Όταν οι μαριονέτες ονειρεύονται

Γνωρίζω κάποιον που γνώρισε τη φιλενάδα του ως "Τασούλα", στη συνέχεια τη στραγγάλισε κοινωνικά, την απόκοψε από το περιβάλλον της, της έμαθε να τολμά να σκεφτεί ότι επιθυμεί μόνο αυτά για τα οποία είχε την άδειά του και στη συνέχεια την αποκαλούσε "Νατάσσα" για να της δείξει ότι δεν ήταν πια η "Τασούλα της διπλανής πόρτας" αλλά μια έξυπνη, χειραφετημένη (!) γυναίκα. Και η Τασούλα το πίστεψε. Γιατί στην πραγματικότητα ήταν όντως η Τασούλα που (η ίδια, και όχι αυτός) μισούσε να είναι. Γι αυτό και ήταν μαζί του.
Και οι πολίτες που νιώθουν ότι γίνονται κοινωνοί κάποιες εξουσίας επειδή έχουν δικαίωμα στην παρανομία Τασούλες είναι που νιώθουν για λίγο Νατάσσες (επίσης μόνο στα ασήμαντα ζητήματα).

Με αυτό το σκεπτικό ως βάση, Κ θα έπρεπε να δηλώνουν μόνο 5-10 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.
Ευτυχώς οι περισσότεροι υποτακτικοί άνθρωποι έχουν την ωριμότητα να αποσυμπλέκουν την κυριαρχική προσωπικότητα από την κυριαρχία σε κοινωνικό (ήγουν οικονομικό, σε μια πραγματικότητα καπιταλισμού κόσμο) επίπεδο. Υπήρξα σε μακροχρόνια σχέση με υποτακτικό που κέρδιζε μακράν περισσότερα χρήματα από εμένα, ενώ εγώ ήμουν υπάλληλος και εκείνος όχι. Ουδέποτε αυτό υποσκέλισε τη σχέση - με δεδομένες τις, γνωστές πλέον εκτιμώ, θέσεις μου αναφορικά με τα so-called "δώρα" των υ προς τις Κ. Κοντολογίς το να είναι κάποιος περισσότερο εύπορος / οικονομικά ισχυρός από εμένα δεν συνεπάγεται ανάκτηση ελέγχου - παρεκτός και αν τον αφήνω να κάνει χορηγίες.

Γενικά θα ήταν καλό να αποσυμπλακεί η υπακοή στους νόμους ή τους κανονισμούς που διέπουν μια κοινωνία που αποκοσκοπούν στην ομαλή συνύπαρξη των ανθρώπων που την απαρτίζουν και στην προσωπική τους ελευθερία, ήτοι αυτή την ελευθερία που καθένας δημιουργεί και καλλιεργει για τον εαυτό του. Αν δεχτώ το ότι κάποιος χάνει κάτι από την ελευθερία του επειδή είναι κατ' αυτό τον τρόπο "υπάκουος" τότε θα έπρεπε να συμπαιράνω πως κάθε φορά που πραγματοποιεί μια παράβαση του κ.ο.κ. είναι περισσότερο ελεύθερος (σκέψη με την οποία μάλλον φαίνεται να διαφωνείς στην αρχή του post σου) και άρα τεκμαίρεται περισσότερο να δηλώνει Κ. Στην περίπτωση αυτή Κ θα έπρεπε να δηλώνουν μόνο κάποιοι αναρχο-παρακμίες.

Εκτιμώ ότι ο βιώσιμος ορισμός του BDSMer βρίσκεται κάπου ανάμεσα από τον οικονομικό τιτάνα και τον παρακμία - περίπου στη θέση του "απλού" ανθρώπου που έχει τη δυνατότητα να παραμένει "σεμνός" απέναντι στο νόμο και ταυτόχρονα ελεύθερος πνευματικά. Πνευματικά, γιατί ανεξάρτητα από την ισχύ σου σε επίπεδο κοινωνικό, εξακολουθείς να μην είσαι ελεύθερος αν δεν τολμάς να πεις στη φίλη σου ότι είσαι μαζοχιστής.

ΥΓ. Δεν βρίσκω κάτι κακό στις κάμερες παρακολούθησης εργασιακών χώρων. Έχω εκφράσει και την απόλυτη συμφωνία μου στη μίσθωση ιδιωτικού δικτύου ασύρματης τηλεφωνίας και το fleet management, και εκτιμώ ότι αυτά είναι εργαλεία με τα οποία ο επιχειρηματίας είναι σε θέση να ελέγχει την περιουσία του, την οποία έχει δικαίωμα εν γένει νόμιμο (διαπιστωμένο λόγω πρόσφατης πραγμάτευσης του θέματος) και ηθικό κατ εμέ να ελέγχει και την οποία οι εργαζόμενοι έχουν υποχρέωση να χρησιμοποιούν για λόγους αποκλειστικά επαγγελματικούς. Δεν κατάλαβα πόθεν το δικαίωμα ενός εργαζόμενου να χρησιμοποιεί την περιουσία μιας εταιρίας για ενέργειες που δεν σκοπεύουν στην ευρωστία και την περαιτέρω ανάπτυξη της εταιρίας αυτής. Αυτό είναι ο ορισμός της ελευθερίας του;

 

Απάντηση: Re: Όταν οι μαριονέτες ονειρεύονται

Η «Νατασσοποίηση» (του) της κάθε «Τασούλας»
αποτελεί ένα από τα τύποις θεμιτά προσδόκιμα μιας Κ/υ σχέσης.
Παρεμβάλλω σκόπιμα το «τύποις»
καθώς για να αποδώσει ένα σύστημα το όποιο αποτέλεσμα είναι αίτιο της δημιουργίας του
πρέπει όλα τα επιμέρους συστατικά του να λειτουργούν προς αυτή την κατεύθυνση.
Στην προκειμένη περίπτωση, απ’ ότι μπόρεσα να καταλάβω,
άλλος για Χίο τράβηξε πήγε κι’ άλλος για Μυτιλήνη - που λέει και το άσμα.
Το ίδιο όμως δεν συμβαίνει και στο κοινωνικό γίγνεσθαι που βιώνουμε σήμερα κι’ ανέκαθεν;
Απαιτείται από τους δήθεν - κατά τη δική σου ορολογία - «μη παρακμίες»
προσήλωση σε μια ιδιάζουσα νομιμότητα πολλαπλών ταχυτήτων,
όπου παραχωρούν την πρώτη κοντή σχέση στο κιβώτιο στον «κόσμο»
και κρατούν το προνόμιο χρήσης όλου του υπόλοιπου σανζμάν για τις αφεντιές τους.
Τουτέστιν, άλλος για Χίο τράβηξε πήγε κι’ άλλος για την Εκάλη.
Έπειτα παρουσιάζονται ως ταγοί, υπερθεματίζοντας υπέρ μιας καταστολής ελευθεριών,
υποκρινόμενοι πως ουδεμία σχέση έχουν οι ίδιοι με τη μη πρόληψη,
ενώ είναι εκείνοι οι ίδιοι που ευθύνονται.
Εάν κάποιος , σαν το νηματοθέτη ας πούμε,
έχει μια έμφυτη ροπή προς τις «παρακμιακές» λογικές
δεν είναι δύσκολο να χαθεί μέσα στις έννοιες που παραμένουν μόνο έννοιες
και ποτέ δεν μετουσιώνονται σε βιώματα και πράξεις.
Δυστυχώς, το αυτό ισχύει και με τον αντίθετο προσανατολισμό,
από την κατεύθυνση δηλαδή που σκέφτεται κάθε «ακμαίο» στοιχείο
που δεν παραλείπει να αποτίει σε κάθε ευκαιρία φόρο τιμής στο σύγχρονο management.

Κι΄ ενώ δεν μπορεί κάποιος να διαφωνήσει με τα παραπάνω...

...έρχεται να απορήσει με αυτό σου το σκεπτικό.
Οι κάμερες δεν παρακολουθούν χώρους αγαπητή Syrah.
Παρακολουθούν συμπεριφορές.
Η αναγωγή του εργαζόμενου σε περιουσιακό στοιχείο της εταιρείας
και η γενικότερη φιλοσοφία που απορρέει από αυτό σου το σκεπτικό
κατά την ταπεινή μου άποψη αναιρεί μέχρις ακυρώσεως τα προλεχθέντα σου.

Με δυό λόγια και απλά,
είτε μεριμνά ένα σύστημα για τη δημιουργία απελευθερωμένων, υπεύθυνων
και σεμνών απέναντι στο νόμο (πολύ εύστοχος ο χαρακτηρισμός σου) ανθρώπων,
είτε όχι
κι’ έρχεται έπειτα να τους αστυνομεύει θεωρώντας τους περιουσιακά του στοιχεία.
Αμφότερα και ταυτοχρόνως δεν γίνεται.
Νομίζω.

Τι είναι τελικά κατά τη γνώμη σου οι εργαζόμενοι;
Νατάσσες ή Τασούλες;


Υ.Γ.
Άμα ή έννοια της ακμής πλασάρεται κατά το δοκούν
μην εξανίστασαι για παρακμιακά φαινόμενα.

 

Απάντηση: Re: Όταν οι μαριονέτες ονειρεύονται

Προσωπικά δε γνωρίζω ποιοι μπορούν να θεωρούνται κυριαρχικοί ή να έχουν σκλάβους.
Θεωρώ μικροαστούς και φανφάρες αυτούς οι οποίοι διατείνονται πως μπορούν να βελτιώσουν κάποιον άνθρωπο και να αναδομήσουν την προσωπικότητά του πιστεύοντας μάλιστα πως μπορούν να έχουν δικαίωμα ζωής ή θανάτου πάνω του, ενώ οι ίδιοι τρέμουν σαν πουλάκια όταν βλέπουν έναν υπάλληλο του κράτους όπου η δουλειά του είναι η καταστολή ή φοβούνται να συγκρουστούν (ναι, για φυσική σύγκρουση μιλάω) όταν τους αδικούν.

Η πνευματική ελευθερία δεν αρκεί (είτε έχει το θάρρος κάποιος να αποκαλύπτει τις σαδομαζοχιστικές του τάσεις είτε όχι).

Η πλειοψηφία των νόμων αποσκοπεί στη ρύθμιση των σχέσεων κράτους και πολιτών. Δευτερευόντως και έμμεσα ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ των πολιτών.
Σε κάθε περίπτωση, δε θεωρώ πως κάποιος πρέπει να εναντιώνεται σε όλους τους νόμους (δε μου αρέσει η ζούγκλα).
Τίποτα όμως δεν τον εμποδίζει από το να είναι νομοταγής και όχι νομιμόφρων.

Γιατί θεωρείται δεδομένο αυτό ώστε να επιβάλλεται η χρήση τους;;;;
Εξάλλου, τόσους αιώνες, δεν έχουν αναπτυχθεί εταιρείες χωρίς τη χρήση καμερών;

Σε κάποιο σεμινάριο για το AutoCAD πριν πολλά χρόνια ο εισηγητής μας διηγούνταν πως κάποτε έκανε μάθημα σε κάποιος εργοδότες αρχιτεκτονικών γραφείων και τους μίλησε για μια εντολή μέσω της οποίας μπορούν να δουν πόσο έχουν δουλέψει οι υπάλληλοί τους ένα σχέδιο από τον αριθμό των χτυπημάτων των πλήκτρων κι εντολών που έχουν χρησιμοποιήσει. Ένας εργοδότης λοιπόν σηκώθηκε και έφυγε χωρίς να ακούσει τίποτα άλλο.
Το αποτέλεσμα ήταν για λίγο καιρό (και μέχρι να το πάρει χαμπάρι) οι υπάλληλοί του οι οποίοι γνώριζαν το software καλύτερα από αυτόν να κάνουν συνεχώς τυχαία click μέσα στο σχέδιο και να φαίνεται πως έχουν δουλέψει τα σχέδια υπερ-αρκετά.

Είναι μάλλον καλύτερο για μια εταιρεία να έχει ευχαριστημένους εργαζόμενους παρά υπερελεγχόμενους.

 

Επειδή αφορμή για το νήμα στάθηκε ένα δικό μου ερώτημα που κάθε άλλο παρά ρητορικό ήταν, θα ήθελα να προσθέσω ορισμένες διασαφηνίσεις.

Καταρχήν, διαφωνώ με τις αγαπητές Uther και Syrah που λίγο-πολύ υποστηρίζουν πως η ελευθερία είναι ζήτημα πνευματικής στάσης ή ατομικής επιλογής. Στο σημείο αυτό, ακολουθώ την κλασσική, φιλελεύθερη παράδοση των Μπερλίν και Ρόουλς, σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει Ελευθερία αλλά μόνον επιμέρους ελευθερίες, (πχ. του λόγου, των συναθροίσεων, της αγοράς, ελευθεροτυπία, ελευθερογαμία, κοκ). Αν αθροιστούν όλες αυτές οι συγκεκριμένες ελευθερίες, τότε προκύπτει ο συνολικός βαθμός ελευθερίας που απολαμβάνει (ή που στερείται) μια κοινωνία. Πρέπει να γίνει σαφές πως ο βαθμός αυτός είναι πάντοτε δεκαδικός, κλάσμα, και ποτέ δεν ισούται με μια ακέραια μονάδα, επειδή η άσκηση κι αυτών ακόμη των επιμέρους ελευθεριών επιτρέπεται κάτω από συγκεκριμένους όρους και περιορισμούς. Τουτέστιν, η Ελευθερία είναι πάντοτε το ελλείπον, το αενάως ανέφικτο.

Στα πλαίσια μιας τέτοιας θεώρησης, η σεξουαλική ελευθεριότητα είναι απλώς ένα κομμάτι της τούρτας αλλά όχι ολόκληρη η τούρτα. Ίσως μάλιστα να μην είναι καν το πιο ουσιώδες κομμάτι της τούρτας αλλά μόνο το κερασάκι ή η γαρνιτούρα της. Μπορεί όμως να σταθεί το κερασάκι δίχως την τούρτα που το στηρίζει; Προσωπικά αμφιβάλλω• είναι γνωστή άλλωστε η τάση όλων των αυταρχικών, ολοκληρωτικών καθεστώτων και συστημάτων να παρεμβαίνουν ρυθμιστικά στη σφαίρα της ιδιωτικής, ερωτικής ζωής.

Αυτή η διαπίστωση με οδηγεί στο επόμενο ερώτημα, αν δηλαδή είναι εφικτός ο διαχωρισμός της εξωτερικής πραγματικότητας από την εσωτερική, όπως πρότεινε ως δικλείδα ασφαλείας η φίλτατη tender lilly. Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, κατ’ εμέ ο ψυχισμός δεν είναι σαν τ' αμπάρια των πλοίων που χωρίζονται με στεγανά. Ωστόσο δεν εστιάζω τόσο στον οικονομικό παράγοντα, όπως επιχείρησε η έτερη διαχειρίστρια του φόρουμ, όσο στον ψυχολογικό. Σε απλά ελληνικά, δεν θεωρώ καθόλου αναγκαίο για να κυριαρχήσει κάποιος ερωτικά να πρέπει ντε και καλά να κερδίζει περισσότερα χρήματα, να έχει ακριβότερο αμάξι ή να στέκει ψηλότερα στην επαγγελματική και κοινωνική ιεραρχία από τον υποτακτικό του. Θεωρώ όμως απαραίτητο να μπορεί να διατηρεί την αξιοπρέπειά του ως εργαζόμενος και ως πολίτης δίχως να υφίσταται καθημερινούς εξευτελισμούς και ταπεινώσεις για να επιβιώσει. Αλλιώς διατυπωμένο το αρχικό μου ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί ως εξής:

Πως επιδρούν οι καθημερινές ταπεινώσεις που δέχεται κάποιος από τους ανωτέρους του ή τις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες ζωής του στην κυριαρχική του ιδιοσυγκρασία στο ερωτικό πεδίο; Καθοριστικά; Αμελητέα; Σημαντικά; Λιγουλάκι;

Ιδιαίτερα κρίσιμη θεωρώ εδώ την έννοια της ιεραρχίας και την επιρροή της στην διαμόρφωση χαρακτήρα. Αποστασιοποιούμαι εν μέρει από την κλασσική ψυχαναλυτική οπτική που εστιάζει μονοδιάστατα στην επίδραση της οικογένειας κατά την παιδική ηλικία, για ν’ αντιπαραθέσω την άποψη πως η διάπλαση της προσωπικότητας συνεχίζεται και πολύ αργότερα με την ένταξη του ατόμου στους διάφορους θεσμούς. Επειδή οι θεσμοί αυτοί είναι ιεραρχικά διαμορφωμένοι, εντασσόμενοι στην ιεραρχική κλίμακα κι ανεβαίνοντας σταδιακά τα σκαλοπάτια της, μαθαίνουμε τόσο να υπακούμε όσο και να διατάζουμε. Υπεραπλουστευτικά, είμαι της άποψης πως η ιεραρχική διαστρωμάτωση ευνοεί την ανάπτυξη switch προσωπικοτήτων, κι αυτή η πραγματικότητα αντανακλάται και στον χώρο του εναλλακτικού ερωτισμού.

Θα έχετε ακούσει και διαβάσει πλείστα όσα παράπονα εκατέρωθεν, πως δεν υπάρχουν πια αληθινοί κυρίαρχοι, πως έχουν γίνει όλοι μαλθακοί, ή αντίθετα, πως δεν υπάρχουν αληθινές σκλάβες, πως υπακούν μόνο όταν τους αρέσει και πως σέρνουν τους αφέντες τους απ’ τη μύτη κλπ. Για να διαπιστώνεται τόσο συχνά μια τέτοια τάση, θα πει πως η παρατήρηση έχει κάποια βασιμότητα κι ίσως, αν το καλοσκεφτούμε, να έχει και μια κοινωνιολογική ερμηνεία.

 

Απάντηση: Όταν οι μαριονέτες ονειρεύονται

Υποθέτω τουλάχιστον αυτοί που ζουν ευτυχισμένα έχοντας σκλάβους;

Απλά wannabes. Δεν είναι εύκολο να αδικήσει κάποιος Κυρίαρχους που γνωρίζω, σε ατομικό επίπεδο. Δεν Τους έχω δει να απαιτούν πράγματα που δεν έχουν κερδίσει και δεν δικαιούνται, δεν Τους έχω δει να προσφέρουν τζάμπα και μετά να ζητούν την αναγνώριση γι' αυτό που προσέφεραν και αυτά τα δύο είναι θέμα αρχής και τρόπου ζωής.

[Η πολιτική κατάσταση σήμερα, όπου αδικεί βαριά όλους εμάς ανεξαιρέτως είναι μια άλλη ιστορία.]

Σημαντικό ερώτημα που ετέθη καθώς έγραφα, ξαναγράφω το ποστ μου #17, ως επι τούτου, πολύ χρήσιμο εργαλείο το quick quote, με την ευκαιρία  

Να παραπέμψω στη Έλινορ Ρούσβελτ, στο "κανείς δεν μπορεί να σε ταπεινώσει χωρίς την πρότερη συγκατάθεσή σου"; Θα μου πει κανείς, μια κουβέντα είναι.

Εμένα που έχω υποτακτική ιδιοσυγκρασία η τρέχουσα κατάσταση με επηρεάζει σημαντικά στην προσωπική μου ζωή και μάλιστα στις ανάγκες μου. Κουβαλάω τώρα πιο πολλά πράγματα και συχνά αρνητικά από τον έξω κόσμο στην εστία μου. Φέρνω προσλαμβάνουσες, προβληματισμούς, ανησυχίες, αρνητικές δονήσεις και δεν μου αρκεί, για να εξουδετερώσω όλα αυτά, να υπηρετώ και να χρησιμοποιούμαι, χρειάζομαι και κάποιον να με ακούσει. Για να μου πει τι θα κάνω, καταλαβαίνω ότι δεν γίνεται, να με ακούσει όμως πραγματικά το χρειάζομαι. Κάποιες φορές θέλω σκέτη ηδονή, για λόγους εκτόνωσης.

Τις ταπεινώσεις σε προσωπικό επίπεδο τις ελέγχει κανείς σχετικά εύκολα, μη δίνοντας δικαιώματα, όπως έλεγα και πιο πριν, οι γενικότερες, που επιψαλιδεύονται σε όλους μας αυτή την εποχή, αν κλονίσουν μια ιδιοσυγκρασία, τότε ίσως αυτή η ιδιοσυγκρασία δεν ήταν τόσο ώριμη ώστε να αντέξει ή τα χαρακτηριστικά της δεν ήταν τόσο αδιαμφισβήτητα.

Και ... όταν κανείς είναι σε πόλεμο, γιατί περί αυτού πρόκειται, μπορεί πράγματι να αδικηθεί πάρα πολύ. Να τα δώσει όλα για όλα, να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις και να χάσει τα πάντα, χωρίς το φταίξιμο να είναι δικό του. Τα πάντα κρίνονται από την τελική έκβαση των πραγμάτων. Και να άντεχα τώρα οικονομικά την "lexus" ούτε χρόνος, ούτε διάθεση υπάρχουν, δεν είναι εκεί το ζήτημα, δεν κρίνεται τίποτα από αυτό. Μερικές φορές με πιάνω να σκέπτομαι "όταν τελειώσει ο πόλεμος"...

 

Re: Απάντηση: Όταν οι μαριονέτες ονειρεύονται

Αγαπητέ Master_DO, η αναγωγή των εργαζόμενων σε περιουσιακό στοιχείο δεν προκύπτει από το σχόλιό μου.
Αναφέρθηκα με σαφήνεια σε εργασιακούς χώρους και στο ότι αυτοί (και ο εξοπλισμός που βρίσκεται εντός τους, προσθέτω τώρα) αποτελούν περιουσιακό στοιχείο της εταιρίας, την αμιγώς επαγγελματική χρήση του οποίου έχει (κατ εμέ) δικαίωμα να διασφαλίζει.
Επίσης, είναι σημαντικό να διαχωριστούν η περιουσία / ιδιοκτησία μιας εταιρίας, ενσώματη ή ασώματη, από τους παραγωγικούς της συντελεστές.

 

 

Απάντηση: Όταν οι μαριονέτες ονειρεύονται

Δεν θα κρίνω αν είναι καλό η κακό, θα ισχυριστώ πως αυτή η απεμπλοκή ειναι αδύνατη και αδιανόητη, στο βαθμό που όλοι μας ειμαστε μέλη μιάς κοινωνίας που έχει θέσει, έχει θεσμίσει τον εαυτό της με ενα συγκεκριμένο τρόπο.

Σκέψου τις γυναίκες του Ιράν η της Σαουδικής Αραβίας,που υποχρεούνται να κυκλοφορούν δημόσια με συγκεκριμένη περιβολή θέλουν δε θέλουν, η ακόμη, μία μουσουλμάνα γυναίκα που κατοικεί στην Γαλλία και της απαγορεύεται να κυκλοφορεί με μπούργκα αν και η ίδια "ελευθερα" το επιθυμεί .
Η συμπλοκή των κοινωνικών θεσμίσεων ,είτε αυτές εκφράζονται ρητά , ως νόμοι , είτε άρρητα ως κληρονομημένη παράδοση ,αναγκαστικά επηρεάζουν και τον βαθμό της προσωπικής ελευθερίας ενός ατόμου, αλλά και την αντίληψη που διαμορφώνει το ίδιο γιά την έννοια της "προσωπικής" ελευθερίας, εφ΄όσον το άτομο αυτό εκκοινωνίζεται εντός και διά της συγκεκριμένης κοινωνίας,που λειτουργεί με τους συγκεκριμένους θεσμούς , και έχει διαμορφώσει για τον εαυτό της τις συγκεκριμένες κοινωνικες φαντασιακές σημασίες και αξίες.

 

Απάντηση: Όταν οι μαριονέτες ονειρεύονται

Αν ζουν ήσυχα και ωραία.

 

Ουτε και εγω,αρκει να υπαρχουν και καμερες για τα αφεντικα.Στην τελικη δεν υπαρχει ελληνας μηφορολογουμενος πολιτης.Θυμηθηκα τωρα ενα παλιο αφεντικο μου που μοιραζε τους φορους του κρατους σε ρωσσιδες αντι στον κρατικοκουρβανα.Γιατι οχι λοιπων να εχουμε μια εφορια (gestapo) με καμερες και μικροφωνα σε κρεβατοκαμερες?μετα απο το μνημονιο αναζηταμε ευθηνες απο τους εργαζομενους και τους εργασιακους τους χωρους?Στην τελικη το Κεφαλαιο δεν εχει παραδωση τα ιν:innocent:ια σε διαχειρηστες στιλ buffed?καμερες λοιπων?οκ καμερες για ολους.

 

Απάντηση: Όταν οι μαριονέτες ονειρεύονται

Συμπαθάτε με, αλλά είδα φως και μπήκα...

@Syrah: ντουζ πουάν

Η μόνη ένσταση, επί των καμερών: επειδή οι καιροί δεν μου επιτρέπουν σεκουριτάδες, σιγά μην κάθομαι να βλέπω επί ώρες τα βίντεο με τον πάσα ένα να ξύνει τη μύτη του βλέποντας τσόντες ονλάιν ή την πάσα μία να φτιάχνει το κραγιόν της πριν βγει στο εμ-ες-εν. Καλύτερα να κλέψουν όλα τα κωλόχαρτα 

Η δική μου απάντηση σε αυτό έχει διατυπωθεί εξόχως στο ριμέικ του Νικίτα.

Η απάντηση είναι στην κατακλείδα και συνοψίζεται στη φράση: I never did mind about the little things...



Το παραπάνω βίδεον ας ιδωθεί και διδακτικά απέναντι στο ερώτημα σωματικός πόνος ή όχι ως τεχνική κατά την εκπαίδευση.

Dream

ΥΓ. Σε πρόσφατη επιχειρηματική συνάντησή μου στο εξωτερικό δέχθηκα πολύ ταπεινωτικές προσβολές, εδραζόμενες σε έναν συνδυασμό της οικονομικής συγκυρίας και της ελληνικής καταγωγής μου. Πιστέψτε με, δίχως να φέρω μάρτυρες, και τη δουλειά μου έκανα και η στύση μου δεν κάμφθηκε. Βέβαια, αν αυτό συνέβαινε καθημερινά, κάτι θα άλλαζα: μάλλον δουλειά, παρά ερωτικά γούστα.

 

Απάντηση: Όταν οι μαριονέτες ονειρεύονται

I never did mind about the little things

ποιά ειναι αυτά τα ...little things;

ενα απάνθισμα μας δίνει το παρακάτω δεκάλεπτο ,περίπου, βιντεακι...



το είδατε όλο;
μπράβο!
χαμογελάστε τώρα και σεις όπως η Νικιτα,και επαναλάβατε ,μαζί της, για να το εμπεδώσετε:

Ι never did mind about the little things...

 

Απάντηση: Όταν οι μαριονέτες ονειρεύονται

Δε φτάνει μόνο το ρεπ, σου δίνω και από τα συγχαρητήριά μου...τουλάχιστον ενεργοποιείς ίσως κάποιους...