Έχει θέση η σαγήνη στο D-M/s;

Έβλεπα κάτι όμορφα βίντεο με χορό στο YouTube. Και σκεφτόμουν ότι το παιχνίδι της σαγήνης είναι ένα από τα πιο όμορφα της ζωής μας. Ο χορός για έναν άνδρα, η (ιδιάζουσα) περιποίηση του, τα ρούχα, τα υπονοούμενα... ό,τι επιστρατεύει καθένας/καθεμιά στο παιχνίδι αυτό.

Αυτό το παιχνίδι όμως έχει χώρο στο D/s και το M/s;

Μήπως έχει κάποιους περιορισμούς;

Σταματά; Και αν ναι πότε;

Δεκτές όποιες σκέψεις και ερωτήσεις και εμπειρίες και γενικώς ό,τι θα θέλατε  

 

Για την υ πλευρά.
Εχει θέση όσο είναι αληθινή και πηγαία σαγήνη και όχι ''σαγήνη''. Κοινώς..οτιδήποτε είναι όντως στοιχείο του χαρακτήρα του υ, ο,τι το κάνει γοητευτικό και του βγαίνει φυσικά..χωρίς να το ζορίζει, χωρίς να προσποιέιται.
Δεν έχει θέση όταν γίνεται με σκοπό.
Τέλος, έχει δεν έχει θέση ..αν πει ο Κ κομμένο αυτό, τώρα ή γενικα τότε ..κομμένο!

Για την Κ πλευρά.
Εχει θέση όσο αποτελεί κομμάτι του εαυτού του και των θέλω του, χρησιμοποιείται για να εμπνεει το υ να ακολουθεί!
Δεν εχει θέση αν δεν του ''παεί'' και ξενίζει και ξυνίζει!! Δεν έχει θέση αν χρησιμοποιείται για ανειλικρινής/συγκαλημένη χειραγώγηση.

 

Αποπλάνηση.

TANGO LIBIDO ( PSHICHODANCING)

*
α.
είθε το σπίτι Μου να είναι μία αντρική παλάμη
όταν η μοναξιά μαλώνει με τον άνεμο
και μετά
αρχίζει μία ατέλειωτη βροχή ακατάληπτων λέξεων
από Φόβους.
β,
είθε ο ύπνος μου να είναι μία αντρική μασχάλη
όταν η σφίγγα της θλίψης με κεντρί
χτενίζει τα μωβ λυπημένα μαλλιά μου
και μετά
κατεβαίνει στα χείλη μου να τρυπήσει το ρόδο
να χυθούν τα γέλια με τα πέταλα
και το φιλί να γίνει αίμα.
γ.
είθε το Σώμα Του να μην γίνει
φωτογραφία στον απέναντι τοίχο
ουρανός από χαρτί με ένα παράξενο ηλιοβασίλεμα
κι έναν ερωτιδέα παχουλό και νωθρό να τοξεύει
μία κόρη
με μακριά κόκκινα μαλλιά κοιμωμένη
εικόνα ακίνητης ζωγραφικής
εντός πλαισίου χρυσίζοντος πίσω από τζάμι
την ψυχή Μου ασπαίρουσα.
δ.
είθε να λέω καλημέρα στην ήβη του με ένα φιλί
και να το ανταποδίδει
η ήβη γεμάτη αηδόνια
κι η κοιλιά Του γυμνή να γίνεται πεδιάδα
να τρέχει μαύρο μεταξωτό το άλογο Εγώ
προς τις πατρίδες των καλπασμών και των εκπλήξεων.
ε.
είθε το Σώμα Του να γίνει
τοπίο πλησίον θαλάσσης
τρικυμισμένο νερό πάνω στην Σάρκα Μου
όπου θα γλύφει με κύματα
η αρσενική ευθυμία το δέρμα
και θα είναι η βροχή Του αγάπη του σπέρματος.
ζ
είθε τα χέρια του να είναι
δένδρα αισθαντικά χρώματος μπλε και γαλάζιου
να καταφεύγουν τα πουλιά μου να κάνουν φωλιές
να τραγουδάνε santa Maria Loei
και να χτυπάνε τα τύμπανα των μικρών τους καρπών
και τα βιολιά να στενάζουν των φύλλων
μαχαιρώνοντας για παιγχνίδι
έντεχνους χαριτωμένους Έρωτες.
η.
είθε ο σπόρος Του
να χύνεται αστέρι στα δακτυλά μου
να τρέχει σαν κόκκινη σκόνη λάσπη θεική
στην αρχιτεκτονική γης κι ουρανού Μου
να κτίζω με την Σάρκα μία στέρεη γη
με ένα πιάνο στην άκρη του γκρεμού
την τελευταία στιγμή
για τον σωσμό ΜΟυ.
θ.
είθε το στήθος Του να γίνει ένα απλωμένο χέρι γης
όπου θα κτίσω ένα μικρό καταφύγιο
την φωλιά των ποιημάτων Μου
από στίχους κι αγκαλιάσματα που θα χορεύουν tango
με την φωνή του Maciej Malenzuk
κι ύστερα
θα στρώνουν το κρεβάτι του έρωτα
μικρής αιωνιότητας κλίνη
από βιβλία και τρυφερά λόγια άγρια
ως πρέπει σε Ερωμένους Μοιραίους

Α μ ή ν.

 

Το παχνίδι αυτό έχει θέση και μάλιστα ιδαίτερη,από τη στιγμή που είναι,αν όχι το μοναδικό,ένα από τα ελάχιστα που επαφίενται στην επιθυμία,τον αυθορμητισμό και τη φαντασία της υποτακτικής.
Εάν ειναι επιθυμητό και δεκτό από τον Κυρίαρχο,του προσφέρει απόλαυση και ικανοποίηση και θα έλεγα πως οφείλει να εκφράζει την ευχαρίστηση και τις ευχαριστίες του δεόντως.
Ως περιορισμοί θα μπορούσαν να αναφερθούν η αισθητική και το σωστό timing.
Ως μέτρο και δείκτης διαρκούς νεότητας και επιθυμίας ανανέωσης της σχέσης,όταν σταματήσει αποτελεί ορόσημο έναρξης της αντίστροφης μέτρησης πρός το αναπόφευκτο τέλος.

 

Η σαγήνη είναι αναπόσπαστο στοιχείου του ερωτισμού. Είναι το πρωταρχικό κάλεσμα του Αρσενικού προς το Θηλυκό ή και αντίστροφα. Η εξωτερίκευση της επιθυμίας, η γλώσσα του σώματος αποτυπωμένη σε αναγνωρίσιμους κώδικες επικοινωνίας. Αλλά όχι μόνο. Αν ο ομιλητής δεν σαγηνέψει το ακροατήριο, ο γονιός το παιδί, ο εραστής την ερωμένη, ο ηγέτης το λαό, τότε κανείς δεν ακολουθεί κανένα. Απλά ακούει και καταγράφει την πληροφορία.

Οι κυρίαρχοι που ξεχωρίζουν από τους πολλούς έχουν ένα κοινό: Την ικανότητα να σαγηνεύουν.
Η γοητεία μιλά τη γλώσσα της σαγήνης...

 

Η σαγήνη ( να μην συγχέεται με την πλάνη ) απενοχοποιεί και καθησυχάζει τον/την δέκτη της.
Ίσως και να γράφω μαλθακία, αλλά πιστεύω ότι αν έχει περιθώρια επιτήδευσης, είναι πάρα πολύ μικρά.
Δεν μπορεί να "κατασκευαστεί" εκ του μηδενός, δεν είναι μόνο στα ρούχα, δεν μπορούν να μιμηθούν οι σαγηνευτικές κινήσεις, η σαγηνευτική φωνή, οι σαγηνευτικοί τρόποι.
Είναι κάτι πιο έμφυτο παρά επίκτητο.

Πότε σταματά?

Δεν νομίζω ότι είναι δυνατόν, να πεις σε κάποιον/α, που θεωρείς σαγηνευτικό/η, να πάψει να είναι.
Αφού η όποια σαγήνη είναι κυρίως στα μάτια εκείνου/ης, που την παρατηρεί/βρίσκεται υπό την επήρεια της.
Σε κάθε περίπτωση, εξαρτάται πάντα απ' το τι θεωρεί ο καθένας/καθεμία σαγηνευτικό.


Κατά τ' άλλα με κάλυψε ο φίλτατος @peleas  

 

Συμφωνώ απολύτως σε αυτό  
Και η αλήθεια είναι ότι έχω γνωρίσει κάποιους πολύυυυ σαγηνευτικούς Κυριάρχους.
Υπάρχει όμως κίνδυνος αυτή η ικανότητα τους για σαγήνη να οδηγεί σε μονοπάτια που δεν είναι καλά για μια Κ/υ σχέση;

 

Πέρα απ' το να νιώθουν γεμάτοι οι μετέχοντες την σχέση.
Ποιος θα μπορούσε να ήταν ο κίνδυνος?
Μην κι ο ένας απ' τους δυο "χάσει" τα μυαλά του?
Μήπως ο Κ σαγηνευμένος απ' την υ "μαλακώσει" ?
Αν γίνει και η υ "χαλαστεί", απλά ζητά release ή αποχωρεί από μόνη της.
Η μήπως ο σαγηνευτικός Κ, "σπρώξει" την υ με την σαγήνη του, να ξεπεράσει γραμμές που αυτή δεν θα ήθελε?
Μα αν τις ξεπέρασε σημαίνει ότι το ήθελε.

Anyway, υποτίθεται ότι ο έχων την δύναμη, ξέρει πως να μην την καταχράται.

Μήπως μιλάμε για γητειά και όχι για σαγήνη?  

 

Δεν οδηγεί σε μονοπάτια.
Σε μνημόνια οδηγεί.

 

Σωστήηηηη η ερώτηση    
Και για τα δυο μιλώ για να είμαι ειλικρινής. Ναι, πιο επικίνδυνη η γητεία.

Σκέφτομαι όμως ότι η σαγήνη έχει ως απαραίτητο συστατική το μυστήριο, όχι;
Εννοώ αν κάποιος προσπαθήσει να σκεφτεί τη σαγήνη δεν θα σκεφτεί μάλλον κάτι σε μωβ- βυσσινί χρώματα; Κάτι σαν πέπλο; Σαν χορό στο ημίφως;  

Όμως το D/s θέλει ξεγύμνωμα και πολύ μάλιστα. Μπορεί λοιπόν να συνταιριάξει με το μυστήριο που απαιτεί η σαγήνη;  

 

MOU?

 

Γητειά, όχι γητεία, έχει διαφορά... 
Κι απόλυτα "γυμνός" κάποιος, σωματικά ή ψυχικά -κυρίως-, μπορεί να σαγηνεύσει, αν όντως η "γύμνια" του αυτή είναι γοητευτική και θελκτική...