Ένα σχόλιο πάνω στη ζήλια, από την Clarisse Thorn

Δεν το νομιζω,εχω παρατηρησει πως εχετε εξαιρετικη φυσικη κατσταση....

 

Ας επέμβω κι εγώ αυτόκλητα, αυτεπάγγελτα... ας πεταχτώ τέλος πάντων να πω τη δική μου άποψη περί θαυμασμού και φθόνο.  

Συμφωνώ τόσο με τις θέσεις της @Janine και της @brenda , όσο και με τη θέση της @astarti . Μα αφού διαφωνούν, γίνεται;  
Θα εξηγήσω πώς το έχω στο μυαλό μου:


Ο θαυμασμός αλλά και ο φθόνος είναι συναισθήματα "σύνθετα", δηλαδή προκύπτουν από τη μείξη άλλων συναισθημάτων. Και ο θαυμασμός και ο φθόνος έχουν στη βάση τους και το συναίσθημα του φόβου (αυτό που τα διαφοροποιεί είναι τα υπόλοιπα συναισθήματα του "μείγματος" κατά τη γνώμη μου).

Υπό αυτή την έννοια όποιος προκαλεί θαυμασμό ή όποιος προκαλεί φθόνο προκαλεί και ένα φόβο. Με αυτή την έννοια ναι, μπορεί σε διαφορετικούς ανθρώπους (ή και στον ίδιο άνθρωπο) να προκαλέσει και θαυμασμό και φθόνο κάποιος.

Το τι θα αναδυθεί τελικά μάλλον έχει να κάνει όχι με το άτομο που προκαλεί θαυμασμό ή/και φθόνο αλλά με τον έτερο άτομο, τον αποδέκτη, ας πούμε, της όποιας συναισθηματικής εντύπωσης.

Αυτό πιστεύω εγώ και σταματώ να πετάγομαι  

 

Καλα κανεις και πεταγεσαι, χιχιχι!! Έτσι πρέπει  

 

ενταξει εισαι ζηλιαρα το καταλαβαμε χεχεχεχε

 

η ζηλια ειναι σαν τον καλοηθη ογκο.ειναι μεν αρωστεια αλλα δεν μας ενοχλει.αν ομως δεν τον ελεγξουμε γινεται κακοηθης(φθονος) και εκει ξεκινανε τα προβληματα!

 

Αρχή : Θαυμάζουμε, παίρνουμε εμμέσως αξία ( η αυτό πιστεύουμε ) από την αντανάκλαση/"φτιαχτή αρκετά από εμάς" εικόνα του άλλου/ης...

Μέση : Ζηλεύουμε, πλέον ο/η άλλος/η είναι στο μυαλό μας μέρος της δικής μας αντανάκλασης...
Που δεν του/της επιτρέπεται να "φύγει/αλληλεπιδράσει" με άλλους/ες δίχως την "άδεια" μας...
Πόσο μάλλον να πραγματωθεί με οτιδήποτε πέρα από εμάς, η ασχολούμενος/η με πράγματα που εμείς θα θεωρούσαμε πέρα από τις δυνατότητες μας ...
Εδώ η αντανάκλαση μας "θαμπώνει" λόγω των όποιων κόμπλεξ μας...
Δεν προσπαθώ ν'ανέβω την δική μου σκάλα για να σε φτάσω...
Αλλά προσπαθώ να ρίξω εκείνη, στην οποία έχεις ανέβει εσύ...

Αρχή του τέλους : ο/η άλλος/η έχει πια αποδειχτεί "λίγος/η" με βάση το πως τον/την είχαμε πλάσει...
Η ακόμη χειρότερα, "περισσότερος/η" από κείνο που θα μπορούσαμε, να "φέρουμε πέρα"...
Στις περισσότερες περιπτώσεις, τ' ότι θα έπρεπε να τον/την "φέρουμε πέρα", είναι μόνο μέσα στο δικό μας το μυαλό...

Τέλος : Φθονούμε/μισούμε, γιατί όσα δεν έφθασε η αλεπού...
Πήδηξε, τα έπιασε και δεν είχαν την γεύση που περίμενε...
Η τα έκανε κρεμαστάρια...
Αλλά σε κάθε περίπτωση προσπάθησε να τα τσαλαπάτησει, η να τα χτυπήσει με το δίκαννο, για να μην τα γευτεί κανείς άλλος/η...

Και αν αρέσουν "αλλού" ? Μεγάλη "πίκρα"...
Αφού το είπαμε όποιος/α ζηλεύει είναι πεπεισμένος/η...
Ότι το "αντικείμενο" ( ακούς εκεί ο άνθρωπος ) της ζήλιας του/της ανήκει...
Μέχρι να το αποφασίσει ( η βαρεθεί ) και ( το "αντικείμενο" ) το "ελευθερώσει"/πετάξει στον φανταστικό κάλαθο, που έχει στο μυαλό του/της...
Κούνια που τους κούναγε χαχαχα...

Off topicaρα επικών διαστάσεων... 

 

στις διαπροσωπικές σχέσεις
συμβαίνει ο θαυμασμός να μετεξελίσσεται σε έρωτα τηρουμένων και αλλων παραμέτρων..
ενω η ζήλεια ουδέποτε εξελίσσεται σε κάτι καλύτερο
απεναντίας,προσπαθεί να ισορροπήσει με δυσκολία αποτρέποντας να εκπέσει στον φθόνο καθως αναμετράται με την ηθική δομή του χαρακτήρα
(όπου αυτη υπάρχει)

ανάμεσα στο ζευγάρι
η υπερβολική ζήλεια εκδηλώνει παραβατική κτητικότητα και υποσκάπτει τα θεμέλια της εμπιστοσύνης
(οπου αυτή υπάρχει)
είτε αδικαιολόγητα (χωρίς ενδείξεις απιστίας) σε επίπεδο παθολογικής κτητικότητας
είτε δικαιολογημένα (με ενδείξεις απιστίας) σε επίπεδο άρνησης της πραγματικότητας ( εθελούσια θυματοποίηση)
και αλλα τραγελαφικά και εντελώς ασύμβατα με έννοιες όπως σχέση,αγάπη,σεβασμός,εκτίμηση

 

Ο καλύτερος τρόπος για να χάσετε τα ταλέντα σας είναι να επιτεθείτε στα ταλέντα των άλλων. Ο καλύτερος τρόπος για να αυξήσετε την έμπνευσή σας είναι να θαυμάσετε τις αξίες που οι άλλοι άνθρωποι έχουν. Με την αύξηση του θαυμασμού σας προς αντικείμενα τέχνης και προς τους καλλιτέχνες που τα δημιουργούν, ανάβετε νέα πυρά έμπνευσης μέσα σας. Η ζήλια πληγώνει τους άλλους, αλλά κυρίως παγώνει τους δικούς σας πόρους.

Η αρχή όλων αυτών είναι πολύ απλή: "Ό,τι κάνετε στους άλλους, το κάνετε στον εαυτό σας." Αυτό είναι ένας μοχλός που μπορεί να κινήσει βουνά εμποδίων που κάθονται στο δρόμο της ανάπτυξής σας.


Τορκόμ Σαραϊνταριάν

 

Θα υπήρχαν και χωρίς θρησκείες @Madeleine Rk . Μαζί πάνε αυτά τα δύο, δεν γεννά το ένα το άλλο.


Η αγωνία για απαντήσεις σε άλυτες απορίες (η πηγή των θρησκειών) είναι η μία θυγατέρα του φόβου που νοιώθουμε από τη μικρότητά μας απέναντι στον κόσμο. Τον εσωτερικό και τον εξωτερικό.


Η ζήλια, να πονώ ποθώντας ό,τι δεν έχω ή δεν είμαι, είναι η άλλη.

 

Σχηματικά...
Κάθεσαι σε μια καρέκλα...
Τσουπ! Σκάει μύτη ένα ερέθισμα... Το αντικείμενο του πόθου, ένα άκουσμα, κάτι που παρουσιάζεται και το βλέπεις, ένα ωραίο φαγητό, οτιδήποτε...
Πετάγεσαι και κατευθύνεσαι στο ερέθισμα και εκφράζεις την ευαρέσκειά σου κλπ... Θαυμασμός!
Πέφτεις κάτω και χτυπιέσαι αποσπώντας κάποιους από το να εκφραστούν ανάλογα .... Φθόνος!
(Αλλάζεις σταυροπόδι και ή κάτι χαρχαλεύεις πάνω σου ή κοιτάς γύρω σου με κάτι που μοιάζει χαμόγελο)...

Το πρώτο κουμπί της Αλέξαινας: Η ενέργεια για να κάνει κάποιος το ένα ή το άλλο είναι η ίδια...
Το δεύτερο κουμπί της Αλέξαινας: Αν πέσεις κάτω και να χτυπιέσαι, σε ποιούς απευθύνεσαι..?

Tip: Τα πιο πολλά άτομα παραμένουν καθηλωμένα στην καρέκλα τους...

 

Απλά κατευθύνομαι;;;; Απλά;;; Εννοώ έχω απέναντι το mix grill και το παίζω αξιοπρεπής;;;;
Πέφτω κάτω, χτυπιέμαι και παράλληλα σέρνομαι προς το μέρος του "κλαδεύοντας" όποιον προσπαθεί να κινηθεί προς τα εκεί   

 

Εξ όνυχος τον λέοντα...
Για να παραμείνει λέων και να μην μεταλλαχθεί εις ταών και κάνει το ...παγών'!
(Η δεύτερη πρότασις δεν έπρεπε να είχε γραφτεί, αλλά εμμένω στο σκεπτικό μου πως η τεχνογνωσία αφομοιώνεται από ποτέ έως δυσκολότατα αν δεν υπάρχει αιτία)...