Έχω θυμώσει μαζί σου Μεγάλε!

Βιβλιοθήκη του Berkeley και ο παππούς Αριστοτέλης στο σύνολο του έργου του...

 

Δεν θα διαφωνήσω με την @Elena_gr, η οποία μιλάει βιωματικά και προφανώς έτσι νιώθει και..... καλά κάνει.
Έχει συζητηθεί αλλού για τα status που βάζει ο κάθε ένας και για αυτό που εκφράζουν αυτά για αυτόν, αλλά όταν κάποιος γράφει <<slave>> και νιώθει έτσι, στην πραγματικότητα αυτό που λέει η @Elena_gr δεν θέλει;
Την ΑΠΟΛΥΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΣΗ σε Αυτήν/Αυτον που επέλεξε να παραδόση την ψυχή του και το σώμα του.
ΑΥΤΟ δεν θέλουμε όλοι ( ; ) όσοι δηλώνουμε slave στην πραγματικότητα;
Υ.Γ. 1 Σύμφωνα με τον τρόπο που καταλαβαίνω εγώ την έννοια του <<slave>>.

 

Ουτε εγω να σας πω την αλήθεια δεν εχω καταλάβει τον ρόλο του brat .
Ουτε ειχα συναναστροφές μαζί τους . Ακουστα εχω πως είναι οξύθυμοι χαρακτήρες και δεν δέχονται πολλα .
Να ενα νήμα που μπορούμε να ανοιξουμε ποιά η διάφορα brat με υπο ώστε να τους καταλάβουμε καλύτερα .

 

Και πολύ καλά κάνεις ! Πρόκειται για μικρά μοχθηρα πλάσματα που φήμες λένε ότι ζουν μέσα στις ντουλάπες και κάτω από τα κρεβάτια προκαλώντας θορύβους τις ήσυχες νύχτες . .! !
 

Πέρα από την πλάκα και Επειδή είμαστε οφ θέματος . . Θα ήταν καλό να ψάξεις σχετικά με αυτή την κατηγορία ανθρώπων και να μην βάζεις ταμπέλες και χαρακτηρισμούς !

 

Θαυμάσια, αν σέ κι κονσέρν μουά  

Εγώ πάλι θέλω τους ανθρώπους ελεύθερους γύρω μου. Που σημαίνει ότι αν θέλει κάποιος δικός μου να μου πει "σήμερα είμαι λυπημένος/θυμωμένος" ή ό,τι άλλο δεν θα του ζητήσω κατ ανάγκη τον λόγο, θα αφουγκραστώ και τι θέλει να κάνω. Αν κάτι του έχω κάνει κάποια στιγμή θα το πει, σε μια καλή, οικεία σχέση οι παρεξηγήσεις λύνονται. Δεν θα μείνει για πολύ γύρω μου αν κάποιος είναι παθητικά επιθετικός, αχρείαστα επιφυλακτικός, υστερόβουλος και νευρόσπαστο χωρίς λόγο, άλλωστε μάλλον έχει πάψει να το θέλει και ο ίδιος για να έχει γίνει έτσι. Αλλά δεν έχω άποψη τι να κάνουν με τον θυμό τους ή τα λοιπά συναισθήματά τους οι άλλοι. Ούτε, όπως είπα, και καλά να μου εξηγήσουν. Και, ναι, αν έχουν κάτι άνθρωποι που αγαπώ, αν είναι με τα κάτω τους, θα τους κανακέψω, θα τους χαϊδέψω, θα πάω λίγο στις μύτες των ποδιών μου, θα σωπάσω αν χρειάζεται, θα κάνω ότι δεν άκουσα κάτι που αλλιώς θα ήταν μεγάλη ιστορία, θα προσπαθήσω να τους κάνω να γελάσουν και να ξεχαστούν, αν ξέρω ότι μπορώ θα τους καθησυχάσω σε αυτό που φοβούνται. Δεν είναι το υ που μιλάει στην προηγούμενη πρόταση. Είναι οεβασμός προς τον άλλο άνθρωπο. Τον έχω βρει και σε Κ, ο Αφέντης συγκεκριμένα, πονάει τα αισθήματα της σκλάβας, τα δικά μου δηλαδή. Μεγάλη υπόθεση ο σεβασμός σε μια σχέση και σκοτώνει τον θυμό και πάρα πολλούς μεγάλους, παλιούς θυμούς, σε βάθος.

Για τον λόγο αυτό λοιπόν, επειδή για μένα οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να νιώθουν όπως θέλουν και να ενημερώνουν αν θέλουν, μόνο σε σχέση D/s και μόνο αφού είχα κάπως καταλάβει ή έτσι νόμιζα ότι ως υ αφήνω ένα προβάδισμα στον Κ, δέχτηκα το "ποτέ χωρίς εξήγηση" που μου είχε ειπωθεί. Για μένα ήταν ένα είδος πειθαρχίας να πρέπει να δώσω εξήγηση για το τί αισθάνομαι, συμπεριλαμβανομένου του θυμού.

Γι αυτό και μου παραξενοφάνηκε το "ας πούμε" όσον αφορά τα υ του χώρου. Αυτό είναι όλο  

Αυτό ο μόνος που μπορεί να το πει είναι ο Αφέντης της συγκεκριμένης σκλάβας και πολύ αμφιβάλλω αν έχει συμβεί γιατί δεν στέκει και λογικά.

Τότε πώς έγινε σκλάβα χωρίς να έχει άποψη και απόψεις; Πώς το βρήκε, πώς το αποφάσισε, πώς συναίνεσε σε Αυτόν που την έχει και την κατέχει;

Αν η σκλάβα δεν έχει άποψη είναι επειδή η ίδια δεν επιθυμεί ή/και έχει συναινέσει να μην έχει άποψη, πέραν των περιπτώσεων που αυτό θέλει ο Αφέντης της. Σε αυτήν την περίπτωση η μη άποψη είναι και αυτή άποψη όμως.

Από την άλλη η σκλάβα όπως και όλοι οι άλλοι άνθρωποι έχει συναισθήματα. Αν νιώσει θυμό είναι υποχρεωμένη, κατά μια λογική, να το αναφέρει, να πει γιατί και να υποστεί τις τυχόν συνέπειες, που πάντως δεν θα είναι μια μεταφυσική κουβέντα τύπου "δεν είσαι σκλάβα". Αν θέλουμε να το πάμε με το γράμμα του νόμου, όπως εμμέσως πλην σαφώς δηλώνει το "Η σκλάβα δεν έχει άποψη" τότε να θυμόμαστε ότι δεν υπάρχει τίποτα που να είναι "δικό της πρόβλημα καθώς δεν θα έπρεπε νσ συμβαίνει". Αν τα συναισθήματα της σκλάβας χωρίζονται σε "καλά" που είναι εντός της σχέσης και σε "κακά" που πρέπει να μείνουν εκτός και να τα κάνει γαργάρα, τότε γράψε αλίμονο. Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να καταπιέζει τα συναισθήματά του οι επιπτώσεις και στον ίδιο και στη σχέση του καλές δεν θα είναι. Όταν καταλάβει αυτό το πράγμα, όταν νιώσει ότι μπορεί να εκφράσει τον θυμό της και ότι είναι ο.κ. να θυμώνει, τότε θα βρει τον τρόπο να εκφράζεται όπως πραγματικά ταιριάζει στην ίδια και στη θέση της και το πιθανότερο είναι ότι ένα μεγάλο μέρος του θυμού προέρχεται από αυτήν ακριβώς την πίεση να μην τον εκφράσει και τι θα γίνει αν τον εκφράσει είτε είναι πραγματική (το σπανιότερο) είτε είναι στο μυαλό της.

 

τα συναισθήματα δεν έχουν βδσμικό στάτους. δεν υπάρχουν συναισθήματα που επιτρέπονται σε ένα στάτους και απαγορεύονται σε άλλο.

το υ και το σ μπορούν να θυμώσουν όσο γουστάρουν. αρκεί να παραμένουν στη θέση τους, ακόμα και όταν είναι σε αυτή την κατάσταση, και να επικοινωνούν το θυμό τους με τον τρόπο που έχει ορίσει το Κ/Μ, αντί να αρχίζουν τις παναγίες (default reaction).

προσωπικά είμαι προς την πλευρά του τσαντίλα μάλλον. δεν μου δημιουργεί πρόβλημα αυτό. πρόβλημα είναι οτι κάποιες φορές αργώ να ξετσαντιστώ, ειδικά αν αργήσει να συζητηθεί το θέμα.

 

σιγά μανδάμ που σου θίξανε το στάτους  

 

Ευχαριστώ,αλλά για τα γούστα μου η ρεαλιστική οντολογία του Αριστοτέλη είναι λίγο κρύα,προτιμώ τον ποιητικό λόγο της Ορεστιάδας του Αισχύλου,τον νοιώθω πιο κοντά μου.
Έχει και πλοκή και περισσότερα συναισθήματα, δυο δε μου φτάνουν.

 

"Σιγά μανιτσα" θα ταίριαζε περισσότερο νομίζω  

 

Επικοινωνία, ειλικρίνεια, ωριμότητα. Όλοι μας θυμώνουμε, ναι. Λίγοι έχουμε τα κότσια να καταπιούμε τον εγωισμό μας (ειδικά οι μεγαλομαστεροντομάδες) και να πιάσουμε μια ωραία, ώριμη συζήτηση και να το βρούμε. Και ας υπάρξουν φωνές κάποια στιγμή και παρεξηγήσεις. Αν πραγματικά γνωρίζουμε αυτόν που έχουμε δίπλα μας, θέλουμε να τον γνωρίσουμε και είμαστε διατεθειμένοι να μάθουμε τους εαυτούς μας μέσα από άλλους (τα κόμπλεξ δύσκολα τα παραδεχόμαστε και τα αποδεχόμαστε), τότε, όποια ταμπέλα και να έχουμε, θα το βρούμε.

 

Έχει άποψη και επιλέγει να μην έχει

 

Αυτό εννοείται. Ωστόσο μετά τα όρια εξελίσσονται.