ΑΠΟΔΈΣΜΕΥΣΗ. ΠΟΙΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ?

@MasterJp ,
Συμφωνώ για τον ενδεδειγμένο χειριστή, υπό την προυπόθεση πως ο εκπαιδευτής παραμένει εκεί δίπλα ως αρωγός.Συχνότατα, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Σκέφτομαι πως αν οι αιτίες για την αίσθηση ανεπάρκειας είναι πραγματικές, αυτό μπορεί να συνεπάγεται κάποια πράγματα, όπως το ότι όφειλε να γνωρίζει την εν λόγω αίσθηση πριν αυτή εκφραστεί με το αίτημα αποδέσμευσης, ή το ότι οι πρακτικές ή ο ρυθμός του Κυρίαρχου δεν ήταν οι ενδεδειγμένες για την περίπτωση, ή ακόμα χειρότερα η αρχική επιλογή ήταν εσφαλμένη.
Δυστυχώς τέτοια περιστατικά συμβαίνουν και πριν την παρέλευση της τριετίας.

Πάντως σε περίπτωση που η εκφραζόμενη αίσθηση ανεπάρκειας δεν φαίνεται να έχει κανένα σοβαρό πάτημα,πέρα από την ανασφάλεια και το κυνήγι της ουράς της, μια αποτελεσματική αντιμετώπιση είναι και η εξής:
Την αρπάζεις από το μαλλί, της τραβάς δυο χαστούκια, υπενθυμίζοντας της πως την ανεπάρκεια της στην ικανοποίηση των επιθυμιών-αναγκών σου τη κρίνεις και θα την κρίνεις εσύ και μόνο εσύ.Carry on...

 

Αυτό._

Ή αλλιώς και κατά παράφρασιν του "Δει δη των γονέων ξυταλαιπωρείσθαι μετά των παίδων αυτών"...
Δει δη του ηγουμένου συνιέναι της ακολούθου αυτού.
Ένεκα η χρηστομάθεια αποτελεί savoir faire και savoir vivre μαζί.
Κοπιράιτ των τελευταίων δυο προτάσεων, ενταύθα...

 

Μαλάκα μου, τώρα που το διαβάζω ξανά το παραπάνω, πιο σε κωλόγερος, δεν πάει άλλο..! Σταδιάλα..!

 

@MasterJp ,
To πιο δύσκολο σημείο και το πιο κομβικό,με τη δουλειά να ξεκινάει με το καλημέρα της σχέσης και μάλλον πρώτα από το έξω(μέγα εργαλείο και καμβάς το σώμα) και ακολούθως παραμέσα.

Επιγραμματικά και κλείνοντας θα έλεγα πως η ίδια η λέξη αποδέσμευση ορίζει και το ποιος αποφασίζει.
Αν όλα έχουν γίνει μέχρι τούδε όπως πρέπει.
Αν ναι, τότε το υ/σ μπορεί μεν να αποφασίσει(ρεαλιστικά μιλώντας, πάντα μπορεί και καλώς μπορεί),αλλά δεν θέλει.
Σε ο,τι δε αφορά τον Κυρίαρχο,δεν έχει τόση σημασία αν μπορεί ή αν θέλει.Είναι υποχρεωμένος να αποφασίσει.Αν όλα έχουν γίνει όπως πρέπει,δεν υπάρχει άλλος για να το κάνει.

Ευχαριστώ για τον διάλογο.

 

Να είχε στόμα η έρμη η ενσυναίσθηση να μιλήσει...
Τέλος πάντων.

Οι σχέσεις δεν είναι φασόν.
Τα υ δεν είναι ιδιοκτησία κανενός.
Δωρεάν παραχώρηση τους γίνεται, οικειοθελής, συναινετική και με ρήτρες αναίρεσης.

Αυτοί που βγάζουν να φορέσουν το κολάρο στα υ τους από τον πρώτο μήνα, ας αποχωρήσουν μόνοι τους από την κουβέντα, καθώς στερούνται σοβαρότητας (η μπεσαμέλ δεν μπορεί να είναι Γιώτης, ντροπή!)

Την αποδέσμευση τα υ ενίοτε την ζητάνε για τυπικούς λόγους, γιατί είναι καλά παιδιά, από Κ τσομπάνηδες, αποφοίτους Ανωτάτης Ναρκισσιστικής, που ούτε το σάλιο του "γεια" δεν τους άξιζε.

Πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό 5-6 παραδείγματα ως άνωθι.
Είμαι καλό παιδί και δεν τα θυμήθηκα πριν, αλλά κι εσείς την ζορίζετε λιγάκι την τύχη σας με τα παραδείγματα που φέρνετε!

 

έτσι!!! να καυλώσουμε και λίγο  

 

Μιλάμε για υγιές περιβάλλον σχέση επικοινωνία, στην καθημερινότητα απλά κλείνει το τηλέφωνο η αλλάζει αριθμό, εσύ κρατάς την θέση σου, το ύψος τον περιστάσεων, εκείνη έφυγε οπότε εκείνη να γυρίσει!

 

Συνολικότερα και πιο γενικά μιλώντας, με αφορμή τέτοια θέματα, που παρουσιάζουν μιαν, ας πούμε, δυσκολία προσέγγισης και λόγω της στενότητας του πεδίου που τίθενται, αλλά και λόγω των όποιων βιωμάτων που θα μπορούσαν ως ερεθίσματα να αποτελέσουν μιαν αρχή για την όποια κατανόησή τους, το σημαντικό είναι να βουτάμε λίγο στα στοιχειώδη και αυτονόητα της συμπεριφορικής απλότητας.
Για να μπορεί να γίνει αυτό χρειάζεται να 'εχουμε ρίξει μια ματιά στο παραμέσα μας, αλλιώς δεν μπορεί να βγει κάτι παρέξω παρά μόνο θόρυβος.
Ο θόρυβος από το μέσα μας, που κάτι έπαθε, για κάποιο λόγο που δεν το πολυπήραμε είδηση κι ενώ μας φωνάζει να του ρίξουμε μια ματιά έστω, αδιαφορούμε, διότι ξέρουμε πως την κάναμε την μαλακία, και "εντάξει μωρέ θα φτιάξεις μόνο σου"...
Ή αλλιώς εκλογικευμένα και εξορθολογισμένα επιχειρήματα ενηλίκων για την πάρτη τους...
Ή πιο αλλιώς, ακόμα κι αν φαίνονται ίδια κάποια πράματα, ΔΕΝ είναι και φαίνονται ξεκάθαρα, σε όσους, τέλος πάντων, μια ματιά παραμέσα την έκαναν, κουτσά στραβά...
Ή πιο αλλιώς, ο πόνος κάνει "καλό", αλλιώς δεν θα υπήρχε...
Ουφ, συγχίστηκα...

 

Θα έλεγα ότι είναι το δυσκολότερο.

Το “αστείο” είναι ότι αυτό ακριβώς που θες ως υ, τουλάχιστον που ήθελα εγώ, είναι και το πιο δύσκολο να αποποιηθείς, το να είσαι κριτής του εαυτού σου.

Τρία χρόνια...   Χαίρομαι που το διαβάζω και αλλού!

Γιατί πάντα σιγομουρμούριζα στον εαυτό μου ότι ο καιρός που μου πήρε εμένα (πάνω κάτω 3 χρόνια όντως) ήταν πάαααρα πολύς  

Τω όντι, δεν είναι. Το θέμα είναι: άπαξ και γίνουν, (πώς) ξεγίνονται;

Δεν ξέρω αν υπάρχουν αυτές οι ρήτρες. Όσο περνά ο καιρός (για μένα), τόσο πιστεύω ότι δεν υπάρχουν.

Δεν θεωρώ εαυτόν καλό παιδί όταν χωρίζω, όχι καλύτερο από τον οποιονδήποτε άλλον χωρίζει.

Και αποδέσμευση έχω ζητήσει μόνον μια φορά στη ζωή μου. Τις υπόλοιπες (δεν είναι και πολλές αλλά υπάρχουν) απλώς χαιρέτισα. Μετανιώνω που το έκανα έτσι. Και όχι για τους άλλους (από όπου έφυγα) αλλά για μένα. Γιατί με πήγε πίσω σε μια ψευδαίσθηση ότι τελικά όλα ένα παιχνίδι είναι, ότι εγώ είμαι εγώ, ότι μην ψάχνεις το όνειρο καπνός, κανείς δεν είναι κανενός και λοιπά στιχάκια...

Γιατί το αίτημα αποχώρησης, ακόμη και αν ο Κ αποδειχτεί μάπα, είναι ζήτημα αρχής για μένα, τιμής της επιλογής που εγώ έκανα στο κάτω κάτω.

Στην περίπτωση που έκανα το αίτημα αποδέσμευσης... Τότε πίστευα ότι ήταν απλά για λόγους αρχής. Εξάλλου επρόκειτο για έναν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ Κυρίαρχο. Απλώς σε λάθος εποχή για μένα.

Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν ήταν λόγοι αρχής.

Ξέρω πάρα πολύ καλά ότι τότε, εκείνος ο άνθρωπος, αν δεν ήθελε να με αφήσει να φύγω είχε τον τρόπο να το κάνει. Και όχι βασανίζοντάς ή πιέζοντας με. Απλά με ήξερε, ήξερε τι να κάνει για να θέλω να μείνω. Επομένως, για μένα, το αίτημα αποδέσμευσης είναι κάτι πάρα πολύ σοβαρό. Είναι παράκληση προς τον άλλο να σταματήσει να ασκεί εκείνη την ισχύ στην οποία είναι αδύνατον να μην υποκύψω, να μην υποταχθώ. Και τώρα, αν ποτέ ζητούσα, αυτό θα ήταν, μια παράκληση να “εγκαταλείψει” - αν θέλει- τη θέση Του σε αυτό που είμαστε Ε/εμείς, για να μην “υποχρεωθώ” να παραμείνω σε αυτή την αλληλεπίδραση. Δεν ξέρω... δεν μπορώ να το δω αλλιώς...

 

Εκτιμώ το γεγονός ότι μιλάς γι΄αυτά που θέλεις να μιλήσεις, αλλά αυτά που έγραψα εγώ, τα έγραψα ως compact άποψη, για συγκεκριμένο λόγο. Μία-μία αν τις πάρουμε τις προτάσεις δεν έχουν ούτε το ίδιο νόημα, ούτε το ίδιο αποτέλεσμα, υπήρχε σαφής συναισθηματική φόρτιση στο γράψιμο αυτό, καθώς αναφερόταν σε ένα συγκεκριμένο είδος κυριάρχου και δεν ήταν γενική τοποθέτηση, για όλους.
Ωστόσο, κατάλαβα τις θέσεις σου συμπαθεστάτη...