Όταν μιλούν οι στίχοι

ναι είναι καλή... την ξανάκουσα δυο φόρες... την κανονική έκδοση τη θυμάμαι απο παιδί. πάντα σου βγάζουν κάτι αυτά όταν τα ξανακούς.

 

ok με έπεισες!  

 

είναι να απορεί κανείς πάντως πως γαμάγανε μ αυτό το μαλλί      

 

αχαχα! σου έχω καλύτερο στυλ!

 

Without your love
You're tearing me apart
With you close by
You're crushing me inside
Without your love
You're tearing me apart
Without your love
I'm doused in madness
I can't lose the sadness
Can't lose the sadness

Can't lose the sadness

You're tearing me apart
Crushing me inside
Without your love
(You used to lift me up)
You're crushing me inside
(Now you get me down)
With you close by
I'm doused in madness
Can't lose the sadness

It's ripping me apart
It's tearing me apart
It's tearing me apart
I don't know how
It's ripping me apart
It's tearing me apart
It's tearing me apart
I don't know why
I don't know why
I don't know why
I don't know why

Without your love
Without your love
Without your love
Without your love
It's tearing me apart

 

Διόδια

Τώρα θα δεις τα χρώματα ν’ αλλάζουνε
και τα βουνά να σμίγουν ένα-ένα.
Άγγελοι σαν θνητοί θα σ’ αγκαλιάζουνε
εχθροί θα σου μιλούν αγαπημένα.

Τώρα θα πιω νερό απ΄το ποτήρι σου
δικά σου θα 'ναι πια όσα δεν έχω.
Θα σπρώξω ουρανό στο παραθύρι σου
κι ό,τι δεν άντεχα θα το αντέχω.

Τώρα θα πιάσω σπίτι στον παράδεισο
τσάμπα οικόπεδο σε παράλια.
Του έρωτα θα βάλω το πουκάμισο
και θα νικήσω δίχως πανοπλία.

Τώρα θα δεις μες στης ψυχής τα υπόγεια
τραπέζι με ψωμί, νερό κι αλάτι
τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια
που πέφτει σαν ζεστή βροχή η αγάπη.

Πόλυς Κυριάκου

 

 

Μου αρέσουν οι άνθρωποι με βάθος..
Τα βαθιά νερά είναι σιωπηλά,τα ρηχά κάνουν πολύ θόρυβο...

...Χρήστος Στρογγύλης...

 

κάπως έτσι
σαν ταγκό ζαχαρωμένο απ’ της έλλειψης
τα βήματα
του πάθους τα ξεφτίδια

αψιμαχίες
ακκισμοί
μεγαλοστομίες.
καρικατούρες
συστήματα
φαντάσματα
κατακτήσεις.



ανάσα βαθιά
απ’ του χαδιού
και της βρισιάς το βάθρο.
από του πόνου τους βωμούς
καθοδικά, ανάστροφα
την έρημη βλακεία εξέπνευσε.

Παναγιώτης Θανασούλης

 

Λίγη από την χαμένη αθωότητα σου διεκδικεί αυτός ο μήνας. Από την πρώτη του μέρα κιόλας. Να ξαναφορέσεις στα μαλλιά το στεφάνι από μαργαρίτες και παπαρούνες κι εκείνα τα μωβ λουλούδια του αγρού που ποτέ δεν έμαθα το όνομά τους. Να φορέσεις κι εκείνο το χαμόγελο της παιδικής φωτογραφίας. Τότε που έφτιαχνες μνήμες, αλλά δεν το ήξερες. Και τώρα έρχονται και σε χτυπάνε πισώπλατα. Με την καλή έννοια. Ένα δαχτυλάκι που σε χτυπάει ρυθμικά στον ώμο για να μην ξεχνιέσαι. Να κρεμάσεις το στεφάνι στην είσοδο, να μείνει εκεί για να θυμίζει την πρώτη μέρα του Μαγιού και να καεί στην φωτιά του Αη Γιαννιού. Λίγη ακόμα από την χαμένη σου αθωότητα διεκδικεί αυτό ο μήνας. Στην δεύτερη Κυριακή του. Να ξυπνήσεις. Να σηκωθείς κρυφά για να μη σε πάρει χαμπάρι. Να πας στον κήπο, και στον διπλανό κήπο, και σε όλους τους κήπους της γειτονιάς και να φτιάξεις το μπουκέτο της χρονιάς για την μαμά. Η μοναδική ημέρα του χρόνου που καμιά γειτόνισσα δεν παραπονιόταν που κόβαμε τα λουλούδια από τους κήπους.
Η κρυφή συνομωσία των μαμάδων της γειτονιάς. Η μοναδική ημέρα που δεν υπολογίζαμε τα αγκάθια της τριανταφυλλιάς. Ματωμένα μπουκέτα. Ιδρωμένα μπουκέτα. Ευωδιαστά μπουκέτα. Τώρα ψάχνεις να βρεις ένα τριαντάφυλλο κι ένα γαρύφαλλο που να μυρίζουν τα παιδικά σου χρόνια. Η μνήμη της όσφρησης. Δεν γκρινιάζω που τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Δεν γκρινιάζω για τα προκάτ συναισθήματα. Στεναχωριέμαι που οι σημερινοί πιτσιρικάδες θα νομίζουν ότι τα τριαντάφυλλα δεν έχουν μυρωδιά. Στεναχωριέμαι που κανένας κουμπαράς δεν θα σπάσει για να γίνει έστω ένα προκάτ μπουκέτο. Στεναχωριέμαι που μυρωδιές και χρώματα ξεβάφουν για μια συνήθεια και μόνο. Η γιορτή της μαμάς είναι πια μια αφίσα στο francise ανθοπωλείο κι ένα λουλούδι πάνω αριστερά στο logo της τηλεοπτική μας οθόνης. Κι έτσι θα περάσουν τα χρόνια. Και δεν θα έχεις κανένα στεφανωμένο χαμόγελο, έστω σε jpg, καμιά μνήμη που να σε κάνει να νοσταλγείς τα χρόνια που πέρασαν. Και κάτι ακόμα. Ψάχνω απεγνωσμένα μια χελιδονοφωλιά. Ψάχνω να βρω ένα χελιδόνι που θα κάνει μια χαμηλή πτήση πάνω από τα κεφάλια μας και θα φέρει την άνοιξη.
Τότε θα κάνει πάλι άνοιξη. Όπως παλιά. Διαφορετικά θα περάσει κι αυτή έτσι. Όπως περνούν όλα έτσι. Παρεμπιπτόντως...

 

Μπορει να μην μιλανε οι στοιχοι εδω,αλλα....το κλεισιμο των ματιων και το ταξιδι του μυαλου σε κατι τετοιες μελωδιες ειναι κατι μοναδικο.....

 

When the rain is blowing in your face And the whole world is on your case I could offer you a warm embrace To make you feel my love When the evening shadows and the stars appear And there is no one there to dry your tears Oh, I hold you for a million years To make you feel my love I know you haven't made your mind up yet But I will never do you wrong I've known it from the moment that we met No doubt in my mind where you belong I'd go hungry; I'd go black and blue And I'd go crawling down the avenue No, there's nothing that I wouldn't do To make you feel my love The storms are raging on the rolling sea And on the highway of regret The winds of change are blowing wild and free You ain't seen nothing like me yet I could make you happy, make your dreams come true There's nothing that I wouldn't do Go to the ends of this Earth for you To make you feel my love, oh yes To make you feel my love