνον, το να παραμένει δίπλα στον Β, να διατηρούν μια σταθερή σχέση, είναι αρκετό. Δεν βλέπει τον λόγο να σκαλίζουν περισσότερα.

Ο Α δεν χαλαρώνει ποτέ πραγματικά. Ακόμα και όταν βρίσκεται στο σπίτι του, υπάρχει μια εσωτερική ένταση, μια μόνιμη εγρήγορση. Δεν κάθεται ποτέ απλώς να απολαύσει μια στιγμή. Όταν βλέπει τηλεόραση, δεν είναι επειδή θέλει να χαλαρώσει, αλλά επειδή πρέπει να έχει άποψη για την επικαιρότητα. Όταν διαβάζει ένα βιβλίο, το κάνει με σκοπό να μάθει κάτι που θα του δώσει πλεονέκτημα.

Αυτή η αδυναμία του να αφεθεί είναι εμφανής και στη σχέση του με τον Β. Ο Β, πιο χαλαρός, πιο συναισθηματικός, προσπαθεί συχνά να τον παρασύρει σε πιο αυθόρμητες στιγμές. «Έλα, πάμε μια εκδρομή χωρίς πρόγραμμα», του λέει. «Ας κάτσουμε απλώς να μιλήσουμε». Ο Α, όμως, δυσκολεύεται. Θέλει να έχει έλεγχο, να γνωρίζει τι ακολουθεί. Η χαλαρότητα τον αγχώνει, γιατί δεν είναι κάτι που μπορεί να μετρήσει ή να κατακτήσει.

Ο Α δεν αποδέχεται την ήττα, την αποτυχία. Όταν αποτυγχάνει σε κάτι, ακόμα και σε κάτι μικρό το παίρνει προσωπικά. Δεν είναι απλώς μία ερωτική απογοήτευση, μια επαγγελματική ήττα ή πολύ απλά μία κακή στιγμή, είναι μια ρωγμή στην εικόνα του. Αν ρισκάρει επενδύοντας σε έναν άνθρωπο, αν χάσει μια προαγωγή, θα δουλέψει διπλάσια για να αποδείξει ότι την άξιζε. Αν κάποιος τον προσβάλει ή τον αμφισβητήσει, δεν θα αντιδράσει αμέσως, αλλά θα το θυμάται και θα περιμένει τη στιγμή να ανταποδώσει. Αυτό όμως δύσκολα πατρονάρεται στα ζητήματα καρδιάς... Ή και όχι.

- Συνεχίζεται -

 

Κάποια χρόνια πριν.

Η πτήση από την Αθήνα είχε τελειώσει και ο Α κατέβηκε από το αεροπλάνο με αργά βήματα, λες και κάθε στιγμή ήταν μια στρατηγική κίνηση, κάτι που συνήθιζε πάντα.
Η Αργεντινή είχε πολύ ζεστή, με τον ήλιο να γλιστράει απαλά πάνω από τα κτίρια και τα μικρά δρομάκια.
Ο ίδιος δεν είχε προγραμματίσει να συναντήσει κανέναν, αλλά κάποιος άλλος είχε προγραμματίσει για εκείνον, η γραμματέας του.

Όταν πέρασε το κατώφλι της αίθουσας αφίξεων, το βλέμμα του έπεσε πάνω σε έναν άντρα που στεκόταν δίπλα στην πύλη των αφίξεων.
Ο άντρας φορούσε ένα ελαφρύ μπλε πουκάμισο, χωρίς γραβάτα, και το χαμόγελό του ήταν αφοπλιστικό.
Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ, αλλά υπήρχε κάτι στην παρουσία του που τον έκανε να νιώσει λίγο διαφορετικά, σαν να ήταν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή.

Ο Γ ήταν το ακριβώς αντίθετο από τον Α άμεσος, ευδιάθετος και αφοπλιστικά φυσικός.
Όταν τα βλέμματά τους συναντήθηκαν, ο Γ έκανε το ένα βήμα και τον πλησίασε.

- Γεια σου, ο Α, σωστά; είπε ο Γ με φιλικό, σχεδόν παιχνιδιάρικο τόνο, προσεγγίζοντας τον.

Ο Α παρότι ξαφνιασμένος για μια στιγμή από την ελαφρότητα της προσέγγισης, του απάντησε ψυχρά και τυπικά:
- Ναι, εσύ πρέπει να είσαι ο Γ. Μου ανέφερε η γραμματέας μου ότι θα σε συναντούσα αλλά όχι σήμερα και πόσο μάλλον εδώ στο αεροδρόμιο.

- Ακριβώςαπάντησε ο Γ, χαμογελώντας πιο έντονα και συνέχισε λέγοντας
- Έλα πάμε να σε ξεναγήσω και θα μιλήσουμε και για δουλειές, κοιτάζοντας τον σκανδαλιάρικα στα μάτια.

Η φράση του Γ τον έκανε να θυμηθεί για μια στιγμή το λόγο της παρουσίας του εκεί. Ο Α ένιωσε τη συνήθη επαγγελματική απομάκρυνση να επανέρχεται, αλλά κάτι στην ατμόσφαιρα γύρω τους, κάτι στην ανεπιτήδευτη αίσθηση του Γ, τον έκανε να το σκεφτεί διπλά.

- Ναι, φυσικά, είπε με στόμφο.
- Ορίστε, είπε ο Γ, με μια κίνηση του χεριού του, προσκαλώντας τον να τον ακολουθήσει.

Καθώς περπατούσαν στον διάδρομο του αεροδρομίου, οι δυο τους προσπαθούσαν να διατηρήσουν την επαγγελματική τους ατμόσφαιρα, αλλά η αίσθηση της φυσικότητας του Γ έκανε τον Α να αισθάνεται κάπως εκτός τόπου.
Ήταν ελαφρώς νευρικός, κάτι που σπάνια συνέβαινε, καθώς συνήθως ήταν αυτός που καθόριζε τους κανόνες στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις.

- Πώς είναι εδώ, στην πόλη; ρώτησε ο Α,
Ο Γ γέλασε ελαφρά, με μια ζεστή, αυθεντική χροιά.
- Δεν έχεις δει τίποτα ακόμα. Αλλά σου υπόσχομαι, θα έχεις τον χρόνο σου εδώ. Μερικά πράγματα δεν έχουν να κάνουν μόνο με δουλειά.

Ο Α κούνησε το κεφάλι του ελαφρά, αλλά δεν είπε τίποτα περισσότερο. Όμως μέσα του, κάτι τον προκάλεσε να μάθει παραπάνω. Κάτι στον τρόπο του Γ έκανε τη σχέση τους να φαίνεται λιγότερο σαν μία απλή επαγγελματική συνάντηση και περισσότερο σαν κάτι πιο προσωπικό, που κανείς δεν μπορούσε να ελέγξει.

Φτάνοντας έξω από το αεροδρόμιο, οι δύο άντρες κατευθύνθηκαν προς το ταξί, ο Γ ανοίγοντας την πόρτα του οχήματος για τον Α. Μια μικρή κίνηση, αλλά από τις λεπτομέρειες αυτές που ο Α δεν μπορούσε να αγνοήσει. Αντί να μπει πρώτος, ο Α του έγνεψε να καθίσει πρώτος.

Από τη στιγμή που μπήκαν στο ταξί, η ατμόσφαιρα ανάμεσά τους άρχισε να αλλάζει. Δεν υπήρχε κάτι που να το προκαλούσε ακριβώς, αλλά ο χρόνος φαινόταν να κυλάει διαφορετικά όταν ήταν και οι δύο μαζί.

Το ταξί ταξίδευε αργά στους δρόμους της πόλης. Η νύχτα είχε αρχίσει να πέφτει και τα φώτα των δρόμων φωτίζονταν, δημιουργώντας μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα γύρω από την πόλη. Ο Α κοίταζε έξω από το παράθυρο, αλλά το μυαλό του ήταν στον Γ. Δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί, αλλά υπήρχε κάτι διαφορετικό σ' αυτόν τον άντρα που τον έκανε να νιώθει… εκτός τόπου. Δεν ήταν απλώς η εμφάνισή του, ήταν η αίσθηση του αβίαστου χαμόγελου και η ανοιχτότητα που εξέπεμπε, το βλέμμα του πάλι είχε την καθαρότητα και την λάμψη της παιδικότητας.

Ο Γ, από την πλευρά του, είχε καταλάβει από την αρχή ότι ο Α ήταν το αντίθετο του εαυτού του. Είχε την τάση να κρατάει τις αποστάσεις του, να είναι ελεγχόμενος και ψυχρός. Όμως αυτό δεν τον απογοήτευσε. Είχε μάθει να διαβάζει τους ανθρώπους, και αυτή η αποστασιοποίηση δεν ήταν παρά ένα προσωπικό του σύστημα άμυνας.

Αυτό που είχε παρατηρήσει, ωστόσο, ήταν κάτι πιο ενδιαφέρον. Καθώς ο Γ μιλούσε και κινούνταν δίπλα του, ο Α άρχισε να παρατηρεί έντονα τα γυναικεία χαρακτηριστικά του σώματός του. Τις καμπύλες στα πόδια του, το εύθραυστο περίγραμμα του σώματός του και τα καλοσχηματισμένα χέρια του, τον πεταχτό του και γυμνασμένο κωλό, τα λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά του προσώπου του όλα έδειχναν πιο θηλυκά παρά αντρικά, κάτι που ο Α δεν ήταν συνηθισμένος να βλέπει. Το σχήμα του σώματός του δεν είχε καμία σχέση με τα παραδοσιακά ανδρικά πρότυπα που συνήθως τον καύλωναν.

Ο τρόπος που ο Α τον παρατηρούσε και η ένταση που υπήρχε στο βλέμμα του τον έκανε να αισθάνεται άβολα και να αναρωτιέται πώς ένας τόσο αρρενωπός άνδρας σχεδόν τον έτρωγε με τα μάτια του.

Είχαν φτάσει στο ξενοδοχείο, και οι δύο τους βγήκαν από το ταξί. Ο Α στάθηκε για μια στιγμή, παρατηρώντας την αρχιτεκτονική του κτιρίου. Μια μίξη παραδοσιακού και σύγχρονου στυλ, γεμάτο φως και ζωντάνια. Η πόλη είχε κάτι που τον τραβούσε.

- Έχεις έρθει ξανά εδώ; ρώτησε ο Γ, καθώς ξεκινούσαν να περπατούν προς την είσοδο.
- Όχι, πρώτη φορά, απάντησε ο Α, αλλά η σκέψη του ήταν ακόμα στον καθαρότητα του προσώπου του Γ, στις μικρές κινήσεις του, στον τρόπο που το σώμα του φαινόταν να λικνίζεται απαλά με κάθε βήμα. Ήταν σαν να υπήρχε μια αίσθηση θηλυκότητας στον τρόπο που το σώμα του κινούνταν.

- Μου αρέσει να έρχομαι εδώ, έχω την αίσθηση ότι από αυτήν την μεριά της πόλης το ηλιοβασίλεμα είναι πιο ωραίο! είπε ο Γ, με μια εκφραστικότητα στα μάτια του που ο Α δυσκολευόταν να αγνοήσει.

Ο Γ άνοιξε την κεντρική είσοδο του ξενοδοχείου για τον Α και καθώς εκείνος περνούσε, η μυρωδιά του αρώματος του Γ τον αγκάλιασε. Κάτι γλυκό και μεθυστικό, κάτι που δεν είχε συνδέσει ποτέ με ένα πρόσωπο. Αλλά τώρα ήταν εκεί, και ο ένιωσε μια αδιόρατη ένταση, την οποία δεν ήξερε αν έπρεπε να αγνοήσει ή να διερευνήσει.

Καθώς προχωρούσαν μέσα στο λόμπι του ξενοδοχείου κι αφού είχε παραλάβει τα κλειδιά του δωματίου ο Α, οι δύο άντρες βρήκαν τον δρόμο τους για το ασανσέρ. Χωρίς να μιλήσουν μπήκαν μαζί στο ασανσέρ Ο Α ήθελε να πει κάτι, αλλά παρέμεινε σιωπηλός. Κάτι στο βλέμμα του Γ τον έκανε να αισθάνεται άβολα, και αυτή η αίσθηση του «άβολου» ήταν μια περιοχή στην οποία ο Α δεν είχε ξανά βρεθεί.

Όταν μπήκαν στο ασανσέρ, ο Γ γύρισε και τον κοίταξε για μια στιγμή. Η σιωπή μεταξύ τους ήταν σχεδόν ηλεκτρική, και ο Α ήξερε ότι αυτή η συνάντηση δεν ήταν απλά μια τυχαία επαγγελματική συμφωνία. Κάτι άλλο, κάτι που δεν μπορούσε να ορίσει, κρυβόταν πίσω από τις λέξεις και τις κινήσεις του Γ. Και ίσως, για πρώτη φορά, ο Α ένιωθε ότι ήταν έτοιμος να το ανακαλύψει.

- Συνεχίζεται -