Ένα ήσυχο απόγευμα

-Πόρτα ανοιχτή. Πλάτη στην πόρτα. Γονάτισε μπροστά στον καναπέ.
-Μάλιστα.

Ξεκινάω. Έχω στείλει το μήνυμα νωρίς. Καλοκαιράκι είναι, δεν είμαι κακό να μείνει η πόρτα λίγη ώρα παραπάνω ανοιχτή. Τσιγάρα, νερά από το περίπτερο, παρκάρω. Φτάνω μπροστά στην πόρτα και κοιτάω μέσα. Στη θέση της.

Πίσω της, χωρίς να με δει, αν και έχει καταλάβει την παρουσία μου στο χώρο, δένω τα χέρια της και της κλείνω τα μάτια. Κλείνω την πόρτα και κάθομαι μπροστά της.

-Που είναι αυτό που ζήτησα;

Τη ρωτάω αφού προηγουμένως έχω βάλει το χέρι μου στο λαιμό της και τον έχω σφίξει δυνατά. Δεν απαντάει. Το ήξερα ότι δε θα απαντήσει. Κάθε φορά που νιώθει ότι έχει κάνει λάθος δυσκολεύεται να μιλήσει. Της χαϊδεύω το μάγουλο.

-Να σου πω τι μπορούμε να κάνουμε μικρούλα; Κάθε φορά που δε θα απαντάς θα σου δίνω ένα χάδι στο μάγουλο για να σε βοηθήσω.

Σφαλιάρα. Δυνατή.

-Λοιπόν, που είναι αυτό που ζήτησα;

Συνεχίζω να ρωτάω, συνεχίζει να ζορίζεται. Οι σφαλιάρες συνεχίζονται για κάθε καθυστερημένη απάντηση. Της ανοίγω τα μάτια και της λύνω τα χέρια.

-Μην τολμήσεις να κουνηθείς

Έχει θυμώσει. Με την πίεση για απαντήσεις, με τις συνεχόμενες σφαλιάρες, με το ότι δεν της επιτρέπω να με αγγίξει. Τα μάτια της δακρύζουν. Σπάνια δακρύζουν. Είναι μια από αυτές τις φορές. Την πιάνω από τα μαλλιά και μπαίνω στα στόμα της. Περνάω τα πόδια μου γύρω από το κεφάλι της και με αυτά πιέζω το κεφάλι πάνω στην πούτσα μου. Πνίγεται. Ξανά και ξανά.

Της επιτρέπω να κινηθεί. Με κοιτάει μια στιγμή θυμωμένη και την επόμενη αγκαλιάζει τα πόδια μου. Τα σφίγγει και βγάζει έναν αναστεναγμό.

Την πιάνω από το χέρι και την σηκώνω.
Δένω τα πόδια της ανοιχτά στα πόδια του τραπεζιού. Τα χέρια στη μέση, όχι πίσω όμως, θέλω την πλάτη της ελεύθερη. Της πιέζω το σώμα για να ξαπλώσει στο τραπέζι.

Πάγος. Στο λαιμό, στην πλάτη, στα πόδια. Περνάει από παντού. Κάποια στιγμή τον ακουμπάω στον αυχένα της και αρχίζω να τον κατεβάζω προς τα κάτω, μέχρι το μουνί. Βγάζει μια κραυγή. Ανασηκώνει το σώμα της. Της πιέζω ξανά τι κεφάλι πάνω στο τραπέζι.

-Δε σου είπα να σηκωθείς μικρή. Αν δε μπορείς να καθίσεις στη θέση που σε έβαλα θα περάσω ένα σχοινί απο το λαιμό σου και θα το δέσω στα πόδια του τραπεζιού για να μην σηκώνεσαι

Ζώνη. Στη υγρή και παγωμένη πλάτη, στον υγρό και παγωμένο κώλο. Πονάει, ακούω τις κραυγές της. Συνεχίζω.

Ξέρω πότε και αν πρέπει να σταματήσω, αν και για να πω την αλήθεια αυτή η στιγμή δεν έρχεται σχεδόν ποτέ. Μου αρέσει όμως να την ρωτάω, νιώθω την πίεση μέσα της, να θέλει να σταματήσει ο πόνος αλλά να μην θέλει να σταματήσω να παίρνω ότι θέλω.

Κερί. Στην παγωμένη πλάτη. Πρώτη φορά ακούω κραυγές όταν πέφτει πάνω της κερί. Τελικά τα πάντα στη ζωή ειναι θέμα συνδυασμών.

Ζώνη, κερί, πάγος. Ξανά και ξανά. Βάζω τα δάχτυλα στο μουνί της, τα βγάζω υγρά και τα βάζω στον κώλο της. Ξανά στο μουνί, ξανά στον κώλο. Τώρα ο κώλος της έχει φτάσει να είναι το ίδιο υγρός με το μουνί της.

Μπαίνω μέσα της, τη γαμάω δυνατά. Πιάνω το κερί και συνεχίζω να το ρίχνω στην πλάτη της ταυτόχρονα.

-Θα σου κατουρήσω το στόμα, θέλω να βλέπω τα ουρά μου στη γλώσσα σου την ώρα που σε χύνω.

Τη λύνω. Έρχεται στο μπάνιο να με πλύνει. Γονατίζει για να μου σαπουνίσει την πούτσα και τα πόδια.

Πίνουμε καφέ, χαλαρωνουμε. Γελάω, γελάει. Δεν της έχω πει να ντυθεί, είναι ακόμα εντελώς γυμνή. Της λέω κάτι αδιάφορο, δε το παίρνει στα σοβαρά. Την κοιτάω.

-Άνοιξε την πόρτα και κοίταξε έξω.

Με κοιτάει, σηκώνεται και την ανοίγει, κοιτάει κρυμμένη πίσω από την πόρτα.

-Όχι πίσω από την πόρτα.

Αφήνει την πόρτα ανοιχτή και κοιτάει έξω κρυμμένη πίσω από τον τοίχο.

-Βγες έξω
-Έχει κόσμο, με κοιτάει, δε μπορώ
-Όπως νομίζεις. Κλείσε την πόρτα.

Περνάει η ώρα. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και της λέω να μου κάνει μασάζ. Μετά από ώρα καταλήγει στα πόδια μου. Τα φυλάει, τα γλείφει. Πατάω με το ένα πόδι μου το λαιμό της και της κόβω την ανάσα. Με το άλλο πατάω το κεφάλι της. Βάζω το πόδι μου στο στόμα της. Ζορίζεται να αναπνεύσει, δεν αντέχει το ένα πόδι στο λαιμό και το άλλο στο στόμα, σταματάει να με γλείφει για να πάρει ανάσα, όσο μπορεί. Της πατάω το λαιμό με περισσότερη δύναμη.

-Δε σου είπα να σταματήσεις.

Συνεχίζει μέχρι να της πω να καθίσει επάνω μου. Είναι έτοιμη να χύσει από την πρώτη στιγμή

-Μην τολμήσεις να χύσεις
-Μάλιστα
-Μην τολμήσεις να επιβραδύνεις
-Κύριε.. δε μπορώ..
-Μην τολμήσεις
-Κύριε... σας παρακαλώ... δεν μπορώ..
-Να μην κάνεις ότι σου λέω είναι πιο εύκολο;

Ζορίζεται. Την στιγμή που δεν πέρασε την πόρτα γυμνή έπαιζε. Τώρα κατάλαβε πως το παιχνίδι της ήταν να μην κάνει ότι της είπα.

Την αφήνω για ώρα πάνω μου, από τη μια να ζορίζεται που δεν έκανε αυτό που είπα και από την άλλη να ζορίζεται να μη χύσει γιατί δε το θέλω.

-Κατέβα από το κρεβάτι. Στα τέσσερα.

Κατεβαίνει. Ανοίγω την πόρτα.

-Βγες έξω, μπουσουλώντας.

Βγαίνει, κλείνω την πόρτα. Ανάβω τσιγάρο. Ανοίγω την πόρτα και τη βάζω μέσα. Πιάνω τη ζώνη και τη χτυπάω στην πλάτη.

-Άγγιξε το μουνί σου

Συνεχίζω να τη χτυπάω

-Χύσε..

Χύνει

-Την επόμενη φορά που θα κάνεις τέτοια μαλακία θα το παίξεις έξω απο την πόρτα μέχρι να χύσεις και θα φωνάζεις δυνατά συγγνώμη Κύριε για να σε ακούνε και να γυρνάνε να κοιτάξουν
-Μάλιστα Κύριε

Λιώνει στο πάτωμα. Φιλάει τα πόδια μου. Μένει εκεί...

 

Μετριο.

 

Εννοείται! Αν σε κάθε εμπειρία δεν πέφτεις κλαίγοντας στα πόδια του Κυρίου σου και στο τέλος να θέλει να σε γαμήσει οποίος είναι παρών, δε λέει. Όλοι το ξέρουν αυτό

 

παρών

 

Ντρέπομαι  

 

δεν αρέσουν όλα σε όλους και δεν μπορούν να αρέσουν όλα σε όλους... αλλά ρε φίλε, να βγεις και να γράψεις "μέτριο" μια εμπειρία που κάποιος καταθέτει... δε λέει...

 

Και από ποτέ κρίνουμε την εμπειρία κάποιου μέτρια; Άκυρο ως σχόλιο.

 

Αν δεν αντέχετε/αντέχεται η κριτικη..

Για μένα παραμένει μέτριο το κειμενάκι, για την εμπειρία θα έγραφα μέτρια. Τώρα όμως που την ξαναδιαβάζω, λυπάμαι δεν μπορώ να βάλω παραπάνω από τρία!!

 

Φαντάζομαι ότι μπορείτε να αντιληφθείτε τη διαφορά του "art and literature" και των "εμπειριών".
Σε σχέση με το σχόλιό σας, δεν υπάρχει λόγος ανταπάντησης. Είναι εμφανής η πρόθεση σας να "κερδίσετε" τις εντυπώσεις. Να σας υπενθυμίσω μόνο ότι εδώ δε δίνεται βραβείο κειμένου ούτε φαντασίας ούτε του ποιος κάνει περισσότερα στα sessions. Αυτά και καλή αυριανή..

 

Η κριτική βασίζεται σε αντικειμενικά τεκμήρια πάνω σε συγκεκριμένους άξονες... Οτιδήποτε άλλο είναι απλώς κακία

 

Για το κειμενάκι δε θα πάρω θέση, για την εμπειρία σας έχω απαντήσει ήδη:

Κάντε τη δουλειά σας, η κριτική βοηθάει να σχηματίσουμε εικόνα. Και για τον κριτή.
Αυτό που με στεναχωρεί εμένα είναι πως ενώ υπήρχε κάποιος που συμφωνεί μαζί σας, την έκανε με ελαφρά. Εντελώς Κυριαρχικά.

Είναι εμφανές πως όχι.

 

κι ετσι να "ναι, εσας τι σας κοπτει; μηπως κι εσεις κερδιζετε τις εντυπωσεις;

Το ξαναδιαβασα το κειμενο, βρισκω ψηγματα κινκυ σεξ, το bdsm λειπει. Θα μου πειτε εσεις λοιπον γιατι δεν ειναι μια μετρια bdsm εμπειρια; ή τι ειναι αυτο που τη κανει να μην αντεχει τα σχολια;