Έχουν οι Κυρίαρχοι/ες ανασφάλειες;

Γιατί ο θάνατος είναι το μεγάλο άγνωστο και η μαμά το πρώτο και μεγάλο οικείο.

 

Η αισθηση ασφαλειας ειναι πιστη, ελπιδα και σιγουρα οχι γνωση μια και οποιαδηποτε λογικη επεξεργασια θα εδειχνε οτι τιποτα δεν ειναι δεδομενο και ανα πασα στιγμη καθε ΄σταθερα' σου μπορει να αλλαξει. Η εξειδανικευση που εγραψα σε προηγουμενο ποστ και η πιστη ειναι ασθενειες που πρεπει να ξεπεραστουν. Οι Residents εγραψαν και ενα κομματι για αυτο με τιτλο safety is a cootie wootie.

 

H @lexy συνδέει την ανεπάρκεια με την ανασφάλεια.
Διαφωνώ, για όλους τους λόγους που ανέφεραν οι @underherfeet και @elfcat . Μια χαρά, επαρκέστατοι άνθωποι νιώθουν ανασφάλειες για τους προαναφερθέντες κι ένα κάρο ακόμη λόγους. Και ανεπαρκέστατοι έτεροι είναι φουλ στην αυτοπεποίθηση.
Και πάλι για τους προαναφερθέντες λόγους, τι δουλίτσα έχει κάνει και συνεχίζει σ΄όλη του την ζωή να κάνει ο καθένας με τον εαυτό του, κουλουπού, κουλουπού.
Με τον τρόπο που επιλέγει ο καθένας.
Η @lexy επίσης αναρωτιέται γιατί όλα να έχουν να κάνουν με την μαμά και τον θάνατο. Γιατί έτσι είναι η ζωή...
Η αρχή της και τα πρώτα καθοριστικά βιώματα από την γέννηση ως την ενηλικίωση, που μας διαμορφώνουν. Και μετά το τέλος της και οι αγωνίες που μας ζώνουν σε σχέση μ΄αυτό, δηλαδή με πόση επίγνωση ζούμε, σε σχέση με τον δεδομένο θάνατο.
Τώρα θα μου πεις η ζωή ουσιαστικά είναι στο ενδιάμεσο, γιατί να μην μιλάμε για το τώρα και να ψυ-χαναλύουμε τα πάντα, ενίοτε με διόλου επιστημονικές και ορθολογικές προσεγγίσεις?

Στο τώρα λοιπόν και στο θέμα της ανασφάλειας των κυρίαρχων εγώ θα πω ότι έχω μάθει να τους φοβάμαι τους ολοσχερώς απαλλαγμένους από ανασφάλειες κυρίαρχους, καθώς κάτι τέτοιο είναι κατά τεκμήριο ένδειξη α-πολυτότητας (αιτιολογημένης ή καλαμοϊππευτικής), α-μετροέπειας ή α-νοησίας. Οι άνθρωποι που δεν έχουν ανασφάλειες, που δεν γελάνε και που δεν τους συμπαθούν τα σκυλιά με κάνουν καχύποπτη. Αλλά αυτή είναι προσωπική ιδεοληψία.
Φυσικά και έχουν, καλό είναι να μπορούν να τις διαχειρίζονται και να μην τους παίρνει από κάτω, για να μπορούν να είναι εντάξει στις προσωπικές και τις διαπροσωπικές τους σχέσεις (τσαααααακ, με μία κίνηση, αφαίρεσα από τους Κ το δικαίωμα της κατάθλιψης).
Καλό επίσης είναι να μην τις εξαργυρώνουν στην καμπούρα των υποτακτικών τους, να διαχωρίζουν τις καταστάστεις και να αναλαμβάνουν τις ευθύνες του ρόλου τους εντός σχέσης, όση έξτρα προσπάθεια και να απαιτεί αυτό (ο γνωστός τύπος σούπερμαν Κ, χοχοχοχο...)
Να πω επίσης, ότι ένας άνθρωπος μπορεί να έχει ανασφάλειες σε σχέση με άλλους τομείς της ζωής του, αλλά σε σχέση με την κυριαρχικότητά του να είναι μια χαρά, να είναι εντελώς κομ-πλέ! Και αυτό είναι το σημαντικό, το να μην τίθεται εν αμφιβόλω το κυριαρχικό τους κομμάτι, μέσα από αγωνιώδεις ή ανασφαλείς σκέψεις, τουλάχιστον όχι μόνιμα ή επί μακρόν, καθώς αυτό θα επηρέαζε την οποιαδήποτε σχέση, σαφέστατα ως προς το χείρον. Φυσικά αυτό είναι κάτι που αν υπάρχει, δεν κρύβεται από τον υποτακτικό, συχνά με ντόμινο εφέκτ, με αποτέλεσμα να δημιουργεί ερωτηματικά ως προς την δυνατότητα παράδοσης ελέγχου και κατά συνέπεια αλλοιώνει τον πυρήνα της σχέσης. Προσωρινά μπορεί να τύχει, αλλά αν είναι κάτι μόνιμο, αποτελεί και αιτία λύσης της σχέσης, ή, αναγκαία μετατροπή αυτής σε κάτι διαφορετικό από το D/s.
Πώπωπωπώ, πώπωπωπώ, διαβάζω τι έγραψα και σκέφτομαι -τι σκληροί άνθρωποι είμαστε εμείς οι υποτακτικοί τελικά!!! 

 

@brenda
υπογράμμισα -δις- πως δεν συνδέω ανεπάρκεια με ανασφάλεια  

Αναρωτήθηκα περί μαμάς και θανάτου, απλώς, γιατί χρησιμοποιούνται παντού και πάντα ως δικαιολγίες για πάσα νόσο και...δε συνεχίζω  

 

Η αβεβαιότητα εξαπλώνεται, η αστάθεια (στις τιμές) και η ευμεταβλητότητα μεγαλώνουν και αυτών των κακών μύρια έπονται, αλλά δεν μιλάμε γι αυτό ή τουλάχιστον δεν κατάλαβα να μιλάμε γι αυτό. Η νηματοθέτης ολοφάνερα μιλούσε για τη συναισθηματική ανασφάλεια εντός της σχέσης   Κι εγώ αυτό το είδος ανασφάλειας είχα στο νου μου.

Τα πραγματικά περιστατικά είναι άλλο. Ασφαλώς πολλά πράγματα αισθάνεται κάποιος που λόγω κρίσης χάνει τη δουλειά του αλλά και πάλι αλλιώς χειρίζεται μια τεράστια αναποδιά ένας στέρεος ψυχισμός αλλιώς ένας ανασφαλής. Γι να το θέσω και σε κοινωνικό επίπεδο, έστω ότι εκτίθενται σε βάσιμο φόβο, αβεβαιότητα και αμφιβολία ένας που έχει το πολύ τις συνηθισμένες, αποδεκτές συναισθηματικές ανασφάλειες και ένας ανασφαλής, το ίδιο διαχειρίσιμοι σε μαζικό επίπεδο είναι και οι δύο; Ή μήπως ο ανασφαλής είναι ικανός να πιστέψει οτιδήποτε και να παρασυρθεί σε οποιαδήποτε ανορθολογική συμπεριφορά;

Αν περιδιαβείς ιστοσελίδες BDSM όπου τίθενται επί τάπητος πραγματικά προβλήματα και δυσάρεστα περιστατικά, είναι πολύ συνηθισμένη η ιστορία του Κ που κάτι έκανε ή δεν έκανε η υποτακτική του, κάτι άλλο κατάλαβε ή δεν κατάλαβε αυτός, που λόγω ανασφάλειας δεν έβλεπε αλλά νόμιζε και έβγαζε συμπεράσματα και έτσι έδειρε την υποτακτική μέχρι αίματος και τώρα η υποτακτική ρωτάει το κοινό αν θα μείνει ή θα φύγει και τι γίνεται με την εμπιστοσύνη… και με τα σημάδια  

 

Είναι απόγευμα, που ως γνωστόν δεν στροφάρω καθόλου, δεν κατάλαβα τι απαντάς σε σχέση με το δικό μου κομμάτι...
Ότι τι? Είναι καλό να μην έχει καθόλου ανασφάλειες?
Ή ότι όποιος έχει ανασφάλειες είναι επικίνδυνος?
Γιατί λέω κι άλλα πράγματα πιο κάτω...

 

Μιας και όλοι μας είμαστε ανθρώπινα όντα, είναι λογικό να έχουμε ανασφάλειες.
Το θέμα είναι πώς τις διαχειριζόμαστε και αν προσπαθούμε να απαλλαγούμε από αυτές.
Απλά, λιτά, λακωνικά.

 

@brenda,

ότι όποιος Κυρίαρχος έχει πάνω από το συνηθισμένο ανασφάλειες τις οποίες αφήνει να τον κουμαντάρουν γίνεται ΠΟΛΥ επικίνδυνος. Επειδή έχω δει τέτοια περιστατικά και με τα μάτια μου…

σόρρυ για την λάθος ώρα, δεν το ήξερα  

@obetientpearl

μιλάω για το κάτι περισσότερο από το συνηθισμένο, κοινά αποδεκτό  

 

Απλά τοποθετήθηκα καλή μου με τον δικό μου τρόπο. θα μπορούσα να πω και ακόμη πιο λακωνικά. Έχουν!
Όπως επίσης και συναισθήματα.

 

Είναι η ώρα της αμοιβάδας, ειδικά χωρίς καφέ, κανείς δεν οφείλει να σέβεται του άλλου την βραδύνοια, προσωρινή ή μόνιμη... 
Ωστόσο σε ότι αφορά το κουότ σου δεν βλέπω που ακριβώς διαφωνούμε, εγώ εστιάζω στο ψυχολογικό με κανα δυό χαριτωμένα , ενώ εσύ αναφέρεσαι στο καθαρά πρακτικό κομμάτι... 

Γιατί μετά λέω αυτά:

 

Φυσικά δεν βλάπτει κανέναν η' δουλειά' με τον εαυτό του ή η ψυχοθεραπεία. Όπως δεν βλάπτει να ζωγραφίσεις έναν πίνακα. Καλό κάνει.

Έως εξηγήσεις χρησιμοποιούνται, οχι ως δικαιολογίες.

 

Πιστευω το πρωτο βημα για να πραγματωσει κανεις το status του ως Κ ειναι να παρει τις - ασφαλως υπαρχουσες - ανθρωπινες αδυναμιες του και να τις δοαχειριστει. Να τις ελεγξει, να πειθαρχησει το μυαλο του.

Για μενα φανταζει αρρωστο αυτο που πολυ ευστοχα γραφτηκε στο op: Να φορα καποιος το πεπλο του Κ μελους μονο και μονο για να μην εκτεθει. Ποσο αθεατα αδυναμος θα ειναι μεσα σε ολο αυτο; Ποση ζημια μπορει να προλαλεσει στο υ μελος;

Πολυ καλο thread.