Έρευνα : Οι υποτακτικές είναι απαθείς στον πόνο του άλλου

Αν οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας έχουν μειωμένη ενσυναίσθηση, τότε δεν είναι επαγγελματίες και καλό είναι να κοιτάξουν τι τους εμποδίζει ώστε να πράττουν σωστά και δεοντολογικά τη δουλειά τους. Γι' αυτό το λόγο, επειδή όντως υπάρχουν δυσκολίες (π.χ. επαγγελματική εξουθένωση κι άλλα πολλά) φροντίζουν με προσωπική θεραπεία, εποπτεία κι άλλες καλές πρακτικές να θωρακίζονται. Αυτοί οι επαγγελματίες οι οποίοι θεραπευτικά δουλεύουν με τη συνθήκη της ενσυναίσθησης μεταξύ άλλων. Γιατί προσέγγιση από προσέγγιση διαφέρει.

Τώρα σε ένα γενικότερα πλαίσιο, δεν την έχω διαβάσει ακόμα την έρευνα, ωστόσο με επιφύλαξη θα πω πως θεωρώ πως σφάλλει σε αρκετά σημεία ως προς τις συνδέσεις που επιχειρεί να κάνει.

Προσωπικά, θεωρώ άτοπο να περιορίζουμε την μελέτη της ενσυναίσθησης σε μερικές εικόνες. Δεν πρόκειται για κάτι στατικό, αλλά για κάτι άκρως ζωντανό με ροή. Δεν μπορώ να δείξω ενσυναίσθηση αν δεν έχω κατανοήσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο εκδηλώνεται και αναπτύσσεται μία ψυχοσυναισθηματική κατάσταση. Το αντιδρώ σε ένα συναίσθημα λύπης λυπούμενη δεν είναι ενσυναίσθηση. Είναι, θα έλεγα η βάση της ενδεχομένως, ότι έχω τη δυνατότητα να κατανοήσω τι συναίσθημα εκφράζεται εκείνη τη στιγμή αντιληπτικά.

Αυτό που αναφέρετε για τη μείωση της ενσυναίσθησης στον εαυτό, ομολογώ, δεν το κατανοώ. Το να μειωθεί η ενσυναίσθηση, ειδικά προς τον εαυτό, δεν είναι κάτι βοηθητικό ή επικουρικό στην διαδικασία αυτοεξέλιξης.

Για όποιον ενδιαφέρεται πιο αναλυτικά για την ενσυναίσθηση ειδικά στο θεραπευτικό πλαίσιο, μπορεί να διαβάσει τον Carl Rogers, που ήταν εκείνος που την έβαλε στη ψυχοθεραπεία ενεργά και επιστημονικά. Μετά άλλες προσεγγίσεις τη πήραν και τη προσάρμοσαν στη δική τους επιστημολογία, θέτοντας όμως τον μέγα προβληματισμό "για ποια ενσυναίσθηση ακριβώς μιλάμε".

 

Η αυτοεξέλιξη τι σχέση έχει με την επιλογή της υποτακτικότητας;
Μάλλον, για να το θέσω καλύτερα μπορεί και να έχει, μπορεί και να μην, μπορεί και να λειτουργεί σαν επίφαση. Η μείωση της ενσυναίσθησης προς τον εαυτό, ενίοτε προφυλάσσει από αβάσταχτο ψυχικό φορτίο.

 

Δεν αποπειράθηκα να κάνω καμία σύνδεση μεταξύ υποτακτικότητας και αυτοεξέλιξης. Ξαναδιαβάστε την απάντησή μου  

Εάν εννοείτε για τις φορές που ο οργανισμός υπό μορφή άμυνας προσπαθεί να προστατευτεί, ναι θα συμφωνήσω.

 

Εννοώ πως το να δω μία στατική εικόνα ενός προσώπου που λυπάται, ή έστω να δω κάποιον στο δρόμο που δείχνει λυπημένος και να λυπηθώ, δεν είναι δείγμα ενσυναίσθησης. Θα μπορούσε να είναι συμπόνοια ας πούμε. Όχι ενσυναίσθηση. Η ενσυναίσθηση αναφέρεται στην ακριβή κατανόηση, από τη πλευρά ενός ατόμου, του πλαισίου αναφοράς του άλλου με ακρίβεια και με τα συναισθηματικά και νοητικά στοιχεία που εμπεριέχονται, σα να ήταν το ίδιο άτομο. Χωρίς όμως να χάνει αυτό το σα να.

Όλο αυτό, όπως κατανοείτε, είναι μία ολόκληρη διαδικασία που δεν μπορεί να περιοριστεί σε μερικά στατικά οπτικά ερεθίσματα.

 

Χμμ....αναρωτιέμαι εδώ ωστόσο...αυτός είναι καθολικός κανόνας καθ' υμάς; Διότι κάποιες φορές λόγω κούρασης, λόγω προσωπικών ζητημάτων και πολλών άλλων αιτιών, δεν καθίσταται εφικτό να δείχνουμε ενσυναίσθηση, ενδεχομένως δεν μας ενδιαφέρει κιόλας. Κι αυτό δεν είναι καθόλου κακό.

Εκτός κι αν αναφέρεστε ξεκάθαρα σε πλαίσιο D/s & M/s που εκεί εννοείται πως ο Κύριος/Αφέντης, οφείλει να είναι καθόλα παρατηρητικός για τους γνωστούς ευνόητους λόγους.

 

Γράψατε:

Επειδή νομίζω πως ήταν σαφές ότι αναφέρθηκα σε προσωπικό βίωμα την περίοδο που ένιωθα και λειτουργούσα ως υποτακτική από κει προήλθε και η σύνδεση, νυστάζω, δε λέω, αλλά όχι τόσο όσο να μην διαβάζω αρκετά προσεκτικά.

 

Τη σύνδεση τη κάνατε εσείς πιο εσωτερικά ωστόσο, γιατί στα γραφόμενά σας, στα οποία ανέτρεξα να δω αν όντως κάτι παρέλειψα, δεν βρήκα αναφορά σε ειδική μνεία περί υποτακτικότητας, απλά περί παλαιότερου δικού σας βιώματος ως απάντηση σε bdsm πρακτικές γενικά.

Φρονώ, εντούτοις, πως συνεννοηθήκαμε καλύτερα με τη διευκρίνιση περί λειτουργίας αμυντικού μηχανισμού παρακάτω.  

 

τεχνικά, η έρευνα είναι ενδεχόμενο να μπορεί να ισχυροποιήσει την υποστήριξη του αυτονόητου, ότι δηλαδή όποιοι έχουν έστω και ελάχιστη ή και θεωρητική εξοικείωση με σαδομαζοχιστικές πρακτικές (ή με φυσικές συνθήκες), πιθανόν να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν ψυχραιμότερα και πιο κριτικά, λαμβάνοντες υπ όψιν και περισσότερες πιθανές παραμέτρους, μιά πληροφορία σχετιζόμενη με διαχείριση πόνου ή δυσφορίας, σε σχέση με άλλους που ανεπεξέργαστα και στερεοτυπικά έχουν συνδέσει συμβολικά κάθε απομάκρυνση απ το αποστειρωμένο και το άνευρο με κακοποίηση, σε εισαγωγικά ή χωρίς, κι εξ αυτού πανικοβάλλονται (ή και ταυτίζονται) κάπως ευκολότερα.

ενδιαφέρον είναι που η μηχανιστική σύνδεση μεταξύ χαρακτηριστικών (αλλά και αντιδράσεων) φαίνεται να είναι δημοφιλής ακόμη και ανάμεσα σε αναλυτές που δείχνουν να έχουν μιά ικανότητα συνθετικής προσέγγισης.

 

Βρε μήπως οι σαδιστές τελικά είναι πιο ενσυναισθητικοί από τα υ;  

Θυμήθηκα κι εκείνο το νήμα που πολλά ενδιαφέροντα αναφέρθηκαν: