ΑΠΟΔΈΣΜΕΥΣΗ. ΠΟΙΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ?

MasterJp δεν είμαι βέβαιη πως κατάλαβα ποια είναι η προφανής εξέλιξη, του "παιρνω το καπελακι μου και φευγω" και επισης όταν αναφέρετε πως χρησιμοποίησαν υποστήριξη τρίτων, αναφέρεστε στην φυσιολογική υποστήριξη που μπορούν να προσφέρουν οι φίλοι σε κάθε άτομο που περνά έναν χωρισμό ή σε κάτι άλλο;

 

Ευχαριστω πολυ Κύριε.
Και συμφωνω όσον αφορά το ότι δεν είναι όπως κάθε άλλος χωρισμός, μια και βιωσα και τα 2 είδη. Όπως συμφωνώ πως ειναι σημαντικό να κατανοούν την δυναμική της σχέσης απ την οποία έχει βγει, αυτοί που μπορούν πραγματικά να στηρίξουν, ακόμα και δια της απλής τους παρουσίας. Εγω τους ευχαριστώ Ό/όλους <3

 

Ίσως έπρεπε να είχα αναφερθεί στις αιτίες που κρύβονται πίσω από μια αίτηση για αποδέσμευση. Εννοούσα κυρίως την αποδέσμευση που ζητείται έπειτα από ώριμη σκέψη και έπειτα από τη διαπίστωση είτε ασυμβατότητας είτε αξεπέραστων αντικειμενικών εμποδίων. Σε κάθε περίπτωση, δεν αμφισβητώ αυτό που λέτε. Αναρωτιέμαι όμως, αν η αποδέσμευση σ' αυτές τις περιπτώσεις χρησιμοποιείται πιο πολύ σαν τρόπος αντίστασης ή υποχώρησης μπροστά στην πίεση και στα υπόλοιπα συναισθήματα που δημιουργούνται στο πλαίσιο της πλήρους μεταβίβασης ελέγχου, παρά σαν συνειδητή επιθυμία λύσης της σχέσης.

Κατά τα λοιπά, προφανώς συμφωνούμε, και μπορώ να πω θετικά ότι τέτοιου είδους υποστήριξη και προγραμματισμός χρειάζεται και στις περιπτώσεις αποδέσμευσης (ή τέλος πάντων χωρισμού, αν πει κανείς ότι η λέξη "αποδέσμευση" ίσως ταιριάζει πιο πολύ στο M/s και στο TPE) από σχέσεις D/s που ανέφερα αρχικά, άσχετο αν συχνά εκεί δεν ακολουθείται.

 

Εγώ έχω μια απορία: Καμία και κανένας δεν στηρίχτηκε στα ποδια του, χωρίς τη βοήθεια κάποιου μετά από αποδέσμευση;

 

Εγώ.

 

...Και είναι εξαιρετικά λεπτεπίλεπτος και εντελώς διαφορετικός και ξεκάθαρα προσωπικά προσανατολισμένος ο χειρισμός για όσα παιδγιά δεχτούν να υποστηρίξουν την όποια εν γένει δυναμική επαναφορά (εν προκειμένω επανένταξη, αποκατάσταση, ανάταξη ως λέξεις/έννοιες είναι εκτός τόπου και χρόνου)...
Ψιλά γράμματα αυτά...

 

Είναι θέμα βαθμού εξέλιξης μιας σχέσης και διανοητικής και συναισθηματικής νοημοσύνης του αποδεσμευομένου ατόμου...
Μπορεί να ακούγεται ως μια απλή διαπίστωση, αλλά δεν είναι και τόσο...

 

Χωρίς να παραβλέπω διόλου την συμπαράσταση καλότατων φίλων του χώρου που κατανοούσαν την M/s δυναμική, η οποία συμπαράσταση ήταν σημαντική για ανθρώπινους λόγους αλλά και για να συγκρατήσω την αίσθηση ταυτότητας, θα έλεγα πως μετά την πρώτη αποδέσμευση, τις επόμενες δύο φορές μάλλον επέλεξα, κατά κάποιον τρόπο, να σταθώ στα πόδια μου μόνη μου.

Μόνο που… την πρώτη φορά που το επέλεξα αυτό, μετά από προσπάθεια σχεδόν ενός χρόνου ήταν φανερό ότι είχα αποτύχει και τότε αναζήτησα νέο Αφέντη. Την επόμενη φορά πίστεψα ότι η ερωτική μου ζωή είχε τελειώσει και έτσι το μόνο που γινόταν ήταν να σταθώ στα πόδια μου μόνη μου - και τι έκανα γι αυτό, δούλευα σαν παλαβό σκυλί και δεν νοιαζόμουν διόλου να φροντίζω τον εαυτό μου, αυτό ήταν που είχα βρει και τίποτα άλλο. Αλλά τουλάχιστον δεν έπεφτα πια και μάλιστα ιδιαίτερα επικίνδυνα, όπως την προηγούμενη φορά. Πάντως υπό συζήτηση αν πραγματικά είχα σταθεί στα πόδια μου. "Ρημαδιό αναλαμβάνω" είπε ο λατρεμένος Αφέντης όταν ολοκλήρωσε την αξιολόγησή του και με ανέλαβε. Συγκινήθηκα τώρα…

 

Γενικώς και για την κουβέντα ρε γαμώτο, προς αποφυγήν εκθέσεων κάθε είδους...

'Εστω πως δεν σου αρέσει το συκώτι...
Είναι λογικό να μην σ' αρέσει το φουαγκρά...
Το να λέμε δεν τρώω χήνα επειδή από το συκώτι της παράγεται το φουαγκρά, έχει ένα θέμα, και δυο μερικές φορές.
Με το να λέμε πως δεν τρώμε καλαμπόκι που το τρώει η χήνα που από το συκώτι της παράγεται το φουαγκρά, απλά το γαμάμε και ψόφησε...
Και να θέμε να πούμε και την άποψή μας για το φουαγκρά..?
Παραπάει, αλλά μας αρέσει...  
Το γιατί, είν' άλλου παππά ευαγγέλιο, ναι..?

 

Ενας χειρισμός που με τη σειρά του απαιτεί είτε εξαιρετικά ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση, είτε εδραιωμένη προσωπική σχέση εμπιστοσύνης, είτε συχνά και τα δυο μαζί.Είναι δε τόσο προσωπικά προσανατολισμένος όσο και η εκπαίδευση, κατ' εμέ.

Ενα σχετικό ερώτημα που δεν απευθύνεται προσωπικά και νομίζω έχει τεθεί και στο παρελθόν, είναι το εξής:
Πριν υπάρξει η εν λόγω αποδοχή, πώς αντιμετωπίζεται από τη μεριά του D/M το αίτημα αποδέσμευσης λόγω αίσθησης ανεπάρκειας,το οποίο πιθανόν να προκύψει στα ξαφνικά και με δεδομένο(δεν συμβαίνει πάντα και τότε αλλάζει λίγο το πράγμα) πως η αίσθηση ανεπάρκειας δεν έχει πυροδοτηθεί-τροφοδοτηθεί από πράξεις, ανεπάρκειες ή λόγια δικά του?