Όνειρα

 

 ​

 

Ονειρευτηκα χθες, πως ηρθε ενας αντρας να με βρει, ο οποιος επρεπε να ειναι ηδη νεκρος. Κατι επρεπε να μου πει, για αυτο και ξεγλυστρισε απο τον θανατο για λιγο και ηρθε και με βρηκε. Γνωριζοντας πως θα επρεπε να ειναι νεκρος, τον ρωταω στα Αγγλικα απο περιεργεια "What happened to you?" "The glasshouse. The glasshouse happened to me" μου απανταει. Μου εξηγει πως ειχε μεθυσει και μην καταλαβαινοντας τι εκανε πηδηξε απο ψηλα πανω σε γυαλινη οροφη. Τα γυαλια τον εκοψαν παντου. Νομιζω τον φιλησα (για αυτη την λεπτομερεια δεν ειμαι σιγουρη) και του λεω "Ειναι ενταξει, μπορω να σε ερωτευτω, γιατι ξερω πως σε λιγο θα πεθανεις". Ενιωθα ενα αισθημα αγαλλιασης οταν του το ελεγα αυτο. Τελικα δεν θυμαμαι τι ηταν ο σημαντικο πραγμα που ειχε ερθει για να μου πει.

 

Απάντηση: Re: Όνειρα

Wow... "Ειναι ενταξει, μπορω να σε ερωτευτω, γιατι ξερω πως σε λιγο θα πεθανεις"
Πολύ όμορφο!

 

Re: Απάντηση: Re: Όνειρα

Tο ασυνειδητο μου σε ευχαριστει θερμα  , αλλα η υπολοιπη πιστευω πως το ονειρο ειναι σιγουρα ενδιαφερον αλλα οχι ακριβως ομορφο. Ομορφο θα ηταν να εβλεπα πως πεταω απο κτιριο σε κτιριο στον νυχτερινο ουρανο και βλεπω εκεινον τον αντρα και πεταμε μαζι, πεταμε ολο και πιο ψηλα, μεχρι που δεν χρειαζεται να παμε παραπερα, οποτε αγγαλιαζομαστε σφιχτα και γινομαστε αστερια. Κατι τετοιο.

 

Απάντηση: Όνειρα

Eπισκέπτομαι το πατρικό μου. Είναι διαφορετικό μέσα, μεγαλύτερο, και οι τοίχοι που χωρίζουν το ένα δωμάτιο απ'το άλλο δεν ακουμπούν το ταβάνι, αφήνουν ένα κενό 20 εκατοστών περίπου.

Η μητέρα μου μαγειρεύει στην κουζίνα. Είναι χαμένη μέσα σε ατμούς που βγαίνουν απο μισή ντουζίνα κατσαρόλες που βράζουν ταυτόχρονα.

Ο πατέρας μου, ως συνήθως, στο καφενείο.

Δε βλέπω τη μητέρα μου αλλά την ακούω. Μιλάει χαμογελαστά, όπως πάντα. "Τί να κάνω παιδί μου, αντί να περνάω τη μέρα μου με τους ζωντανούς, την περνάω με τους πεθαμένους."

"Ποιούς πεθαμένους ρε μάνα;"

"Με τον παππού. Είναι στο σαλόνι."

Δε γνώρισα κανέναν απο τους παππούδες μου. Έτσι κι αλλιώς ξέρω πως ο "παππούς" στον οποίο αναφέρεται η μάνα μου δεν είναι κάποιος απο τους γονείς των γονέων μου, αλλά κάποιος άλλος. Κάποιος που έχει χάσει το δρόμο του.

Με δυσπιστία, πηγαίνω να δω αν κάποιος πεθαμένος βρίσκεται πράγματι στο σαλόνι.

Εκεί είναι. Ένας φοβισμένος γέρος, ζαρωμένος και καραφλός, άσπρος, ντυμένος με μια λευκή ρόμπα. Είναι όρθιος, κοιτάζει τον τοίχο.

"Παππού," τον φωνάζω. Γυρνάει και με κοιτάει, το πρόσωπό του έκπληκτο, τα μάτια του ένα περίεργο γαλάζιο και ορθάνοιχτα, στρογγυλά. Είναι θολός, το φως περνάει μέσα απ'το σώμα του.

"Παππού," θέλω να του πω, "εκεί που είσαι υπάρχει ένα φως, να πας προς εκείνη την κατεύθυνση". Αλλά το στόμα μου είναι σα να μου το έχουν γεμίσει βαμβάκι, δε μπορώ να το ανοίξω σωστά, δε μπορώ να προφέρω τις λέξεις, οι μόνοι ήχοι που βγάζω είναι "φ" και "β".

Η μητέρα μου με μαλώνει: "Τί του λες του ανθρώπου, παιδί μου; Τί φως και βλακείες, το φως είναι εδώ, εδώ, εδώ, έλα μαζί μου."

Περπατάμε προς την έξοδο του σπιτιού. Είναι ένας γκρίζος διάδρομος, στους τοίχους έχει υγρασία. Μια γωνιά είναι γκρεμισμένη. Πράγματι, απο εκεί μπαίνει ένα πολύ δυνατό φως. Έχει δίκιο η μητέρα μου, το φως είναι εδώ, σκέφτομαι.

Το φάντασμα έχει έρθει μαζί μας. Τώρα όμως είναι ο πατέρας μου.

Τα τελευταία 15 χρόνια εγώ είμαι αυτός που "κάνει πράγματα" στην οικογένεια, αυτός που χρειάζεται να πιάσει τον ταύρο απο τα κέρατα στις δύσκολες καταστάσεις. Έτσι και τώρα, παίρνω τον πατέρα μου απ'το χέρι.

"Έλα," του λέω, "έλα, απο δω."

Στέκεται μπροστά απ'το φως. "Γιε μου," με κοιτάει στα πρόθυρα πανικού, "γιε μου, αυτό το φως θα με ρουφήξει."

Αλλά εγώ ξέρω τί είναι σωστό και τί όχι, εγώ μόνο έχω γνώση του τί είναι ανάγκη να γίνει.

"Στάσου εκεί, πατέρα, στάσου ακίνητος," τον καθοδηγώ. Και τότε, έτσι όπως είχε προβλέψει, το φως τον ρουφάει, και τον βλέπουμε να εξαφανίζεται μέσα σε δευτερόλεπτα.

Αγκαλιάζω τη μητέρα μου και κλαίμε μαζί, ο ένας στον ώμο του άλλου. Το κλάμα μας περίεργο ουρλιαχτό, διαπεραστικό, με ξυπνάει.

 

Απάντηση: Όνειρα

Άσφαλτος.
Στροφές.
Καλαμπόκια δεξιά κι αριστερά.
Σαν τοπίο βγαλμένο από την φαντασία του Stephen King.
Φως.
Αέρας δυνατός.
Είμαι ξανά πέντε χρόνων, η λατρεμένη μου σχεδόν τρία.
Της κρατώ το χέρι σφιχτά.
Ιδρωμένες παλάμες.
Αγωνία.
Ιδρωμένα μέτωπα.
Τρόμος.
Ιδρωμένες ψυχούλες.
Ρίγη.
Μας ακολουθεί, αργά.
Λευκή περιβολή.
Λευκά γάντια.
Μάτια μαύρα.
Σιγομουρμουριζει μια παιδική μελωδία.
Τεντώνω το δάχτυλο.
"Εκείιιιι πρέπει να πάααμε, γρήηηηηγορα!"
Το σπίτι στο λόφο είναι πέτρινο.
Τα σκαλοπάτια πιο πέτρινα.
Η καρδιά του ακόμη περισσότερο.
Ακούω την ανάσα του μέσα από τη μάσκα.
Τρυπάει το μυαλό μου.
Κοντεύουμε.
Κοντεύει.
Πιο γρήγορη η ανάσα.
Πιο αργές οι σκέψεις.
Η ίδια παιδική μελωδία.
Πλησιάζει το χέρι μου να χτυπήσει την εξώπορτα.
Βαριά, ξύλινη, βρώμικη, σάπια.
Πριν προλάβω να την χτυπήσω, ανοίγει μόνη της.
Ένα μπαλόνι αιωρείται πάνω από τα κεφαλάκια μας.
"Ααχ, δεχ Μαϊα! πόχιο όμοφο μπαλόνιιιιιι, είναι λοζ!!!
Είναι γικό μουυυυυ"
Το αρπάζω με δύναμη και το χώνω μέσα στο κίτρινο πουκαμισάκι, στον κόρφο μου.
Ακούω......
"Σώστε με, αδερφούλες μου, πάρτε με μαζί σας."

Πρωινό Σαββάτου. Μία εβδομάδα αργότερα η έκτρωση είχε ήδη γίνει.
Σήμερα θα ήταν δεκατριών. Ψέματα. Δεκατεσσάρων.​

 

Συχνά ονειρεύομαι ό,τι πέφτω στο κενό, ή με κυνηγάνε..
Αρκετές φορές αφότου ξυπνήσω δεν τα θυμάμαι καν:crosseyed6:

Το πιο περίεργο όνειρο που είχα δει:Ό,τι έκανα έρωτα με τον Διάολο(!) 

 

Απάντηση: Re: Όνειρα

Καλός;

 

Re: Απάντηση: Όνειρα

ωραίο όνειρο.

 

Χμμ, ειδα ενα καπως περιεργο ονειρο. Ημουν σε ενα αλλο 2οροφο σπιτι. Νομιζω ηταν απο την κατασκηνωση που πηγαινα πολυ μικρος. Ολοι κοιμοντουσαν (και οι γονεις μου ηταν εκει, στον πρωτο οροφο). Και ακουσα να μπαινει ενας κλεφτης απο την κεντρικη εισοδο. Βρεθηκα πισω του (δεν ξερω πως) και με 2 γρηγορες κινησεις εμπηξα βαθια στην ωμοπλατη του ενα κομματι γυαλι. Το εσφιξα και το κουναγα μεσα στην πληγη. Το ενιωθα στο χερι μου καθως το πιεζα πιο βαθια στην σαρκα και ενιωθα και το αιμα του να κυλλαει στο κατω μερος του χεριου μου. Και οταν μπηκε αρκετα βαθια το κομματι γυαλιου το εβγαλα αποτομα (ενα κομματι εσπασε και εμεινε μεσα) και με το υπολοιπο εκοψα το κεντρικο νευρο στο σημειο λιγο πιο πανω απο το σβερκο και εμεινε παραλυτος. Μετα του φωναζα και μετα ξυπνησα.  
Δευτερη φορα που βλεπω κατι παρομοιο (με τετοια ενταση τουλαχιστον). Η πρωτη ηταν πριν 3-4 χρονια.
Συνηθως δεν βλεπω καν ονειρα η αν βλεπω θα ειναι κατι ουδετερο η σπανιοτερα χαρουμενο.

 

Απάντηση: Όνειρα