Όλοι οι ρόλοι είναι πιασμένοι

Ε, και;

Αχ και να είχα κοιλιακούς!

Αχ και να ήμουν πιο αδύνατος!

Αχ και να είχα πιο πυκνά μαλλιά!

Μια ατέλειωτη κατάσταση με κάτι που θα θέλαμε να είμαστε και δεν είμαστε.

Λογικό, θα σκεφτεί κανείς, η ζήλια είναι ανθρώπινο συναίσθημα.

Είναι αυτό το συναίσθημα που δημιουργεί την προσπάθεια για βελτίωση, για καλυτέρευση, για υγιή ανταγωνισμό.

Όταν όμως αυτό το συναίσθημα γίνεται μια μόνιμη κατάσταση, τότε αρχίζουν τα προβλήματα.

Αρχίζει ο άνθρωπος να μην αγαπάει τον εαυτό του. να μην τον θέλει όπως είναι, να μην τον φροντίζει ακόμη και να τον μισήσει,

Πόσο άδικο! Το μοναδικό που μας ανήκει απόλυτα, ο εαυτός μας, δεν το θέλουμε.

Θέλουμε να είναι κάτι άλλο. Μα πώς να γίνει αυτό; Είναι μόνο μια φαντασίωση, δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα.

Τότε αρχίζει και σοβαρεύει η κατάσταση.

Αρχίζει η παραίτηση και οι αυτοκαταστροφικές ενέργειες.

Και δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος που τελειωμό δεν έχει.

Όταν δε δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε τον εαυτό μας, δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αγαπήσουμε κανέναν, πόσο μάλλον να ερωτευτούμε.

Μέσα σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο αρχίζουν και οι κωμικοτραγικές καταστάσεις να παίρνουν τη θέση της λογικής.

Αρχίζουμε να υιοθετούμε συμπεριφορές από εκείνους που θα θέλαμε να είμαστε.

Και καλά να το κάνει αυτό ένα ηθοποιός που μπορεί και έχει σπουδάσει να μιμείται και να παίζει ρόλους.

Το να υιοθετεί, κάποιος που δεν γνωρίζει πώς να το κάνει, άλλους χαρακτήρες το μόνο που πετυχαίνει είναι να γελοιοποιείται.

Να μοιάζει με μια καρικατούρα που προκαλεί μόνο σαρκασμό και στην καλύτερη περίπτωση οίκτο.

Όλοι έχουμε συναντήσει ανθρώπους που ενώ είναι πολύ έξω συμβατά κοινωνικά πρότυπα, όπως τουλάχιστον παρουσιάζονται γύρω μας, να έχουν πολλές και μάλιστα σοβαρές ερωτικές επιτυχίες.

Όλοι αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν κάποιος ή κάποια που έχει παραπάνω κιλά, ή είναι καραφλός, ή δεν μοιάζει τέλος πάντων μ’ εκείνο που μας παρουσίασαν σαν ωραίο, να έλκει ερωτικά το θαυμασμό, να προκαλεί επιθυμίες και να είναι αξιαγάπητος.

Μα είναι απλό: μπόρεσε ν’ αγαπήσει τον εαυτό του όπως είναι. Δεν είναι καθόλου εύκολο με τον διαρκή και ανελέητο βομβαρδισμό που δεχόμαστε για το πώς θα πρέπει να μοιάζουμε.

Θα συμφωνήσω, εννοείται, πως υπάρχει και η αντικειμενική ομορφιά, η αρμονία στις γραμμές του προσώπου ή το καλλίγραμμο σώμα.

Δυστυχώς για όλους εμάς τους υπόλοιπους, το ποσοστό των ανθρώπων που ανήκουν στην πιο πάνω κατηγορία είναι μικρότερο από τα δάχτυλα του ενός χεριού.

Δηλαδή τι σημαίνει αυτό; Πως εμείς οι υπόλοιποι δεν έχουμε δικαίωμα στην απόλαυση, πως δεν θα είμαστε επιθυμητοί, πως δεν θα μας ερωτευτούν ή δεν θα ερωτευτούμε;

Λάθος και μάλιστα μεγάλο!

Κάνετε το εξής απλό πείραμα: αν πιστεύετε πως δεν αρέσετε εμφανιστείτε όπου θέλετε με τον αέρα του ανθρώπου που ενοχλείται από τον πολύ θαυμασμό. Όχι άσεμνα και επιδεικτικά, αυτό θα φέρει αντίθετα αποτελέσματα, αλλά διακριτικά και μιλήστε με αγάπη ίσως και αυτοσαρκασμό γι’ αυτά που θεωρείτε ατέλειες πάνω σας.

Δείξτε στους άλλους πως όχι μόνο δεν σας ενοχλούν, αλλά αντίθετα είστε τόσο εξοικειωμένοι που το θεωρείτε μέρος του είναι σας. Μην προσπαθήσετε δηλαδή να το καλύψετε, θα το δουν όλοι. Γελάστε πρώτος εσείς με τη μεγάλη σας μύτη, χαϊδέψτε εσείς με τρυφερότητα και ερωτισμό τις ενδεχόμενες δίπλες στην κοιλιά σας.

Θα μείνετε άφωνοι με το αποτέλεσμα. Σχεδόν αυτόματα εξαφανίζεται η προσοχή του περιβάλλοντος από τις «ατέλειες» και επικεντρώνεται στα θετικά σας.

Όπως δηλαδή συμβαίνει σε κάθε σχέση, για να περάσει όμορα κάποιος μαζί σας εξαρτάται από το πού θα επικεντρωθεί.

Αν λοιπόν εσείς είστε επικεντρωμένοι στα «αρνητικά» το ίδιο θα κάνουν και οι υπόλοιποι. Και μάλιστα με περισσότερη έμφαση γιατί σκέφτονται πως αν εσείς δεν μπορείτε να δείτε κάτι καλό πάνω σας και προσπαθείτε να το καλύψετε, σημαίνει πως είναι πολύ μεγαλύτερο.

Όλα τα παραπάνω αφορούν την εξωτερική εμφάνιση. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στη συμπεριφορά. Όταν υιοθετούμε χαρακτήρες επειδή τους θαυμάζουμε, πάλι δεν είμαστε ο εαυτός μας. καταλαβαίνω και το θεωρώ θεμιτό να αντιγράψει κανείς κάτι που άκουσε ή είδε και του άρεσε, αλλά μέχρι εκεί.

Σκεφτείτε δηλαδή πόσο αστείοι ήταν όλοι εκείνοι που προσπαθώντας να μιμηθούν τον καβαλάρη του Marlboro φορούσαν μυτερά παπούτσια και τελείως στενά τζιν.

Ή εκείνους που όταν έπιναν δυο ποτήρια παραπάνω προσπαθούσαν να μιμηθούν κάποιον διάσημο τραγουδιστή. Πόσο γέλιο έχει πέσει κρυφά στις βραδιές karaoke με τους άφωνους και τους άτεχνους.

Πόσο γλυκά όμως έχουν τραγουδήσει αυτοί που αγαπούν τη φωνή τους, στην παρέα τους και ας είναι και φάλτσοι. Και η ενδεχόμενη ειρωνεία της παρέας περιέχει αγάπη γιατί είναι ο άνθρωπός τους, όχι μια κακή απομίμηση.

Όσο και να προσπαθήσει κανείς, όσο και να κοπιάσει ψυχικά και σωματικά, ποτέ δεν θα γίνει κάποιος άλλος.

Θα είναι μόνο ο εαυτός του. Ευτυχώς δηλαδή.

Tι σημαίνει αυτό; Πως εμείς οι υπόλοιποι δεν έχουμε δικαίωμα στην απόλαυση, πως δεν θα είμαστε επιθυμητοί, πως δεν θα μας ερωτευτούν ή δεν θα ερωτευτούμε;

http://www.pillowfights.gr/e_kai/item3909/Όλοι_οι_ρόλοι_είναι_πιασμένοι

 

Θες να γινεις καποιος αλλος; Τοτε θα υποστεις τις εσωτερικες συγκρουσεις και θα γευτεις το πικρο ποτηρι της απογοητευσης.

 

...καλό δε λέω, αλλά αυτά τα έχω και με το να είμαι ο ευατός μου

 

**Δεν σου ζητάω να γίνεις κάποιος άλλος, αλλά όσα εσύ μπορείς**.

 

Μεγαλη συζητηση αυτη και εγω δεν ειμαι λεξηλαγνος. Συγνωμη.  

 

Eρωτήσεις που μπορείς να κάνεις (συχνά) στον εαυτό σου, για να γίνεσαι καλύτερος ή τουλάχιστον, πιο ευτυχισμένος άνθρωπος:

-Εκεί, στο οπουδήποτε «εκεί» που δίνεις τον χρόνο, την ενέργεια, το μυαλό σου, αξίζει πραγματικά τον κόπο;
-Τι μπορείς να εγκαταλείψεις;
- Μήπως ζαρώνεις για να χωρέσεις στο «ρούχο» που κάποιος άλλος διάλεξε για σένα;
- Πόσο περίεργος και ανοιχτός είσαι απέναντι στο ''περιβάλλον'' σου;
-Κάνεις εκείνο που επιθυμείς πραγματικά ή εκείνο που πιστεύεις ότι θα έπρεπε να κάνεις;
- Ξέρεις τι… δεν ξέρεις;
-Τι κάνεις σήμερα, που να σε φέρει πιο κοντά σε αυτό που θέλεις να είσαι αύριο;
-Είσαι ο καλύτερος φίλος του εαυτού σου, με τον οποίο περνάς υπέροχα;
-Πόσο σεβασμό δείχνεις σε αυτούς που είναι ιεραρχικά κάτω από σένα;
-Πόσα συναισθηματικά μπαγκάζια κουβαλάς, έτοιμος να τα φορτώσεις στους άλλους;
-Πόσο φροντίζεις και σέβεσαι το σώμα σου;
-Σε ποιο βαθμό είσαι για σένα ο σύντροφος που θα ήθελες να είναι κάποιος άλλος;
- Πόσο αγαπάς τα άσχημα σημεία του σώματός σου;
-Ποια ήταν η τελευταία φορά που δοκίμασες κάτι διαφορετικό;
-Τι σε νοιάζει η γνώμη τους;
-Σε ποιο βαθμό η ευτυχία σου εξαρτάται από τους άλλους;
- Γιατί να χάσεις τον εαυτό σου για χατίρι κάποιου, που δεν νοιάζεται αν θα χάσει εσένα;
-Δίνεις μεγαλύτερη έμφαση στο τι θέλεις ή στο τι δεν θέλεις στη ζωή;
- Ζεις στο παρόν αυτή τη στιγμή;
-Τι θα σου έλεγε ο μελλοντικός εαυτός σου αν σε έβλεπε τώρα;

...αυτά! : )))

 

Το αντίκτυπο της συναναστροφής

«Αν ο γείτονάς σου είναι βρόμικος, θα σε βρομίσει κι εσένα» Επίκτητος

Επιρροή του άρθρου στάθηκε το βιβλίο του Max Exelman “61 Μαθήματα καθημερινής σοφίας από τους στωικούς” αλλά και μία βαθειά συνειδητοποίηση εδώ και καιρό!

Οι άνθρωποι είναι σαν τα χημικά στοιχεία: όταν δύο από αυτά έρχονται σε επαφή, είτε αδρανούν είτε αντιδρούν. Στη δεύτερη περίπτωση αλλάζουν και τα δύο.

Πολλές φορές, μετά από μια βραδιά που περάσαμε μαζί με άλλους, λέμε: «Απόψε το κανιβαλίσαμε». Τι σημαίνει αυτό; Το αισθητικό μας επίπεδο έπεσε, η συμπεριφορά μας αλλοιώθηκε λόγω της ύπαρξής μας στο εσωτερικό μιας ομάδας. Η ομάδα εξασκεί μια μορφή πίεσης, μας κάνει όλους λίγο πολύ όμοιους, μας ισοπεδώνει. “Με στραβό να κοιμηθείς το πρωί θα αλληθωρίζεις” λέει μια σωστή παροιμία, και οι παροιμίες δεν πέφτουν ποτέ έξω!

Χρειάζεται προσοχή, όταν συναναστρεφόμαστε ανθρώπους, είτε γινόμαστε ίδιοι με αυτούς, είτε εκείνοι ακολουθούν τους δικούς μας τρόπους. Οι περισσότεροι από μας δεν καταφέρνουμε να κατευθύνουμε τις συναναστροφές μας — αφηνόμαστε να μας κατευθύνουν εκείνες. Η οχλοκρατία είναι η ακραία μορφή αυτής της συμπεριφοράς: το άτομο αποποιείται κάθε ευθύνη και συμπεριφέρεται σαν μέλος ενός κοπαδιού.

«Το IQ του όχλου ισούται με το IQ του πιο ηλιθίου που βρίσκεται μέσα σ’ αυτόν διαιρεμένο διά του πλήθους του» Τέρρυ Πράτσετ, βρετανός συγγραφέας

Συχνά παρασυρόμαστε από χυδαίες αντιλήψεις, χρησιμοποιούμε χυδαία γλώσσα, η αυτοάμυνά μας εξασθενεί. Κατά κάποιον τρόπο χάνουμε τον εαυτό μας — ο Όσκαρ Ουάιλντ έλεγε: «Να είσαι ο εαυτός σου, όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι». Για να διατηρήσουμε τον εαυτό μας, χρειάζεται ένστικτο και αυστηρότητα στην επιλογή των ανθρώπων που μας περιβάλλουν. Χρειάζεται ένστικτο και αυστηρότητα στην επιλογή των συζητήσεων και των πράξεων στις οποίες συμμετέχουμε. Το ερώτημα είναι ένα: θα το έλεγα αυτό, θα έκανα το Α ή θα έκανα το Β αν ήμουν μόνος; Θα έλεγα το Α ή το Β, θα έκανα το Α ή το Β αν έπρεπε να αναλάβω ολόκληρη την ευθύνη;

Θυμάμαι ένα διάστημα είχα μπλέξει με μία παρέα που πίστευα ότι με ανέβαζε πνευματικά, συνειδησιακά και άλλα πολλά που νόμιζα! Άρχισα όμως σιγά σιγά να γίνομαι σαν εκείνους. Άθελά μου, υιοθέτησα την γνώμη τους, τις συνήθειες τους, τον τρόπο ομιλίας τους, την συμπεριφορά τους απέναντι στους άλλους και το χειρότερο νόμιζα πως εγώ είμαι και κάνεις άλλος, όπως δηλαδή ήταν και εκείνοι. Ήρθαν οι καταστάσεις έτσι όμως, που ο τρόπος που φαιρόντουσαν σε όλο τον κόσμο, έγινε τρόπος συμπεριφοράς τους απέναντί μου και το χειρότερο, έπιασα τον ευατό μου να έχει και εκείνος την ίδια συμπεριφορά απέναντι σε άλλους! Κάθησα λοιπόν και έκανα μία βαθειά ενδοσκόπηση συνειδητοποιώντας πόσο είχα μεταλλαχτεί σε κάτι που ασυνείδητα είχε γίνει.Έχασα τον πραγματικό μου εαυτό! Και όταν κάποιος καταλαβαίνει την αξία σου, δεν μπορεί να σε χειραγωγήσει και να σε κάνει όμοιό του, σε πολέμα… Κατα κόρον χαρακτηριστικό των “λαθος συναναστροφών δηλαδή! Το έπαθλό τους, η καθρεπτισμένη συμπεριφορά σου!

Αυτό βέβαια αν το καλοσκεφτείς δεν είναι και τόσο κακό, γιατί ώς γνωστό, για να γνωρίσεις τα ωφέλη του καλού, πρέπει να γνωρίσεις το μένος του κακού! Πως θα αγαπήσεις τον εαυτό σου αν δεν αντιληφθείς πόσο κακό του έκανες, και μέσα σε αυτά ειναι οι λάθος συναστροφές! Ολά όμως έχουν να κάνουν με εμάς τους ίδιους! Με το μέγεθος της αντιλήψης, του αυτοσεβασμού, την αυτοκριτικής και βέβαια της αυτοεκτίμησης στο άτομό μας! Όταν αυτά υστερούν, το αντικτυπο των συνανστροφών μας είναι να γίνουμε ίδιοι με εκείνους…

Καλό είναι λοιπόν να μη συζητάμε πράγματα που είναι σημαντικά για μας με ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε, δεν εμπιστευόμαστε πλήρως, ή κάτι μέσα μας δεν μας κολλά στη συμπεριφορά τους! Ακόμα και η πιο μικρή αμφιβολία να μας καρφωθεί πρέπει να ενεργοποιηθούμε και να μην αρχίσουμε να εκλογικεύουμε για να χρυσώσουμε το χάπι. Είναι μια προσπάθεια, απεγνωσμένη πολλές φορές, του ανώτερου εαυτού μας να μας προφυλάξει από αυτό που και οι ίδιοι καταλαβαίνουμε αλλά ως κομμάτι του κοπαδιού, ποιος θα ακούσει αυτή την φωνούλα;

«Ου πάντα τοις πάσι ρητά» (δεν λέγονται όλα σε όλους) έγραφε ο Πυθαγόρας ο Σάμιος. Οι άνθρωποι μπορούν να παρερμηνεύσουν, να διαστρεβλώσουν, να κουτσομπολέψουν.

Ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου, πρέπει να συμπεριφερόμαστε σαν διακεκριμένα πρόσωπα, σαν “μεταξωτοί άνθρωποι” και να θυμόμαστε πως ο φθόνος των άλλων για μας δεν είναι παρά συντετριμμένος θαυμασμός.

© ΤherapyWave.eu​