Ένας έρωτας δηλητήριο

Δεν υπήρξε ο πρώτος μου έρωτας, αλλά μαζί του ένοιωσα πραγματική ψυχική οδύνη για πρώτη φορά στην ζωή μου.. Πολλά χρόνια πριν βρεθήκαμε συμμαθητές σε μία πολλά υποσχόμενη ιδιωτική σχολή. Από την πρώτη στιγμή με τράβηξε σαν μαγνήτης και φρόντιζα να βρίσκομαι πάντα κοντά του. Τον ερωτεύτηκα παράφορα. Κάναμε παρέα και εκτός σχολής, γίναμε αχώριστοι φίλοι, έβρισκα λόγους και προφάσεις να είμαι κοντά του και σιγά σιγά μπήκα στην ζωή του. Κάποια στιγμή μου πρότεινε να γίνουμε ζευγάρι και εγώ πετούσα στα σύννεφα..

Η πρώτη φορά ήταν ασυνήθιστα τρυφερή και με μία μεγάλη δόση αμηχανίας και από τους δυό μας. Δεν με ενόχλησε που δεν έκανε σχεδόν τίποτα αλλά περίμενε από εμένα κάθε κίνηση και πρωτοβουλία. Υπήρξε και μία δεύτερη φορά μέχρι που πήρε όλο το θάρρος του και σε μια στιγμή μέθης και χαλαρότητας μου εξομολογήθηκε το μεγαλύτερο μυστικό της ζωής του: Ότι ήταν ομοφυλόφιλος.. Έπαθα σοκ, μούδιασα από το νέο αυτό αλλά γρήγορα βρήκα την αυτοκυριαρχία μου και γεμάτο αγάπη και συμπόνια στράφηκα σε αυτόν προσπαθώντας να τον πείσω πως δεν τρέχει τίποτα και πως δεν πρέπει να νοιώθει ντροπή ή μειονεκτικά για αυτό που είναι. Μου εξιστόρησε πως μόλις 3 χρονών ο Θείος του κακοποίησε σεξουαλικά τον μικρό τότε ανιψιό και από τότε η προσοχή του επικεντρώθηκε στους άντρες, χωρίς όμως να έχει και ιδιαίτερα πολλές εμπειρίες.

Από εκείνη την στιγμή άλλαξε η σχέση μας. Εξιστορώντας την αλήθεια και απελευθερωμένος από την υποχρέωση να προσποιείται μαζί μου έγινα η έμπιστη φίλη, η εξομολόγος του, εκείνη που κουβαλούσε με τόση κατανόηση το μυστικό του. Έγινα κάτι σαν το κολλητό φιλαράκι του, το αποκούμπι του. Βγαίναμε μαζί έξω και μου μάθαινε να ξεχωρίζω ποιος είναι ομοφυλόφιλος και ποιος δεν είναι, μαζί πηγαίναμε σε γκέι στέκια, μαζί πηγαίναμε σε μέρη όπου γινόταν ψωνιστήρι για να ρίξει κλεφτές ματιές.. Παντού μαζί. Και ενώ στην οικογένεια του και στην κοινωνία του έδινα το τέλειο άλλοθι αυτός ζούσε την κρυφή ερωτική του ζωή. Όλα αυτά εις βάρος μου, εις βάρος των συναισθημάτων μου και της αγάπης που εξακολουθούσα να νοιώθω για εκείνον. Μία αγάπη δηλητήριο.. πονούσα όσο δεν πόνεσα ποτέ στην ζωή μου όταν τον έβλεπα να ποθεί και να φλερτάρει τους άντρες. Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί δεν έκοψα την επαφή μου μαζί του από την αρχή – αλλά σε εκείνη την δεδομένη στιγμή ένοιωθα απόλυτα εξαρτημένη από εκείνον. Ήταν σαν ναρκωτικό που κυλούσε στις φλέβες μου, που όσο και αν προσπαθείς να το κόψεις δεν μπορείς..

Συνεχώς διαδραματιζόταν το εξής σκηνικό: Ενώ η λογική μου έλεγε μακριά, μόνο πόνο βιώνεις με αυτή την ιστορία, όσες φορές επιχείρησα να ξεκόψω εκείνος το αντιλαμβανόταν και γινόταν ιδιαίτερα γλυκός και περιποιητικός μαζί μου. Μόλις σιγουρευόταν πως ήμουν πάλι κοντά του μου φερόταν σαν να ήμουν το φιλαράκι δηλαδή δεδομένη. Μου μιλούσε για τους έρωτες και τις κατακτήσεις του και εγώ σπάραζα από τον πόνο του μη ικανοποίητου έρωτα.

Όσο μαζοχιστικό και αν σας φαίνεται αλλά αυτή η ιστορία κράτησε σχεδόν 2 χρόνια. Κάποια στιγμή τα έφτιαξε με έναν Κύπριο φοιτητή, ένα υπέροχο παιδί και ο τόπος συγκέντρωσής μας έγινε το σπίτι του νέου φίλου του. Εκείνος επέμεινε να με παίρνει παντού μαζί του και ξαφνικά βρέθηκα να είμαι η μόνη γυναίκα μέσα σε μία αρκετά μεγάλη παρέα ομοφυλοφίλων. Από μέρος μου δεν υπήρχε πρόβλημα, τους αγαπώ και τους αποδέχομαι όπως με αποδέχτηκαν και αυτοί ως φίλη τους. Κάθε φορά όμως που τον έβλεπα να αγκαλιάζει και να φιλάει τον φίλο του ένοιωθα μια μαχαιριά στην καρδιά. Δεν ξέρω εαν ο πόνος ή εαν η αγάπη που ένοιωθα για εκείνον ήταν δυνατότερη.. Μήπως ο πόνος που νοιώθουμε μεγαλοποιεί την αγάπη που νομίζουμε πως νοιώθουμε για κάποιον?? Το μόνο που ξέρω είναι πως ένοιωθα διχασμένη και δυστυχισμένη. Είχα γίνει κουρέλι, είχα χάσει την αυτοεκτίμησή μου, πήγαινα σπίτι και έκλαιγα με τις ώρες.

Έτσι κάποια μέρα, πονεμένη και απογοητευμένη όπως ήμουν βρήκα το κουράγιο να μην του πάρω τηλέφωνο. Αποφάσισα να μην απαντήσω στα μηνύματα του. Αποφάσισα να ζήσω δίχως εκείνον.… και ανακάλυψα πως όλα βρίσκονται μέσα στο μυαλό μας…

Μπορεί στην αρχή να ένοιωσα έντονο στερητικό σύνδρομο, να πονούσα στην σκέψη πως δεν θα άκουγα την φωνή του και δεν θα έβλεπα την μορφή του αλλά τελικά το ξεπέρασα πιο εύκολα απ’ότι περίμενα .. η ζωή συνεχίζεται όμορφη και ελπιδοφόρα και οι πληγές κλείνουν πιο γρήγορα από ότι φανταζόμαστε.

Αυτός ο άνθρωπος που έγινε αιτία ανείπωτου πόνου είναι σήμερα απλά μία μακρινή ανάμνηση. Ανταλλάσουμε ευχές στις γιορτές, ευχόμαστε τα καλύτερα ο ένας στον άλλο, και πραγματικά εύχομαι να βρει την ευτυχία με όποιον σύντροφο επιλέξει να μείνει στο πλάι του. Δεν του επιρρίπτω ευθύνες παρά μόνο στον εαυτό μου που δεν τόλμησα να απαγκιστρωθώ από κάτι που ήξερα από την πρώτη στιγμή πως θα κατέληγε σε αδιέξοδο. Πολλές φορές είμαστε άξιοι της μοίρας μας και των κακών καταστάσεων που βιώνουμε και πραγματικά θέλει απλά λίγη τόλμη για να απαλλαχτούμε από ότι μας πονάει και σταματάει την πορεία της ζωής μας..

 

Απάντηση: Ένας έρωτας δηλητήριο

η ζωη έχει καθε ειδους εμπειριες καλη μου..

 

Συγκινητικη η ιστορια σου slave_to_love...Και τελικα νομιζω οτι επραξες το σωστο..Και επειδη σε γνωριζω και προσωπικα δεν αξιζεις να πονας..Αξιζεις να εχεις το καλυτερο γιατι η καρδια σου ειναι μεγαλη και η ψυχη σου διαμαντι  

 

αυτές οι φορές που πληγώνουμε τον εαυτό μας πιο πολύ από οσο θα μπορέσει ποτέ να μας πληγώσει κάποιος άλλος...

 

σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας...
να ξέρεις όμως ότι θα πρέπει να ανέβεις και στο επόμενο τρένο και όχι να τα αφήσεις να περνάνε...