Έχω θυμώσει μαζί σου Μεγάλε!

Α, μπα το δοκίμασε και ο Χότζας με το γάιδαρό του με ολέθρια αποτελέσματα: Πάνω που το εκπαίδευσε, πέθανε απ' την πείνα!

 

Πιθανώς να ήταν πιο χρήσιμο να πούμε ότι ο θυμός πηγάζει από το φόβο παρά από την απόγνωση. Η απόγνωση έχει μία γενική και ασαφή οντότητα δεν είναι τόσο εύκολο να διαπιστώσεις τί την προκαλεί, περιγράφει κάτι το διάχυτο, ενώ το να κάνει κανείς την παραδοχή ότι θυμώνω γιατί φοβάμαι, μπορεί να είναι κάτι που ρωτώντας μετά τον εαυτό μας "τι είναι αυτό/αυτά που φοβάμαι" μπορεί να λάβουμε πολύ συγκεκριμμένη απάντηση που θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα τί ακριβώς μας συμβαίνει τι φοβόμαστε και γιατί θυμώνουμε. Ότι ο φόβος αν δεν οριστεί η πηγή του μπορεί να προκαλεί και απόγνωση είναι αλήθεια... Δε νομίζω ότι ο θυμός μπορεί να μετουσιωθεί/ μεταμορφωθεί σε κάτι δημιουργικό αν πρώτα δεν υπάρξει η παραδοχή "θυμώνω γιατί κάτι φοβάμαι" και δε δωθεί και η απάντηση "τί είναι αυτό / αυτά που φοβάμαι"... Ενδιαφέρον το θέμα... Α.

 

δε σου φτάνει η Πένυ;

 

@angel42
Ο θυμός μπορεί να προέλθει από απλή ενόχληση η οποία μπορεί να οφείλεται από κακή διάθεση ως και σε αστοχία του Κ μέλους.

Εκτός και αν με το παραπάνω εννοείτε ότι ο θυμός λόγω απόγνωσης έχει πηγή το φόβο, οπότε καλύφτηκα.

 

Ο φόβος τρώει τα σωθικά και μπορεί όντως να είναι αιτία απογνωσης. Θα συμφωνήσω ότι ο φόβος μπορεί από μόνος του να είναι αιτία και θυμού ειδικά στο πλαίσιο μιας Κ/Υ σχέσης όπου ο Κ λόγο λάθους χειρισμού μπορεί να φοβηθεί το υπό. Θεωρώ όμως ότι αν ο φόβος γίνει θυμός χωρίς να περάσει από το στάδιο της απογνωσης είναι εύκολα διαχειρισιμος τόσο σε ατομικό όσο και σε επίπεδο σχέσης. Πηγή απογνωσης δεν είναι μόνο ο φόβος. Μπορεί να είναι και άλλα πρωτογενή συναισθήματα με χρεια θετική ή αρνητική. Θα συμφωνήσω ότι αν δεν κατανοηθούν τα αίτια που προκάλεσαν τον θυμό δεν υπάρχει περίπτωση αυτός να μετατραπεί σε κάτι δημιουργικό. Ευθύνη του Κ να αναπτύξει την διαλεκτική σχέση που οδηγήσει το υπό να κατανοησει την αλληλουχία

 

Aσφαλως οχι.

 

Ναι αλλα τουλαχιστον πριν ψοφησει, προλαβε να μαθει να μην τρωει! Λιγο ειναι αυτο;

 

Mπορεί το υπό να μπορέσει να ξεπεράσει μόνο του το θυμό που έχει προκληθεί από μια τυχόν αστοχία του Κ;

 

Φυσικά και μπορεί αλλά αν συμβεί αυτό δεν τον βλέπω τον Κ να παραμένει Κ για πολύ καιρο   . Θα έλεγα ότι σε αυτή τη περίπτωση πρακτικά ο Κ προκαλεί την αυτοαναιρεση του.Όπως έγραψα ευθύνη του Κ είναι να αναπτύξει την διαλεκτικη εκείνη και τη σύνδεση μεταξύ αιτίου και αποτελεσματος

 

Εξαρτάται από τον μεγάλο...
Και αρχίζει από την επιλογή του να είναι με το όποιο άτομο...
Που ως επιλογή του έχει να κάνει με την προσωπική του υπέρβαση να μπορεί να κάνει τα πράγματα βα συμβαίνουν...

 

 
Έχω μάθει να εξωτερικευω πάντα όλα όσα σκέφτομαι. Θετικά και αρνητικά.
Τα αναφέρω αμάσητα χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις.
Πότε σαν παραπονα(απεχθάνομαι την γκρινια) αλλά καθαρά σαν αναφορές .
Περιμένω από τον σύντροφό μου να ακούσει με προσοχή (Όπως κάνω κι εγώ άλλωστε) και να δω τις αλλαγές στην πράξη.
Σε περίπτωση που αντιληφθώ αδιαφορία μέσα από τις πράξεις του τότε η συμπεριφορά μου αλλάζει και γίνεται άσχημη.
Μετατρέπονται στον χειρότερο εφιάλτη του.
Κι αφού έχω ξεφτιλίσει τα παντα σηκώνομαι και φεύγω.

 

Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς πως αυτό δουλεύει από θέση υ προς Κ. Αλλά οκ. Αλλά νομίζω το "σηκώνομαι και φευγω " λέει αρκετα .