Ένα σχόλιο πάνω στη ζήλια, από την Clarisse Thorn

Καθώς αναζητούσα κάποια άλλα πράγματα, βρέθηκε μπροστά μου αυτό, το βρήκα ενδιαφέρον και το παραθέτω. Από τον σύνδεσμο που παραθέτω μπορείτε να δείτε ότι η συνέντευξη της S/M φεμινίστριας αφορούσε τα πλεονεκτήματα της μονογαμίας. Μετάφρασα μόνον το απόσπασμα για τη ζήλια. Όστις βούλεται όμως…  

Ζήλια

Μερικοί άνθρωοπι ζηλεύουν περισσότερο, λιγότερο ή διαφορετικά από τους άλλους. Πολλοί που έχουν μη μονογαμικές σχέσεις ζηλεύουν - και πολλοί μη μονογαμικοί χειρίζονται τη ζήλια τους πολύ καλά, με ανοιχτή και ειλικρινή επικοινωνία. Μερικές φορές η ζήλια διευθετείται με λεπτομερείς συμφωνίες που διέπουν τη σχέση, όπως π.χ. εντυπωσιακά συμβόλαια πολυγαμικής σχέσης.

Υπάρχουν ακόμα αυτοί που φαίνεται ότι δεν έχουν το γονίδιο της ζήλιας.

Έπειτα είναι εκείνοι που ζηλεύουν τόσο έντονα, που νιώθουν ότι η ζήλια είναι τόσο σημαντικό κομμάτι της συναισθηματικής τους κάλυψης ώστε το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι απλά να είναι μονογαμικοί.

Προσωπικά, κάποτε ζήλευα πολύ περισσότερο από όσο ζηλεύω τώρα. Νομίζω ότι τείνω να ζηλεύω λιγότερο τώρα πια επειδή καταφέρνω καλύτερα να βρίσκω άντρες που δεν έχουν ροπή στο δράμα. Η ζήλια λέγεται ότι είναι ένα παράλογο συναίσθημα και μερικές φορές είναι στα αλήθεια ένα παράλογο, αδυσώπητο και απόλυτα ενεργοβόρο συναίσθημα. Εν τούτοις νομίζω πως η ζήλια συχνά έχει λογική και μερικές φορές εμφανίζεται ως αντίδραση σε μια πραγματική συναισθηματική απειλή ... ή σε εσκεμμένους χειρισμούς.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος λόγος [που ζηλεύω λιγότερο]... διαπίστωσα ότι κάτι έχει συμβεί στον εγκέφαλό μου και έχω αρχισει να ερωτικοποιώ τη ζήλια. Πότε πότε βρίσκω τον εαυτό μου να φαντασιώνεται άντρες που με νοιάζουν να κοιμούνται με άλλες γυναίκες και μερικές φορές η φαντασίωση είναι καυτή επειδή νιώθω μια μέτριας έντασης ζήλια. Δεν μπορώ να εξηγήσω πώς συνέβη αυτό. Πιστέψτε με, ένιωσα μεγάλη έκπληξη την πρώτη φορά που συνέβη αυτό. Αυτό που βρίσκω πραγματικά εντυπωσιακό είναι ότι έχω την εντύπωση πως το τμήμα του εγκεφάλου που ερωτικοποιεί τη ζήλια είναι το ίδιο μέρος που κάποτε με έκανε να νιώθω ότι αρρωσταίνω στη σκέψη του συντρόφου μου να κοιμάται με κάποιαν άλλη. Τα δώρα που φέρνει ο μαζοχισμός δεν τελειώνουν ποτέ.

Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να πω ότι δεν έγινα λιγότερο ζηλιάρα επειδή θεώρησα ότι “έτσι έπρεπε” ούτε επειδή μου είπαν να μην είμαι ζηλιάρα. Συγκεκριμένα, είχα παλιά έναν φίλο που συμπεριφερόταν σα να ήμουν μια υστερική στρίγγλα κάθε φορά που ζήλευα… με αυτόν τον τρόπο έκανε τα πράγματα πολύ χειρότερα. Με αυτόν, απλά ένιωθα χάλια όποτε ζήλευα και ούτε μπορούσα να συνέλθω. Ένιωθα ότι με έκρινε για κάτι για το οποίο δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ένιωθα το μυαλό μου να γίνεται χίλια κομμάτια καθώς προσπαθούσα να με αναγκάσω να “σκέπτομαι καλύτερα” χωρίς καμία βοήθεια από κανέναν και το χειρότερο απ’ όλα, ένιωθα σα να μη μπορούσα να βασιστώ πάνω του ότι θα σεβαστεί τα συναισθήματά μου.

Εκείνοι που μείωσαν τη ζήλια μου ήταν ιι άντρες που αντιμετώπισαν τα συναισθήματά μου σα να ήταν λογικά και να τα καταλάβαιναν. Είναι πολύ πιο δύσκολο να νιώθεις ζήλια, όταν ο σύντροφος λέει “σε καταλαβαίνω απόλυτα” από ότι όταν λέει “τι στην ευχή συμβαίνει μ εσένα;”

http://www.theguardian.com/commentisfree/2011/jun/15/monogamy-advantages

 

Και στα καθημάς Σκοτεινά Μουσουλμανικά Βαλκάνια

 

Προτιμώ τους βεριτάμπλ σκυλάδες (παλαιάς κοπής να εξηγούμε) από τους βαφτισμένους "έντεχνους" (που σιγόνταραν ως βου' φωνές τους 1ους στα 1α τους βήματα)

 

H κλασσική "τα θέλω όλα για πάρτη μου"
http://en.wikipedia.org/wiki/Sada_Abe

 

απληστία - πλεονεξία....

 

Υπάρχουν πολλές θεωρίες για τις αιτίες της ζήλειας και η λεπτομερής αναφορά σε όλες αυτές ίσως δεν είναι σκόπιμη στα πλαίσια του άρθρου αυτού. Για το λόγο αυτό, θα αναφερθούμε σε πιο γενικά ισχύουσες αιτίες της ζήλειας.

Τα θεμέλια των αισθημάτων ζήλειας μπαίνουν νωρίς στη ζωή. Εάν οι στενές συναισθηματικές σχέσεις του παιδιού είναι απρόβλεπτες, ασυνεπείς και δεν του δημιουργούν ένα αίσθημα ασφάλειας, είναι πολύ πιθανό και αναμενόμενο να πυροδοτήσουν στο παιδί καχυποψία και μια ανάγκη διαρκούς ετοιμότητας. Αν δεν ανατραπεί αυτό το συναισθηματικό κλίμα στη ζωή του παιδιού, είναι πιθανόν η καχυποψία αυτή να αποτελέσει συστατικό στοιχείο όλων των στενών συναισθηματικών του σχέσεων αργότερα στη ζωή, ακόμα και στην περίπτωση που δεν υπάρχει κάποιος αντικειμενικός λόγος για κάτι τέτοιο. Σταδιακά, μπορεί να δημιουργηθεί ένας καταστροφικός τρόπος διαχείρισης της ζήλειας.

Συχνά, το άτομο που ζηλεύει νιώθει ανάξιο αγάπης και για το λόγο αυτό είναι καχύποπτο και δυσκολεύεται να πιστέψει πως ο/η σύντροφός του/της δεν έχει καμία διάθεση να εγκαταλείψει τη σχέση. Γι΄αυτό και λέγεται πως το άτομο που ζηλεύει έχει περισσότερο ανάγκη να αγαπηθεί παρά να αγαπήσει. Αυτή η συνεχής ανασφάλεια δημιουργεί συνήθως έναν μόνιμο φόβο εγκατάλειψης που οδηγεί, με τη σειρά του, σε μια εξεζητημένη ελεγκτική συμπεριφορά και σε ακραίες εκδηλώσεις ζήλειας.

Οι όποιες καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις αγάπης από την πλευρά του/της συντρόφου μόνο παροδικά ανακουφίζουν. Μακροπρόθεσμα, οι συνεχείς εκδηλώσεις ζήλειας και ανάγκης ελέγχου αποδεικνύονται συχνά καταστροφικές τόσο για το άτομο που ζηλεύει όσο και για την ίδια τη σχέση.

Ως άλλη πιθανή αιτία ζήλειας σε άνδρες αναφέρεται πως μπορεί να είναι η διαπίστωση του παιδιού, στη διάρκεια της πρώιμης εφηβικής του ηλικίας, πως η μητέρα του έχει εξωσυζυγικές σχέσεις.


πηγή http://www.i-psyxologos.gr/zilia/



Για μένα ζήλεια ισούται με ανασφάλεια.... Το ξέρω γιατί ζηλεύω κι εγώ!

 

Πόσο σύμφωνη με βρίσκεις! Πρέπει να κοιτάξει ο άλλος για να δει τι το πυροδοτεί να το συζητήσει να προσπαθήσει να το ανατρέψει, χαίρομαι που συνάντησες τέτοια άτομα!

 

Για μένα η ζήλια έχει το θεμέλιο της στην ιδέα της κτήσης...
Ότι κάποιος/α μας ανήκει σαν ένα οποιοδήποτε αντικείμενο...
Αν και όταν κάποιος/α καταλάβει, ότι κανείς δεν ανήκει σε κανέναν...
Και ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αιώνιες για όσο διαρκούν...
Η ζήλια από το μυαλό του/της εξανεμίζεται...
Όλα και όλοι πεθαίνουν κάποτε...
Από τους πάντες και τα πάντα αποχωριζόμαστε...
Η ζήλια δεν νικάει τον "θάνατο"...
Ίσως κάποιοι/ες απογαλακτίζονται γρηγορότερα, άλλοι/ες αργότερα, κάποιοι/ες ποτέ...

Δεν λέω το κλασικό, ότι να ζηλεύει κάποιος/α τον κάνει να ζει τις σχέσεις του "άσχημα"...
Και γι' αυτό "πρέπει" να πάψει να ζηλεύει...
Τίποτε δεν "πρέπει", γιατί πολλές φορές η καταπίεση, φουσκώνει τα όποια συναισθήματα και τους δίνει αξία που ίσως και να μην είχαν...
Εγώ λέω απλά ότι σπαταλάει τον όποιο χρόνο, θα είχε για να ζήσει με τον άλλο/η...

You always walk alone...
Υπάρχουν μόνο κάποια διαλείμματα συντροφιάς...
Για μένα πάντα...

 

Η ζήλια (γράφεται και "ζήλεια") μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα συναίσθημα που εμφανίζεται, όταν ένα άτομο υστερεί απέναντι σε κάποιο άλλο, από πλευράς πλούτου, ικανοτήτων, η ταλέντου, ή επιθυμεί διακαώς κάτι που κάποιος άλλος έχει στην κατοχή του. Σ´αυτή την περίπτωση η ζήλια εκδηλώνεται ως η επιμονή του ανθρώπου, να αποκτήσει κάτι που έχει ο συνάνθρωπος του, η αν δε μπορεί να το αποκτήσει ο ίδιος, εύχεται (και συνήθως προσπαθεί να καταφέρει) να μην το έχει ούτε ο συνάνθρωπος του. Το συναίσθημα αυτό αρκετά συχνά αγγίζει τα όρια της εμμονής.

Η Ζήλια από τη Φιλοσοφική Σκοπιά

Ο Μπέρτραντ Ράσελ απεφάνθη ότι η ζήλια είναι μία από τις κυριότερες αιτίες της δυστυχίας. Είναι μια συνήθης και πλέον ατυχής πλευρά της ανθρώπινης φύσης, διότι δεν είναι μόνο αυτός που ζηλεύει δυστυχισμένος, αλλά επιθυμεί να προκαλέσει δυστυχία και στους γύρω του. Παρόλο που η Ζήλια ως συναίσθημα είναι γενικά αρνητικό, ο Ράσελ πίστευε ότι η ζήλια ήταν η κινητήριος δύναμη που έσπρωξε τους ανθρώπους προς την Δημοκρατία, και πρέπει να ενταθεί, προκειμένου να επιτευχθεί ένα καλύτερο πολιτικό σύστημα.

Ο Αριστοτέλης στην "Ρητορική" όρισε την Ζήλια (φθόνος) ως τον πόνο που προκαλεί η τύχη των άλλων, ενώ ο Καντ όρισε τη ζήλια ως "μία απροθυμία να δει κάποιος την δική του ευημερία, επισκιάζοντας την από την ευημερία κάποιου άλλου, επειδή το πρότυπο που χρησιμοποιεί δεν έχει εγγενή σχέση με την δική του ευημερία, παρά μόνο στο πλαίσιο σύγκρισης της δικής του ευημερίας με των άλλων.

Φθόνος και συνέπειες

Ο Φθόνος είναι σοβαρό αμάρτημα στη χριστιανική εκκλησία. Το βιβλίο της Εξόδου (20:17) αναφέρει: «Δεν θα εποφθαλμιάς το σπίτι του γείτονά σου, δε θα επιθυμείς την γυναίκα του γείτονα σου, αρσενικό η θηλυκό σκλάβο, ή βόδι, ή γαϊδούρι, ή κάτι που ανήκει στο γείτονά σου".
Σε μεγάλη κρίση ζήλιας, ο άνθρωπος βιώνει πολλά σωματικά συμπτώματα,νιώθει ένταση, σπασμό των μυών, τρεμούλιασμα και ζαλάδα στο κεφάλι. Αυτά τα συμπτώματα διαρκούν ώρες και σταδιακά εξασθενούν.

(http://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ζήλια&veaction=edit&vesection=2)


ζήλια < μεσαιωνική ελληνική ζήλεια (θηλυκό από το ζῆλος στο οποίο έχει παραμείνει μόνο η θετική σημασία)

ζήλια θηλυκό

το συναίσθημα που νιώθει κάποιος, όταν επιθυμεί να αποκτήσει τα αντικείμενα ή τα χαρίσματα ή τις κοινωνικές συναναστροφές ενός άλλου προσώπου και το ανταγωνίζεται, θεωρώντας ότι τα αντίστοιχα δικά του είναι υποδεέστερα
το συναίσθημα που νιώθει κάποιος, όταν επιθυμεί την αποκλειστικότητα της αγάπης ενός αγαπημένου προσώπου ή φοβάται ότι θα την χάσει.

• κάνω ζήλιες: δείχνω ζηλοτυπία, κάνω σκηνή

Συγγενικές λέξεις
ζηλεμένος
ζηλευτός
ζηλεύω
ζηλιάρης
ζηλωτής
ζηλαδέρφια
ζηλιαρόγατος, ζηλιαρόγατα
ζηλότυπος
ζηλόφθονος
ζηλοτυπία
φθόνος
ζήλος

(http://el.wiktionary.org/wiki/ζήλια)

 

Έχετε καταλάβει ότι χωρίς θρησκεία έννοιες όπως ''ζήλια'', "κέρατο", "απιστία", "ερωτική αποκλειστικότητα" κ.λ.π. δεν θα υπήρχαν;