Ένα σχόλιο πάνω στη ζήλια, από την Clarisse Thorn

Δεν είμαι τόσο σίγουρη. Μπορεί η θρησκεία να χρειάστηκε για να διευθετήσει - μεταξύ άλλων - και τέτοια θέματα κοινωνικής συμβίωσης. Το πιθανότερο είναι ότι όλα αυτά προϋπήρξαν και αν με τη θρησκεία δημιουργούσαν στον καθένα ενοχές, εσωστροφές κλπ, προ θρησκείας ενδεχομένως να ήταν άμεσα θανατηφόρα.

 

Ξεχνας την Ηρα  

 

Μην Ζηλεύεις Κανέναν.....Δεν Έχεις ΙΔΕΑ για το δικό του ταξίδι...Κανείς Δεν είναι Καλύτερος Από Σένα, η ζήλια είναι ανωριμότητα/κατωτερότητα και ( βανιλίζουσα συμπεριφορά ) ναι ή όχι;

 

Δεν θα έλεγα "βανιλίζουσα" συμπεριφορά, ούτε σοκολατίζουσα απλά είναι ένα βάσανο η ζήλια, κυρίως για αυτόν που την έχει  

Η Κλαρίσα υπαινίσσεται ότι πρόκειται για ένα είδος συναισθηματικής σύνεσης, εκεί που λέει για "ζήλια όταν απειλείται η συναισθηματική ασφάλεια". Δεν εξηγεί όμως αν η ζήλια έχει να κάνει με το αν σωστά ή λάθος τελικά απειλούμασταν συναισθηματικά ούτε αν ή ζήλια μπορεί να γίνει "αυτοεπαληθευόμενη προφητεία". Ακόμα, γράφει πόσο ευκολότερο γινόταν γι αυτήν να μη ζηλεύει όταν έβλεπε ότι ο σύντροφός της δεν ένιωθε ενόχληση ούτε άρχιζε τους χαρακτηρισμούς όταν η ίδια ζήλευε. Αν κανείς αντιστρέψει τον συλλογισμό, φτάνει στο πόσο ευτυχής θα νιώθει κάποιος από τηνν άλλη πλευρά όταν η σύντροφός του δεν ζηλεύει. Νοιάζεται, αντιλαμβάνεται vibes που πρέπει να αντιληφθεί, λέω εγώ τώρα  αλλά δεν ζηλεύει.

Όσον αφορά το D/s νομίζω ότι η ζήλια δεν συμβαδίζει με την εμπιστοσύνη ανάμεσα στους δύο που αυτό χρειάζεται. Από τα δικά μου βιώματα, το πρώτο που φεύγει σε καταστάσεις D/s είναι η πιθανότητα ζήλιας. Δηλαδή, αν εγώ νιώθω, φαντασιακά ή όχι, ότι με τον έτερο με συνδέει κάτι τόσο ιδιαίτερο που μου επιτρέπει να δεχτώ την επιβολή του και επιτρέπει σε αυτόν να δεχτεί την όποια - σε αρχικό έστω στάδιο - υποταγή μου, πώς σε αυτούς τους τόσο θερμούς κώδικες θα μπορούσε να χωρέσει η ζήλια;

 

Αυτό το τελευταίο που η @gaby αναφέρει, εμπιστοσύνη vs ζήλειας, είναι λοιπόν κάτι που ουδέποτε μπόρεσα να κατανοήσω και να κυκλοφορήσω εντός μου (και εκτός μου).
Θα μπορούσε κάποιο υ που εμπιστεύεται πραγματικά τον Κ που το έχει και νιώθει ότι ζηλεύει, να περιγράψει πώς νιώθει; Μήπως αυτό που νομίζει και περιγράφει ως ζήλεια είναι απλώς ανασφάλεια; (επίσης μη συμβατή, κατά την άποψή μου, με την εμπιστοσύνη).

 

Πράγματι, γι' αυτό (αλλά όχι αποκλειστικά) και οι ικανοί του swinging απολαμβάνουν ιδιαίτερα να μοιράζονται την σύντροφό τους.

 

Για μένα ο φθόνος είναι τοξικός και χαρακτηριστικός κατώτερων ανθρώπων, που απλά δεν μπορούν να δεχτούν την ευτυχία και την επιτυχία των άλλων....
Εγώ και για τον αντιπαθέστερο μου άνθρωπο, δεν ευχήθηκα ποτέ την αποτυχία ή την δυστυχία....Δεν ξέρω αν είμαι ανώτερος άνθρωπος ή όχι, σαν μέσο αυτοπροστασίας το βλέπω, καθώς ο φθόνος ως τοξικός και δηλητηριώδης που είναι, δεν στοχεύει μόνο εκτός μας, αλλά κυρίως εντός μας, δεν μπορεί να πετάς τοξικά στον άλλον χωρίς να κάψεις τα χέρια σου, πόσο μάλλον την ψυχή σου...
Να αποτολμήσω να δώσω έναν δικό μου ορισμό της ζήλειας τώρα?
Το μόνο τσίμπημα που έχω νιώσει στη ζωή μου ήταν όταν ενώ αισθανόμουν ότι ήμουν ιδιαίτερη για κάποιον και ευτυχισμένα ερωτευμένη μαζί του, συνειδητοποιούσα ότι μπορούσε να είναι καλά και χωρίς εμένα, μπορούσε να ζει, να αναπνέει, να κινείται, να βγαίνει, να πίνει και να είναι χαρούμενος ενώ εγώ δεν ήμουν στην ζωή του....Ενώ εγώ υπέφερα χωρίς αυτόν, δυστυχούσα από την απουσία του και όλα έμοιαζαν ανούσια και κενά χωρίς αυτόν....Μάλλον είναι η καταδίκη των πρώιμων ερώτων όμως αυτή, το κάθαρμα μέσα μας το απαίδευτο, το οποίο δεν έχει καταφέρει να υπερβεί τον εγωκεντρισμό και να μετουσιώσει την έννοια της ελευθερίας....

Η παρακάτω περιγραφή με την οποία ταυτίζομαι αποδίδεται στην Μαλβίνα και είναι απόσπασμα από το βιβλίο του συντρόφου της Διονύση Χαριτόπουλου '' Άνεμος κουβάρι''....

.. Αγωνία
Κι αν περνάς τόσο καλά που δεν θέλεις πια να με ξαναδείς? Γιατί είμαστε έτσι φτιαγμένοι βρωμιάρηδες να μην μας αρέσει να περνάει καλά ο άλλος χωρίς εμάς?
Εσύ το παθαίνεις?
Το μόνο παραθυράκι παρηγοριάς είναι πως κατα βάθος πιστεύεις πως η χαρά του άλλου αδύνατον να μην σε εμπεριέχει. Περνάει καλά επειδή υπάρχεις κι εσύ και χωράς μέσα στο "καλά" του, σκέφτεσαι. Και μάλλον έτσι θα συμβαίνει.
Οι σελίδες που σου έχω γράψει και ποτέ δεν θα λάβεις είναι εκατοντάδες. Κάθετι που μου περνάει από το κεφάλι στο γράφω και μετά γελάω μόνη μου...

Αυτό νομίζω ότι είναι η ζήλεια για μένα, δεν το ένιωσα πολλές φορές στην ζωή μου, μάλλον γιατί δεν αγάπησα μ΄αυτόν τον τρόπο πολλές φορές...

Γενικά στις ερωτικές σχέσεις θεωρώ ότι το αν θα αισθανθείς ζήλεια ή όχι, εξαρτάται από τον βαθμό της συναισθηματικής εξάρτησης που υπάρχει με τον εκάστοτε σύντροφό σου....

Έχω βιώσει στο πετσί μου σε νεαρή ηλικία, μιαρή, ανυπόφορη και παράλογη ζήλεια, χωρίς να υπάρχει καμία λαβή, αφορμή ή έναυσμα από μέρους μου και μου δημιουργεί τεράστια αποστροφή η παθογένειά της...νομίζω όμως ότι σε μεγάλο βαθμό σχετίζεται με το άτομο και τις εσωτερικές του διαμάχες και τάσεις, τις εικόνες και τις προβολές του υποσυνείδητου, καθώς επίσης και τον συναισθηματικό αυτοέλεγχο που είτε υπάρχει είτε απουσιάζει παντελώς...Όσο πιο ''απαίδευτοι'' είμαστε, τόσο πιο πολύ ζηλεύουμε...Και εν πάσει περιπτώσει δεν θα μπορούσα να είμαι σε σχέση με έναν σύντροφο που θα με ζήλευε παθολογικά ποτέ ξανά...hard limit!!!

Αν οι σχέσεις στηρίζονται στην αμοιβαία επιθυμία και όχι στην εξάρτηση, είναι πιο δύσκολο να παρεισφρήσει το εν λόγω συναίσθημα, γιατί ωριμάζοντας οι άνθρωποι, μαθαίνουν να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υποφέρουν με σκέψεις, ιδεοληψίες, υποψίες κλπ.
Θα μπορούσα να δω τον ερωτικό μου σύντροφο να συνουσιάζεται ή και να ερωτοτροπεί με άλλο άτομο, αν ήταν μία ερωτική συνεύρεση στην οποία θα συμμετείχα κι εγώ, θα ήμουν κομμάτι της επιθυμίας του, θα ήταν κοινός τόπος και αμοιβαίο παιχνίδι...αυτό θα προϋπέθετε βέβαια, ότι και ο ίδιος θα το αντιμετώπιζε με τον ίδιο τρόπο σε ότι αφορά εμένα...
Απαιτείται μεγάλος βαθμός ωριμότητας φυσικά για κάτι τέτοιο και απόλυτη σύμπνοια απόψεων....

Τώρα αν μιλήσουμε για σχέσεις σφοδρού έρωτα και μεγάλου πάθους νομίζω ότι ουδείς είναι σε θέση να το διαχειριστεί τοιουτοτρόπως, αλλά εκεί δεν υπάρχει κατ΄εμέ και η ανάγκη για ''αλατοπίπερα'', εκτός αν μιλάμε για δομημένα polyamorous σχέσεις, που περιέχουν συναίσθημα κι όχι μόνο ερωτική συνεύρεση....(άλλο δυσκολάκι κι αυτό...)

Δεν επικρίνω σε καμία περίπτωση το cuckolding και το swinging, απλά δεν έτυχε....(Μεγάλη μπουκιά τρώω, μεγάλη κουβέντα δε λέω, δεν έχω κανένα λόγο να είμαι απόλυτη)

Στις D/s σχέσεις κουβαλάμε τον εαυτό μας πιστεύω και έχω ξανατοποθετηθεί επ΄αυτού , θεωρητικά, όντως δεν χωράει η ζήλεια, αλλά η ζωή και η εμπειρία μας δείχνει το αντίθετο...

Και εκεί δεν διαχωρίζω εγώ προσωπικά τα στάτους κανενός, η ασυμμετρία δεν επιβαρύνει τον/την Κ με όλες τις ευθύνες διατήρησης ενός επιπέδου στην σχέση, οι ίδιες βαρύνουν εξίσου και το υ....
Και πάλι το πρόβλημα όποτε προκύπτει σχετίζεται με τις ανθρώπινες ποιότητες και όχι με την κατανομή των ευθυνών και της κυριαρχίας....

 

Η δική μου στατιστική, βασισμένη στην μέχρι σήμερα εμπειρία μου, λέει πως η ζήλεια είναι ποιοτικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητας και του χαρακτήρα που την κουβαλά. Δεν εμφανίζεται ποτέ ξαφνικά, εκείνος που τη φέρει, νομοτελειακά, θα την εμφανίσει ακόμα και με μη σημαντική αφορμή.

Συνήθως είναι εκ των βασικών συστατικών χαρακτήρων με ασταθές "πάτημα", ανασφάλειες, χαμηλή αυτοεκτίμηση. Κι εδώ, αναρωτιέμαι: πως είναι δυνατό κάποιος που δεν πιστεύει σε αυτό που είναι, να είναι ικανός να εμπιστευτεί κάποιον άλλο; Εδώ εντοπίζω την ασυμβατότητα ζήλειας κι εμπιστοσύνης.

Την ερωτικοποίηση της ζήλειας, νοιώθω πως δεν μπορώ να την αντιληφθώ.

 

@MasterJp
μόνον εκεί εστίασα  . Και μόνον αυτό μπορώ να αντιληφθώ ως απολαυστικό για όσους το απολαμβάνουν:την ταπείνωση.
Την ζήλεια που την εντοπίζετε;