ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΣΕ ΨΑΧΝΩ ΠΑΝΤΟΥ

Προσφάτως πέσαν στα χέρια μου στοιχεία που αποδεικνύουν, πέραν πάσης αμφισβήτησης, την “ιδιαίτερη” σχέση μεταξύ κουκουλοφόρων και ΜΑΤατζήδων: Οι ερωτικές επιστολές τους!! Ναι, ναι καλά διαβάσατε. Τελικά ένα γουρούνι και ένας φυτευτός ασφαλίτης χωρις τσίπα και Τσίπρα, μπορούν να ερωτευθούν. Ξαφνιάστηκα και γω ομολογώ, αν και έχουν δει πολλά τα μάτια μου, οι επιστολές αυτές μου φέρνουν τρόμο. Θα μοιραστώ τη φρίκη μου μαζί σας παραθέτοντας αυτούσιες τις επιστολές αυτές. Δυστυχώς δε μπόρεσα να τις σκανάρω γιατί η μεν επιστολή του ΜΑΤατζή ήταν γραμμένη σε λαδόκολλα με λεκέδες από τζατζίκια και τυροκαυτερές (μάλλον Σαλονικιός ήταν), η δε επιστολή του κουκουλοφόρου σε στουπί που βρωμούσε μπετζίνα και προβοκάτσια. Για την προστασία των ματιών σας σύντρολοι, διόρθωσα τα ορθγραφικά λάθη των δυο επιστολών για να μη τους κατακρίνετε που είναι αμόρφωτα στουρνάρια. Έτσι κι αλλιώς η δουλειά τους είναι να δέρνουν ανυπεράσπιστους τρολίτες και όχι να γράφουν δοκίμια. Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση οι επιστολές:

“Πολυαγαπημένε μου κουκουλοφόρε

Από τη πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε στα οδοφράγματα της Πανεπιστημίου, μου άναψες φωτιές. Φορούσες μια μπλούζα Slayer, σχισμένο ανοιχτόχρωμο τζιν και στρατιωτικές αρβύλες. Στα χέρια σου κρατούσες ένα μπουκάλι AMSTEL με αναμμένο στουπί. Από τη μπανάνα στη μέση και το blue tooth στο αυτί κατάλαβα οτι είσαι δικός μας και οχι κάποιο τυχαίο άπλυτο αναρχοκομμούνι. Κινιόσουν με τέτοια χάρη ανάμεσα στους αναμένους σκουπιδοντενεκέδες, που ήταν αδύνατο για μένα να πάρω τα μάτια μου απο πάνω σου. Όταν πέταξες τη μολότωφ και μας έκανες κωλοδάχτυλα, ήξερα οτι ήμουν ερωτευμένος. Προσπάθησα να σε προσεγγίσω ανοίγοντας δρόμο και κεφάλια με το γκλόμπ μου ανάμεσα στους διαδηλωτές που ήταν ανάμεσα μας. Πάτησα στο κεφάλι μια γριά, ψέκασα το Μανώλη Γλέζο, έριξα κρότου λάμψης στους φοιτητές αλλά εσύ που ήσουν τόσο κοντά μα και τόσο μακριά. Για μια στιγμή γύρισα το βλέμμα μου για να τσακίσω κάτι συνταξιούχους που μου ζητούσαν να μη τους χτυπάω γιατί έχουν την καρδιά τους και εσύ χάθηκες…όσες κρότου λάμψης και να ριξα πάνω στα μπλόκ των άπλυτων με την ελπίδα να δώ τη σιλουέτα σου πήγαν στο βρόντο. Ταχυπαλμία με έπιασε στη σκέψη οτι μπορεί να μη σε ξαναδώ. Άρχισα να τρέχω με τη διμοιρία μου στα στενά, πετώντας πέτρες και ξύλα στους διαδηλωτές, ψεκάζοντας οποιον έβλεπα μπροστά μου γιατι ήθελα να μείνουμε μόνοι μας. Μόνο εγώ και συ. Σου αφήνω αυτό το γράμμα στα Starbucks με την ελπίδα να το βρείς και να αισθάνεσαι το ίδιο με μένα. Κάνε κάτι να βρεθούμε και πάλι. Σε εκλιπαρώ…

Φιλιά παντού

Το γουρουνάκι σου“

Η απάντηση του κουκουλοφόρου:

“Τρυφερό μου γουρουνάκι

Δε μπορείς να φανταστείς πόσο με χαροποίησε το de profundis γράμμα που μου άφησες στα Starbucks. Μόνο αδιάφορο δε με άφησες και μένα. Σε είχα σταμπάρει απο τη ΓΑΔΑ όπου σε έβλεπα να φοράς την εξάρτησή σου και να συζητάτε δυνατά με τους διμοιρίτες σου “πόσο πολύ θα γαμήσετε τους διαδηλωτές” και το μόνο που ένοιωθα ήταν ζήλεια και φθόνος για τους διαδηλωτές. Ακολουθούσα με τα μάτια μου τη διμοιρία σου για να βρίσκομαι στο πόστο σου, όταν θα ξέσπαγαν τα επεισόδια. Ήσουν τόσο βλοσυρός όταν εδινες οδηγίες, κάνοντάς με να λιώνω σα το ΑΤΜ της Eurobank. Στη Πανεπιστημίου ήξερα οτι ήταν η ευκαιρία μου να με προσέξεις. Γέμισα το μπουκάλι AMSTEL με βενζίνη, άναψα το στουπί και το εκσφενδόνισα προς το μέρος σου. Για να σιγουρευτώ οτι με πρόσεξες σου φώναξα “Γαμώ το μουνί της μάνας σου κωλόμπατσε” και σου έκανα κωλοδάχτυλα όσο πιο χαριτωμένα μπορούσα. Τη στιγμή που άνοιγες το κεφάλι το συνταξιούχου ήξερα οτι με είχες δει και προσπαθούσες να ρθεις κοντά μου.Αχ να ξερες πόσο χάρηκα εκείνη τη στιγμή. Κάθε μάρμαρο που πέταγα απο κείνη τη στιγμή και μετά είχε τον αριθμό του κράνους σου, κάθε τζαμαρία που κατέβαζα είχε την αντανάκλαση σου. Αλλά…Έπρεπε να μπουζουριάσω μαζί με τους συναδέλφους ένα κομμούνι φοιτητή και να του φυτέψουμε μολότωφ στη τσάντα του. Όταν τελειώσαμε είχες χαθεί πίσω απο μια ομίχλη χημικών και δακρυγόνων. Έκλαψα…Άρχισα να τρέχω πάνω κάτω στη Κοραή καίγοντας και σπάζοντας ο,τι έβρισκα μπροστά μου απο την απελπισία. Στα Κόστα Μπόντα βρήκα ένα γυάλινο γουρουνάκι που μου θύμησε πάλι εσένα. Το έχωσα γρήγορα στη μπανάνα μου και το έκαψα το μπουρδέλο. Σου αφήνω αυτό το κακογραμμένο στουπί στα ξηλωμένα μάρμαρα της Μεγάλης Βρετάνιας. Ελπίζω να το βρεις τζουτζούκο μου. Έλα να με βρείς στον κινηματογράφο “Αττικόν”.

Θα σε περιμένω με το στουπί αναμένο

Ο γλυκός σου προβοκάτορας“

Δυστυχώς δε γνωρίζουμε τι συνέβη τελικά μεταξύ των δυο ερωτοχτυπημένων ζώων, αλλά πληροφορίες θέλουν τους βαρεμένους που πήγαν χτες το βράδυ μπροστά από το “Αττικόν” με ρεσώ (μιλάμε για trolling άλλου επιπέδου), να αποτίουν φόρο τιμής, όχι στο καψαλισμένο νεοκλασσικό, αλλά σε έναν έρωτα που γεννήθηκε ανάμεσα στα οδοφράγματα, τα χημικά και της άγριας καταστολής. Είναι εξάλλου γνωστό σύντρολοι και συντρόλισσες οτι η βία είναι καυλωτική. Άντε και στις δικές μας καύλες…

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΝΑ ΑΝΘΙΣΕΙ!!!!!!
Κουκουλοφόρος + ΜΑΤατζής = L.F.E. (Happy Valentine’s Day) | josephstrolin

 

Χμ, νομίζω πως είναι ώρα η επίσημη Αριστερά να πάψει να εθελοτυφλεί και ν’ αντικρίσει επιτέλους το πρόβλημα κατάματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως στις γραμμές των κουκουλοφόρων παρεισφρύουν συχνά προβοκάτορες, ασφαλίτες και παρακρατικοί σε εντεταλμένη υπηρεσία. Αυτή είναι όμως η μισή αλήθεια και οι μισές αλήθειες δεν διαφέρουν και πολύ από το ψέμα.

Η άλλη μισή αλήθεια, η άβολη και δύσκολη να ομολογηθεί, είναι πως στην ελληνική κοινωνία καλλιεργείται συστηματικά εδώ και χρόνια μια κουλτούρα καταστροφής. Όχι βίας, καταστροφής, θεωρώ κρίσιμη την διαφορά. Η κουλτούρα αυτή βρίσκει πρόσφορο έδαφος ν’ αναπτυχθεί σε ορισμένους πολιτικούς χώρους των άκρων όπου μια μερίδα της νεολαίας αναζητά διέξοδο στ’ αδιέξοδα, οδηγεί δε σε μορφές τυφλού βανδαλισμού που αν και επενδύονται με ιδεολογικό λόγο, εντούτοις δεν διεκδικούν την ικανοποίηση συγκεκριμένων πολιτικών αιτημάτων ή στόχων. Υπ’ αυτό το πρίσμα δεν διαφοροποιείται ουσιαστικά από τον χουλιγκανισμό των γηπέδων: και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για εκτόνωση μιας συσσωρευμένης οργής που έχει κοινωνικά αίτια.

Το κοκτέιλ γίνεται εκρηκτικό αν συνυπολογιστούν δύο ακόμη παράγοντες. Από τη μια η δικαιολογημένη αγανάκτηση των πολιτών για το σάρωμα όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων, την ραγδαία υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, την κατάργηση κάθε έννοιας δημοκρατίας κι ανεξαρτησίας. Από την άλλη, η γενικευμένη ατιμωρησία καθιστά την καταστροφή δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας πράξη χωρίς ιδιαίτερο ρίσκο για τους δράστες.

Η κατακερματισμένη Αριστερά, για μια ακόμη φορά ουραγός των εξελίξεων, έχει ήδη αποτύχει να στρέψει αυτή τη δίκαιη οργή εναντίον των αληθινών ενόχων, προτείνοντας μια πειστική κι εφαρμόσιμη εναλλακτική λύση που να συσπειρώνει αντί να διασπά. Ως αποτέλεσμα της αδυναμίας της αυτής, σύντομα θα δει τα κρούσματα ανεξέλεγκτης βίας να πολλαπλασιάζονται κι ίσως να στρέφονται ακόμα κι εναντίον της. Το μόνο που της απομένει να κάνει, είναι να περιφρουρήσει το μαζικό κίνημα από το διασυρμό και την κατασυκοφάντηση, αμφιβάλλω όμως αν θα τα καταφέρει έστω και σ’ αυτό καθώς διακατέχεται από τη μόνιμη φοβία μην χαρακτηριστεί χαφιές και συνεργάτης της Ασφάλειας. Κι όμως, τις κουκούλες όσων έκαψαν την Μαρφίν ή το Αττικόν, οι ίδιοι οι χιλιάδες διαδηλωτές θα έπρεπε να τους τις βγάλουν με το ζόρι, να δούμε επιτέλους ποιοι κρύβονται από πίσω. Πολύ φοβάμαι όμως πως θα δούμε και οικεία πρόσωπα πίσω απ’ τις μάσκες, κι αυτός ο δισταγμός εξαγοράζει την ανοχή μας προς τους «άχρηστους ηλίθιους».

 

Απάντηση: ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΣΕ ΨΑΧΝΩ ΠΑΝΤΟΥ

χαχαχαχα ειλικρινά γέλασα lagos!!