Όταν μιλούν οι στίχοι

Αν γυρέψουν οι καημοί τραγούδια ξεχασμένα...
Αν το ζάρι που`πεσε δεν θα βρεθεί ξανά...
Αν των χειλιών οι χαρακιές απαρνηθούν το ψέμα...
Κι αν τα παραθυρόφυλλα χτυπήσουν δυνατά...

Αν γίνει η καρδιά σφυρί και σήμαντρο το στέρνο...
Αν τα μαλλιά σου φτιάξουν της αράχνης τον ιστό...
Αν των ματιών οι ποταμοί ξυλεία μεταφέρουν...
Κι αν γίνει η ανάσα σου σπαθί δαμασκηνό....

Τότε κι εγώ θα θυμηθώ που σ`έχω αγαπήσει!!
Θα φέρω πίσω τα πουλιά τ`αποδημητικά...
Θα κοιμηθώ στον ίσκιο σου...
Θα ψάξω για πατρίδα...
Όλο τον κόσμο πύκνωσε σε μια σταλαγματιά!

 

Δεν τη φιλάει κανείς.
Φοβούνται μη τους μείνει η γεύση της.
Μα όλο γελάει αυτή.
Φοβάται μη της πουν πως δεν μπορούν να τη φανταστούν γυμνή.
Πως είναι τρομακτική.
Πως δεν αξίζει να φοράει κανενός το φιλί

 

~...There stands a door that I was yet to consider
But the locks are all melting and the colors are convincing me
Words on the gate reading I’ll make this all go away
Just walk through me to the silence, that’s the music
In the valley of nothing where everyone started life erased you and made you not part of it
Broke off a piece of what was silent, but eternal
And then trapped in a body we beg to return to it
Placed in the depths of an ocean, forgetting How we belong at the surface but everyone's swimming
Towards lights at the bottom reflecting on mirrors
But I could labor no longer and float towards what everyone
Fears the eternal that's found in the shallows But one day they will realize what I have just figured out
Here, at the bottom, it's cold and it’s sort of merciless
But the water gets warmer as you float away from it

On my way to live the greatest
Life, not have one, or
I’ll just stick around
And see if it gets better
This decision lasts forever
Seeing pictures, filled with envy
Trying to become who I used to be It seems so far from likely
Smiling, he looks nothing like me

Levers and pulleys and spindles of wire
My limbs are all frozen and my lungs are on fire
And here in your arms I feel miles away from you
Know how it’s strange, but I mean all that I’m saying, oh
Levers, and pulleys, and spindles of rope that perfect machine that I used to be, something broke
And then a thought so unnatural that it felt like perfection
Came and knocked on my door, and in time I just let it in me if I had heard of the surface nothing goes wrong, and where no one can ever hurt you
And taking my hand it allowed me to breathe Said that there’s a way to always feel the way you feel
When you finally find your way to sleep

And then it showed me my life
How it could end, and where it started
And then it showed me the world but said I'm not a part of it
But the lonely and the hurting have a place, no one's seen it
But once I have shown you, you can't ever leave it
No matter these thoughts, and these words, so inviting
I can't say goodbye just quite yet I'll keep fighting it
People who love me would never stop hurting From something so simple yet something so permanent
Gone into the valley where everyone started Where smiles are worn by the hopeless and the brokenhearted
There in the light of the stars dancing quietly Spirits at home in the warmth of eternity
Broken boy who must keep hoping
Maybe one day he will figure this out
Or things will heal in time
This breathing ghost that never died
These bits and pieces all left over
From that smiling child I used to be I’m cold and terrified
I know there’s warmth but I can’t find it...~

 

Πάλι τριγύρω τσαλακωμένα
Τεύχη αδιάβαστα που τα μαζεύει
Τα ανοιγοκλείνει
Και τα χαζεύει
Όπως εκείνα που λέει που πιστεύει

Δεν νοιώθει τίποτα μα μαϊμουδίζει
Αυτά που ακούει, όπου γυρίζει

Η έλλειψη δόλου της είναι του κώλου
Η ειλικρίνεια μια σκέτη φτήνια
Και η συγνώμη μια αιτία ακόμη
Για παραπάνω μίσος

Κλείνουν οι δρόμοι και οι δικοί της
Γιατί είναι η άρνηση κι άποψη της
Και τόσο αδύναμη η καλοσύνη
σαν μαθητής που ξαναδίνει
Στο ίδιο μάθημα πάλι θα μείνει
Για άλλη παράλειψη κάθε φορά

Λέω ερωτεύτηκα τη συμφορά

Και τότε γίνεται όλη ένα δάκρυ
Μόνο με μένανε θα βρει την άκρη
Είμαι ο ιππότης της, ο άνθρωπός της
Είμαι το αχούρι της, το σπιτικό της

Όχι αν δε παρακαλέσει
Αν στα γόνατα δε πέσει
Αν δεν αλλάξουμε αμέσως θέση
Αν δε πονέσει

Όχι ακόμη μια συγνώμη
Μια συγνώμη έτσι για πλάκα
Μέσα της με λέει «μαλάκα»
Κι έτσι αισθάνομαι κι εγώ

Όχι ακόμη μια συγνώμη
Που όλα θα τα κουκουλώνει
Πρέπει κάτι να πληρώνει
Να της γίνει αντιληπτό
Δεν μπορεί να με πληγώνει
Δίχως τίποτα να τρέχει
Να ‘ναι όλα πέρα βρέχει
Και μια τρύπα στον καιρό

Γύρισε πάλι δεν ξέρει τι θέλει
Τι μου ζητάει και ποιον κοροϊδεύει
Νομίζει πως με κολακεύει
Στο αδιέξοδο μου στρατοπεδεύει

Έχουμε και οι δύο πειστεί
Πως έχω πια προσαρμοστεί

Τώρα το πρόβλημα έχει ξινίσει
Παλιά τα βρίσκαμε με ένα γαμήσι
Με μια συζήτηση λίγο παρέα
Όλα τα ζήσαμε πέρα για πέρα
Κι αναρωτιόμαστε τι συγκρατούσε
Ποιον αγαπήσαμε. ποιος αγαπούσε

Λέω δεν γίνεται αυτή τη φορά

Και τότε γίνεται όλη ένα δάκρυ
Μόνο με μένανε θα βρει την άκρη
Είμαι ο ιππότης της, ο άνθρωπός της
Είμαι το αχούρι της, το σπιτικό της

Όχι αν δε παρακαλέσει
Αν στα γόνατα δε πέσει
Αν δεν αλλάξουμε αμέσως θέση
Αν δε πονέσει

Όχι ακόμη μια συγνώμη
Μια συγνώμη έτσι για πλάκα
Μέσα της με λέει «μαλάκα»
Κι έτσι αισθάνομαι κι εγώ

Όχι ακόμη μια συγνώμη
Που όλα θα τα κουκουλώνει
Πρέπει κάτι να πληρώνει
Να της γίνει αντιληπτό
Δεν μπορεί να με πληγώνει
Δίχως τίποτα να τρέχει
Να ‘ναι όλα πέρα βρέχει
Και μια τρύπα στον καιρό

 

I'm so tired of playing this crazy game
Someone's always left out in the rain
Is there a chance that we can make it, uh
Just keep it real 'cause we can't fake it, yeah

 

Κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα
Κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα
ο ήλιος μόνο, ο ήλιος ο ζεστός
σε χρόνια παιδικά και ξεχασμένα
κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.

Το χάδι στο κορμί, το χάδι στην ψυχή
κάποτε νόμιζα πως είναι δεδομένα
και άνθρωποι αχάιδευτοι με ράγισαν και μένα
ο κόσμος είναι, αγάπη μου, σκληρός
κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.

Αν χάιδευαν κι οι άλλοι σαν εσένα
θα ήτανε παράδεισος η γη
και όλα τα παιδιά ευτυχισμένα
κι οι γέροι όλοι χαμογελαστοί.
Αν χάιδευαν κι οι άλλοι σαν εσένα
θα ήτανε μουσεία οι φυλακές
κι οι πόλεμοι στα εικονογραφημένα
εφιάλτες από άλλες εποχές.

Κανένας όμως, μάτια μου θλιμμένα
κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.

Το χάδι στο κορμί, το χάδι στην ψυχή
κάποτε νόμιζα πως είναι δεδομένα
και άνθρωποι αχάιδευτοι με ράγισαν και μένα
κανένας σε ολόκληρη τη γη
κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα.

Κανένας δε χαϊδεύει σαν εσένα – Αρχική εκτέλεση -1993 -Ελένη Δήμου σε στίχους Μαριανίνα Κριεζή και σύνθεση Μιχάλης Καπούλας από το album Η ζωή είναι γυναίκα.

 

Πόσο τρυφερό τραγούδι.