Έχω θυμώσει μαζί σου Μεγάλε!

έγινε η πιο ξεκάθαρη διατύπωση οτι αυτό που ονομάζεται σεβασμός κρύβει μόνον φόβο.
σεβασμό απαιτεί όποιος φοβάται (πολύ).
σεβασμό επιδεικνύει όποιος φοβάται (πολύ).

υπάρχει κι άλλη μορφή σεβασμού, συναντιέται πιο σπάνια.

 

Ο θυμός είναι τοξικό συναίσθημα και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Ένας άνθρωπος που θυμώνει εύκολα ή συχνά, προφανώς δεν έχει λύσει τα θέματά του με τον εαυτό του πρωτίστως και αναπόφευκτα και με τους άλλους.
Η αντίσταση όμως στον θυμό, γεννά απωθημένα συναισθήματα και πνίγει αυτόν που δεν τα εκφράζει.
Η μόνη ουσιαστική συμβουλή που θα έδινα σε κάποιον που νιώθει άσχημα με την έκφραση του θυμού του θα ήταν να αρχίσει την αυτοπαρατήρηση.
"Γιατί θύμωσα;"
"Με ποιον θύμωσα πραγματικά;"
"Αν ξαναέπαιζα την σκηνή/στιχομυθία στο μυαλό μου, πως θα ήθελα να είναι;"
"Τι θα ήθελα να έχω πει/κάνει προκειμένου να μην θυμώσω;"
Ακόμη και στην φάση του έντονου θυμού, αν απασχολήσουμε το μυαλό μας με αυτά τα ερωτήματα, θα ηρεμήσουμε, θα επαναπροσδιορίσουμε και θα ελέγξουμε σε κάποιο βαθμό τις διαταράξεις του νου.
Το χειρότερο είναι να αντιδρούμε εν θερμώ και απερίσκεπτα.
Σε αυτές τις περιπτώσεις ελλοχεύει η αμετροέπεια και η υπερβολή που συνήθως μετανιώνουμε μετά.
Ανεξαρτήτως στάτους τα παραπάνω...

 

Δεχτες οι αποψεις αλλα ο καθε ενας το εκφραζει διαφορετικα απτην υπακοη μου ειναι πολυ ευχαριστημενη παντως

 

Άλλο υπακοή και άλλο φόβος όμως, νομίζω.

 

Για καποιον σαν εμενα που δεν ημουν ποτε υπο ουτε καν το χα σκεφτει μεσα απο φοβο δλδ διαφορες τιμωριες καταφερε να με κανει σκλαβο της

 

Ωραία Κυρία, να μας μάθει λίγο BDSM. -.-

 

Εννοείτε στον χώρο του BDSM ή γενικά (δεν το καταλαβαίνω καν αυτό σε καμία από τις δύο περιπτώσεις) γιατί εγώ δεν δείχνω ποτέ σεβασμό σε κάποιον από φόβο, το αντίθετο θα έλεγα, δείχνω σεβασμό σε κάποιον που θαυμάζω, που μου αρέσουν οι ιδέες του και που γενικά έχει κάποια χαρίσματα που με επηρεάζουν θετικά.

 

Πάντως το ξίδι κάνει πάντα καλό σε περιπτώσεις θυμού...

 

Εννοείς ότι ο φόβος (της τιμωρίας) είναι ένας καθοριστικός παράγοντας της υποταγής σου;

 

Καθοριστικος οχι φυσικα αλλα επαιξε ρολο στην αρχη

 

δεν τοποθετούμαι προσωπικά. τι κάνετε εσείς ή τι νομίζω πως κάνω εγώ είναι αδιάφορο.

η απαίτηση σεβασμού είναι ο φόβος της αδυναμίας να υποστηριχθεί η θέση, η διατήρηση της απόστασης εξασφαλίζει οτι δεν θα δοκιμαστεί η δυνατότητα.
ο επιδεικνυόμενος σεβασμός βεβαιώνει την διάθεση να μην αμφισβητηθεί η θέση, με αμοιβαίο αντάλλαγμα.

το θαυμαστό, το αρεστό, το θετικό, μπορούν να είναι ερμηνείες κολακευτικές, ερμηνείες που αποδίδονται απ' το υποκείμενο στο αντικείμενο. ανεξάρτητες απ' το αντικείμενο. είναι όροι ασφαλείας υπ' αυτό το πρίσμα. (θαυμάζω αυτό που μου αρέσει; υπό τον όρο να μου αρέσει; )

αν αποσπάσουμε τον σεβασμό απ' αυτό που μας αρέσει, που μας κολακεύει, τότε ενδεχομένως μπορεί να ανακαλυφθεί ένα άλλο είδος σεβασμού, απαλλαγμένο από φόβο. δεν είμαι σίγουρος αν εξακολουθεί να λέγεται με την ίδια λέξη στη σύγχρονη γλώσσα.

 

συμφωνώ

Δεν νομίζω ότι είναι ένας σεβασμός που πρέπει να ανακαλυφθεί, αλλά είναι ο σεβασμός που περικλείει όλο το νόημα της λέξης.
Είναι ο σεβασμός που <<κατακτήται>> και που <<αποδίδετε>> εξαιτίας τις αμοιβαίας εκτίμησης μεταξύ δύο ανθρώπων.