Έχουν οι Κυρίαρχοι/ες ανασφάλειες;

Έχουν τις ανασφάλειες που θα είχαν κι εκτός BDSM, απλά τις μεταφέρουν και στην/στις σχέση/σχέσεις τους, που θα τύγχανε να περικλειόταν/είχαν πυρήνα το BDSM.
Οι ανασφάλειες δεν αυξάνονται, δεν μειώνονται, δεν μεταβάλλονται λόγω "θέσεως". Κάποιος/α τις έχει ( σε κάποια σημεία ) ή δεν τις έχει.
Είναι πάντα "κοινός/η θνητός/η", δεν έχει ουρά, δεν έχει κέρατα, δεν ρεύεται κεραυνούς, ούτε κλάνει αστραπές, ούτε εντός, ούτε εκτός BDSM.
Να κάνει την αυτοκριτική του/της αναφορικά με την/τον σύντροφο/γκόμενα/γκόμενο/υπό του/της ( βάλτε τα σε όποια σειρά θέλετε, αφαιρώντας ότι δεν σας κάνει πέρα απ' το υπό ) και την όποια σχέση τους, το θεωρώ λογικό, συνετό και εποικοδομητικό.
Να έχει ανασφάλειες, μην και δεν ικανοποιήσει τις όποιες προσδοκίες της/του υπό του/της, το θεωρώ άκυρο.
Σε σχέση βρίσκεται - υποθετικά - όχι μπροστά σε μόνιμη επιτροπή αξιολόγησης. Είναι επίσης λογικό, ότι η/ο υπό του/της θα τον/την κρίνει και θα τον/την ζυγίζει.
Μια σχέση βουδουσουμιάρικη ή όχι, την κάνουν τουλάχιστον δυο άτομα. Και όπως αξιολογεί το ένα μέρος, έτσι αξιολογεί και τ' άλλο.
Για όσο καιρό θα "κάνει" ο ένας στην άλλη, θα συνεχίζουν. Όταν ο ένας απ' τους δυο πάψει να καλύπτεται, ο καθένας θα πάρει το καπελάκι του.
Ως προς τα πιθανολογούμενα ψέμματα της/του υπό, για πιο λόγο να είναι ανασφαλής και να επαγρυπνά?
Τα ψέμματα έχουν το "κουσούρι", να έχουν κοντά ποδάρια. Όταν συμβεί κάτι που θα του/της βάλει "ψύλλους", θα το εξετάσει αναλόγως.
Αν κάποια/ος είναι ψεύτρα/ης σαν άνθρωπος, θα είναι ψεύτρα/ης και σαν υπό. Η βουδουσουμική χροιά όσο σημαντική κι αν είναι, κάποια βαθιά χαρακτηριστικά μας, δεν τ' εξαλείφει.
Κάποια στοιχεία της όποιας ψυχοσύνθεσης δεν έχουν πάνω τους καρτελάκι vanilla ή καρτελάκι bdsm.
Τεσπα, το "πλαίσιο" δεν σε γλυτώνει από κάποιες σπαζοκεφαλιές.
Εκείνες αν είναι να παρουσιαστούν, θα παρουσιαστούν. Όσους κανόνες και αν έχεις βάλει, όσο κι αν είσαι εσύ Α ή Κ και η/ο άλλη/ος υ η σ.
Και σε κάθε περίπτωση, όποιος/α πιστεύει ότι θα ήταν το Θεός για κάποιον/α άλλο/η. Μην πηγαίνει συχνά στην εκκλησία που νομίζει ότι του/της έχτισαν.
Γιατί πιθανότατα δεν θα βρει ούτε ένα κεράκι αναμμένο στην χάρη του/της και θα πικραθεί αρκετά έως πάρα πολύ.

Υ.Γ.

Κάποιος/α είναι "ιδιαίτερος/η" μόνο στο κεφάλι του/της.
Για κάποιους άλλους η όποια διαφορετικότητα τους σε κάποιους τομείς ( δηλαδή η απόκλιση σε κείνους απ' την νόρμα ), δεν τους κάνει να νιώθουν "ιδιαίτεροι" σαν άνθρωποι.
Δεν αντιλαμβάνονται την όποια διαφορετικότητα τους ούτε σαν δάφνινο στεφάνι, ούτε σαν αδυναμία.  

 

Beauty is in the eyes of the beholder και κατ αναλογια Dominance is in the eyes of the submissive. Το αρχικο θεμα του νηματος θα μπορουσε δανειζομενος μια ατακα απο ενα κομικ του αρκα να ειναι 'Χεζουν οι αρκουδες στο δάσος;' Η απαντηση περιττη
H υπο βλεπει τις οποιες ανασφαλειες; εξαρταται. Αν τον εχει εξιδανικευσει δεν βλεπει καμμια ανασφαλεια , αφου ολα μεσα απο το πρισμα της εξιδανικευσης ειναι ομορφα, θελκτικα κλπ
Το προβλημα ειναι οτι η εξειδανικευση ειναι ανεβασμα σε βαθρο , μια ψευδαισθηση. Δυστυχως εξιδανικευουν τα στερημενα ατομα και βλεπουν αυτο που θελουν να δουν, το οποιο δεν εχει καμια σχεση με αυτο που πραγματικα ειναι ο Κ.

 

Ναι. Το ένα σημάδι παραπάνω, τη μια σταγόνα αίμα παραπάνω, το ένα δάκρυ παραπάνω.

 

Εγώ σαν υ και θα δώ ατέλειες και ανθρώπινα χαρακτηριστικά, αν μη τι άλλο..δεν κλείνεις τα μάτια σου, ούτε πέφτεις σε λίμπο (αν και εμμέσως με έχουν κατηγορήσει για αυτό   και πως όταν ξαφνικά φύγει το "ροζ" απο τα μάτια μου, θα δω κατι αλλο)
Για μένα, και βλέπω και ξέρω και αντιλαμβάνομαι οτι απέναντι μου έχω έναν ανθρωπο. Τον άνθρωπο αυτό όμως εγώ τον διάλεξα να με Κυριαρχήσει, εμπιστέυομαι και βασικά αποδέχομαι πως ακόμη και τα λάθη; τις ανασφάλειες; τις δυσκολιες και τα ζορια του θα τα διαχειριστεί κατα πως θέλει Εκείνος. Εγώ αυτο έχω "συμφωνησει" και αυτο τηρώ, λαθος; σωστη διαχειριση; για ποιον; για την κοινωνια η για εμένα..οχι..διαχειρίζεται κατα πως θέλει και κρίνει και θεωρεί και έχει ανάγκη και εγώ αφήνομαι, δέχομαι, ακολουθώ και εμπιστέυομαι (οχι οτι θα γινει μεσα σε ολα αυτα το δικο μου, ή ο δικος μου τρόπος, αλλα οτι μέσα σε όλα τα θελω , θελει και ο ιδιος να ειμαστε καλα, υγειης σχεση ντι/ες και μαζι, με τον τρόπο του, με το δικο του πρίσμα και κυρίως να είμαστε καλά ως αποτέλεσμα μακροπρόθεσμο και όχι επιφανειακά και πάνω στο "ζητημα" που μπορεί να προεκυψε) αυτο κάνω εγώ, απόλυτα συνειδητά..να τώρα παω και για δουλειά, δεν έχω "χαθει" σε καμια νεβερλαντ, μονο βολτες κόβω που και που  

Edit : και για να πιάσω λίγο και την Κ πλευρά, καθαρά προσωπικά(εδω) εγώ εκτιμώ ενα Κ που και αν θελει θα δειξει και ανσφαλεια και ολα, δεν με νοιαζει ουτε θεωρω ρεαλιστικο να μου παρουσιαζεται ως ατρωτος. Η ολη διαφορα ειναι στο τι θα κανει με αυτα, αν αφηνουν να τον τρωνε, να γινονται ανεξελεγκτα να του εοηρεαζουν την κριση πανω στα γενικοτερα θελω Του και αν φτανει σε σημειο να μην μπορει να παρει αποφασεις με βαση τον εαυτο του και ξεκινα και κανει συμβιβασμους με βαση τι φοβαται η τι θελω εγω σαν υ, η τι νομιζω οτι θελω εγω..,τοτε παει εκει το εχει χάσει για μένα και δύσκολα μπορώ να νοιώσω και εγώ ασφάλεια, πιο πολύ για το μεταξύ μας γιατι λίγο αυτά τα "δραματικα" με τρομάζουν και μου χτυπάνε καμπανάκια.

 

Οι ανασφάλειες είναι άδικος ψυχικός κόπος, για τον καθένα όχι μόνο για τους Κυρίαρχους. Ανασφάλεια σημαίνει αδυναμία ορθολογικής θεώρησης των πραγμάτων και αδυναμία να δει ο ανασφαλής τα πράγματα από απόσταση, το τελευταίο είναι τόσο αίτιο όσο και αποτέλεσμα. Ο ανασφαλής αισθάνεται κατά βάση πως ο ίδιος δεν αξίζει αυτά που έχει, δίνει και καλά λογική υπόσταση σε αυτό που αισθάνεται και ανάλογα πορεύεται, προφανώς όχι σε ευθεία γραμμή.

Δεν λέει. Ούτε για τον γενικό πληθυσμό ούτε για Κυρίαρχο. Αντί να αγορεύει λοιπόν περί του φυσιολογικού της ανασφάλειας, ο οποιοσδήποτε, να κοιτάξει να την νικήσει, είναι κάτι που γίνεται. Γνώμη μου, εννοείται  

 

Οι ανασφάλειες δημιουργούν οργισμένες και επιθετικές προσωπικότητες σε μια ατελείωτη αναζήτηση επιβεβαίωσης. Ως τέτοιες, είναι τοξικές και για τους ίδιους αλλά και για όσους βρίσκονται δίπλα τους.

Διαχωρίζω την ανασφάλεια από την ανεπάρκεια. Ο ανασφαλής είναι εκ θέσεως ανεπαρκής. Ο ανεπαρκής δεν είναι κατ'ανάγκη ανασφαλής.

Μικρούς φόβους μη επάρκειας έχουμε όλοι, Κ και υ. Ο μετασχηματισμός τους σε φοβία, τελικά, ή σε εξελικτικό ταξίδι είναι στο χερι του καθένα και στη "δουλειά" που έχει αποφασίσει να κάνει με τον εαυτό του.

 

Αρχίζετε και γενικεύετε επικίνδυνα και εκτός βδσμ ρίχνοντας κεραυνούς δεξιά και αριστερά, λες και δεν έχετε επίγνωση σε ποιά χώρα ζείτε, υπό ποιές συνθήκες, σε τι περιβάλλον...

 

1. Το 2007 που ανοίχτηκε το νήμα το περιβάλλον δεν ήταν αιτία ανασφάλειας. Και τώρα η ανασφάλεια ως εσωτερική κατάσταση δεν βοηθάει σε τίποτα.

2.Γενικεύω για να μην μπλέξω με τη μεγάλη επικινδυνότητα των ατομικών περιπτώσεων.

3. Σου έχω πει και άλλη φορά πως ο διαχωρισμός που κάνεις σε BDSM και όλα τ άλλα σε μια ψυχή είναι αδόκιμος γιατί ο καθένας είναι μια ολότητα, δεν ζει ξεχωριστές ζωές, άλλο αν κάνει μια διαχείριση ανά ... "Θεματική ενότητα".

 

Δεν αναφερόμουν μόνο σε σένα ,αλλά μιας και μπήκες στον κόπο να απαντήσεις...
Η ανασφάλεια βοηθάει δεν βοηθάει ,υπάρχει και εξαπλώνεται λόγω του σημερινού περιβάλλοντος, ειδικά αν ορθολογικά, ορθολογικότατα, αποτιμήσεις την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί και την προβάλλεις και στο μέλλον. Η γενικευμένη εξαγωγή συμπερασμάτων είναι που δεν βοηθάει πουθενά και δεν έχει και λογικό έρεισμα.
Το βδσμ άπτεται της προσωπικής ερωτικής ζωής του καθενός ,η ανασφάλεια που μπορεί να αισθανθεί κάποιος ανεξαρτήτως στάτους στον επαγγελματικό/οικονομικό τομέα δεν επεκτείνεται αυτόματα στην προσωπική του ζωή και αντίστροφα, η ύπαρξη μιας ήρεμης και σταθερής συναισθηματικά σχέσης δεν συνεπάγεται οτι το υποκείμενο ,είτε είναι Κ είτε οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί να νοιώσει ανασφάλεια αν μιά ωραία πρωία βρεθεί άνεργος στα 50 του ,επειδή είναι μια ολότητα...

 

Οι ανασφάλειες, είναι απότοκος, του φόβου του θανάτου και ο φόβος του θανάτου δημιουργήθηκε, γεννήθηκε ταυτόχρονα με την ικανότητα του ανθρώπου για αναπαράσταση της πραγματικότητας και άρα τηςζωής και του θανάτου, του θανάτου του.(Ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που έχει αυτή την ικανότητα) Τότε,ως side effect, της αναπαράστασης του θανάτου (του) μέσα στο μυαλό του, γεννήθηκαν κάτι προβατάκια που άρχισαν να βελάζουν εκκωφαντικά χωρίς σταματημό. Το κάθε προβατάκι έχει διαφορετικό βέλασμα. Ένα λέει, 'είμαι χάλια,ποιος θα με αγαπήσει", άλλο λέει, 'δεν θα τα καταφέρω στη δουλειά" άλλο λέει 'μά τόσο γαμάω που είμαι όλο και κάποιον θα ξεγελάσω να με αγαπήσει' 'ενα αλλο λέει 'αυτός είναι καλύτερος από εμένα εγώ δεν πιάνω μια" άλλο ουρλιάζει 'είμαι αποτυχημένος/η" άλλο 'είμαι άτυχος/η' και τελειωμό δεν έχουν τα βελάσματα. Και ο κάθε άνθρωπος έχει εντός του τα δικά του προβατάκια. (O Hannibal τα λέει καλύτερα στην Σιωπή των Αμνών στη φουκαριάρα Clarisse). Έκτοτε ο άνθρωπος μέχρι και σήμερα επινοεί διάφορους τρόπους να κάνει τα προβατάκια αυτά να σκάσουν. Μέσω της τέχνης, της επιστήμης, της θρησκείας, του βουδισμού, της αέναης επικοινωνίας, της γιόγκα, της ψυχοθεραπείας (άλλως κάνω "δουλειά" με τον εαυτό μου) κλπ. κλπ. Αυτά τα προβατάκια είναι οι ανασφάλειες που απορρέουν από το φόβο θανάτου που απορρέει από αυτήν την τόσο μοναδική και πολύτιμη ικανότητα του ανθρώπου, να αναπαραστεί την πραγματικότητα εντός του. Κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν ξεφεύγει από αυτά τα βελάσματα εκτός αν πάσχει από βαριά ψυχική νόσο ή ειναι σε κώμα. Οι υπόλοιποι άνθρωποι προσπαθούμε να τα διαχειριστούμε. Άλλοι το (κουτσο)καταφέρνουν, άλλοι όχι. Θεωρώ λοιπόν ότι οι Κ έχουν ανασφάλειες όπως όλοι οι άνθρωποι αλλά τις διαχειρίζονται, τις ελέγχουν αποτελεσματικά, λειτουργικά.

Kατά τα λοιπά συμφωνώ με τον @underherfeet

 

Γιατί πρέπει πίσω από όλα τα μη τοποθετημένα να κρύβεται ο θάνατος ή η μαμά;

Η αν-ασφάλεια είναι καθηλωτική. Μη παραγωγική. Άλλοθι. Τεμπέλα. Σημειώνω πάλι πως είναι διαφορετική κατάσταση το νοιώθω ανεπαρκής και κινούμαι προς τη βελτίωση και διαφορετική η προβολή των ανασφαλειών μου στους άλλους.

Δεν βλάπτει κανέναν η "δουλειά" με τον εαυτό του ή η ψυχοθεραπεία. Αντίθετα, το να "δουλεύεις" εσένα ή τους άλλιυς, βλάπτει κι εσένα και τους άλλους.

 

Η @elfcat διάβασε τη σκέψη μου. Ή εγώ τη δική της. Ή διαβάσαμε τα ίδια βιβλία. Ή οι εμπειρίες μας οδήγησαν στο ίδιο συμπέρασμα. Ή τίποτα από όλα αυτά (!)
Συμφωνώ μέχρι κεραίας με το σχόλιό της. Θέλω μόνο να προσθέσω κάτι στα περί διαχείρισης της ανασφάλειας (και όχι μόνο). Ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος είναι η εύρεση νοήματος. Είναι κάτι που όλοι κάνουμε. συνειδητά ή όχι. Όποτε συναντώ ανθρώπους που έχουν ένα σκοπό στη ζωή, πέρα από την απλή διαχείριση της καθημερινότητας, διακρίνω επάνω τους την πίστη, τη φλόγα, τον ενθουσιασμό. Για τους ανθρώπους αυτούς η ανασφάλεια έχει μετατραπεί σε δημιουργική αγωνία επίτευξης του στόχου. Μας το εύχομαι ολόψυχα...