Έρευνα : Οι υποτακτικές είναι απαθείς στον πόνο του άλλου

Προσωπικά, οι πιο ευαίσθητες ψυχές που έχω γνωρίσει με την πιο πολύ κατανόηση και την πιο πολύ δοτικότητα ήταν οι Σαδίστριες!

 

Έεεετσι, να τα λέμε κι αυτά!!! 
Τι γίνεται όμως αν μιλάμε για ένα υ σαδομαζοχιστικό; 
Όλα είναι ανάλογα με τις παραμέτρους που λαμβάνουμε υπόψη μας, τα γενικευμένα συμπεράσματα αδικούν πολύ κόσμο.

 

Το σκέφτηκα κι εγώ αυτό που αναφέρετε, νομίζω πράγματι η ενσυναίσθηση μειώνεται όταν έχουμε κάποιο θέμα που μας βασανίζει και πράγματι είναι καλό γιατί υπάρχει και η, ας την πω, "ψυχική οικονομία" την οποία δεν πρέπει καθόλου να υποτιμούμε.

 

Ακριβώς!! Είναι πάρα πολύ δύσκολο να είναι κανείς μονίμως σε αυτό το modus operandi. Ακόμα και οι θεωρητικοί που μίλησαν για την ενσυναίσθηση το έκαναν μέσα σε ένα πλαίσιο διαρκούς προσπάθειας, χωρίς ποτέ να αυταπατώνται πως πρόκειται για μία ιδιότητα που κάποιος δύναται να εκδηλώνει επί μονίμου βάσεως. Γιατί ξαναλέω ότι η ενσυναίσθηση είναι αυτό το σα να κι όχι απλώς το συμπάσχω ή συμπονώ.

Στη μόνη περίπτωση που, προσωπικά, θεωρώ ότι η συνθήκη της ενσυναίσθησης είναι σχεδόν μονίμως (ας πούμε) ενεργοποιημένη, είναι σε ένα σωστό πλαίσιο D/s & M/s...αλλά κι εκεί το ψάχνω ακόμα  .

 

Πάντως σύμφωνα με τα νούμερα δεν βλέπω τρομερες διαφορές ανάμεσα στους βδσμικούς και στο control group στις εικόνες που δεν είναι bdsm related. Υπάρχει μεν συγκριτική διάφορα άλλα δεν είναι μεγάλη.

Επίσης πήγαν, τους καυλωσαν καλά καλά τους βδσμάδες με τις εικόνες που έχουν σχέση και μετα πόση αντικειμενικότητα μπορεί να ειχαν για τις άλλες;  

Στον δεύτερο πίνακα είναι λογικό να υπάρχουν πιο μεγάλες διαφορές, δεν ξερω άλλωστε πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.

 

Έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα και ποιες καταστασεις κινητοποιούν το μέσα σου. Αν ας πούμε μου δείξουν ένα παιδάκι που κλαίει θα σκεφτώ "νιεχ, κρίμα", αν δω γατάκι όμως παρατημενο μόνο του στο δρόμο να κλαίει θα νιώσω σα να με σφάζουν.

 

Αυτό όμως δεν είναι ενσυναίσθηση, ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση.

Γιατί κι εγώ θα το νιώσω αυτό με τα ζώα, αλλά ξέρω πως δεν είναι ενσυναισθητική κατανόηση, αλλά η δική μου η εσωτερική ψυχοσυναισθηματική αντίδραση, σε έναν τομέα στον οποίο έχω πολύ μεγάλες ευαισθησίες και φοβερό θυμό για τα εγκλήματα που πραγματοποιούνται κατά των ζώων.

 

Επίσης μια έρευνα πού έχω κάνει μόνος μου εδώ και χρόνια..
Είναι ότι πολλοί άντρες υποτακτικοι..
Είναι : θέλω, μου αρέσει, θα ήθελα, με φτιάχνει και μπλα μπλα..
Και αν δεν τα έχουν, γίνονται..μ@αλακες..
Και τσουπ! πάει η υποτακτικοτητα...
Να σε τσουβαλιασω κι εσένα σε αυτούς;

 

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αυτό ορθό.
Χωρίς ενσυναίσθηση, δηλαδή το να συναισθανθω πρωτα τον πόνο του άλλου (του όποιου άλλου) πως μπορώ να νιώσω οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα συμπαράστασης;

 

μιά παράμετρος, ανάμεσα σε άλλες, που καταγράφει η εν λόγω «έρευνα», είναι κι αυτή. η εγκατεστημένη, δηλαδή, προδικασμένη στερεοτυπική (με την λειτουργική έννοια) βεβαιότητα, της σύνδεσης «έκφρασης πόνου» με «απειλή» στην «θυμική διέγερση του πρώτου δευτερολέπτου»
τόσο η εγκατάσταση του στερεότυπου όσο και η μηχανιστική μονοσημαντότητα της σύνδεσης περιέχουν ιδεολογήματα (ηθικά, τιμωρητικά ή συναισθητικά).
η «έρευνα» υποθέτει ή υπονοεί αυτά τα ιδεολογήματα, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την διακίνηση των ιδεολογημάτων, με τον τρόπο που γίνεται στο νήμα.

 

Με προλάβατε! Ήθελα να γράψω πάνω κάτω κάτι σχετικό. Ξαναδιαβάζοντας τον τίτλο του νήματος και της έρευνας (την οποία ξαναλέω ότι δεν έχω διαβάσει αναλυτικά ακόμα)
θυμήθηκα και το εξής. Η ενσυναίσθηση σημαίνει αντιλαμβάνομαι, νιώθω κατανοώ σα να ήμουν ο άλλος, χωρίς να είμαι.

Αν, λοιπόν, εγώ πονάω αλλά μου αρέσει, παρόλο που οι εκφράσεις στο πρόσωπό μου καταδεικνύουν πόνο, εφόσον βιώνω εντελώς διαφορετικά τον πόνο αυτό, η ενσυναίσθηση σε αυτό το πλαίσιο θα ήταν ο άλλος που με βλέπει να κατανοήσει τη χαρά που βιώνω. Οπότε πάλι γυρίζω στο τρόπο με τον οποίο δομήθηκε η μεθοδολογία της έρευνας αυτής.

Και σκέφτομαι εικόνες στατικές από πρόσωπα που έρχονται σε οργασμό. Που οι εκφράσεις είναι σε μεγάλο βαθμό ταυτόσημες με τον πόνο. Αλλά η αίσθηση σωματικά και ψυχολογικά είναι εντελώς διαφορετική.

 

Σωστά, για αυτό έχει μεγάλη σημασία να βλέπαμε τις φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν για την εξαγωγή συμπερασμάτων.

Όπως λέει και η @kaissa, αν κατάλαβα σωστά, μπορεί να μην έχει να κάνει με την ενσυναίσθηση αλλά με το πώς μεταφράζει κάνεις μια εικόνα σύμφωνα με τα βιώματά του. Αν δω απλά μια γυναίκα να κλαίει σε μια φωτογραφία, χωρίς storyline, θα της δώσω άλλη νοηματοδοτηση από κάποιον που δεν εμπεριέχει τον σωματικό και ψυχικό πόνο στην ερωτική του απόλαυση.