Έρευνα : Οι υποτακτικές είναι απαθείς στον πόνο του άλλου

Ξαφνικά θυμήθηκα μια συζήτηση που έγινε πριν αρκετά χρόνια.
Γαλλίδα φοιτήτρια στην Σορβόννη, επιστρέφει από το πανεπιστήμιο στο σπίτι ενθουσιασμένη και προσπαθεί να εξηγήσει στην Ελληνίδα συγκάτοικο της, την νέα έννοια που έμαθε.
Ήταν η λέξη "Ego".
Έμεινε κάγκελο που η φίλη της κατανοούσε, την πρωτόγνωρη για εκείνην έννοια.

 

Αναφέρεστε στη συγκεκριμένη έρευνα ή γενικά στην ενσυναίσθηση; Γιατί έχω μία αίσθηση πως τα βάζετε συλλήβδην και τα δύο μαζί στις απαντήσεις σας.

 

αναφέρομαι στην μέθοδο κατανόησης (ή χειρισμού) του ασθενούς στα πλαίσια ενός συγκεκριμένου ψυχοθεραπευτικού μοντέλου (ή δόγματος  ), με απόλυτα διασαφηνισμένους ρόλους, και το ξεχείλωμά του έξω απ το πλαίσιο, που την καθιστά ασαφή νεολογισμό στερούμενο νοήματος, με αυταναλαμβανόμενους φαντασιακούς ρόλους, κι επιχειρεί να την μετατρέψει σε κοινωνική ή επικοινωνιακή δεξιότητα, στη θέση της συναίσθησης, της πλατειάς αντίληψης του περιβάλλοντος και των μερών του, από υπεροπτική (ή φωτισμένη) θέση, στο γόνατο.

επαναλαμβάνω το ανάλογο σχετικά με άλλη μέθοδο:

τόσο το νήμα, εισηγητικά, όσο και η συζητούμενη έρευνα, εργαλειοποιούν μηχανιστικά, έξω απ το πλαίσιό της, μιά θεραπευτική μέθοδο, καθιστώντας ρευστό το περιεχόμενό της. το ίδιο ακριβώς κάνει κάθε συζήτηση για «ενσυναίσθηση» έξω απ το ψυχοθεραπευτικό πλαίσιο και τους ρόλους του.

 

Δεν υπάρχει ψυχοθεραπευτικό μοντέλο που να μιλάει για χειρισμό ασθενών. Να είστε λίγο προσεκτικός όταν αποπειράστε να κάνετε τέτοιου είδους αναφορές.

Κατά τα άλλα συμφωνούμε απόλυτα ως προς το πώς καταντάει να γίνεται αντιληπτή η ενσυναίσθηση εκτός θεραπευτικού πλαισίου και με βρίσκετε, αν μπορώ να το θέσω έτσι, ακόμα πιο απόλυτα σύμφωνη ως προς το εργαλειακό μηχανιστικό πλαίσιο στο οποίο την εντάσσουν στο βωμό της έρευνας κ.λπ.

Να σημειώσω πως η ψυχαλάνυση στην οποία αναφέρεστε, δεν έχει καμία σχέση με την ενσυναίσθηση εν τη γενέσει αυτής. Το γεγονός πως οι μεταφρούδικοί μπορεί να την εισήγαγαν στη θεραπευτική τους πρακτική είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, καθώς προσπαθούν κι εκείνοι πλέον να δομήσουν μία πιο σχεσιακή θεραπεία, με δεδομένο το τι καταδεικνύουν οι έρευνες.

Όμως ενσυναίσθηση και ψυχανάλυση πώς μπορούν να συμπορευτούν, όταν η ενσυναίσθηση προέρχεται από την φαινομενολογία και η ψυχανάλυση από την αιτιοκρατία;....Απλά δεν...

 

ευχαριστώ βέβαια για την συμβουλή, αλλά είμαι όσο προσεκτικός μπορώ και χρειάζομαι.
θα γράφω με καθαρότερα γράμματα το "σχετικά με άλλη μέθοδο" στο εξής.

θα ξανασημειώσω πως δεν "καταντά", αλλά αναπόφευκτα χάνει το περιεχόμενό της έξω απ' το πλαίσιό της, και αναζητά άλλα ασαφή περιεχόμενα, που επιχείρησα ήδη σε αυτό το νήμα να περιγράψω.

 

Καθ' υμάς, λοιπόν, δεν καταντά. Κατ' εμέ, ωστόσο, καταντά.

Σχετικά με καμία ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ μέθοδο δεν υφίσταται χειρισμός. Τώρα αν αναφέρεστε σε κακές πρακτικές, αντιδεοντολογικές συμπεριφορές ή εκτός αυτού του πλαισίου, αυτό είναι κάτι άλλο.

 

@kaissa
Σαν απλώς αναγνώστης αναρωτιέμαι, προς τι όλη αυτή η μέριμνα για αναμάσηση λέξεων στο θέμα;
Τι καλό θα μπορούσε να προκύψει από την εκτός θέματος "ψυλάφηση" που επιδιόκεται γενικά από ορισμένους, στα τελευταία μηνύματα;

 

Αποποιούμενη επιστημονικής γνώσης περί του θέματος, νομίζω πως οι διαθετοντες ενσυναίσθηση είναι μια σχεδόν σπάνια κατηγορία ανθρώπων.

Είναι σύνηθες να μεταφράζεται ως ενσυναίσθηση, η συμπόνια, η κατανόηση, το συμμερίζομαι. Η ενσυναίσθηση, όμως, δεν είναι αυτό. Στην πραγματικότητα, είναι δώρο όταν καταφέρνει κάποιος να το διαχειρίζεται με "υγιή" τρόπο ή κατάρα όταν τον "κατάπινει" .

Συνήθως, τα άτομα αυτά λειτουργούν ως καθρέφτες. Ο,τι νιωθει ο άλλος, το νιώθουν στον απόλυτο βαθμό, με την ίδια ένταση είτε πρόκειται για εσωτερικές διαδικασίες είτε για συναισθηματικές εκδηλώσεις είτε για σωματικά συμπτώματα. Είναι κυριολεκτικά στα παπούτσια του άλλου.

Για αυτό και συνήθως -οταν δεν καταφέρνουν να τοποθετήσουν το δώρο τους - είναι χαοτικοι, δεν ξέρουν αν αυτό που νιωθουν είναι δικό τους ή αντανάκλαση του περιβάλλοντος.

 

Αν αναφέρεστε γενικότερα, όπως και ως προς την ψηλάφηση που επιδιώκεται γενικά από ορισμένους όπως λέτε, δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Μπορώ να μιλήσω μόνο για μένα.

 

αυτή η μορφή συναισθησίας έχει ήδη όνομα  
βρίσκω καλή ιδέα να μετονομαστεί σε ενσυναισθησία προς διάκρισιν απ την συναισθησία των αισθήσεων  
δύσκολο, πάντως.

 

Εσάς ρώτησα.
Μιλήστε για εσάς.
Όπως ευκολύνεστε.

Όταν λοιπόν εσείς μένετε στην ψηλάφηση, τι καλό προσδοκάτε να προκύψει από αυτό;

 

Εμένα ρωτήσατε αρχικά για κάποιους γενικά. Δεν είναι το ίδιο.

Από εκεί και πέρα, συμφωνώ, όπως και έγραψα, πως από ένα σημείο και μετά κάπου αναπαράγονται τα ίδια και τα ίδια, αλλά αυτό δεν δημιουργείται μονόπλευρα.

Παρά τη ψηλάφηση όμως, όπως λέτε, βλέπετε πως ακόμα κάποια πράγματα δεν φαίνεται να γίνονται κατανοητά. Δεν με ενοχλεί κάποιος να μοιράζεται τη γνώμη του, αλλά έχω μεγάλο πρόβλημα όταν θεωρεί πως πρόκειται και για γνώση.