Όπως παλιά

Φτάνω. Περνάω μπροστά από το μαγαζί. Ως συνήθως ο κύριος καθηγητής και ο Γιάννης είναι εκεί πριν από εμένα. Ως συνήθως ο γιατρός θα έρθει τελευταίος. Βρίσκω να παρκάρω, εύκολα. Πάντα βρίσκεις να παρκάρεις εύκολα εδώ. Το μόνο πρόβλημα είναι να θυμάμαι σε ποιο στενό από όλα άφησα το αυτοκίνητο, αυτό δεν μου είναι το ίδιο εύκολο.

Περπατάω προς το μαγαζί. "Το χρονικόν". Παίζει να έχω πάνω από 25 χρόνια που ήρθα πρώτη φορά εδώ. Σε αυτά τα 25 χρόνια δεν έχω έρθει πάνω από 100 φορές κι όμως η ιδιοκτήτρια με θυμάται πάντα, μας θυμάται πάντα.
Έφτασε και ο γιατρός. Παίζει να είναι η πρώτη φορά που δεν έφτασε τελευταίος, κάτσε να δεις πλάκα, θα διαμαρτυρηθεί ότι άργησα.
Αγκαλιές, φιλιά, μια κάποια συμπεριφορά που να μαρτυρεί πως έχουμε να βρεθούμε και οι τέσσερις μαζί από πέρσι. Κατά τα άλλα είναι σαν να είχαμε βρεθεί πριν μια εβδομάδα.
Την ψευδή αίσθηση της συνεχόμενης παρουσίας την επιβεβαιώνει και η πρώτη κουβέντα της ιδιοκτήτριας.

"Καλώς τα παιδιά! Τριανταδυάρα;"

Άκου ερώτηση! Λες και είχε να μας δει από πέρσι. Λες και πριν από 25 και βάλε χρόνια που ήρθαμε πρώτη φορά εδώ ζητήσαμε κάτι άλλο. Στις τέσσερις, από 4510 έκαστη. Γράφει ο κύριος καθηγητής, ως συνήθως.

Μια φορά κι έναν καιρό είχε και ένα κάποιο οικονομικό βάρος η ήττα. Πλήρωνες καφέδες. Και τώρα πληρώνεις δηλαδή, καφέδες μπύρες, φαγητό, συνοδευτικά, ποτά και ότι χωράει στο στομάχι, μόνο που τώρα 50-100 ευρώ έχουν μικρότερη αξία για την τσέπη από ότι είχε το πεντάευρω στα όρια της ενηλικίωσης.

Σα να μην πέρασε μια μέρα. Οι αλλαγές στις ζωές μας δεδομένες, κάποτε μαθητές, κάποιοι αργότερα φοιτητές, τώρα ο καθένας με την δουλειά του, το τρέξιμο του, τη ζωή που δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή του έφηβου. Όλα αυτά όμως πριν καθίσουμε στο τραπέζι. Μόλις καθίσουμε, υπάρχει μόνο το παιχνίδι.
Και το παιχνίδι έχει πάντα την ίδια ρουτίνα. Πάντα ο γιατρός και ο Γιάννης μέσα στην γκρίνια για το φύλλο, πάντα κωλόφαρδοι σαν να τους στραπονάρουν με ομοίωμα αλογόπουτσας και πάντα ικανοί να χάσουν παρτίδα ακόμα και με καρέ στα χέρια τους.
Α, και πάντα ο κύριος καθηγητής να διορθώνει τις 8.417 φορές που έκανε λάθος στο μέτρημα των πόντων, γαμώ τις θετικές επιστήμες του και τα μεταπτυχιακά του στας Ευρώπας.

Δωσ' μου ένα τσιγάρο δανεικό
Βάλε ένα ποτό να ξεχαστούμε...

Αποφεύγω πάντα να μοιραστώ την πληροφορία της παρουσίας μου στην φτωχομάνα. Τις λίγες φορές που το έκανα, πριν κάποια χρόνια, δεν πήγε καλά. Και επειδή οι "φίλοι" και οι γνωστοί αυξάνονται και πληθύνονται, κάτι μου λέει πως αν το κάνω τώρα θα πάει χειρότερα. Το τηλέφωνο να χτυπάει και να προσπαθείς να αποφύγεις καμιά δεκαριά έως και βαρετούς καφέδες χωρίς να πεις τη φράση, δε γαμιέσαι ρε μαλάκα, όρεξη σε είχα τώρα. Το βλέπεις και σαν τασκ, ανάλογα τη διάθεση
Όταν είμαι στο "Χρονικόν" όμως, η επιθυμία μεγαλώνει. Θέλω να φωνάξω "κι όμως είμαι ακόμα εδώ", όπως ήμουν και στα 18, άντε 20, όπως ήμουν μισή ζωή πριν. Όπως παλιά. Ποτέ δεν το κάνω, αλλά πάντα παλεύω για να μην το κάνω.

Όχι αυτή τη φορά όμως. Ε, δεν το λες και λίγο, καρέ του Άσου και πενηντάρα της ντάμας, το τέλειο φύλλο. Πόσοι άνθρωποι το έχουν δει, είτε από κοντά, είτε σε βίντεο; Ακόμα, πόσοι άνθρωποι το έχουν πιάσει στα χέρια τους; Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, οι πιθανότητες είναι 9/32 × 7/31 × 6/30 × 5/29 × 4/28 × 3/27 × 2/26 × 1/25. Θα ρωτούσα τον κύριο καθηγητή αν έκανα κάποιο λάθος στον υπολογισμό αλλά ας μάθει πρώτα να προσθέτει τους πόντους και βλέπουμε.

"Ο Nickname βρίσκεται στο Χρονικόν, Παπάφη 17 μαζί με τρεις καμπουρογαμόσαυρους" και φωτογραφία το φύλλο. Χωρίς κείμενο, δε χρειάζεται να καταλάβουν όλοι. Only the legends.

Μέχρι να τελειώσει η παρτίδα και να τους πάρουμε και τα σώβρακα είχα δύο μηνύματα ήδη. Άντε, καλό κουράγιο τώρα στις απαντήσεις.

"Είσαι Θεσσαλονίκη;".

Ομολογώ πως αυτό το μήνυμα δεν ήταν από τα βαρετά που περίμενα, βασικά δεν το περίμενα.
Η Δόμνα. Μια ζωή βίοι παράλληλοι εκτός από τις στιγμές που ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλο. Σκόρπια, αραιά, μια στις τόσες δηλαδή, με εξαίρεση μερικά συνεχόμενα φεγγάρια που μας τελείωσαν πριν καμιά διετία. Από τότε είχα να τη δω. Μιλήσαμε κάνα δυο φορές με μηνύματα, ίσως και κάποιες τηλεφωνικά αυτά τα δύο χρόνια, αλλά από τότε ποτέ δεν έπεσε στο τραπέζι το να βρεθούμε.

-Παπάφη 17 λέει. Λογικά Δήμος Θεσσαλονίκης είναι, δεν ήμουν τόσο καλός στη Γεωγραφία.
-Θα περάσεις να σε δούμε;
-Πόσοι είσαστε;
-Βρες χρόνο να πιούμε ένα ποτό
-Που;
-Έλα σπίτι
-Amstel Radler
-Δεν έχω
-Ευτυχώς δηλαδή που έχω δουλειά ακόμα και προλαβαίνεις να πάρεις
-Σε περιμένω
-Όχι, όταν έχεις την Radler θα με περιμένεις.
-Οκκκκκ

Ανοίγω και το δεύτερο μήνυμα

-Είσαι Θεσσαλονίκη ρε μαλάκα;
-Μου αρέσει να κάνω παρέα με έξυπνους ανθρώπους
-Θα πάμε για κανένα ποτό;
-Μισό λεπτό να σκεφτώ. Έχει ξυρισμένο κώλο;
-Όχι, αλλά θα τον ξυρίσω, αν μπαίνει ξυραφάκι δηλαδή, δεν υπόσχομαι
-Ναι, αλλά είσαι φαλακρός
-Και τι σε πειράζει;
-Πως θα σε γαμήσω ρε γρόθε αν δεν έχεις μαλλιά να τραβάω;
-Να βάλω περούκα;
-Άσε άλλη φορά, θα βρω κάτι πιο φυσικό σήμερα
-Κατάλαβα, στ' αρχιδια σου
-Μα για τα αρχίδια μου μιλάμε, περιφραστικά μέχρι τώρα, μη γίνεσαι αισχρός.

Το παιχνίδι τελειώνει, η μέρα όχι. Πάντα στο φινάλε πηγαίνουμε για φαγητό. Κάποτε πηγαίναμε σε ένα γυράδικο στη Βασιλίσσης Όλγας, ούτε το όνομα δε θυμάμαι, θυμάμαι μόνο πως ο γύρος γαμούσε. Κι έδερνε νομίζω, αλλά δεν είμαι σίγουρος, πέρασαν χρόνια. Που διάθεση τώρα να τρέχουμε. Καταραμένα γεράματα.

Τώρα τρώμε στο γυράδικο δίπλα από το μαγαζί, ή κάποιες φορές, όπως σήμερα που είναι κλειστό, στην κρεπερί παραδίπλα. Δεν ξέρω γιατί πηγαίνουμε για φαγητό, αφού όλη μέρα τσιμπολογoύσαμε.
Κάποτε είχε μια κάποια αξία να καθιερωθεί το φαγητό μετά τα παιχνίδια, αν σκεφτείς πως έχω παίξει μέχρι και 22 ώρες συνεχόμενες. Τόση τρέλα που ανάμεσα σε δύο οχτάωρα παιχνίδια με χοντρά στοιχήματα έπαιξα και έξι ώρες για τους καφέδες. Σήμερα παίξαμε για επτά ώρες, ούτε ολόκληρο ένσημο δε δικαιούμαστε.
Καταραμένα γεράματα, είπα;

Μέχρι την επόμενη λοιπόν. Ίσως σε λίγους μήνες, ίσως σε ένα χρόνο, ίσως σε μερικά χρόνια. Μέχρι να πάρει απόφαση κάποιος να πάρει το βάρος του συντονισμού. Τι κάποιος δηλαδή, ή ο κύριος καθηγητής, ή εγώ.

Οι καμπουρογαμόσαυροι φεύγουν, η Radler έρχεται.
Κοιτάω το κινητό, έχω καμία δεκαριά μηνύματα, δεν τα διαβάζω. Πάλι καλά που είναι τόσα, έχει πάει 12 και για αυτό γλύτωσα αρκετά από αυτά. Δεν κάθεται ο άλλος με τις πιτζάμες σπίτι για να δει την κοινοποίηση και να πει, έλα ρε, πάμε για καφέ, ξαναβγαίνω.

Απορία, πόσο να είναι η Καμάρα από εδώ; Για την ακρίβεια, πόσο απέχει το "πάνω από την Καμάρα"; Να πάω με τα πόδια; Να πάρω ταξί; Να πάρω το αυτοκίνητο ή θα χτυπάω τον κώλο μου κάτω για να βρω να παρκάρω; Κιθαρίστας ή ντράμερ;

Φτάνω μπροστά στην πόρτα. Ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του τύπου πως είναι να περπατάς με μισοδιαλυμένα γόνατα από το μπάσκετ ή ακόμα χειρότερα, πως είναι να ψάχνεις πάρκινγκ κοντά στην Καμάρα Παρασκευή βράδυ, δεν θα γίνουν γνωστές. Καλά τα θρίλερ αλλά υπάρχουν και όρια.

Μήνυμα. "Έφτασα, άνοιξε"
Απάντηση, "Σε περιμένω, μόνο κλείσε την πόρτα γιατί γκρινιάζουν οι ένοικοι". Μάλιστα, γκρινιάζουν οι ένοικοι. Λες και θα την άφηνα ανοιχτή, λες και δεν το ήξερα, μια ζωή η ίδια ιστορία με αυτή την πόρτα.

Κλείσ' τη πόρτα μη μας δει κανείς
Και έλα τα παλιά να θυμηθούμε

Ανεβαίνω, ανοίγει. Δεν έχει αλλάξει καθόλου μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια. Έχει αλλάξει σε αυτά τα 30 όμως. Το σώμα της είχε αργήσει να ακολουθήσει την κατά νόμο ενηλικίωση της. Οι καμπύλες της, το κάθε κόκκαλο, ο κάθε μυς, δημιουργούσαν ένα σύνολο που δούλευε για να την κάνει γυναίκα, αργά όμως, εξαιρετικά αργά. Όταν ολοκληρώθηκε, η πιο σωστά όταν είδα το έργο ολοκληρωμένο, κάπου στα 25, ενώ είχα κάποια χρόνια να τη δω, ήταν εντυπωσιακή.

Πάντα συμπαθητικό πρόσωπο, αλλά ρε γαμώτο αυτό το κορμί, κοντά στα 1,80 με ένα μακρύ φόρεμα με σκίσιμο μέχρι το κωλομέρι όταν το βλέπεις μπροστά σου δεν σου αφήνει περιθώρια να κάνεις εκτίμηση προσώπου. Τότε.

Τώρα γοητευτική, με ωραίο σώμα και πάλι, αλλά με ένα σορτσάκι και ένα t-shirt. Ξυπόλυτη. Γιατί μου ζήτησε να έρθω;

Θέλει να κάνει σχέση. No way, αν ήθελε σχέση δε θα χτυπούσε τη δική μου πόρτα, πόσο μάλλον θα είχε κάνει ουσιαστικές κινήσεις προσέγγισης. Και δε θα περίμενε να δει ότι είμαι Θεσσαλονίκη για να μου πει να βρεθούμε. Busted

Θέλει να τα πούμε. Ναι, οκ, θέλει, αλλά γιατί σπίτι; Γιατί δεν πρότεινε να πάμε για ποτό έξω; Και αν ήθελε απλά να με δει, γιατί δεν πήρε ένα τηλέφωνο να το προτείνει; Όχι, δεν ένιωσε την ανάγκη να τα πούμε. Busted.

Θέλει σεξ. Ενδεχομένως, αλλά γιατί μαζί μου; Και γιατί φοράει ότι φοράει και δε φρόντισε να δείχνει κάπως "λιγότερο καθημερινή"; Νομίζω πως ξέρω. Χμμμ..

Κάθομαι, την κοιτάω στα μάτια. Στρίβει τσιγάρο. Το ανάβει.

Δωσ' μου ένα τσιγάρο και φωτιά
Πιες ένα ποτήρι στην υγειά μου

-Δεν σε πειράζει;
-Πότε με πείραζε για να με πειράξει και τώρα;
-Θέλεις να σου στρίψω;
-Όχι, θα καπνίσω από το δικό σου, είναι αρκετό.
-Πόσο καιρό έχεις να καπνίσεις;
-Πόσο καιρό έχω να σε δω; Τόσο ακριβώς.
-Όσο καιρό έχω να κάνω σεξ δηλαδή

Ε, μα ναι. Όταν έναν άνθρωπο τον ξέρεις, τον ξέρεις. Φυσικά θέλει σεξ, φυσικά θα δηλώσει διαθεσιμότητα σε ανύποπτο χρόνο, φυσικά δεν θέλει να φάει πόρτα και το καλύτερο από όλα είναι ότι ακόμα και αν την καυλώσω τόσο που θα είναι έτοιμη να χύσει με τυχαία αγγίγματα, θα προσποιηθεί ότι πίνουμε τις μπύρες μας χωρίς να κάνει ή να ζητήσει τίποτα περιμένοντας αν θα αποφασίσω να της ανοίξω τα πόδια και να χώσω δύο δάχτυλα στο μουνί της.

"Όσο καιρό έχω να κάνω σεξ δηλαδή". Νομίζω πως έχει ξεπεράσει τον εαυτό της σε ευθύτητα, ούτε για τόσο δεν της το είχα.
Ξέρει πως θα μου κινούσε το ενδιαφέρον η παρατεταμένη αποχή, το ότι δεν την άγγιξε κανένας δυο χρόνια.
Μου λέει πως δεν είναι με κάποιον, σε σχέση, ενδεχομένως ερωτευμένη, ίσως καυλωμένη με αυτόν τον κάποιον.
Και αυτά σε μισή φράση.
Μένει να διαπιστώσω και αν η σκέψη μου για το ντύσιμο είναι η σωστή, που είναι δηλαδή, αλλά λέμε.

-Δύο χρόνια; Χάθηκαν οι πούτσες στη Θεσσαλονίκη παιδάκι μου; Τελευταία φορά που κοίταξα είχε το 50% και βάλε του πληθυσμού.
-Δεν είχα διάθεση για σεξ
-Α,χα
-Ναι, αλήθεια αν ήθελα θα είχα κάνει
-Το ξέρω, για αυτό ρώτησα

Αυτό. Ναι μεν αλλά. Θέλω, αλλά δε θέλω να στο πω. Δηλαδή θα στο πω, για να είμαι σίγουρη πως θα το πας προς τα εκεί, αλλά όχι στα ίσια. Δηλαδή, να, δε θα είναι και τελείως απέξω απέξω, θέλω να είμαι σίγουρη λέμε. Αλλά και πάλι, θα μείνω με το σορτσάκι για να μην είσαι σίγουρος ότι σου είπα αυτό που σου είπα και να μην μας πεις ότι κάνω την παραμικρή κίνηση εγώ. Και δεν έχω διάθεση ρε αδερφέ, τι δεν καταλαβαίνεις; Για αυτό μην αρχίσεις να με φιλάς, εντάξει; Άντε καλά, περίμενε καμία ώρα για να σου δείξω ότι σε κάλεσα μόνο για ποτό και κάνε κίνηση αργότερα

Χαμογελώ. Μπορεί να ακούγεται τέρμα κομπλεξικό αυτό που κάνει, μπορεί και να είναι. Από την άλλη όμως έβρισκα πάντα σέξι αυτή την παιδικότητα της όσον αφορά το φλερτ και επίσης υπέρμετρα ερεθιστικό το ότι κάθε στιγμή μπορώ να διαβάσω ακριβώς όλες τις επόμενες κινήσεις της και να κάνω τις κινήσεις που θα την βραχυκυκλώσουν ξανά και ξανά και ξανά, βλέποντας όλους τους πιθανούς δρόμους που έχει μπροστά της.

-Έκανες το τσιγάρο σου;
-Ναι
-Σήκω όρθια και στάσου δύο μέτρα μακριά μου
-Γιατί;
-Να δω πως μεγάλωσες. Πήγαινε. Μείνε εκεί μέχρι να σου πω. Τα χέρια κάτω.

Παίρνει τη θέση που της είπα. Με κοιτάει στα μάτια. Μένει εκεί. Δεν της μιλάω, συνεχίζω να πίνω και τη δεύτερη Radler κοιτάζοντας την κι εγώ. Κάποια στιγμή, μετά από ώρα πάει κάτι να πει. Βάζω το δάχτυλο μπροστά στο στόμα και της κάνω νόημα να σωπάσει

-Σσσσσσς!

Δε σταματάω στιγμή να την κοιτάω. Στα μάτια.
Ξέρω πως όσο πρόχειρο είναι το ντύσιμο της τόσο περιποιημένο είναι το μουνί της. Αν βάλω τα δάχτυλα μέσα θα δω πως έχει ξυριστεί πριν λίγη ώρα. Δεν το έχω δει, αλλά το ξέρω. Αν φτάσω στο μουνί θα έχω ήδη φτάσει εκεί που θέλει να φτάσω χωρίς να ζητήσει. Δεν υπάρχει λόγος να μοιάζει ανέμελο.


Αυτή τη στιγμή είναι μούσκεμα. Η υγρασία φαίνεται μέσα στα μάτια της, όλο και περισσότερο. Δε θα μου το πει. Αν της πω να κατεβάσει το σορτσάκι θα μου πει όχι και αν φύγω θα κλαίει για τη μαλακία που έκανε.

Σηκώνομαι, κάνω έναν κύκλο γύρω της. Την αγγίζω στην πλάτη, περνάω το δάχτυλο μου από την ραχοκοκαλιά της αργά. Το ίδιο κάνω και στο λαιμό. Της χαϊδεύω το πρόσωπο. Συνεχίζω για κάποια ώρα. Αρχίζει να ανασάνει βαριά.

Πιάνω το σορτσάκι και το κατεβάζω μέχρι τα γόνατα. Απότομα. Ακούω έναν αναστεναγμό. Την χαϊδεύω στα μπούτια απαλά, χωρίς να πλησιάζω το μουνί της. Βάζω το χέρι μου κάτω από την μπλούζα της και στρίβω τις ρόγες της. Την αρπάζω από τα μαλλιά και τη βάζω να γονατίσει. Μπαίνω στο στόμα της. Κάθομαι στον καναπέ για να φτάνω τον κώλο της. Βάζω δυο δάχτυλα μέσα, απότομα, με τη μια. Τη στιγμή που χύνω ανοίγω όσο μπορώ και την τρύπα της με τα δάχτυλα μου. Μένει ακίνητη για κάποια ώρα. Τη βάζω να καθίσει και αυτή στον καναπέ.

-Νόμιζα πως για ποτό με κάλεσες
-Αυτό έκανα..
-Νόμιζα πως δεν είχες διάθεση για σεξ
-Δεν έκανα τίποτα…
-Πότε ξύρισες το μουνί σου;
-…..
-Οκ, μόνο ποτό λοιπόν, as you wish

Χαμογελάω. Θέλει να με χτυπήσει. Ανάβω τσιγάρο. Με κοιτάει.

-Την επόμενη φορά που θα ξέρεις ότι είμαι Θεσσαλονίκη στείλε μήνυμα να πιούμε μια radler ακόμα.

Φεύγω. Ανοίγω την πόρτα της πολυκατοικίας και βγαίνω στο δρόμο. Ανάβω τσιγάρο κοιτάζοντας την Καμάρα.
Είναι τρεις το πρωί. Σε 9 ώρες πρέπει να κοιτάω την Ακρόπολη. Μεγάλο ζόρι. Αλλά.. για στάσου.. Πόσοι δεν θα έκαναν πιο δύσκολα ταξίδια μόνο και μόνο για να πιάσουν στα χέρια τους αυτό το φύλλο; Και πόσοι είχαν τη δυνατότητα να γυρίσουν έστω και για μια μέρα 20 χρόνια πίσω;

Ω, ναι. Αξίζουν τα χιλιόμετρα και με το παραπάνω. Και ξέρω και τι θα ακούω στο δρόμο…

Όπως παλιά το τσιγάρο στα δύο
Όπως παλιά τη κουβέρτα στα δύο
Όπως παλιά το βιβλίο στα δύο
Εσύ Καμάρα και εγώ πολυτεχνείο…