Όλοι έχουν τα κουμπιά τους

“It is strange that I should desire a woman, not so much in proportion to how much she pleases me, but on the contrary, and in order that I might look down on her a bit.”

Είναι παράξενο που επιθυμώ μία γυναίκα, όχι τόσο σε αναλογία με την απόλαυση που μου προσφέρει, αλλά για το αντίθετο, κι έτσι ώστε να την περιφρονώ κατά κάποιο τρόπο.

Jean Paulhan, Progress in love on the slow side

 

"Sex is more exciting on the screen and between the pages than between the sheets..."

"Το σεξ είναι πιο συναρπαστικό στην οθόνη και στις σελίδες των βιβλίων παρά στα σεντόνια".

Andy Warhol

 

Απάντηση: Re: Όλοι έχουν τα κουμπιά τους

Αν αλήθευε αυτό όλες τις φορές, τότε γιατί κάποιος να γράψει ή να σκηνοθετήσει για αυτό;

 

Re: Απάντηση: Re: Όλοι έχουν τα κουμπιά τους

Ξεκινώντας από την παραπάνω αρχή μπορεί κάποιος να πει ότι είναι πιο συναρπαστικό ως ανάγνωσμα η ταινία και αξίζει περισσότερο να γράφεις γι’ αυτό παρά να το κάνεις στα σεντόνια. Προκειται περι κυκλικου ορισμου

 

Απάντηση: Re: Όλοι έχουν τα κουμπιά τους

Η εξιδανίκευση πάντα προτιμότερη;

 

Απάντηση: Όλοι έχουν τα κουμπιά τους

Μάρτυς μου ο άγιος προστάτης των αμαρτωλών.
- Μη βιαστεί κανείς ν’ ανοίξει νήμα [και] με θέμα τον άγιο,
σας το ξεκαθαρίζω, δεν έχει εφευρεθεί ακόμα από καμία οικουμενική σύνοδο,
θα χάσετε το χρόνο σας οι όσοι ενθάδε καιροσκόποι της διανόησης. -

Αβασάνιστα μπαζώνετε το ιδεοδρόμιο με τα απόβλητα του κάθε δυστυχή απονενοημένου
που έμεινε στο θυμικό (αλλά όχι στην ιστορία, ω υπεργολάβοι του μιντιακού επαρχιωτισμού),
πιότερο επειδή ζωγράφιζε ψαγμένα κονσερβοκούτια,
πόσο - διάολε- ψαγμένο μπορεί να είναι ένα κονσερβοκούτι;
τα κουμπαριάζετε με ρήσεις κάποιων που δηλώνουν παραξενεμένοι
επειδή έλκονται περισσότερο από γυναίκα που μπορούν να υποτιμήσουν
αφού δεν τους προσφέρει απόλαυση
(και ο θείος μου ο Τάκης από τους Αγίους Αναργύρους δήλωνε στα νιάτα του το ίδιο
κι’ όλοι στη γειτονιά τον φωνάζαν «αδερφή» [να τον βάλουμε στο φόρουμ;] ),
τα ονοματίζετε όλα αυτά
(κάτσε να δω πάλι τον τίτλο γιατί περιπλανώμενος σε 4 πόστς τον ξέχασα)....
α.... «όλοι έχουν το κουμπί τους».....μάλιστα...
- δεν φαντάζομαι να έχει καμία σχέση με άρτι αναρτηθέν έμμετρο σιβυλλικό μήνυμα
που στάλθηκε προς το απόλυτο κενό
(αυτός που κατοικούσε στη διεύθυνση παραλήπτη
μετακόμισε προ πολλού προς την α-συνειδησιακή αθανασία ),
και
ευρισκόμενος (εγώ) ήδη στην τέταρτη βότκα καλούα -μάρτυς μου ο άγιος-
ακόμα παλεύω να σκαμπάσω τη διασύνδεση.

Άμα είναι να γίνω αλκοολικός για να συμμετέχω εδώ χάμου,
καλύτερα να καταπιώ ένα μαγκάλι κάρβουνα.

Όταν το νήμα προκόψει, σκουντήξτε με.


Υ.Γ.
Προς Αναγνώστη - Μεταφραστή του Goethe.
Τουλάχιστον εκείνος (ο Goethe ντε!)
δεν ισχυρίστηκε ποτές του ότι αγαπούσε τις γυναίκες.
Ίσα-ισα.

 

Απάντηση: Όλοι έχουν τα κουμπιά τους

Master Do ... στην ουσια ολοι οι Αγιοι ειναι προστατες των αμαρτωλων ... εξαρταται που θα κανεις την αμαρτια .. πχ στο πλοιο της γραμμης επικαλεισαι τον Αι Νικολα , σε καποιο βουνο ψηλα τον προφητη Ηλια και ουτω καθεξης ...
σε ολα τα αλλα συμφωνω ... εδω και πολυ καιρο τα λεω και εγω σχετικα με τις ρησεις/ονειροξεις του καθε , δια της γλωσσας , εργαζοιμενου (ρητορας)

 

Re: Απάντηση: Όλοι έχουν τα κουμπιά τους

Προσωπικά χέστηκα για τον αγάμητο Τσέχο και τα κονσερβοκούτια του.
Η φράση μου φάνηκε απλώς ενδιαφέρουσα και γι' αυτό και την ανάρτησα.
Το προσέγγισα αβασάνιστα; Δεν αποκλείεται.
Δε βρίσκω όμως το λόγο να εκνευρίζεσαι έτσι.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Όλοι έχουν τα κουμπιά τους

Άχου και να δεις που το ημιθανές θα αποκτήσει πλοκή.

Επειδή μόνο εκνευρισμό δεν μου προκάλεσε το όλο πακέτο,
παρά μόνο κούραση και υφέρπουσα ανία,
-πρόβλημά μου -
θα ήθελες να ορίσουμε τι εστί «ενδιαφέρον»;

Ας αρχίσω πρώτος.
Τι το ενδιαφέρον είχε η διέλευση του αγάμητου από τούτη τη ζωή;

Αρθρώνω προσωπική άποψη σε σχήμα πρωθύστερο.
Μία εξωμήτρια κύηση του συγκεκριμένου είδους απαντάται στις μέρες μας
στο πρόσωπο του αυτοαποκαλούμενου και ως «εθνικού σταρ»
που όταν δεν ξεμαλλιάζεται νυχθημερόν στα κανάλια
τριγυρνάει τις νύχτες στο Σύνταγμα οδηγώντας το φιατάκι του με ανοιχτά παράθυρα,
ακούγοντας στη διαπασών τον εαυτό του να ανασκολοπίζει την Πιάφ.

Θα σχολιάζαμε ποτέ αποφθέγματά του;

Σέβομαι την οπτική σου πάντως ως προς τον ορισμό του «ενδιαφέροντος».
Κάθε προσπάθεια διάχυσης της απόγνωσης είναι - αν μη τι άλλο - ενδιαφέρουσα.

Σειρά σου.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Όλοι έχουν τα κουμπιά τους

{Σφήνα, αν επιτρέπετε, διότι τα νεύρα μου τεντώσανε και ξαναμπήκα στο δίκτυο ...}

Εντάξει ο Γουόρχολ μπορεί να μην ήταν ο πλέον αξιομνημόνευτος καλλιτέχνης της γενιάς του, ωστόσο σε σύγκριση με τον θλιβερό τυπάκο που περιγράφετε - και το όνομα του οποίου μου διαφεύγει, αλλά θυμάμαι το χαρακτηριστικό γυαλί του - είναι κλάσεις ανώτερος!

Αν μη τι άλλο, η λόξα που έδερνε τον Γούρχολ, ήτο πρωτότυπη. Εξ αντιγραφής, δεν υφίσταται ... εκεί μιλάμε απλώς για έναν θλιβερό ψωνισμένο.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Όλοι έχουν τα κουμπιά τους

Θα σε βοηθήσω ,
Όχι τίποτ’ άλλο , να χαλαρώσουν τα νεύρα σου.
Ανδρέας Ευαγγελόπουλος.

Πάμε παρακάτω.
Ως προς τα «εξ αντιγραφής»,
Μίλησα σαφώς για εξωμήτρια κύηση...

Ως προς την πρωτοτυπία.
Η μετενσάρκωση της θλίψης σε τέχνη σαφώς και είχε προϋπάρξει του πλατινέ αγοριού.
Τώρα,
δεν θα διαφωνήσω ότι ήταν καλλιτέχνης με τον τρόπο του,
ασχέτως του ότι εγώ δεν θα αγόραζα.
Ούτε στο ότι δημιούργησε τάση (pop art).
Αν ενδυθούμε το μανδύα του ειδικού -και καλά-
σίγουρα θα αναγνωρίσουμε ότι σηματοδότησε τν αισθητική μιας εποχής.
Με τι την σηματοδότησε;
Κατά την άποψή μου με μπαρούφες που είχαν πέραση
σε μία εποχή όπου οτιδήποτε «γειά σου» είχε πέραση
και γι΄αυτό το τελευταίο σίγουρα δεν ευθυνόταν ο Γοόρχολ.
Αν με ρωτούσες, πιο πολύ ευθυνόταν ο Νίξον και ο Τσε παρά ο πλατινέ.

Εκτός από διάφορα έργα του που άφησε παρακαταθήκη στις επόμενες γενεές,
λίαν αμφίβολης αισθητικής με τα υποκειμενικά μου πρότυπα,
πλασαρισμένα από «ευπατρίδες» μεταπράτες (βλ. Ιόλας),
και μία νοσταλγία μέχρις εξιδανίκευσης του «Δήθεν», που όντως δημιούργησε σχολή,
από Ευαγγελόπουλο ίσαμε την «Πόρτα» στα clubs,
(πρωτοπόρος του face control στο περίφημο Studio 54),
και αν επιπροσθέτως γευτεί κάποιος -όσο αντέξει - τις κινηματογραφικές του ανησυχίες,
αδυνατώ προσωπικά - πάντα- να κατανοήσω
πως μία τέτοια «μορφή» αξίζει να μνημονεύεται δια των ρήσεών της.

Του ασχέτου, αλλά δει όπως αναφερθεί.
Αν ντε και καλά εντρυφήσουμε στην εκκεντρικότητα,
εκεί που έκλασε ο Άσιμος
φύτρωσε ο διάσημος.

Μ’ άλλα λόγια.
Δεν θα πάρω.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Όλοι έχουν τα κουμπιά τους

Να'στε καλά, νομίζω πως βρήκα το φάρμακο που χρειαζόμουν για τα νεύρα.  
{Μερικά φάρμακα τα βρίσκει κανείς μόνο στα διανυκτερεύοντα ...}

Σαφώς, το γούστο είναι υποκειμενικό.

Δεν ήταν μόνο το καλλιτεχνικό του έργο, την αισθητική αξία του οποίου μπορεί οιοσδήποτε να αμφισβητήσει. Πέρα και πάνω απ' όλα, ήταν άνθρωπος των media, ή της επικοινωνίας. Κάτι που δεν αποτελεί τέχνη, αλλά πρώτης τάξεως επάγγελμα. Ο συγκεκριμένος πουλούσε τον εαυτό του {ως εκκεντρικό καλλιτέχνη} και το έκανε τόσο καλά που καρπώθηκε {ταυτίστηκε σχεδόν με} την pop-culture ... που ακόμα ζει και βασιλεύει σε περιοχές των ΗΠΑ {e.g. Miami, λες και εισέρχεσαι σε δίνη του χρόνου}.

Όσοι τον μελέτησαν, μάλλον ήταν ατζέντηδες, και πάντως άνθρωποι που ήθελαν να πουλήσουν κάτι. Εφόσον ο κόσμος αγοράζει, γιατί όχι; Είναι έγκλημα, λένε, να αφήνεις τους χαζούς να κρατούν τα χρήματά τους.