Έφυγε ο Θανάσης Βέγγος

Στην γειτονιά των αγγέλων που σίγουρα θα πας Θανάση, σε περιμένουν τα φιλαράκια σου να τους διασκεδάσεις με τον δικό σου τρόπο.

Καλέ μας ΑΝΘΡΩΠΕ, καλό σου ταξίδι!
Σ΄ευχαριστούμε για όλα αυτά που μας έδωσες!

 

Απάντηση: Έφυγε ο Θανάσης Βέγγος

Πάει κι αυτός. Τα χρόνια του νά 'χουμε.

 

Αθανατος.... 

 

Απάντηση: Έφυγε ο Θανάσης Βέγγος

παντα θα μένει ζωντανός στις καρδιές όλων μας..

 

Απάντηση: Έφυγε ο Θανάσης Βέγγος

η φυσικη πορεια ειναι αναποφευκτη .. ο κυκλος της ζωης ....
ο Θανασης Βεγγος χαρισε πολυ πολυ γελιο και το γελιο μεγαλωνει την ζωη .
δυστυχως η εξελιξη της λιστας με τα ιερα τερατα του Ελληνικου κινηματογραφου , σε συγκριση με τις δεκαετιες του 50-60-70 , εχει την ιδια τυχη με τις προσληψεις ... 3 (καλοι) φευγουν , 1 (καλος) μπαινει ...
ενα απο τα μεγαλυτερα εγληματα της Ελληνικης τηλεορασης ηταν που οι ανοητοι ανεγγεφαλοι της ΕΡΤ , εγραψαν πανω στις βιντεοκασετες του ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ , ποδοσφαιρικους αγωνες και ρεπορταζ ..
οι ταινιες αυτες ΠΡΕΠΕΙ να θεωρηθουν Ελληνικη κληρονομια και η πολιτεια να τιμησει την μνημη των μεγαλων αυτων Ελληνων σε προσφορα , με κατι περισσοτερο απο μια ονομασια οδου .

 

Απάντηση: Έφυγε ο Θανάσης Βέγγος

Αντίο Θανάση. Αντίο καλέ μου άνθρωπε.

 

καλο ταξιδι σε εναν ανθρωπο που το ονομα του εγινε συνωνυμο της λεξης ηθους

 

Απάντηση: Έφυγε ο Θανάσης Βέγγος

Καλό ταξίδι αγαπημένε μας καλέ μας άνθρωπε Θανάση. Σίγουρα το χώμα που θα σε σκεπάσει θα είναι ελαφρύ οπότε δεν χρειάζεται καν να σου δώσουμε τέτοια ευχή. Θα μας λέιψεις πολύ.

 

Καλό ταξίδι στον άνθρωπο Θανάση Βέγγο, στον δικό μας άνθρωπο

 

Απάντηση: Έφυγε ο Θανάσης Βέγγος

Κρίμα μωρέ...  

 

ΦΕΓΓΟΣ

Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Σε ευχαριστούμε

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

Ο καλός μας άνθρωπος. Ο δικός μας άνθρωπος. Η μεγαλύτερη... λαχανιασμένη τρεχάλα του ελληνικού κινηματογράφου. Το «φαινόμενο» Βέγγος. Ο νευρικός Θου Βου-πύραυλος. Ο άνθρωπος της σφαλιάρας, ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές, ο γνήσιος βιοπαλαιστής, ο σεμνός «εργάτης».

Πάνω απ' όλα -και στακάτα- ο «άνθρωπος» δεν υπάρχει πια. Χθες, λίγο μετά τις 7 το πρωί, ο Θανάσης Βέγγος άφησε την τελευταία του πνοή στον Ερυθρό Σταυρό. Ηταν 84 ετών. Η κατάστασή του είχε επιβαρυνθεί έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Στο πλευρό του βρίσκονταν διαρκώς η σύζυγός του Ασημίνα και οι γιοι του.

Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε τον περασμένο Νοέμβριο, όταν εισήχθη στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του πανεπιστημιακού νοσοκομείου της Πάτρας με λοίμωξη του αναπνευστικού. Πήρε εξιτήριο. Αναθαρρήσαμε. Μία βδομάδα πριν απ' τα Χριστούγεννα μπήκε στον Ερυθρό Σταυρό με εγκεφαλικό αιμάτωμα έπειτα από ατύχημα στο σπίτι του. Χειρουργήθηκε και παρέμεινε διασωληνωμένος στην εντατική για πέντε μήνες. Αυτή τη φορά δεν άντεξε.

Δεν τον θρηνεί μόνο ο καλλιτεχνικός κόσμος, αλλά ολόκληρη η χώρα που την έκανε να σκέπτεται, σε εποχές δύσκολες, μέσα από το γέλιο την κατάστασή της. Δεν θα ξεχάσουμε την αμηχανία αυτού του σεμνού αυτοδίδακτου σπουδαίου θεατρίνου, που μετουσίωνε τις παύσεις του σε μεταφυσική αγωνία, απέναντι στα φλας. Δεν θα ξεχάσουμε τη συστολή του απέναντι στους δημοσιογράφους. Είναι χαρακτηριστικό το ότι δεν έδινε ποτέ συνεντεύξεις. Δεν θα ξεχάσουμε το ήθος του.

Το πόσο δημοφιλής ήταν συνιστά ένα φαινόμενο. Ο κόσμος, απ' τα μωρά έως τους γέροντες, τον λάτρευε. Κάτι που επιβεβαιώθηκε κι από την πρόσφατη έρευνα «Σφυγμός Πολιτισμού» που τον έφερε στην κορυφή, ανάμεσα στον Θόδωρο Αγγελόπουλο και στον Παντελή Βούλγαρη. «Κάτι είχε η φάτσα μου που έφερνε τον άλλο κοντά μου», διαπίστωνε αφοπλιστικός. «Ισως όταν έπεφτε η ματιά τους επάνω μου ήξεραν ότι είμαι ένας πολύ εντάξει άνθρωπος. Κάποιοι επέμεναν να με αποκαλούν "κύριε Βέγγο". Ε, εκεί γινόμουν έξω φρενών. "Μα, Θανάση με λένε". Ενας λαϊκός άνθρωπος ήμουν», προσέθετε.

Ο Θανάσης Βέγγος έδωσε σάρκα και οστά σε ένα πολύ συγκεκριμένο ανθρωπότυπο: στον τραγελαφικό καρπαζοεισπράκτορα, που αντιδρά στα πάντα σπασμωδικά, με νευρικές μανιερίστικες κινήσεις. Η εξπρεσιονιστική ερμηνεία του βασιζόταν επίσης στις κοφτές φράσεις, στις απότομες παύσεις. Κανένας άλλος ηθοποιός δεν ταυτίστηκε τόσο ισχυρά με τον ασθμαίνοντα βιοπαλαιστή. Είναι σίγουρα ο ηθοποιός που στον κινηματογράφο έχει τρέξει σαν Λούης περισσότερα χιλιόμετρα από όλους τους συναδέλφους του, ακόμη και τους πιο αθλητικούς.

«Δεν είχα ποτέ φιλοδοξία να γίνω καλός ηθοποιός. Ηθελα να είμαι δουλευταράς. Να δουλεύω με ταχύτητες μεγάλες», έλεγε με τη γνώριμη μετριοφροσύνη του. «Ποτέ μου δεν αισθάνθηκα έτοιμος. Ποτέ. Σε ό,τι και αν έκανα. Μια ζωή στην τσίτα ήμουν. Δεν ηρεμώ ποτέ. Είμαι της αγχωτικής κωμωδίας εγώ. Το άγχος είναι η σπεσιαλιτέ μου. Μόνο στον άλλο κόσμο θα ηρεμήσω».

Η ιδιαιτερότητά του, όμως, ήταν η διαθλασμένη, λοξή ματιά. Ενα μίγμα σουρεαλισμού, μελαγχολίας και λαϊκής σοφίας, μέσα από την οποία περνούσε και τελικά διακωμωδούσε την ελληνική παθογένεια.

«Δεν αρκούν η αγωνία και η έξυπνη ιδέα για να κάνεις καλή ταινία», έλεγε. «Χρειάζεται πολύ διάβασμα και μελέτη. Κλασική λογοτεχνία. Τα πάντα βρίσκονται στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια. Εγώ έμαθα σινεμά από τον Ομηρο. Είναι η αρχή των πάντων. Το Ευαγγέλιο της γνώσης και της ποιητικής».

Πέρασε μια δύσκολη ζωή, με φτώχειες, εξορίες κι οικονομικά βατερλό, αλλά δεν μετάνιωσε ποτέ για τίποτα. Τον δικαιώνουν «τα ωραιότερα λόγια», που του έχουν πει για ταινία του: «Τα άκουσα από μια γυναίκα που με πλησίασε, με φίλησε συγκινημένη και μου είπε: "Να είστε καλά. Μια μέρα πριν γεννήσω είχα δει μια ταινία σας και το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ, που την επομένη που γέννησα, το μωρό μου λες και βγήκε μόνο του!"».

Λακωνικότατος, όποτε μιλούσε το έκανε εκ βαθέων: «Ετρεχα σε όλη μου τη ζωή με 300... Αλλά δεν έκοψα ποτέ το νήμα γιατί συνεχώς μου το μετακινούνε. Δεν χαλάρωνα ποτέ. Τώρα μόνο, αναγκαστικά... Με ενοχλεί ότι καταφθάνει η ώρα μηδέν», έλεγε προ ετών.

Με την Ασημίνα απέκτησε δύο γιους, τον Βασίλη και τον Χάρη. Από τον Βασίλη έγινε παππούς της Αγγελικής και του Θανασάκη, της μεγάλης αδυναμίας του. Τι κράτησε απ' τη ζωή του; «Οτι με αγάπησαν 4 εκατομμύρια άνθρωποι και με μίσησαν τρεις. Δεν πρέπει να είναι παραπάνω». Ηξερε τι έλεγε.

Από τη βιοπάλη και τη Μακρόνησο, κορυφαίος πρωταγωνιστής

Ο Θανάσης Βέγγος γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο το 1926. Ηταν το μοναχοπαίδι ήρωα της Αντίστασης, που μετά τον πόλεμο εκδιώχθηκε από την Εταιρεία Ηλεκτρισμού. Κι έτσι ο μικρός Θανάσης αναγκάζεται να βγει στη βιοπάλη. «Πείνασα κι εγώ και η οικογένειά μου», περιέγραφε τη σκοτεινή περίοδο.

«Ολα είναι δρόμος». Η δεύτερη συνάντηση Βέγγου - Βούλγαρη, το 1998. Ενας «άλλος» Βέγγος αποκαλύφθηκε στο κοινό: ήταν ο ηθοποιός των λεπτών ημιτονίων και της εσωτερικότητας
Τα πολιτικά φρονήματα του πατέρα του θα του στοιχίσουν τη «θητεία» του στη Μακρόνησο, από το 1948 μέχρι το 1950. Στο νησί-κολαστήριο συνδέεται με τον συγκρατούμενό του Νίκο Κούνδουρο, ο οποίος αργότερα θα τον αναζητήσει για ένα ρόλο στη «Μαγική πόλη» (1955).

«Οταν ήμασταν μαζί στη Μακρόνησο μού είπε: "Θανάση, θα γυρίσω μια ταινία και θα σε βάλω να παίξεις". "Τι λέει ο άνθρωπος;" σκέφτηκα. Υστερα από χρόνια εμφανίζεται στην Καλλιθέα σε ένα πατάρι, όπου δούλευα επισκευάζοντας γυναικείες τσάντες και πορτοφόλια, και με έκανε ηθοποιό!», αφηγούνταν ο Βέγγος.

Αναθέτοντάς του το 1955 ο Κούνδουρος ένα χαρακτηριστικό ρόλο στη «Μαγική πόλη» έβαζε το σπόρο για μια καριέρα που ο Βέγγος δεν φανταζόταν ούτε στα πιο τρελά του όνειρα. Suis generis κωμικός, όπως έχει επισημανθεί από την κριτική, από το πρώτο μικρό ρολάκι του ήταν από μόνος του ένας ρόλος. Ενας σύγχρονος αριστοφανικός χαρακτήρας. Ενας οικείος φουκαράς.

Το 1956 ο Κούνδουρος τον καλεί να συνεργαστεί και στον περίφημο «Δράκο» του. Τον ίδιο χρόνο ο Βέγγος παντρεύεται τη γυναίκα με την οποία έζησε όλη τη ζωή του, 53 χρόνια: τη Λευκαδίτισσα Ασημίνα. «Στην αρχή, με τη γυναίκα μου μέναμε σε ένα δωμάτιο», θυμόταν.

Και μπορεί να μπαινοβγαίνει, για μικρούς ή μεγαλύτερους ρόλους, στα πλατό, αλλά επειδή τα μεροκάματα είναι ευτελή, συνεχίζει να κάνει δουλειές του ποδαριού. «Στα δικά μου χρόνια πεινούσαμε, αλλά ονειρευόμασταν και το ξεχνούσαμε», διαπίστωνε χαρακτηριστικά.

Τη δεκαετία του '60 παίζει στις πιο δημοφιλείς ταινίες: από τη «Μουσίτσα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη ('59) και τον «Ηλία του 16ου» ('59) μέχρι το «Κλωτσοσκούφι» ('60) και το «Ποτέ την Κυριακή» του Ζυλ Ντασσέν. Τα επόμενα χρόνια συνδέεται κυρίως με τους σκηνοθέτες Πάνο Γλυκοφρύδη και Ορέστη Λάσκο για τις ταινίες «Ψηλά τα χέρια», «Μην είδατε τον Παναή», «Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης» κ.ά.

Την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού, ως εξαιρετικό ταλέντο, την είχε αποκτήσει από το 1959, παρ' όλο που ποτέ δεν πήγε σε θεατρική σχολή. Το '59 συμμετέχει και στην πρώτη του θεατρική παράσταση, την επιθεώρηση «Ομόνοια πλατς πλουτς», δίπλα στους Νίκο Ρίζο και Γιάννη Γκιωνάκη. Εκτοτε συνέπραξε σε πλήθος θιάσων για δύο είδη: κωμωδία και επιθεώρηση. Τη σεζόν 1963-64 γίνεται θιασάρχης μαζί με τη Ρένα Βλαχοπούλου και το 1969 με τη Σμαρούλα Γιούλη. Από το 1970 και επί σειρά ετών συγκροτεί δικούς του θιάσους. Τότε θα ανεβάσει και το «Τι έκανες στον Τρωικό πόλεμο, Θανάση» του Αλέκου Σακελλάριου, αλλά και το «Μαμ, κακά, κοκό και νάνι» των Γ. Μιχαηλίδη και Γιάννη Ξανθούλη, δυο μεγάλες εμπορικές επιτυχίες.

Αφού διένυσε μίλια, αγκομαχώντας σε ταινίες παραγωγής άλλων, το '64 έστησε τη δική του εταιρεία, τη «ΘΒ». Στις 8 ταινίες της («Δόκτωρ Ζι-Βέγγος», «Βοήθεια, ο Βέγγος, φανερός πράκτωρ» κ.ά.) ως Θου-Βου φαλακρός πράκτορας, αλλά και ως σκηνοθέτης απογείωσε τον ήρωα που ενσάρκωνε χρόνια, κάνοντας συγχρόνως πραγματικότητα το όραμά του για ένα λαϊκό σινεμά κοινωνικού προβληματισμού, που ανακουφίζει το κοινό μέσα από το γέλιο και τη σουρεαλιστική, δεκαετίες μπροστά από την εποχή της, κινηματογραφική γραφή. Η εταιρεία χρεοκόπησε.

Το 1971 ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ύστερα από πολλά χρόνια κινηματογραφικών αγκομαχητών, να δικαιωθεί: στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τιμάται με το Βραβείο Α' ρόλου για την ταινία «Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;» του Ντίνου Κατσουρίδη. Με το ίδιο βραβείο αποχωρεί από τη Θεσσαλονίκη και την επόμενη χρονιά για το «Θανάση πάρε το όπλο σου».

Η επιστροφή του, έπειτα από αρκετά χρόνια, στον κινηματογράφο συντελέστηκε το '91 με την ταινία «Ησυχες μέρες του Αυγούστου» του Παντελή Βούλγαρη. Τότε γνωρίζουμε έναν «άλλο» Βέγγο. Οι τόνοι έχουν πέσει οριστικά, δίνοντας χώρο σε έναν άλλο τύπο εσωτερικότητας. Ο ηθοποιός συνεχίζει, στην ίδια γραμμή, ακόμη και όταν μεταβαίνει στην Κολομβία, με μεγάλες δυσκολίες, για την ταινία «Ζωή Χαρισάμενη» του Πατρίς Βιβάνκος ('93). Ακολουθεί μια σημαντική κινηματογραφική στιγμή της καριέρας του, το «Βλέμμα του Οδυσσέα» του Θ. Αγγελόπουλου ('95) και μια εξίσου συγκλονιστική ερμηνεία στο «Ολα είναι δρόμος» του Βούλγαρη ('98). Στην ταινία «Ψυχή βαθιά» (2009) του Βούλγαρη, όπου ως τραγικός παππούς συνομιλεί με την αρχαία ελληνική τραγωδία, ζητώντας το κουφάρι του εγγονού του, πραγματοποίησε την ύστατη κινηματογραφική εμφάνισή του. Μια σπουδαία «κατακλείδα», έπειτα από 130 ταινίες.

Το '95 ήταν μια πολύ μεγάλη στιγμή για την καριέρα του ηθοποιού σκηνής. Ηταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκε στην Επίδαυρο, υποδυόμενος τον Τρυγαίο στην «Ειρήνη» του Αριστοφάνη. Το κοινό τον αποθέωσε. Το '98 επιστρέφει ως Δικαιόπολις στους «Αχαρνής». Και τις δύο φορές η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Μιχαηλίδη. Στην αρχαία ορχήστρα αποδεικνύει πως είναι ο ορισμός του αριστοφανικού ηθοποιού.

Το 1993 τιμήθηκε με Ειδικό Βραβείο από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το σύνολο του έργου του. Ενώ το 2008 ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας του απένειμε τιμητική διάκριση. Ενα μόνο όνειρο, δικό του και του Δήμου Αβδελιώδη, η κινηματογραφική μεταφορά της «Τρικυμίας» του Σέξπιρ, με τον Βέγγο-Πρόσπερο, δυστυχώς δεν έγινε ποτέ πράξη.

Ο Βέγγος δεν αγάπησε την τηλεόραση. Σε μια καριέρα δεκαετιών εμφανίστηκε μόνο σε πέντε σίριαλ. Χαρακτηριστική υπήρξε η εμφάνισή του το 2002 στο «Περί ανέμων και υδάτων» της Κάκιας Ιγερινού. Η τελευταία τηλεοπτική εμφάνισή του έγινε το 2009 στο «Θεσσαλονίκη της νοσταλγίας μας» σε σενάριο πάλι της Κάκιας Ιγερινού (σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ).

Μια αποκαλυπτική βιογραφία του με τίτλο «Ενας άνθρωπος παντός καιρού» («Αιγόκερως») συνέγραψε ο Γιάννης Σολδάτος, ο οποίος γύρισε και ομότιλο ντοκιμαντέρ. Ο μόνος που δεν μίλησε σε αυτό ήταν ο ίδιος ο Βέγγος.

Νίκος Κούνδουρος σκηνοθέτης

«Είχε ένα δαιμονισμένο ταλέντο να αυτοσχεδιάζει»
Τον γνώρισα στο Μακρονήσι. Ηταν ένας υπέροχος και άθλιος Ελληνας. Ρακένδυτος, νευρικός, όπως σε όλη τη ζωή του, ήρθε και με βρήκε επειδή κοιμόμουνα στη μαύρη γη, κουβαλώντας σανίδες. Τις έστρωσε λέγοντάς μου: «Σύντροφε, θα κρυώσεις το βράδυ». Του απαντώ: «Και τι σε νοιάζει εσένα, σύντροφε;». «Μα αύριο θα είσαι άρρωστος», μου είπε. Και αρχίζει και στρώνει τις σανίδες.
Ετσι γνωριστήκαμε. «Γιατί είσαι εδώ;». «Γιατί ο πατέρας μου αγωνίστηκε μαζί με συντρόφους του για την Εταιρεία Ηλεκτρισμού. Εγώ δεν έχω καμία σχέση με την πολιτική. Είμαι σχεδόν ηλίθιος στα πολιτικά», μου είπε. Και μπήκε στον κινηματογράφο «πουλώντας» τον εαυτό του. Αυτός είναι ο Βέγγος. Αν θέλετε τον αγοράζετε. Τον αγόρασαν ο Κούνδουρος, ο Ντασέν, ο Κακογιάννης. Ολοι θέλαμε αυτό το παλλόμενο πράγμα, αυτό το κινούμενο γεγονός που ήταν ο Βέγγος και σιγά σιγά έγινε ένα γεγονός. Ποτέ δεν έγραψε μια λέξη ο ίδιος. Ο,τι έκανε ήταν καμώματα και αυτοσχεδιασμοί. Είχε ένα δαιμονισμένο ταλέντο να αυτοσχεδιάζει. Ηταν ένας Καραγκιόζης, σε όλη του τη ζωή.

Αιμιλία Υψηλάντη ηθοποιός

«Ξεκίνησε απαίδευτος, έδωσε τα πάντα στη δουλειά»
Ηταν μανιακός της δουλειάς. Κι αυτό σε παρέσυρε μαζί του. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικές λεπτομέρειες αυτής της μανίας: σε μια ταινία μας φορούσα μπλε παπούτσια, λίγο χτυπημένα στην άκρη. Ηταν ασπρόμαυρη. Κι αυτός έσκυβε και προσπαθούσε να βγάλει την ασπρίλα.
Μιλάμε για μια μανιακή αφοσίωση, που τον χαρακτήριζε γενικότερα ως άνθρωπο. Σε μια σκηνή της ταινίας «Ο Θανάσης, η Ιουλιέτα και τα Λουκάνικα» έπεφτε στη θάλασσα με όλα τα ρούχα του. Κι όταν έβγαινε για να ξαναγυριστεί το πλάνο, δεν ξαναέβαζε μόνο τα βρεγμένα ρούχα, αλλά και τις κάλτσες, που όμως δεν φαίνονταν στο πλάνο. Ο Θανάσης ήταν ταγμένος. Ξεκίνησε σχεδόν απαίδευτος και έδωσε τα πάντα στη δουλειά. Κι όταν απέκτησε κάποια χρήματα, τα έδωσε όλα στο σινεμά. Εκπληκτική περίπτωση. Κινηματογραφικά φτιάξαμε μια σχέση υπέροχη.

Ντίνος Κατσουρίδης σκηνοθέτης

«Να κάνει υπομονή, θα πάω να τον συναντήσω»
Είναι πολύ δύσκολη η στιγμή για μένα, γιατί ο Θανάσης είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου. Δεκαέξι χρόνια περπατήσαμε χέρι χέρι, δεκατέσσερις ταινίες δικές του και δικές μου και ανάμεσά τους τρεις μεγάλες ταινίες κατά την άποψή μου, το «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση», «Θανάση πάρε τ' όπλο σου» και «Ο παλαβός κόσμος του Θανάση», που άλλαξαν ριζικά και την πορεία του ίδιου του Βέγγου.
Πριν από μερικές μέρες κηδέψαμε τον Τάσο τον Ζωγράφο, που ήταν ο τρίτος της συντροφιάς. Να κάνει λίγη υπομονή ο Βέγγος και, λίγο πιο νωρίς λίγο πιο αργά, θα πάω κι εγώ να τον συναντήσω. Θα βρούμε και τον Ζωγράφο, θα λέμε τα παλιά και θα γελάμε, και μαζί μας θα γελάνε και οι άγγελοι. Τίποτα άλλο.

 

Απάντηση: Έφυγε ο Θανάσης Βέγγος

...Η συνηθισμενη Ελλαδα που αφοτου χασει κατι αξιολογο και μεγαλο,το κλαινε και οι ρεγγες μετα.Οσο ηταν εν ζωη ηταν τετοια η αναγνωριση του,που ο καθε αταλαντος ειχε(και εχει) θεατρο δικο του...!!!!Κοιτα και με τους αλλους μεγαλους που ζουν,εστω αυτους τους λιγους,τα σκατοκαναλα και οι σκατοφυλλαδες τους ποσο ασχολουνται......ειδικα τις μερες που σκανε μυτη βασιλικοι γαμοι και διαφοροι αλλοι τετοιοι κωλοι,απομειναρια του μεσαιωνα...!!!!