Έρευνα : Οι υποτακτικές είναι απαθείς στον πόνο του άλλου

πιθανότατα σε αυτήν την αξιολόγηση περιέχεται κρίσιμη προδικασμένη ασάφεια.
μέτρο φαίνεται να είναι ο βαθμός ανταπόκρισης στην σχηματοποίηση «αίσθηση πόνου» ίσον «βίωση απειλής», είτε «βία» ίσον «απειλή», αντί της ευστοχίας στον υπολογισμό αυτής ακριβώς της υποκειμενικής αναλογίας, στη θέση της ισότητας.
η ίδια ασάφεια χαρακτηρίζει γενικά και τον όρο «ενσυναίσθηση» που είναι εξυπαρχής συνδεδεμένος με θυματοποίηση, σε μιά τουλάχιστον εκδοχή του.
με άλλη ανάγνωση, το εν λόγω εξοικειωμένο δείγμα, έχει μεγαλύτερη ευστοχία στον υπολογισμό απειλής ή βιώματος απειλής απ' το ελπιζόμενο «γενικό δείγμα» ελέγχου.

 

δεν αμφιβάλλω. αυτό σχολίασα.

 

Το πώς υποθέτω ότι νιώθει, δεν είναι όμως ενσυναίσθηση. Ούτε το υποφέρω μαζί του. Το πώς μπορεί να λειτουργήσει η ενσυναίσθηση είναι κάτι άλλο. Σίγουρα μπορεί να οδηγήσει σε συμπαράσταση, σε βοήθεια κ.λπ. Αλλά ως προς το τι είναι ενσυναίσθηση, όχι δεν είναι ούτε ταύτιση, ούτε υπόθεση, ούτε παρηγοριά.

Από εκεί και πέρα τώρα, η συζήτηση είναι μεγάλη. Υπάρχουν κάποιοι που διακρίνουν σε επίπεδα ενσυναίσθησης (ένας έως τέσσερα), άλλοι που κάνουν διαχωρισμό μεταξύ γνωστικής και συναισθηματικής ενσυναίσθησης, άλλοι που μιλούν για την ενσυναίσθηση ως κάτι οργανισμικό (εγώ εκεί βρίσκομαι πλήρως ας πούμε, καθώς δεν θεωρώ πως ο άνθρωπος είναι μέρη, αλλά όλον, χώρια που αυτός ο ορισμός είναι πάρα πολύ κοντά και στη γένεση της λέξης).


Τώρα, με την επιμονή σας, με προβληματίσατε και έκανα μία βόλτα στα μονοπάτια της μνήμης και θυμήθηκα πως ο Buber είχε κάνει αναφορά στον ορισμό της ενσυναίσθησης και για τα ζώα:
"....το να υπεισέρχεται κανείς με τα αισθήματά του στη δυναμική δομή ενός αντικειμένου...ενός ζώου ή ανθρώπου, σα να επρόκειτο να το ανιχνεύσει από το εσωτερικό του", (Buber, 1933, σελ. 91)

Ομολογώ πως αδυνατώ να δω τον τρόπο που κάνει τέτοιες συνδέσεις και αναφορές ο διαλογικός φιλόσοφος. Πώς μπορεί να γίνει αυτό ας πούμε με ένα αντικείμενο όπως αναφέρει; Αυτό με ξεπερνά, αλλά δεν έχω ασχοληθεί αναλυτικά μαζί του, οπότε νομίζω έχω μελέτη (κι άλλη) να κάνω  . Εκτός κι αν το αντικείμενο εδώ δεν νοείται με την κυριολεκτική του σημασία.


Κι όπως πολύ σοφά είχε πει και ο Αντισθένης:

"Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις"

Είναι καλό όταν αναφέρομαι σε κάτι, να έχω πλήρη επίγνωση τόσο των όρων που το συνθέτουν, όσο και την επιμέρους σημασία αυτών, κάτι που εξαιτίας της ανάγκης των ερευνητών να μετρήσουν κάποιους όρους και να παράξουν αποτελέσματα, δυστυχώς γίνεται πλέον όλο και πιο σπάνια (τακτική με την οποία εν πολλοίς προσωπικά διαφωνώ, αλλά δεν θα πλατιάσω τώρα. Γιατί καταλήγουμε να ευλογούμε τα γένια μας ψάχνοντας τρόπους να επιβεβαιώσουμε τις θεωρίες μας και όχι τρόπους να εξερευνήσουμε την ανθρώπινη εμπειρία. Ευτυχώς, τελευταία έχει μπει και η ποιοτική μεθοδολογία στο χάρτη και κάτι πάει να γίνει αλλά υπάρχει ακόμα μέλλον - είχα δεν είχα πλάτιασα λιγάκι   ).

 

Σε ποια εκδοχή του;

 

σε όποια, για παράδειγμα, μετρά τον βαθμό "ενσυναίσθησης" με μέτρο την διέγερση εκ πόνου τρίτου.

 

Θα ξαναπώ πως είναι άλλο το πώς ορίζεται κάτι, κι άλλο το πώς μετράται. Αλλά και πάλι, από αυτό που γράφετε, αδυνατώ να δω πώς σχετίζεται με τη θυματοποίηση.

Γενικώς, πάντως, η ενσυναίσθηση δεν έχει ουδεμία σχέση με την θυματοποίηση.

 

ζητήσατε μια εκδοχή της (θα ξαναπώ κι εγώ, αμφίβολης έννοιας της) «ενσυναίσθησης» που την συνδέει με κατάσταση «θύματος», με «δύσκολη θέση», και σας πρότεινα ως τέτοια εκδοχή μια πιθανή έρευνα που μετρά ή διαπιστώνει τον βαθμό ενσυναίσθησης με μέτρο και κριτήριο την «κατανόηση» περισσότερο ή λιγότερο σαν «δύσκολης θέσης», σαν «θέσης θύματος», την έκφραση του προσώπου σε πόνο. ειδικά σε πόνο.

θα προτιμούσα κι εγώ ο όρος να σήμαινε την κατανόηση (σχεδόν) ολόκληρου του αντιληπτικού πλάνου ενός οποιουδήποτε τρίτου, αλλά αυτό θα καθιστούσε τον όρο άχρηστο γιατί αυτό λέγεται ήδη συναίσθηση.

 

Πωπω, χίλια συγνωμη που μου πήρε ένα Σαββατοκύριακο ολόκληρο να διαβάσω το νημα και να δώσω και γω τη δική μου οπτική γωνία.

Αρχικά είναι καλο όλοι να καταλαβαίνουμε ότι συζητάμε για ενσυναισθηση και όχι για εμπάθεια.
Αν δεν το καταλαβαίνουμε, ας ακούμε λίγο ότι λένε οι γύρω μας, ας ανοίγουμε ένα λεξικό (υπάρχουν πολύ καλά λεξικά, English-English Ή english-greek. Εγω θα πρότεινα τα Oxford Advanced learners γιατί είμαι της σχολής της Οξφόρδης).

Επίσης, θα ήθελα πολύ να διαβάσω το πλήρες κείμενο της έρευνας, θα κάνω μια προσπάθεια αύριο στο γραφείο ελπίζοντας να μην με "κόψει" το firewall.
Κυρίως θα ήθελα να κοιτάξω την υπόθεση που πρόκειται να αποδειχθεί ή να αναιρεθεί και αν τελικά το δείγμα είναι, πρώτον, αντιπροσωπευτικό και δεύτερον, έχει τη δύναμη να αποδείξει/αναιρέσει την υπόθεση αυτή.
Ο πίνακας με τα αποτελέσματα (ευχαριστούμε @Master Jp) δεν αναφέρει στοιχεία σημαντικότητας της διαφοράς στα νούμερα των παραμέτρων, τα οποία, σημειωτέον, έχω παντελή άγνοια για το πώς να αναλύσω, δεδομένου Ότι δεν είναι το αντικείμενο μου.
Κοινώς, χωρίς να ξέρω την δυναμη της ερευνας να αποδείξει κάτι, την αντιπροσωπευτικότητα του δειγματος, την null hypothesis και τα p values, δεν μπορώ να πιστέψω ότι η έρευνα αποδεικνύει ότι είμαστε "σκυλες".
Νομίζω ότι και να τα ήξερα, πάλι "σκυλες" δε θα ήμαστε.

Και το προσωπικό μου στίγμα τώρα: η ενσυναισθηση είναι κάτι που δεν είχα καθόλου παλιά, νομίζω ότι το ανακάλυψα μαζί με την υποτακτική μου φύση.
Ωστόσο είμαι απλά ένας άνθρωπος, δεν ειμαι αντιπροσωπευτικό δείγμα...

 

Η ενσυναίσθηση δεν περιορίζεται στην αντίληψη. Ακόμα κι αυτοί που τη διαχωρίζουν σε γνωστική και συναισθηματική, αναγνωρίζουν και τις δύο πλευρές της.
Επίσης, ανατρέξτε λίγο στον ορισμό της λέξης που ο ίδιος παραθέσατε. Καμία σχέση δεν έχει η επίγνωση μίας κατάστασης (συναίσθηση) με την ενσυναίσθηση (για τον ορισμό της μπορείτε να ανατρέξετε σε παλαιότερη ανάρτησή μου εντός του νήματος, μην τα ξαναγράφω και γίνομαι κουραστική).

Ως προς το ερευνητικό κομμάτι νομίζω κάπου τα έχετε μπερδέψει. Συν τοις άλλοις, στην αρχική σας δημοσίευση δεν μιλήσατε για πιθανή έρευνα, αλλά εκδηλώσατε βεβαιότητα πως υπάρχει μία εκδοχή της έννοιας αυτής που συνδέεται με τη θυματοποίηση.

Ξαναλέω λοιπόν, πως ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχει η ενσυναίσθηση με τη θυματοποίηση - εκτός κι αν εννοείτε την ικανότητα ενός προσώπου να νιώσει πλήρως την θυματοποίηση που κάποιος άλλος μπορεί να νιώθει.

Φρονώ, εντούτοις, πως από ένα σημείο και μετά, υπεραναλύουμε τα ίδια και τα ίδια, κάνοντας κύκλους, χωρίς να πηγαίνουμε παρακάτω.

Αν θέλετε, μπορείτε να γίνετε πιο συγκεκριμένος ως προς τις ασάφειες που εσείς έχετε εντοπίσει.

 

η «κατανόηση (σχεδόν) ολόκληρου του αντιληπτικού πλάνου ενός οποιουδήποτε» δεν στενεύει σε «αντίληψη» του πλάνου, κι εξ αυτού δεν χωρίζεται σε γνωστική και συναισθηματική. δεν υπήρξε αναφορά σε επίγνωση, που δεν ταυτίζεται με την συναίσθηση.

προδήλως τα έχω μπερδέψει.  
η έρευνα που συζητάμε μετρά την άμβλυσνη της «ενσυναίσθησης»

μετρά, δηλαδή, την διέγερση από την αναγνώριση ή κατανόηση μιας θέσης αδιέξοδης ή ανήμπορης, συνδέοντας έτσι την «ενσυναίσθηση» με κατανόηση μιας τέτοιας, ειδικά, θέσης.

εννοώ, πάλι, οτι ο όρος κατά σαφή εκλεκτική προτίμηση, συνδέεται με «ικανότητα» ή «πρόθεση» οικειοποίησης ή μοιράσματος της θέσης θύματος, με καλλιέργεια θυματοποίησης. ανεξάρτητα από το «ορθόδοξο» ή «αυθεντικό» περιεχόμενο του θεωρητικού όρου, ή την επίμονη υποστήριξη του «αυθεντικού» περιεχομένου. που πάντως δεν προσθέτει στην ήδη γνωστή συναίσθηση.

η θεμελιώδης ασάφεια ανακύπτει απ την πλήρη αναπαραγωγή του σύνολου των αντιληπτικών μηχανισμών του τρίτου, αλλά χωρίς ταύτιση· και χωρίς καν την υποψία υπεροπτικής φαντασίωσης, εκατέρωθεν.